Οκταβιανός Αύγουστος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Παιδική ηλικία: Διόρθωση συνδέσμου |
μ Διόρθωση συνδέσμων |
||
Γραμμή 21:
Η μητέρα του Ατία Βάλβα ανέλαβε την εκπαίδευση του γιου της, παρέχοντάς του τη μόρφωση τού μέσου Ρωμαίου αριστοκράτη. Ο Οκτάβιος διδάχτηκε τα [[Λατινική γλώσσα|λατινικά]] και τα [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικά]], ενώ παράλληλα εκπαιδεύτηκε στη [[ρητορική]]. Η Ατία παντρεύτηκε ξανά, όταν ο Οκτάβιος ήταν έξι ετών, αυτή τη φορά με τον Λεύκιο Μάρκιο Φίλιππο, υποστηρικτή του Ιουλίου Καίσαρα και πρώην κυβερνήτη της [[Συρία]]ς.<ref>Σουητώνιος, ''Augustus'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Suetonius/12Caesars/Augustus*.html#4 4–8]; Νικόλαος Δαμασκηνός, ''[http://www.csun.edu/~hcfll004/nicolaus.html Augustus]'' 3.</ref> Ο Φίλιππος φρόντισε τα παιδιά της σαν να ήταν πραγματικά δικά του. Εξελέγη ύπατος το [[56 π.Χ.]] μαζί με τον Γναίο Κορνήλιο Λέντουλο ''Μαρκελλίνο''.
Την περίοδο αυτή άρχιζε η κατάρρευση της [[Πρώτη Τριανδρία|Πρώτης Τριανδρίας]], μίας πολιτικής συμμαχίας ανάμεσα στον Ιούλιο Καίσαρα, τον [[Πομπήιος|Πομπήιο τον Μεγάλο]] και τον [[Μάρκος Λικίνιος Κράσσος|Μάρκο Λικίνιο Κράσσο]]. Ο συνασπισμός αυτός έλαβε οριστικά τέλος το [[53 π.Χ.]] με τον θάνατο του Κράσσου στην [[Παρθία]], ενώ ο Οκτάβιος ήταν περίπου δέκα ετών. Λίγο αργότερα ο τελευταίος έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση, όταν πρωτοστάτησε στην κηδεία της γιαγιάς του [[Ιουλία η
Το [[50 π.Χ.]] η Σύγκλητος, υποκινούμενη από τον Πομπήιο, αρνήθηκε να επιτρέψει στον Καίσαρα να θέσει για δεύτερη φορά υποψηφιότητα για το αξίωμα του υπάτου in absentia (ενώ απουσίαζε από την Ρώμη), τον διέταξε να διαλύσει τον στρατό του στη Γαλατία και θα τον κήρυττε εχθρό του κράτους αν δεν συμμορφωνόταν. Ο Καίσαρ πέρασε τον [[Ρουβίκωνας|Ρουβίκωνα]] με μία μόνο λεγεώνα αρχικά και μπήκε στην Ρώμη χωρίς μάχη, ενώ ο Πομπήιος και το συγκλητικό κόμμα κατέφυγαν στην Ελλάδα. Ο Καίσαρ τους ακολούθησε και επέτυχε καθοριστική νίκη στη [[μάχη των Φαρσάλων]], σε μια σύντομη σύρραξη το [[48 π.Χ.]]
Γραμμή 37:
Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη ο Καίσαρ κέρδιζε ολοένα και μεγαλύτερη εξουσία και επιρροή στα κρατικά ζητήματα. Ορίστηκε ύπατος για δέκα χρόνια και [[Δικτάτορας|δικτάτωρ]] για την ίδια περίοδο. Του επετράπη να ορίζει κάθε χρόνο του μισούς δικαστικούς, ακόμη και να ονομάζει νέους [[Πατρίκιοι|πατρικίους]]. Ο Οκτάβιος, όπως και πολλοί άλλοι, επωφελήθηκε των νέων αρμοδιοτήτων του θείου του.<ref>Σουητώνιος, ''Julius'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Suetonius/12Caesars/Julius*.html#83 83] {{Webarchive|url=https://archive.is/20120530163202/http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Suetonius/12Caesars/Julius*.html#83 |date=2012-05-30 }}</ref>
Ευελπιστώντας να συνεχίσει την εκπαίδευση του Οκταβίου, προς τα τέλη του [[45 π.Χ.]] ο Καίσαρ έστειλε τον Οκτάβιο και μερικούς φίλους του, τον [[Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας|Αγρίππα]], τον [[Γάιος Μαικήνας|Μαικήνα]] και τον [[Κουίντος Σαλβιδιένος Ρούφος|Ρούφο]], στην [[Απολλωνία
Εντούτοις ο πόλεμος με την Παρθία δεν έλαβε χώρα ποτέ, ούτε και η προαγωγή του Οκταβίου. Όσο ήταν ακόμη στην Απολλωνία, έφθασαν νέα πως ο Καίσαρ δολοφονήθηκε στις Ειδούς του Μαρτίου του [[44 π.Χ.]] Τότε έγινε και ευρέως γνωστό, πως ο Καίσαρ είχε υιοθετήσει τον νεαρό και τον είχε ονομάσει διάδοχό του και τότε ο Οκτάβιος άλλαξε το όνομά του σε Γάιος Ιούλιος Καίσαρ ''Οκταβιανός''. Ωστόσο, ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του Καίσαρα. Αγνοώντας τις συμβουλές ορισμένων αξιωματικών τού στρατού να καταφύγει με τους άνδρες του στη Μακεδονία, ο Οκταβιανός έπλευσε στην [[Ιταλία]] για να διεκδικήσει την κληρονομιά του.
