Κύριος Ντάρσι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 1 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
Προσθήκη 1 βιβλίου για Επαληθευσιμότητα (20210911sim)) #IABot (v2.0.8.1) (GreenC bot |
||
Γραμμή 192:
Ο Βρετανός πολιτιστικός κριτικός Ρόμπερτ Άιρβιν περιέγραψε την έλξη του κύριου Ντάρσι στις γυναίκες ως μια "απόλυτη και άνευ όρων αρσενική ανάγκη για μια γυναίκα".<ref name="Irvine, Robert page 152">Irvine, Robert ''Jane Austen'', London: Routledge, 2005 page 152.</ref> Ο Άιρβιν υποστήριξε ότι αυτό ήταν μια γυναικεία "φαντασία" που ήταν δυνατή μόνο σε ένα πλαίσιο γενικής ανικανότητας εκ μέρους των γυναικών.<ref name="Irvine, Robert page 152"/> Την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, όπου η ελίτ σε όλη την Ευρώπη αισθάνθηκε απειλούμενη, υπήρξε μια τάση στη βρετανική λογοτεχνία να δοξάσει τις αριστοκρατικές και υψηλές κοινωνικές τάξεις ως προσωποποίηση των βρετανικών αξιών και σε αντίθεση με τους Γάλλους που αποκεφάλισαν την παλιά τους ελίτ για να δημιουργήσουν την άπληστη, χυδαία νέα ελίτ της ναπολεόντιας Γαλλίας, για τη βρετανική μεσαία τάξη ή "μεσαία τάξη", όπως η Όστεν τους αποκάλεσε να μιμηθούν την προσγειωμένη ελίτ, η οποία όμως διατήρησε την κοινωνική της υπεροχή.<ref name="Irvine, Robert page 61">Irvine, Robert ''Jane Austen'', London: Routledge, 2005 page 61.</ref> Ο χαρακτήρας του κύριου Ντάρσι αντικατόπτριζε εκείνη την τάση.<ref name="Irvine, Robert page 61"/> Όταν ο κύριος Μπίνγκλεϊ υποδεικνύει ότι θα ήθελε μια μέρα να οικοδομήσει ένα κτήμα όπως το Πέμπερλι, πληροφορείται από τον κύριο Ντάρσι ότι δεν είναι το ίδιο το κτήμα, αλλά μάλλον αυτό που περιέχει, την πολιτιστική του κληρονομιά όπως η οικογενειακή βιβλιοθήκη που κάνει το Πέμπερλι ιδιαίτερο καθώς ο κύριος Μπίνγκλεϊ δεν μπορεί να είναι ο κληρονόμος μιας οικογενειακής βιβλιοθήκης που δημιουργήθηκε από γενιά σε γενιά όπως ο κύριος Ντάρσι είναι ο κληρονόμος.<ref name="Irvine, Robert page 61"/> Με αυτόν τον τρόπο η Όστεν υπονοεί ότι ο Ντάρσι είναι κάτι περισσότερο από υπερήφανος και είρωνας άνδρας στη συνέλευση του Μέριτον, ότι υπάρχει μια βαθύτητα στον ίδιο, μιας και άνθρωποι σαν αυτόν είναι φύλακες του εθνικού πολιτισμού.<ref name="Irvine, Robert page 61"/> Ο Άιρβιν ισχυρίστηκε ότι για κάποιον όπως ο Ντάρσι, ο οποίος ζει περίπου τα μισά του χρόνια στο Λονδίνο, που είναι ένα λαμπερό και μακρινό μέρος για τους ανθρώπους του Μέριτον, αυτό αποδεικνύει την κοινωνική ανωτερότητά του, καθώς οι "τρόποι του στο Λονδίνο" περιγράφονται διαφορετικοί στο μυθιστόρημα ως "μοντέρνοι"και" κομψοί".<ref name="Irvine, Robert page 60">Irvine, Robert ''Jane Austen'', London: Routledge, 2005 page 60.</ref> Ο Άιρβινγκ ισχυρίστηκε ότι η ένωση των Μπένετ και Ντάρσι στο τέλος του μυθιστορήματος εννοούνταν από την Όστεν ως σύμβολο της ένωσης των εθνικών και περιφερειακών ελίτ στην Αγγλία, σφυρηλατώντας μαζί ένα ενωμένο έθνος.<ref name="Irvine, Robert page 60"/> Μια ακαδημαϊκός, η Ρέιτσελ Μπραουνστάιν, σημείωσε ότι από όλα τα μυθιστορήματα της Όστεν, αυτό με τον Ντάρσι και την Ελίζαμπεθ είναι το μόνο που στην αρχή του βιβλίου μεταξύ τους ήταν εξ' ολοκλήρου άγνωστοι, καθιστώντας το ''Περηφάνια και Προκατάληψη'' το πιο ρομαντικό από τα μυθιστορήματα της Όστεν.<ref>Brownstein, Rachel "''Northanger Abbey, ''Sense and Sensibility, ''Pride and Prejudice''" pages 32-57 from ''The Cambridge Companion to Jane Austen'', Cambridge: Cambridge University Press, 1997 page 51.</ref>
