Γεώργιος Παπαδόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Οπτική επεξεργασία Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
Γραμμή 56:
}}
Ο '''Γεώργιος Παπαδόπουλος''' ([[Ελαιοχώρι Αχαΐας]], [[5 Μαΐου]] [[1919]] - [[Αθήνα]], [[27 Ιουνίου]] [[1999]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] [[δικτάτορας]] και ο [[αξιωματικός]] του [[Ελληνικός Στρατός|Ελληνικού Στρατού]] που ηγήθηκε του [[Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου|πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου]], με το οποίο ανέτρεψε την νόμιμη κυβέρνηση εγκαθιδρύοντας στρατιωτική δικτατορία στην χώρα, γνωστή και ως [[Χούντα των Συνταγματαρχών]] ή [[Επταετία]].
Αν και αρχικά ορκίστηκε υπουργός Προεδρίας στην κυβέρνηση Κόλλια, υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της Χούντας ενώ μετά το [[Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου]] ανέλαβε ο ίδιος την πρωθυπουργία και μερικά χρόνια αργότερα, το [[1973]], ορκίστηκε [[Πρόεδρος της Δημοκρατίας (Ελλάδα)|Πρόεδρος της Δημοκρατίας]]. Στην επίσημη προπαγανδιστική ρητορεία του χουντικού καθεστώτος αναφερόταν ως «Αρχηγός της Επανάστασης» και «Πρόεδρος της Εθνικής Κυβερνήσεως». Τον Νοέμβριο του 1973 ανατράπηκε από τον [[Δημήτριος Ιωαννίδης|Δημήτριο Ιωαννίδη]] και τέθηκε σε περιορισμό.
Γραμμή 81:
Έλαβε μέρος στον [[Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1946–1949)|εμφύλιο πόλεμο (1946-1949)]] και τιμήθηκε με χρυσό αριστείο ανδρείας, μετάλλιο εξαίρετων πράξεων και πολεμικό σταυρό.<ref>Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος τομ.48ος, σελ.101-102</ref> Κατά τη δεκαετία του '50 υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες σε υψηλή θέση και μετεκπαιδεύτηκε στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|ΗΠΑ]].
Το 1952 στην υπόθεση καταδίκης του [[Νίκος Μπελογιάννης|Νίκου Μπελογιάννη]], ήταν στρατοδίκης και ο μοναδικός όμως που δεν ζήτησε την θανατική καταδίκη του.<ref name="καλλιβρετ1" /> Κατά τη δεκαετία του 1950 υπήρξε μέλος του [[ΙΔΕΑ]] και αργότερα της Ένωσης Ελλήνων Νεαρών Αξιωματικών, παρακλάδι του ΙΔΕΑ, μέλη του οποίου ήταν μεταξύ άλλων οι Λαδάς, Ιωαννίδης κ.λπ.<ref name="καλλιβρετ1">{{Cite web|url=http://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/8766|title=Οι γνωστοί άγνωστοι απριλιανοί συνωμότες|last=Καλλιβρετάκης|first=Λεωνίδας|date=|website=|publisher=|page=24|accessdate=}}</ref> Αν και οι ενέργειες αυτών των αξιωματικών ήταν γνωστές στην ηγεσία του στρατού, με παρέμβαση του παλατιού αποφασίστηκε η μετάθεσή τους και όχι η αποστράτευσή τους, όπως και αρχικά είχε αποφασιστεί.<ref name="Παπαχελάς3">[[Αλέξης Παπαχελάς]], ''Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας'', εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1997, σελ. 57 - 58</ref> Έτσι, το [[1957]], μετατέθηκε στο [[Κιλκίς]], στο οποίο, όμως, δεν παρέμεινε πολύ καθώς το 1959 τοποθετήθηκε στην ΚΥΠ έχοντας την ευθύνη της επικοινωνίας με τις ξένες μυστικές υπηρεσίες.<ref name="καλλιβρετ1" /> Το 1961 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και το ίδιο έτος
