Ιστορία της Γαλλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την ανάρρηση στο θρόνο των Καπετιδών το 987, η βασιλική επικράτεια των πρώτων βασιλέων στη φεουδαρχική κοινωνία που είχε δημιουργηθεί περιορίζονταν αρχικά σε ένα τμήμα της [[Ιλ-ντε-Φρανς]], ανάμεσα στο [[Παρίσι]] και την [[Ορλεάνη]], που αποτελούσαν και τις κύριες πόλεις. Ο [[Ούγος Καπέτος]] (βασ. 987 - 996) δεν πήγε ποτέ στο νότο της Γαλλίας. Λίγο μακρύτερα εξουσίαζαν οι μεγάλοι άρχοντες: οι δούκες της [[Δουκάτο της Ακουιτανίας|Ακουιτανίας]], της [[Δουκάτο της Βουργουνδίας|Βουργουνδίας]], της [[Δουκάτο της Νορμανδίας|Νορμανδίας]], της [[Δουκάτο της Βρετάνης|Βρετάνης]] και οι [[κόμητες της Καμπανίας]], της [[Κατάλογος κομήτων της Φλάνδρας|Φλάνδρας]], του [[Κατάλογος κομήτων του Μπλουά|Μπλουά]], της [[Κομητεία της Τουλούζης|Τουλούζης]] κ.α., οι οποίοι ήταν μεν υποτελείς του βασιλιά αλλά ανεξάρτητοι. <ref>{{Cite web|url=https://www.cairn.info/revue-le-moyen-age-2008-2-page-255.htm|title=cairn.info/revue-le-moyen-age-La royauté des premiers Capétiens|last=.}}</ref>Οι πρώτοι Καπετίδες έμειναν αμέτοχοι στις μεγάλες εκστρατείες των φεουδαρχών, την κατάκτηση του [[Βασίλειο της Αγγλίας|βασιλείου της Αγγλίας]] το 1066 από τον [[Δούκας της Νορμανδίας|δούκα]] [[Γουλιέλμος ο Κατακτητής|Γουλιέλμο]], μόνιμη απειλή για τους επόμενους 4 αιώνες, και την [[Α΄ Σταυροφορία|Α' Σταυροφορία]]. Μεγάλο κίνδυνο αντιπροσώπευε και ο γάμος της [[Ελεονώρα της Ακουιτανίας|Ελεονώρας της Ακουιτανίας]], μετά το διαζύγιο από τον [[Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας|Λουδοβίκο Ζ']], με τον κόμη του Ανζού [[Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Πλανταγενέτη]], ο οποίος έγινε και βασιλιάς της Αγγλίας το 1154, καθώς ο τελευταίος συνένωσε τη μισή Γαλλία υπό την εξουσία του.<ref>{{Cite web|url=http://www.aquitaineonline.com/actualites-en-aquitaine/sud-ouest/8567-alienor-aquitaine-reine-de-france-puis-d-angleterre.html|title=aquitaineonline.com/actualites-en-aquitaine/sud-ouest/8567-alienor-aquitaine-reine-de-france-puis-d-angleterre|last=.}}</ref>

[[Αρχείο:Conquetes Philippe Auguste.png|μικρογραφία|250x250εσ|Οι κατακτήσεις του [[Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας|Φιλίππου-Αυγούστου]] έως το 1223]]

[[Αρχείο:Notre-Dame de Paris 2013-07-24.jpg|μικρογραφία|Η [[Παναγία των Παρισίων|Παναγία των Παρισίων,]]<nowiki/>κατασκευάστηκε από το 1163 έως το 1260]]

Από το 13ο αιώνα ο βασιλιάς της Γαλλίας εξελίχτηκε στον ισχυρότερο μονάρχη της [[Ευρώπη|Ευρώπης]], ιδιαίτερα επί [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας|Αγίου Λουδοβίκου]] (1226-1270), ο οποίος αποτελούσε το πρότυπο του Χριστιανού βασιλιά. <ref>{{Cite web|url=https://www.stlouiskingoffrance.org/our-church/saint-louis-ix/|title=stlouiskingoffrance.org/our-church/saint-louis-ix/|last=.}}</ref>Ένας άλλος σχεδόν ανεξάρτητος υποτελής ήταν ο κόμης της Τουλούζης, ο οποίος κυβερνούσε το [[Λανγκντόκ|Λανγκεντόκ]] και την [[κομητεία της Τουλούζης]]. Στις αρχές του 13ου αιώνα, ο γαλλικός νότος διέφερε σημαντικά από τον βορρά πολιτιστικά και γλωσσικά. Η δίωξη της αίρεσης των [[Καθαρισμός|Καθαρών]] στο νοτιοανατολικό τμήμα του βασιλείου προκάλεσε τη [[Σταυροφορία των Αλβιγηνών]] (1209–1229), στην οποία δεν αναμίχθηκε ο βασιλιάς αλλά το 1271 ο [[Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας|Φίλιππος Γ΄]] (1270 - 1285) επωφελήθηκε και προσάρτησε την [[κομητεία της Τουλούζης]] και το [[Λανγκντόκ|Λανγκεντόκ]].<ref>{{Cite web|url=https://www.persee.fr/doc/anami_0003-4398_2005_num_117_249_7072|title=persee.fr/Les comtes de Toulouse et l’Aquitaine (IXe-XIIe siècles)|last=.}}</ref>