Έθελ Μέρμαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
→‎Πρώτα χρόνια: συντακτικό λάθος
Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Επεξεργασία από εφαρμογή κινητού επεξεργασία από εφαρμογή Android
Γραμμή 8:
 
==Πρώτα χρόνια==
Η Μέρμαν γεννήθηκε στο σπίτι της γιαγιάγιαγιάς της από την πλευρά της μητέρας της που βρίσκεται στην 359 4th Avenue στην [[Αστόρια (Κουίνς)]] της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]] το 1908, αν και αργότερα επέμεινε με έμφαση ότι ήταν στην πραγματικότητα το 1912.<ref>Kellow, Brian, ''Ethel Merman: A Life''. New York: Viking Press 2007. {{ISBN|0-670-01829-5}}, p. 2.</ref> Ο πατέρας της, Έντουαρντ Ζίμερμαν (1879–1977), ήταν λογιστής στην James H. Dunham & Company, μια εταιρεία χονδρικής ξηρών προϊόντων στο Μανχάταν και η μητέρα της, Άγκνες (Γκάρντνερ) Ζίμερμαν (1883–1974), ήταν δασκάλα. Ο Έντουαρντ Ζίμερμαν μεγάλωσε στην Ολλανδική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία και η σύζυγός του ήταν [[Πρεσβυτεριανισμός|πρεσβυτεριανή]]. Λίγο μετά τον γάμο τους, εντάχθηκαν στην Επισκοπική εκκλησία, όπου βαφτίστηκε η κόρη τους. Οι γονείς της ήταν αυστηροί σχετικά με την εκκλησία, και περνούσε κάθε Κυριακή εκεί, στις πρωινές λειτουργίες, ακολουθούμενες από το κατηχητικό, μια απογευματινή συνάντηση προσευχής και μια βραδινή ομάδα μελέτης για παιδιά.<ref>Kellow, pp. 2–4.</ref> Η οικογένειά της ήταν γερμανικής και σκωτσέζικης καταγωγής.<ref name="schumach">{{cite web|url=https://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/bday/0116.html|title=Ethel Merman, Queen of Musicals, Dies at 76|last=Schumach|first=Murray|date=February 16, 1984|newspaper=The New York Times|access-date=September 20, 2014}}</ref>
 
Η Μέρμαν μετά το σχολείο έλαβε γραμματειακή εκπαίδευση.<ref>Kellow, pp. 4–7.</ref> Ήταν ενεργή σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως το σχολικό περιοδικό, το κλαμπ των ομιλητών και το μαθητικό συμβούλιο, και επισκεπτόταν συχνά το τοπικό μουσικό κατάστημα για να μελετήσει τις εβδομαδιαίες μουσικές αφίξεις.<ref>Kellow, p. 7.</ref> Τις νύχτες της Παρασκευής, η οικογένεια Ζίμερμαν έπαιρνε το μετρό για το Μανχάταν για να δουν την παράσταση Βοντβίλ στο Palace Theatre, όπου η Μέρμαν είδε τους Blossom Seeley, Fanny Brice, Sophie Tucker και Nora Bayes. Στο σπίτι, προσπάθησε να μιμηθεί το στιλ του τραγουδιού, αλλά η δική της ξεχωριστή φωνή ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί.<ref>Kellow, p. 6.</ref>
 
Μετά την αποφοίτησή της από το Γυμνάσιο Bryant το 1924, η Μέρμαν προσλήφθηκε ως [[Στενογραφία|στενογράφος]] από την εταιρεία Boyce-Ite. Μια μέρα κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, συνάντησε τον Vic Kliesrath, ο οποίος της πρόσφερε δουλειά στην εταιρεία Bragg-Kliesrath με μια αύξηση 5 $ πάνω από τον εβδομαδιαίο μισθό των 23 $ που έπαιρνε και η Μέρμαν αποδέχθηκε την προσφορά.<ref name="Ethel Merman a Life" /> Τελικά έγινε προσωπική γραμματέας του προέδρου της εταιρείας, Κέιλεμπ Μπραγκ, του οποίου οι συχνές απουσίες από το γραφείο σε αγώνες αυτοκινήτων της επέτρεπαν να αναπληρώνει τον ύπνο που είχε χάσει την προηγούμενη νύχτα που τραγουδούσε σε ιδιωτικά πάρτι.<ref name="Ethel Merman a Life">{{cite book|last=Kellow|first=Brian|title=Ethel Merman : a life|year=2008|publisher=Penguin Books|location=New York|isbn=9780143114208|url=https://books.google.com/books?id=OJK5VL5dr8IC&q=Bragg-Kliesrath+brake&pg=PT24}}</ref> Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μέρμαν άρχισε επίσης να εμφανίζεται σε νυχτερινά κέντρα, και προσλήφθηκε πρώτη φορά από τον συνεργάτη του [[Τζίμι Ντουράντε]], [[Λου Κλέιτον]]. Τότε αποφάσισε ότι το όνομα Έθελ Ζίμερμαν ήταν πολύ μεγάλο για μια σκηνή θεάτρου. Σκέφτηκε να συνδυάσει το Έθελ με το Γκάρντνερ ή το Χάντερ, που ήταν το πατρικό όνομα της γιαγιάς της. Αυτές οι σκέψεις προκάλεσαν την οργή του πατέρα της και συντόμευσε τον Ζίμερμαν σε Μέρμαν για να κατευνάσει τον πατέρα της.<ref>Kellow, pp. 8–13.</ref>
 
 
== Παραπομπές ==