Ως στέλεχος της ΚΥΠ συμμετείχε στη διαμόρφωση του [[Σχέδιο «Περικλής»|σχεδίου «Περικλής»]], για την άσκηση συστηματικής βίας ώστε να μειωθεί η επιρροή της ΕΔΑ και να ευνοηθεί η η δεξιά παράταξη [[ΕΡΕ]] του [[Κωνσταντίνος Καραμανλής|Κωνσταντίνου Καραμανλή]] κατά τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961]]<ref name="kall">Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Οι γνωστοί «άγνωστοι» Απριλιανοί συνωμότες & Η ομάδα Παπαδόπουλου στην τελική ευθεία προς την εξουσία, στο Συλλογικό Η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974, Έξι Στιγμές του Εικοστού Αιώνα, Τα Νέα ιστορία, σελ. 23-45</ref><ref name="καλλιβρετ1" />. Ο στόχος εξειδικευόταν ως εξής: "''Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστή κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%''". Η συμμετοχή του αποκαλύφθηκε στις [[23 Φεβρουαρίου]] [[1965]] από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Οι αποκαλύψεις βασίστηκαν σε ανακριτικό πόρισμα του αντιστράτηγου Χ. Λουκάκη, σύμφωνα με τις οποίες η διαμόρφωση του σχεδίου "Περικλής" (είχε συνταχθεί ήδη από το 1959 επί Καραμανλή από την ΚΥΠ) ολοκληρώθηκε στις [[12 Αυγούστου]] 1961, σε ειδική συνεδρίαση της δευτεροβάθμιας επιτροπής πληροφοριών και διαφωτίσεως του [[Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας (Ελλάδα)|ΓΕΕΘΑ]], υπό την προεδρία του Α/ΓΕΣ Β. Καρδαμάκη. Ως στέλεχος της [[ΚΥΠ]] διατηρούσε επαφές με τα στελέχη της [[CIA]].<ref name="Παπαχελάς">[[Αλέξης Παπαχελάς]], ''Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας'', εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1997, σελ. 21</ref>
Γραμμή 93:
Στις επόμενες ημέρες ένα όργιο φημών κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ακολούθησαν συλλήψεις συγγενών των στρατιωτών που φέρονταν αναμεμειγμένοι στη δολιοφθορά<ref>Καλλιβρετάκης (2010), σ.138-139.</ref>. Όμως σύντομα οι τακτικοί ανακριτές της στρατιωτικής δικαιοσύνης (ο λοχαγός Νικόλαος Νικολαΐδης και ο βασιλικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Γκόπης) θεώρησαν ότι οι ομολογίες των στρατιωτών ήταν προϊόν βασανισμών, απαλλάσσοντας τελικά τους περισσότερους από τους συλληφθέντες. Στις 20 Ιουλίου, ασκήθηκε δίωξη κατά των αξιωματικών που ήταν φυσικοί αυτουργοί των βασανισμών, και εναντίον του Παπαδόπουλου για ηθική αυτουργία. Τελικά ο Παπαδόπουλος απαλλάχθηκε από τον αντισυνταγματάρχη στρατιωτικής δικαιοσύνης Θεμιστοκλή Δηματάτη με απαλλακτικό βούλευμα στις 29 Νοεμβρίου 1965, δύο ημέρες πριν από την έναρξη της δίκης του. Η απαλλαγή αυτή συνέβη την περίοδο που αρχηγός ΓΕΣ είχε αναλάβει ο μετέπειτα πραξικοπηματίας [[Γρηγόριος Σπαντιδάκης]], ενώ το πολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από την αστάθεια που ακολούθησε την [[Αποστασία του 1965]]. Έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι η απόφαση του Δηματάτη είχε σχέση με τον κατοπινό διορισμό του ως προέδρου του Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.<ref>Καλλιβρετάκης (2010), σ.154-156.</ref>
Το [[1966]] διορίστηκε από το [[ΓΕΣ]] τμηματάρχης στο 4ο Επιτελικο γραφείο του ΓΕΣ. Έκτοτε άρχισε την προπαρασκευή και οργάνωση του πραξικοπήματος, μαζί με τους [[Στυλιανός Παττακός|Παττακό]], [[Νικόλαος Μακαρέζος|Μακαρέζο]] και άλλους 26 αξιωματικούς.
