Γαλλική Επανάσταση του 1848: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Καθώς το καθεστώς της [[Ιουλιανή Μοναρχία|Ιουλιανής]] [[Μοναρχία|Μοναρχίας]] έχει φθαρεί και ενώ η πολιτική και οικονομική κρίση επιδεινώνεται, το κοινωνικό και αστικό "πεδίο δράσης"  της πρωτεύουσας  είναι πρόσφορο για την έκφραση της δυσαρέσκειας που παρέμενε λανθάνουσα.

Με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους, το Παρίσι του [[1848]] εξακολουθεί να είναι το Παρίσι του Παλαιού Καθεστώτος, με τα παλιά σπίτια και τα στενά δρομάκια. Η πόλη περιβάλλεται από το τείχος των Φοροεισπρακτόρων και από 52 πύλες διοδίων. Ένα είδος συνόρων μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού  τμήματος της πόλης, που θα ξαναχαραχθούν με τραγικό τρόπο κατά τηντη διάρκεια των Ημερών του Ιουνίου  [[1848|του 1848]], από τη γραμμή μάχης, η οποία, από το βουλεβάρτο Rochechouart μέχρι το σημερινό βουλεβάρτο του Port Royal, θα διασχίσει τηντη λεωφόρο Poissonnière, την οδό Saint-Denis, θα περάσει μέσα από το [[Ιλ ντε λα Σιτέ|Île de la Cité]] και θα ανηφορίσει την οδό Σαιν Ζακ. Αν και αυτά τα σύνορα δεν είναι τόσο αυστηρά περιχαρακωμένατοποθετημένα (οι λαϊκές γειτονιές που απλώνονται προς τα Ανατολικά, επεκτείνονται μέχρι το [[Καρτιέ Λατέν]], το Δημαρχείο, το [[Μουσείο του Λούβρου|Λούβρο]] ή το Παλάτι του Κεραμεικού ), εν τούτοις η διαφοροποίηση είναι σαφής ανάμεσα στις "προνομιούχες" (ή ανώτερες) τάξεις και το " λαϊκό Παρίσι". Η εργατιά είναι πολύ σημαντική στην πρωτεύουσα. Αν και παρέχει ένα μεγάλο μέρος της Eθνικής Φρουράς, της απαγορεύεται το δικαίωμα ψήφου  λόγω φορολογικής υποτέλειας. Στο Παρίσι του 1848, οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες (σκληρή και επίπονη εργασία, εξαθλίωση, ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, όλα αυτά). δημιουργούνΔημιουργούν ένα περιβάλλον που ενισχύει την εγκληματικότητα). Η μεγάλη βιομηχανία έχει εκτοπιστεί στα χωριά περιφερειακά του Παρισιού, στηνστη  Βιλλέτ και τηντη Μπατινιόλ. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι απασχολούνται σε εργαστήρια που κατασκευάζουν είδη πολυτελείας (τα μισά από τα {{Μονάδα|64000|εργαστήρια}} απασχολούν 1 ή 2 άτομα (τον ιδιοκτήτη μόνο του ή με ένα μόνο εργαζόμενο)). Οι ειδικότητες είναι πολύ διαφορετικές (περισσότερα από 325 επαγγέλματα καταγεγραμμένα) όπου κυριαρχεί ο τομέας της ένδυσης ({{Μονάδα|90000|εργαζόμενοι}}) και της οικοδομής (41.000).

Ακόμη και μετά τις Τρεις Ένδοξες μέρες του 1830 (Les Trois Glorieuses - [[Ιουνιανή Εξέγερση]]) , που οδήγησαν στην αλλαγή του πολιτεύματος σε [[Συνταγματική Μοναρχία|συνταγματική μοναρχία]], οι  αντιπαλότητες εντείνονται, παράλληλα με τις επιδημίες [[Χολέρα|χολέρας]], την πείνα, την οικονομική κρίση, τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και τηντη διαμάχη  σχετικά με τα θρησκευτικά σχολεία. Τα επεισόδια εμφανίζονται όλο και συχνότερα στην πρωτεύουσα απ' ότι στις επαρχίες, γεγονός που στη συνέχεια θα οδηγήσει ξανά στα οδοφράγματα.

* Η λεηλασία της εκκλησίας του Saint-Germain-l'Αuxerrois και της Αρχιεπισκοπής , σε ένδειξη διαμαρτυρίας για μια λειτουργία των Νομιμοφρόνων (υποστηρικτές του Οίκου των Βουρβόνων) και στη συνέχεια, η έναρξη της εξέγερσης μετά την ετυμηγορία κατά των 19 αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς ([[1831]]), οη στασιασμόςστάση επ' αφορμή της κηδείας του στρατηγού [[Ζαν Μαξιμιλιάν Λαμάρκ|Λαμάρκ]] , με αποτέλεσμα 800 θύματα - περίπου 160 νεκρούς και πάνω από 600 τραυματίες - ([[1832]]), οι οδομαχίες (που τις κατέστειλε αγρίως ο Μπυζώ) που προκλήθηκαν από τη σύλληψη των 150 αγωνιστών της Κοινωνίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και εξ αιτίας της ψήφισης του νόμου για τους συνεταιρισμούς ([[1834]]), η επίθεση κατά του βασιλιά (1835) και τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν προκειμένου να αποκρούσουν τους εισβολείς από το Δημαρχείο και την [[Αστυνομία του Παρισιού]] ([[1839]]) είναι γεγονότα καθοριστικά της πρώτης δεκαετίας.

