Αντελαΐντ Λαμπίλ-Γκιαρντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Λαμπίλ-Γκιαρντ γεννήθηκε το [[1749]] στο Παρίσι και όταν ήταν μικρή ο πατέρας της, που ήταν σχετικά ευκατάστατος λόγω του ότι ήταν επιχειρηματίας<ref name=":5">{{Cite journal|title=Adélaïde Labille-Guiard's Pastel Studies of the Mesdames de France|url=https://www.journals.uchicago.edu/doi/10.1086/met.43.25699092|journal=Metropolitan Museum Journal|date=2008-01|issn=0077-8958|pages=157–172|volume=43|doi=10.1086/met.43.25699092|language=en|first=Mary Sprinson|last=De Jesús}}</ref>, έβαλε τον προσωπικό του φίλο, τον ζωγράφο Φρανσουά-Ελί Βινσάν, να της διδάξει ζωγραφική.<ref name=":2" /> Αργότερα η Λαμπίλ-Γκιαρντ άρχισε να μαθαίνει τεχνοτροπία [[παστέλ]] από τον ζωγράφο Μωρίς Καντάν ντε λα Τουρ.<ref name=":2" />

Το 1769 παντρεύτηκε τον εφοριακό Νικολά Γκιαρντ αλλά επέλεξε να μην κάνει παιδιά προκειμένου να διαθέτει όλο τον χρόνο και την ενέργειά της στο έργο της<ref name=":2" /> ή ίσως γιατί πολύ απλά από την πρώτη στιγμή δεν είχε καλές σχέσεις με τον σύζυγό της και πολύ σύντομα βρέθηκαν σε διάσταση.<ref name=":5" /> Η Λαμπίλ-Γκιαρντ συνέχισε την εκπαίδευσή της στα [[παστέλ]] με τον Μωρίς Καντάν ντε λα Τουρ μέχρι το 1775.

Tο 1767 κέρδισε μια θέση στην Ακαδημία Σεν Λουκ που είχε πολύ καλή φήμη και προσέλκυε πολλούς καλλιτέχνες που ενώ ήταν καλοί δεν  μπορούσαν να ξεπεράσουν τα εμπόδια εισόδου στην Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής που είχε πολύ πιο αυστηρά και ελιτίστικα κριτήρια.<ref name=":6">{{Cite book|title=Histoire et dictionnaire de Paris|first=Alfred|last=Fierro|publisher=R. Laffont|isbn=2-221-07862-4|date=1996|location=Paris|url=https://www.worldcat.org/oclc/35919726|id=35919726}}</ref> Επειδή η Βασιλική Ακαδημία δεν δέχονταν σχεδόν ποτέ γυναίκες, η Ακαδημία Σεν Λουκ ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στις γυναίκες καλλιτέχνες.<ref name=":6" /> Η επιτυχία της Ακαδημίας Σεν Λουκ ήταν τόσο μεγάλη που η Βασιλική Ακαδημία πίεσε και κατάφερε τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να την κλείσει το 1776. Η Λαμπίλ-Γκιάρντ τότε άρχισε να μαθαίνει [[ελαιογραφία]] από τον παιδικό της φίλο Φρανσουά-Αντρέ Βινσάν, που ήταν γιος και μαθητής του πρώην δασκάλου της Φρανσουά-Ελί Βινσάν, και είχε εξελιχθεί μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του νεοκλασικού κινήματος στη ζωγραφική, προκειμένου να μπορέσει να κάνει αίτηση στη Βασιλική Ακαδημία.<ref name=":2" /><ref name=":0" />

Την ίδια χρονιά έγινε και η υψηλού κύρους έκθεση ζωγραφικής της Ακαδημίας που λάμβανε χώρα κάθε δύο χρόνια και σε αυτή συμμετείχαν οι Λαμπίλ-Γκιαρντ, Λεμπρέν και Βαλαγιέρ-Κοστέρ, αλλά τα δημοσιεύματα της εποχής ασχολήθηκαν περισσότερο με την εμφάνισή τους παρά με το έργο τους. «Οι μαντάμ Βαλαγιέρ και Γκιαρντ επέδειξαν τις χάρες τους στην έκθεση αλλά ο Πάρης έδωσε το μήλο του στη μαντάμ λε Μπρεν» έγραψε κάποιος κριτικός.<ref name=":9">{{Cite journal|title=Self-Promotion in Adélaïde Labille-Guiard's 1785 "Self-Portrait with Two Students"|url=https://www.jstor.org/stable/25067300|journal=The Art Bulletin|date=2007|issn=0004-3079|pages=45–62|volume=89|issue=1|first=Laura|last=Auricchio}}</ref> Ταυτόχρονα άρχισαν να κυκλοφορούν στο Παρίσι συκοφαντικά δημοσιεύματα που έλεγαν πως η Λαμπίλ-Γκιαρντ είχε εραστή τον Φρανσουά-Αντρέ Βινσάν και πως εκείνος τη βοηθούσε να ζωγραφίσει τα έργα της με αντάλλαγμα σεξουαλικές χάρες.<ref name=":9" /> Εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν στο Παρίσι διάφορα φυλλάδια που κυκλοφορούσαν ανώνυμα και σε μεγάλες ποσότητες αφού εκτυπώνονταν φτηνά σε μικρά τυπογραφεία. Τα φυλλάδια αυτά υποτίθεται πως ασκούσαν πολιτική κριτική αλλά συνήθως αναλώνονταν σε χυδαίες έως πορνογραφικές κατηγορίες των διάσημων γυναικών που αμφισβητούσαν την ηθική τους.<ref name=":9" /><ref name=":10">{{Cite web|url=https://alphahistory.com/frenchrevolution/libelles/|title=Libelles and political pornography|ημερομηνία=2012-10-06|website=French Revolution|language=en-US|accessdate=2021-07-29}}</ref> Αγαπημένος στόχος των φυλλαδίων αυτών ήταν η [[Μαρία Αντουανέτα]]<ref name=":10" /> αλλά το 1873 έγινε στόχος τους και η Λαμπίλ-Γκιαρντ. Υποτίθεται ότι τα φυλλάδια αυτά αμφισβητούσαν το κατεστημένο αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, δεν τα έβαζαν με την Ακαδημία, με το κατεστημένο της τέχνης ή με το κράτος αλλά μόνο λοιδορούσαν τις γυναίκες που είχαν προσελκύσει την οργή των μελών της Ακαδημίας ακριβώς γιατί είχαν σπάσει το κατεστημένο με το να γίνουν μέλη της Ακαδημίας.<ref name=":9" /> Όμως η Λαμπίλ-Γκιαρντ κατά κύριο λόγο ζωγράφιζε με [[παστέλ]] ενώ ο Βινσάν χρησιμοποιούσε την τεχνική της [[Ελαιογραφία|ελαιογραφίας]] και σύντομα οι κατηγορίες αποδείχθηκαν αβάσιμες.<ref name=":5" /><ref name=":7" />