== Δικτατορία, εξέλιξη και πτώση ==
Με την επικράτηση του [[Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου|πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967]], συμμετείχε στην [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967|κυβέρνηση Κ. Κόλλια]], που ορκίστηκε την ίδια ημέρα ώρα 19.30, στα Ανάκτορα Αθηνών, υπό τον [[Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄|Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄]], αναλαμβάνοντας το υπουργείο Προεδρίας και τον Δεκέμβριο του [[1967]] ορκίστηκε "πρωθυπουργός" και υπουργός Εθνικής Αμύνης. Για ένα διάστημα ανέλαβε και Υπουργός Παιδείας<ref>''[http://www.ggk.gov.gr/?p=1261 Κυβέρνησις Γεωργίου Παπαδόπουλου]'', Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης.</ref> και Εξωτερικών. Το [[1968]] διέφυγε απόπειρα δολοφονίας του από τον [[Αλέκος Παναγούλης|Αλέξανδρο Παναγούλη]], ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Η ποινή δεν εκτελέστηκε και ο Παναγούλης παρέμεινε επί πενταετία στη φυλακή. Στις 21 Μαρτίου 1972 παύθηκε με κυβερνητική απόφαση ο αντιβασιλιάς Γ. Ζωιτάκης και τον αντικατέστησε ο ίδιος.<ref>Ορκωμοσία του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπαδόπουλου ως Αντιβασιλέα από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο-Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο [http://mam.avarchive.gr/portal/digitalview.jsp?get_ac_id=3375&thid=10183]</ref> Τον Μάιο 1973 αποκαλύφθηκε η ύπαρξη εκτεταμένης συνωμοσίας στους κόλπους του [[Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό|Πολεμικού Ναυτικού]] και με την αφορμή αυτή καταργήθηκε η συνταγματική μοναρχία, που μέχρι τότε ίσχυε τυπικά, και την 1η Ιουνίου 1973 ανακηρύχθηκε ως νέο πολίτευμα η Προεδρική Δημοκρατία με προσωρινό πρόεδρο τον ίδιο. Ακολούθησε η διεξαγωγή νόθου κυρωτικού δημοψηφίσματος («ΝΑΙ» 78,4%, «ΟΧΙ» 21,6%)<ref>[http://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/1999/12/19121999.pdf Η Ελλάδα τον 20ό αιώνα, 1970-1980] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120131125939/http://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/1999/12/19121999.pdf |date=2012-01-31 }}, ''Καθημερινή - 7 Ημέρες'', 19/12/1999, σ. 3. {{pdf}}</ref>, σύμφωνα με το οποίο ο δικτάτορας Παπαδόπουλος εκλεγόταν πρόεδρος της νεοσύστατης Ελληνικής Δημοκρατίας και ο στρατηγός [[Οδυσσέας Αγγελής]]
Κατά τον [[Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ|Δ' αραβοϊσραηλινό πόλεμο ή πόλεμο του Γιομ Κιπούρ]] τον Οκτώβριο του [[1973]] η δικτατορική Κυβέρνηση αρνήθηκε προς τους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το αεροδρόμιο της [[Κρήτη|Κρήτης]] για εφοδιασμό των ισραηλινών δυνάμεων, γεγονός που προκάλεσε τη δυσμένεια του Υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. [[Χένρυ Κίσινγκερ|Χένρυ Κίσσινγκερ]]<ref name="test">Χρήστου Μπάκα, ''Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας, Από τον πρώτο Κυβερνήτη μέχρι σήμερα'', εκδ. Καρακώτσογλου, Αθήνα 2004, σελ. 178.</ref>
Ακολούθησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις [[17 Νοεμβρίου]] 1973 και στη συνέχεια το [[Χούντα του Ιωαννίδη|Πραξικόπημα του Ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη]] στις [[25 Νοεμβρίου]] 1973, κατά το οποίο ο Παπαδόπουλος ετέθη σε κατ' οίκον περιορισμόν<ref>[http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=124&dc=28&db=11&da=1973 Φύλλο εφημερίδας "Μακεδονία" της [[28 Νοεμβρίου]] 1973, σελ. 1: "Αυστηρά φρουρείται στην έπαυλί του ο κ. Γ. Παπαδόπουλος"]</ref>. Κατά τη διάρκεια της δικτατορικής διακυβέρνησής του διέμενε σε υπερπολυτελή έπαυλη στο Λαγονήσι, ιδιοκτησίας του [[Αριστοτέλης Ωνάσης|Αριστοτέλη Ωνάση]], την οποία είχε παραχωρήσει στον Παπαδόπουλο έναντι οικονομικών εξυπηρετήσεων.<ref>Nicholas Fraser Aristotle Onassis σελίδα 275</ref>
Συνέπεια των κυπριακών γεγονότων ήταν η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε πολιτικούς, από τον τότε χουντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας [[Φαίδων Γκιζίκης|Φαίδωνα Γκιζίκη]], με τον [[Κωνσταντίνος Καραμανλής|Κωνσταντίνο Καραμανλή]] ως πρωθυπουργό [[Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας|κυβέρνησης εθνικής ενότητας]].
Γραμμή 111:
Η Δίκη τελικά ξεκίνησε, χωρίς ιδιαίτερα αλεξίσφαιρα μέτρα ασφαλείας π.χ. γυάλινους κλωβούς κ.λπ., έξι μήνες μετά, στις 28 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα, στη δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, όπου στο μεταξύ από τις [[21 Ιανουαρίου]] (έξι ημέρες μετά το ψήφισμα), είχε γίνει η μεταγωγή των Απριλιανών από την Κέα και διήρκεσε ακριβώς ένα μήνα, μέχρι 29 Αυγούστου. Τελικά η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά, άνευ αιτήματος χάριτος, με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (στον οποίο αποδίδεται, σχετικά, η ιστορική φράση «... και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»).
Στις 30 Ιανουαρίου 1984, ίδρυσε μέσα από τις φυλακές την [[ΕΠΕΝ]]<ref>https://buzzstories.eu/papadopoylos-o-ellinikos-laos-proparaskeyazetai-gia-na-ginoyn-doyloi{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }}</ref>. Το [[1992]], η [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990|κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη]] αποφασίζει να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, επίσης άνευ προηγουμένου σχετικού αιτήματος, αλλά ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας [[Κωνσταντίνος Καραμανλής]] ασκεί βέτο.
Πέθανε στις 27 Ιουνίου 1999 μετά από καρκίνο στο ουροποιητικό σύστημα στο [[Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών|Λαϊκό Νοσοκομείο]] όπου νοσηλευόταν, υπερασπιζόμενος το πραξικόπημα και τη δικτατορία και αρνούμενος να κάνει χρήση των νομικών δυνατοτήτων (λόγοι υγείας, αίτηση χάριτος) για να αποφυλακιστεί, σε αντίθεση με άλλους συγκατηγορούμενούς του. Ο τάφος του βρίσκεται στο [[Α' Νεκροταφείο Αθηνών]].<ref>{{Cite news|url=http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3777286|title=rizospastis.gr - Πέθανε ο πρώην δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος|last=Epochi|first=rizospastis.gr {{!}} Synchroni|newspaper=ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ|accessdate=2017-07-16}}</ref> <!-- Όταν βρεθούν πηγές, ας επαναφερθεί == Σχέδιο Παπαδόπουλου ==
| |||