* Η αμετακίνητη στάση που κράτησε η Βουλή κατά την καθολική ψηφοφορία των [[Θιέρσου]] ([[Adolphe Thiers]]) ([[1840]]) και Γκιζώ (Guizot) ([[1842]]), αρνούμενη να λάβει υπόψη τις δημοκρατικές προσδοκίες, καταλήγει στο να μην περάσει το αίτημα στήριξης των Εθνοφρουρών που διαδηλώνουν για να αποκτήσουν το δικαίωμα ψήφου και στην έναρξη της πρώτης εκστρατείας των " Συμποσίων "  υπέρ της εκλογικής μεταρρύθμισης ([[1840]]). Παρ'όλοΠαρόλο που οι διαδηλώσεις και οι απεργίες των εργαζομένων στην κλωστοϋφαντουργία, την οικοδομή και την επεξεργασία του ξύλου πολυτελείας καταλήγουν στην εξέγερση του προαστίου του Saint-Antoine ([[1840]]), παρ'όλοπαρόλο που οι διαδηλωτές παρελαύνουν με την "κόκκινη σημαία"  φωνάζοντας " Ζήτω η Δημοκρατία ! " ([[1841]]), τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίζονται από τις αρνητικές επιπτώσεις τουστον οικονομικούοικονομικό και χρηματοπιστωτικούχρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας που δεν είναι  προετοιμασμένη για μια τόσο ταχεία αλλαγή. Η κρίση του 1846-47 προκαλεί σημαντική αύξηση [[Ανεργία|της ανεργίας]]: το 1848, σχεδόν τα δύο τρίτα των εργαζομένων στο χώρο του επίπλου και της οικοδομής είναι άνεργοι.

Στις ''[https://fr.wikisource.org/wiki/Souvenirs_(Tocqueville)/Texte_entier Αναμνήσεις]'', ο [[Αλεξίς ντε Τοκβίλ]] μας θυμίζει την ομιλία που εκφώνησε μπροστά στους βουλευτές, στις 29 Ιανουαρίου 1848, για να τους προειδοποιήσει για το εκρηκτικό κλίμα: "Δεν αντιλαμβάνεσθε, με τηντη  διαίσθηση, με το ένστικτο που δενδε μπορεί να αναλυθεί, αλλά το οποίο είναι βέβαιο, ότι το έδαφος τρέμει ξανά στην Ευρώπη; Δεν αισθάνεσθε;... πως  να το πω; ... μια επαναστατική ατμόσφαιρα που πλανιέται στον αέρα; [...] Θέλω να σας μιλήσω, χωρίς πικρία, σας μιλώ, πιστεύω, ακομμάτιστα. Επιτίθεμαι σε ανθρώπους εναντίον των οποίων δεν έχω κανένα θυμό, επιτέλους όμως, νοιώθωνιώθω υποχρεωμένος να πω στη χώρα μου, τηντη βαθιά και σταθερή πεποίθησηπεποίθησή μου. Ε, λοιπόν ! η βαθιά πεποίθησή μου είναι ότι τα δημόσια ήθη εξαχρειώνονται, ότι η υποβάθμιση της ηθικής στο δημόσιο χώρο θα οδηγήσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, μπορεί και αύριο ακόμα, σε νέες επαναστάσεις. Είναι αλήθεια λοιπόν, πως η ζωή των βασιλέων, κρέμεται από μια κλωστή ισχυρότερη και πιο δύσκολο να σπάσει, από αυτή των άλλων ανθρώπων;"<ref>{{Cite book|title=Αναμνήσεις|first=Αλεξίς|last=Ντε Τοκβίλ|isbn=978-2070405725|year=1999|location=Παρίσι, Gallimard folio histoire|page=459}}</ref>.

Και όμως, μέχρι και κατά τηντη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε της επανάστασης, ο [[Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας|Λουδοβίκος-Φίλιππος]] δεν είχε επίγνωση της σοβαρότητας των γεγονότων που προετοιμάζονταν. Ο πρίγκιπας [[Ιερώνυμος Ναπολέων Βοναπάρτης|Ζερόμ Ναπολέων]] προσπάθησε, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Παλάτι του Κεραμεικού, να τον προειδοποιήσει. Αφηγήθηκε τη σκηνή στονστο [[Βίκτωρ Ουγκώ|Βίκτωρα Ουγκώ,]] ο οποίος τηντη μεταφέρει στα ημερολόγιά του, με ημερομηνία 19ης Φεβρουαρίου. Ο βασιλιάς αρκέστηκε να χαμογελάσει λέγοντας: "Πρίγκηπά μου, δενδε φοβάμαι τίποτα". Και πρόσθεσε: "Είμαι απαραίτητος"<ref>{{Cite book|title=Τα Πράγματα που είδα 1847-1848|first=Βικτώρ|last=Ουγκώ|isbn=2-07036047-4|year=1972|location=Παρίσι, Gallimard|page=505}}</ref>.