Ομέρ Βρυώνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την έκρηξη της [[Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] πήρε εντολή να κατεβεί στην ανατολική [[Ελλάδα]], να καταπνίξει την επανάσταση της περιοχής και να συνεχίσει προς την [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]]. Έφυγε από τα Ιωάννινα στις [[9 Απριλίου]] [[1821]] και προσπάθησε να [[Συνθηκολόγηση|συνθηκολογήσει]] με μερικούς οπλαρχηγούς, αλλά απέτυχε. Μετά απ' αυτό διέλυσε σε μάχη τα τμήματα του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά στη Χαλκομάτα, όπως και του [[Αθανάσιος Διάκος|Αθανασίου Διάκου]] στην [[Αλαμάνα]], τον οποίο, αφού αιχμαλώτισε, σούβλισε. Στη συνέχεια προχώρησε προς την [[Άμφισσα]], για να περάσει με πλοία στην Πελοπόννησο. Στο [[Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς|Χάνι της Γραβιάς]] συνάντησε τρομερή αντίσταση από ένα μικρό τμήμα [[Έλληνες|Ελλήνων]] υπό την αρχηγία του [[Οδυσσέας Ανδρούτσος|Οδυσσέα Ανδρούτσου]], χάνοντας μεγάλο τμήμα του στρατού του. Δεδομένης της τακτικής ήττας και του μεγέθους των απωλειών στη μάχη αυτή φοβήθηκε πλέον να προχωρήσει στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]], οπότε πέρασε στα ορεινά χωριά της [[Γκιώνα]]ς, στη [[Λιβαδειά]] και έπειτα στην [[Εύβοια]]. Στα [[Μάχη των Βρυσακίων|Βρυσάκια]] συνάντησε ισχυρή αντίσταση και υπέστη περαιτέρω σοβαρές απώλειες. Μετά βάδισε κατά της [[Αθήνα]]ς και στις 30 Ιουνίου διέλυσε την πολιορκία της [[πολιορκία των Αθηνών (1821)|Ακρόπολης]]. Μετά την πτώση του Αλή, τον Ιανουάριο του 1822, και έπειτα από ένθερμη σύσταση του Χουρσίτ Πασά, τα σαντζάκια των Ιωαννίνων, της [[Αυλώνα|Αυλώνας]] και του [[Δέλβινο|Δέλβινου]] ενώθηκαν υπό την διοίκηση του Ομέρ.

 

 

Το 1822 οι Τούρκοι με αρχηγούς τον [[Κιουταχής|Κιουταχή]] και τον Βρυώνη πολιόρκησαν το [[Μεσολόγγι]]. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα κυρίευσης της πόλης, τη νύχτα των [[Χριστούγεννα|Χριστουγέννων]] του 1822, έλυσαν την πολιορκία κι αυτό προκάλεσε τη δυσμένεια του σουλτάνου. Οθωμανικές και βρετανικές πηγές αποδίδουν την ήττα στο Μεσολόγγι στις ραδιουργίες του Βρυώνη. Το 1824, σε νέα εκστρατεία, ακολούθησε παρελκυστική τακτική. Κατέβηκε πάλι στη Δυτική Στερεά, αρνούμενος να επιτεθεί στην Αθήνα, και μη υπακούντας στις διαταγές της Υψηλής Πύλης, ενώ δεν δίστασε να προκαλέσει την αποτυχία των άλλων Τούρκων αρχηγών, για να δικαιολογήσει τη δική του. Τέλος διέλυσε οριστικά το στρατόπεδό του και γύρισε στα [[Ιωάννινα]] και από εκεί στο [[Μπεράτι|Μπεράτι]]. Τον Δεκέμβριο του 1824 διορίστηκε διοικητής της [[Θεσσαλονίκη|Θεσσαλονίκης]], κυρίως για να παραμείνει απομακρυσμένος από την Αλβανία, ώστε να μη μηχανορραφεί. Αρχικά αντιστάθηκε στον διορισμό αυτό, αλλά καθώς δεν βρήκε υποστήριξη στην υπόθεσή του μεταξύ των Αλβανών, αναγκάστηκε να αναλάβει το αξιωμά του τον Φεβρουάριο του 1825.