Ο Άιρβιν ισχυρίστηκε ότι η Μπένετ δεν είναι κατάλληλη για τον Ντάρσι όχι τόσο για τις διαφορές τους στο εισοδηματικό επίπεδο, αλλά λόγω των διαφορετικών τους τάξεων καθώς η Μπένετ αναλογίζεται τις δόξες του Πέμπερλι.<ref>Irvine, Robert ''Jane Austen'', London: Routledge, 2005 page 59.</ref> Κατά της ερμηνείας ότι η ''Περηφάνια και Προκατάληψη'' είναι πρωτίστως ένα μυθιστόρημα για την τάξη, η Αμερικανή ακαδημαϊκός Σούζαν Μόργκαν υποστήριξε ότι το μυθιστόρημα είναι σχετικά με το χαρακτήρα, δηλώνοντας ότι ο κύριος Γουίκχαμ μπορεί να μην είναι τόσο πλούσιος όσο ο Ντάρσι, αλλά η πρόσληψή του στην πολιτοφυλακή θα τον έκανε έναν αξιοσέβαστο άνθρωπο, που θα μπορούσε να παντρευτεί στην αντιβασιλική Αγγλία.<ref name="Morgan1975">{{cite journal |last1=Morgan |first1=Susan |title=Intelligence in 'Pride and Prejudice' |url=https://archive.org/details/sim_modern-philology_1975-08_73_1/page/54 |journal=Modern Philology |volume=73|issue=1 |year=1975 |pages=54–68 |issn=0026-8232 |doi=10.1086/390617}}</ref> Η Μόργκαν έγραψε για τον Ντάρσι ότι είναι πλούσιος, δεν αντιπροσωπεύει την "κοινωνία" και η Μπένετ τον "ατομικισμό", καθώς ο Ντάρσι είναι επιφυλακτικός, ματαιόδοξος και σχεδόν απομονωμένος από την κοινωνία.<ref name="Morgan1975" /> Η Μόργκαν υποστήριξε ότι το μήνυμα της Οστεν στην ''Περηφάνια και Προκατάληψη'' είναι ότι πρέπει να παντρευτείς για την αγάπη και όχι για τα χρήματα, καθώς ο Γουίκχαμ αποκλείει τον εαυτό του ως υποψήφιο γαμπρό λόγω του κακού του χαρακτήρα του και όχι του εισοδήματός του.<ref name="Morgan1975" /> Η Μόργκαν παρατήρησε ότι για το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος ο Ντάρσι αγαπάει την Μπένετ παρά τον εαυτό του ενώ εκείνη τον απεχθάνεται και όταν έρχεται για να της ανταποδώσει τα αισθήματά του, η Όστεν γράφει ότι ήταν "ένα κίνητρο μέσα από την καλή της θέληση που δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Ήταν ευγνωμοσύνη, όχι μονάχα επειδή την αγάπησε μια φορά, αλλά επειδή την αγαπούσε ακόμη αρκετά, ώστε να συγχωρήσει όλη την οξυθυμία και την καυστικότητα του τρόπου της απορρίπτοντάς τον, και όλες τις άδικες κατηγορίες που συνοδεύουν την απόρριψή της".<ref name="Morgan1975" /> Η Μόργκαν υποστήριξε ότι η ανάπτυξη των συναισθημάτων της Μπένετ για τον Ντάρσι είναι ένδειξη της πνευματικής της ανάπτυξης, καθώς καταλαβαίνει ότι ελευθερία σημαίνει η ελευθερία να εκτιμάς και να κατανοείς την αξία της αγάπης.<ref name="Morgan1975" /> Με αυτή την έννοια, ο Ντάρσι, επιδιώκοντας να βελτιώσει τον εαυτό του, αγνοώντας επαναλαμβανόμενες αγένειες και προσβολές, και πληρώνοντας τα χρέη του Γουίκχαμ για να διασώσει τη Λυδία από τον κακοσχεδιασμένο γάμο της για να την εντυπωσιάσει, αποδεικνύεται άξιος της αγάπης της Μπένετ.<ref name="Morgan1975" /> Η Μόργκαν έγραψε ότι η ευγνωμοσύνη που σήμανε η Όστεν για τα αισθήματα της Μπένετ για τον Ντάρσι "...είναι μια ευγνωμοσύνη που, παρά τα εμπόδια που μπορεί να προσφέρει ο ρεαλισμός, παρά το χρόνο, τις συμβάσεις και την παρανόηση, παρά τα λάθη και τους δικούς του περιορισμούς, ο κύριος Ντάρσι μπορεί να διακρίνει στην Ελίζαμπεθ ειλικρίνεια και να την αγαπάει επίσης".<ref name="Morgan1975" /> Ένας κριτικός, ο Γουίλμπουρ Κρος, έγραψε αρχικά ότι ο Ντάρσι εμφανίζει εξωφρενική υπεροψία στην Ελισάβετ, αλλά το μυθιστόρημα τελειώνει με μια "σχεδόν πεισματική εξαθλίωση του Ντάρσι", η οποία ήταν μαρτυρία της εξουσίας των γυναικών να δαμάσουν τους άντρες.<ref>Bloom, Harold ''Jane Austen's Pride and Prejudice'', , New York: Chelsea House Publishing, 1996 page 28-29.</ref>
==Πολιτιστική επιρροή και κληρονομιά==
| |||