Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017 |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
'''''Ο'' ''Κανόνας του παιχνιδιού''''' (πρωτότυπος γαλλικός τίτλος: La Règle du Jeu) είναι γαλλική σατιρική κωμωδία-δραματική ταινία του 1939 σε σκηνοθεσία [[Ζαν Ρενουάρ]].
Το La Règle du jeu είναι μια γαλλική ταινία που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Jean Renoir, κυκλοφόρησε το 1939.
Αυτό το «γκέι δράμα» ή «δραματική φαντασίωση», για να χρησιμοποιήσει την έκφραση του σκηνοθέτη, στοχεύει να είναι μια ζωγραφική των ήχων της αριστοκρατίας και της ανώτερης μεσαίας τάξης, καθώς και των υπαλλήλων που τους υπηρετούν, στο τέλος. Ο Jean Renoir έχει μια πολύ κριτική αλλά και αποφασιστικά ανθρωπιστική προοπτική για τη λειτουργία αυτής της κοινωνίας.
Η ταινία θεωρείται πλέον ευρέως από τους επαγγελματίες του κινηματογράφου όχι μόνο ως η καλύτερη ταινία του Ρενουάρ, αλλά και ως μια από τις μεγαλύτερες που έγινε ποτέ1,2 Το The Rule of the Game είναι μία από τις ταινίες με τα περισσότερα σχόλια στην ιστορία του κινηματογράφου. Επηρεάζει έναν πολύ μεγάλο αριθμό σεναριογράφων, σκηνοθετών, σημείωση 2. Σύμφωνα με τον François Truffaut, το La Règle du jeu αποτελεί «το πιστόλι των cinephiles, την ταινία των ταινιών» 3.
Το cast περιλαμβάνει τους Nora Gregor, Paulette Dubost, Mila Parély, Marcel Dalio, Julien Carette, Roland Toutain, Gaston Modot, Pierre Magnier και Renoir.
Η απεικόνιση του Renoir για τον σοφό, θλιβερό Octave αγκαλιάζει τη μοιραία διάθεση αυτής της συλλογιστικής κωμωδίας. Η ταινία απεικονίζει μέλη της γαλλικής κοινωνίας ανώτερης τάξης και τους υπηρέτες τους λίγο πριν από την έναρξη του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, δείχνοντας την ηθική τους ανυπαρξία την παραμονή της επικείμενης καταστροφής.
Εκείνη την εποχή, οι Κανόνες του Παιχνιδιού ήταν η πιο ακριβή γαλλική ταινία που κατασκευάστηκε: Ο αρχικός προϋπολογισμός της ύψους 2,5 εκατομμυρίων φράγκων τελικά αυξήθηκε σε περισσότερα από 5 εκατομμύρια φράγκα. Ο Renoir και ο κινηματογράφος Jean Bachelet χρησιμοποίησαν εκτεταμένη εστίαση σε βάθος και μεγάλες λήψεις κατά τις οποίες η κάμερα κινείται συνεχώς, εξελιγμένες κινηματογραφικές τεχνικές το 1939.
Η καριέρα του Renoir στη Γαλλία ήταν στο αποκορύφωμά της το 1939, και οι κανόνες του παιχνιδιού αναμενόταν με ανυπομονησία. Ωστόσο, η πρεμιέρα της αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση και αποδοκιμασία τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Ο Renoir μείωσε τον χρόνο εκτέλεσης της ταινίας από 113 λεπτά σε 85, αλλά ακόμα και τότε η ταινία ήταν κρίσιμη και οικονομική καταστροφή. Τον Οκτώβριο του 1939, απαγορεύτηκε από τη γαλλική κυβέρνηση του πολέμου να "έχει ανεπιθύμητη επιρροή στους νέους". [1]
Για πολλά χρόνια, η έκδοση 85 λεπτών ήταν η μόνη διαθέσιμη, αλλά παρά το γεγονός αυτό η φήμη της αυξήθηκε αργά. Το 1956, ανακαλύφθηκαν ξανά κιβώτια πρωτότυπου υλικού και μια ανακατασκευασμένη έκδοση της ταινίας έκανε πρεμιέρα εκείνο το έτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, με μόνο μια μικρή σκηνή από την πρώτη περικοπή του Renoir. Από τότε, οι Κανόνες του Παιχνιδιού έχουν χαρακτηριστεί μία από τις μεγαλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Πολλοί κριτικοί και σκηνοθέτες της ταινίας το έχουν επαινέσει ιδιαίτερα, αναφέροντας το ως έμπνευση για το δικό τους έργο. Είναι η μόνη ταινία που κέρδισε μια θέση ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες της δεκαετούς δημοσκόπησης κριτικών Sight & Sound (BFI) για κάθε δεκαετία από την έναρξη της δημοσκόπησης το 1952. [2] [3] [4] [5] [6 ] [7] [8]
