Νεκρική λατρεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην [[ανθρωπολογία]] της θρησκείας, η '''νεκρική λατρεία''' (ή και ταφική λατρεία) είναι ένα σώμα [[Θρησκεία|θρησκευτικών]] δογμάτων και πρακτικών που επικεντρώνονται στους [[Θάνατος|νεκρούς]], με τις οποίες οι ζωντανοί μπορούν να τους ευεργετούν στη μετά θάνατον ζωή, ή να καθησυχάζουν τα χωρίς αυτές τις πρακτικές οργισμένα [[Φάντασμα|πνεύματά]] τους. Οι ιεροτελεστίες για τους νεκρούς γίνονταν είτε από τους συγγενείς είτε από ιερείς που ήταν επιφορτισμένοι και πληρωνόταν για να κάνουν τις ιεροτελεστίες. Αυτές γίνονταν στους [[Τάφος|τάφους]] των νεκρών ή στους ταφικούς ναούς τους, κατασκευασμένους γι’ αυτό το σκοπό. Νεκρικες λατρείες αναπτύχθηκαν σε πολλούςδιάφορους πολιτισμούς<ref>Yayoi Shirai, "Ideal and reality in Old Kingdom private funerary cults", in ''The Old Kingdom Art and Archaeology'', Miroslav Bárta, ed.; (Czech Institute of Egyptology, 2004), pp. [http://www.gizapyramids.org/pdf%20library/shirai_okaa_2006.pdf 325 et. seq.], accessed June 8, 2011</ref>.

Οι νεκρικές λατρείες σχετίζονται ειδικότερα με την [[Αρχαία Αίγυπτος|αρχαία Αίγυπτο]], όπου επιφυλάσσονταν για τους [[Φαραώ]], για μέλη της βασιλικής αυλής, για πλούσιους που μπορούσαν να πληρώσουν την πιο πολυτελή ταρίχευση, και για γάτες. Η πρακτική αυτή της ταρίχευσης είχε σκοπό να διατηρήσει τα σώματα των νεκρών για το ταξίδι στη μετά θάνατον ζωή. Ο [[Όσιρις]], που ήταν ο θεός που πέθανε και αναστήθηκε και θεός των νεκρών στην [[Αιγυπτιακή μυθολογία]], συνήθως απεικονιζόταν σαν [[μούμια]] στην τέχνη της αρχαίας Αιγύπτου. Οι γάτες επίσης θεωρούνταν ότι περνούσαν στο βασίλειο των νεκρών (τη μετά θάνατον ζωή), συνήθως για να συναντηθούν με τους ιδιοκτήτες τους. Στην [[Βούβαστις|Βούβαστι]] όπου λατρευόταν η θεά-γάτα [[Μπαστέτ]], υπήρχε ένα τεράστιο νεκροταφείο γατών. Αυτές χρειαζόταν υλικά εφόδια, όπως τροφή, για το αυτό το ταξίδι τους στον άλλο κόσμο<ref>(p50 1910 encyclopedia Britannica)</ref>.

Στη [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] υπήρχε επίσης νεκρική λατρεία, που συνδεόταν με τον Διόνυσο. Οθεό [[Διόνυσος|Διόνυσο]]. Ο Διόνυσος είχε ξαναγεννηθεί πολλές φορές, και είχε σώσει τη μητέρα του [[Σεμέλη]] από τον [[Κάτω Κόσμος|Κάτω Κόσμο]], που κυβερνούσε ο [[Άδης]]. Κάθε Ρωμαίος θεός είχε ακόλουθους, και ο Διόνυσος πιστευόταν ότι μπορούσε να προφυλάξει τους δικούς του από το θάνατο. Ήταν επίσης θεός που σχετιζόταν με τα [[Φυτό|φυτά]] (και ειδικότερα το [[αμπέλι]]) και την σοδειά. Κάποιες φορές συνδεόταν με άλλους θεούς υπεύθυνους για την αναγέννηση της φύσης, για να εξασφαλίσει ότι και οι νεκροί θα συμμετέχουν σε αυτήν την αναγέννηση (και άρα θα ξαναζήσουν) <ref>(The cults of the Roman Empire By Robert Turcan, p 312-313)</ref>.

Η [[Λατρεία Ηρώων (αρχαία Ελλάδα)|λατρεία Ηρώων]] των αρχαίων [[Έλληνες|Ελλήνων]] ήταν επίσης μια μορφή νεκρικής λατρείας. Με την αρχική έννοια της λέξης, ένας ''[[ήρωας]]'' ήταν ένας θεοποιημένος ή [[ημίθεος]] πρόγονος, που λατρευόταν σε ιερό, για την ικανότητά του να μπορεί να βοηθάει τους ζωντανούς. Στην [[αρχαία ελληνική θρησκεία]] υπήρχαν τρία επίπεδα όσον αφορά σ’ αυτό: οι Θεοί, οι Ήρωες, και οι νεκροί. Οι νεκροί δεν είχαν καμία δύναμη, οι Θεοί ήταν παντοδύναμοι, και οι ήρωες καταλαμβάνουν μια ενδιάμεση θέση, και ενώ είναι νεκροί, ζούνε στο θρύλο και στη μνήμη, και έχουν δύναμη. Οι θνητοί (που επιτελούν τη λατρεία), πρόσφεραν ως θυσία ζώα και φυτά στους τάφους των Ηρώων, ώστε αυτοί να παρεμβαίνουν και μεσολαβούν στους θεούς εκ μέρους τους <ref> A companion to Greek Religion, by Daniel Ogden, p113-4 </ref>.

Οι Σαμνίτες και [[Ετρούσκοι]] στην [[Ιταλική Χερσόνησος|ιταλική χερσόνησο]], ζωγράφιζαν στους τοίχους των τάφωνταφικών μνημείων τις θεότητες του λεγόμενου Κάτω Κόσμου Aita, [[Βαντ]], Phersipnei ([[Περσεφόνη]]), και Letham<ref>G. Schneider-Herrmann, Gisela Schneider-Herrmann, Edward Herring, Accordia Research Centre, ''The Samnites of the Fourth Century BC'' (Institute of Classical Studies, School of Advanced Study, University of London [and] Accordia Research Centre, 1996; ISBN 0-900587-64-4), pp. 109-125</ref><ref>Paul B. Harvey, Celia E. Schultz, ''Religion in republican Italy'' (Cambridge University Press, 2006; ISBN 0-521-86366-X), pp. 68-69</ref>.