Ο '''Γκούσταβ Μέιρινκ''' ([[Γερμανική γλώσσα|Γερμανικά]]: Gustav Meyrink, 19 Ιανουαρίου 1868 - 4 Δεκεμβρίου 1932), λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γκούσταβ Μέγιερ, ήταν Αυστριακός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, μεταφραστής και τραπεζίτης, γνωστός για το μυθιστόρημά του ''Γκόλεμ''. Έχει περιγραφεί ως "ο πιο σεβαστός γερμανόφωνος συγγραφέας στον τομέα της υπερφυσικής φαντασίας". [1]
== Βιογραφία ==
Ο Gustav Meyrink γεννήθηκε με το όνομα Gustav Meyer στη Βιέννη, Αυστρία-Ουγγαρία (τώρα Αυστρία) στις 19 Ιανουαρίου 1868. Ήταν ο παράνομος γιος του βαρόνου Karl von Varnbüler und zu Hemmingen, υπουργού της Βυρτεμβέργης και της ηθοποιού Maria Wilhelmina Adelheyd Meier. Ο Meyrink δεν ήταν, παρά τις δηλώσεις ορισμένων συγχρόνων του, εβραϊκής καταγωγής - αυτή η φήμη προέκυψε λόγω σύγχυσης της μητέρας του με μια εβραϊκή γυναίκα με το ίδιο όνομα. [1]
Μέχρι δεκατριών ετών ο Meyrink ζούσε κυρίως στο Μόναχο, όπου ολοκλήρωσε το δημοτικό σχολείο. Έμεινε έπειτα στο Αμβούργο για λίγο, έως ότου η μητέρα του μετακόμισε στην Πράγα το 1883.
=== Πράγα ===
Ο Meyrink έζησε στην Πράγα για είκοσι χρόνια και το έχει απεικονίσει πολλές φορές στα έργα του. Το 1889, μαζί με τον ανιψιό του ποιητή Christian Morgenstern, ο Meyrink ίδρυσε τη δική του τραπεζική εταιρεία, με την επωνυμία "Meier & Morgenstern".
Στην Πράγα συνέβη ένα γεγονός που έπαιξε προσωρινό ρόλο στη ζωή του Meyrink. Ο Meyrink το περιέγραψε στο αυτοβιογραφικό διήγημα "The Pilot". Εκείνη την ημέρα, στις 14 Αυγούστου 1892, την Παραμονή της Κοίμησης, ο Meyrink, είκοσι τεσσάρων ετών, φέρεται να στέκεται στο τραπέζι του με ένα όπλο στο κεφάλι του, αποφασισμένος να πυροβολήσει τον εαυτό του. Εκείνη τη στιγμή άκουσε έναν παράξενο ήχο γρατσουνίσματος και το χέρι κάποιου έβαλε ένα μικρό φυλλάδιο κάτω από την πόρτα του. Το φυλλάδιο ονομάστηκε Afterlife. Ο Meyrink εξεπλάγη από αυτή τη δραματική σύμπτωση και άρχισε να μελετά τη βιβλιογραφία του αποκρυφισμού. [1] Σπούδασε θεοσοφία, Καμπάλα, Χριστιανική Σοφιολογία και Ανατολικό μυστικισμό. Μέχρι το θάνατό του, ο Meyrink εξασκούσε γιόγκα και άλλες απόκρυφες ασκήσεις. Τα αποτελέσματα αυτών των μελετών και πρακτικών βρίσκονται στα έργα του Meyrink, τα οποία σχεδόν πάντα ασχολούνται με διάφορες αποκρυφιστικές παραδόσεις.
Εκείνη την εποχή ο Meyrink ήταν επίσης μέλος του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής στο Λονδίνο. Αυτό αποδεικνύεται από την επιστολή του William Wynn Westcott (1893), η οποία παρέμεινε στα ιδιωτικά αρχεία του Meyrink. [Παραπομπή απαιτείται] Ήταν επίσης μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας, αλλά μόνο προσωρινά.
Το 1902 ο Meyrink κατηγορήθηκε για απάτη. Κατηγορήθηκε για χρήση πνευματισμού για να επωφεληθεί από τις τραπεζικές εργασίες. Αν και, μετά από δύο μήνες, απελευθερώθηκε από τη φυλακή, η τραπεζική του καριέρα τερματίστηκε αποτελεσματικά. Οι εμπειρίες του στη φυλακή απεικονίζονται στο πιο διάσημο μυθιστόρημά του, The Golem (1913–14). [2]
Πρόωρα έργα
== Παραπομπές ==
| |||