Γραμμή 46:
Όταν ο Οκταβιανός αποβιβάστηκε στην Ιταλία, σε μια περιοχή κοντά στο σημερινό [[Μπρίντιζι]] (λατ. ''Brundisium'', Βρινδήσιο), έμαθε το περιεχόμενο της διαθήκης του Καίσαρα και μόνο τότε αποφάσισε να γίνει πολιτικός κληρονόμος του θείου του αλλά και των δύο τρίτων της προσωπικής του περιουσίας.<ref>Αππιανός, ''Εμφύλιοι Πόλεμοι'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Appian/Civil_Wars/3*.html#9 3.9–11].</ref> Τότε έγινε ευρέως γνωστό πως ο Καίσαρ είχε υιοθετήσει τον νεαρό και τον είχε ονομάσει διάδοχό του. Ως αποτέλεσμα, ο Οκτάβιος άλλαξε το όνομά του σε ''Γάιος Ιούλιος Καίσαρ Οκταβιανός''. Απέκτησε δηλαδή το όνομα του Καίσαρα, στο οποίο σύμφωνα με τον νόμο συνένωσε το όνομα της βιολογικής του οικογένειας. Στην πράξη δεν έχουμε σήμερα αποδείξεις πως πράγματι χρησιμοποίησε ποτέ το όνομα Οκταβιανός, μιας και υποδείκνυε την ταπεινή του καταγωγή.<ref>Mackay, 160.</ref><ref name="eck 10"/> Ο [[Μάρκος Αντώνιος]] πολύ αργότερα υποστήριξε πως ο Οκταβιανός πέτυχε την υιοθεσία του κάνοντας ερωτικές παραχωρήσεις, αν και ο [[Σουητώνιος]] θεωρεί την κατηγορία αυτή πολιτικό λίβελο.<ref>Σουητώνιος, ''Βίοι των Δώδεκα Καισάρων'', ''Augustus'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Suetonius/12Caesars/Augustus*.html#68 68], [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Suetonius/12Caesars/Augustus*.html#71 71].</ref>
Για να εισέλθει επιτυχώς στην κλίμακα της ρωμαϊκής πολιτικής ιεραρχίας ο Οκταβιανός δεν μπορούσε να βασιστεί στα περιορισμένα οικονομικά μέσα που είχε στη διάθεσή του.<ref name=auto1>Eck, 9–10.</ref> Αφού έτυχε θερμής υποδοχής στο Μπρίντιζι από τον στρατό,<ref name="rowell 19"/> απαίτησε μέρος των κεφαλαίων που είχαν συγκεντρωθεί για τον πόλεμο κατά της Παρθίας στη Μέση Ανατολή.<ref name="eck 9 10"/> Το ποσό ανερχόταν σε 700 εκατομμύρια [[σηστέρτιος|σηστερτίους]] που είχαν αποθηκευτεί στο Βρινδήσιο, το σημείο αναχώρησης του στρατού για τις εκστρατείες στην Ανατολή.<ref name="rowell 18">Rowell, 18.</ref> Μια κατοπινή έρευνα της Συγκλήτου σχετικά με την εξαφάνιση του δημόσιου χρήματος δεν επέφερε κυρώσεις στον Οκταβιανό, μια και το χρησιμοποίησε για να χρηματοδοτήσει εκστρατεία κατά του επικινδυνότερου εχθρού της Συγκλήτου, του Μάρκου Αντώνιου.<ref name="rowell 19">Rowell, 19.</ref> Ο Οκταβιανός έκανε μια νέα γενναία κίνηση το [[44 π.Χ.]] όταν διεκδίκησε τον ετήσιο φόρο που εστάλη από τις ρωμαϊκές επαρχίες της [[Εγγύς Ανατολή]] στην Ιταλία, χωρίς να λάβει επίσημη άδεια.<ref name="eck 10">Eck, 10.</ref><ref name="ccaa 18">CCAA, Walter Eder, ''Augustus and the Power of Tradition'', 18.</ref> Ο Οκταβιανός άρχισε να προετοιμάζει τα προσωπικά του στρατεύματα ενισχύοντάς τα με τους βετεράνους του Καίσαρα και με στρατιώτες που είχαν συγκεντρωθεί για τον πόλεμο κατά της Παρθίας. Την υποστήριξή τους την εξασφάλισε προβάλλοντας τον εαυτό του ως κληρονόμο του Καίσαρα.<ref>Αππιανός, ''Εμφύλιοι Πόλεμοι'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Appian/Civil_Wars/3*.html#11 3.11–12].</ref> Κατά τη διάρκεια της προέλασής του στην Ιταλία με προορισμό τη Ρώμη η παρουσία του Οκταβιανού και τα χρήματα που συγκέντρωσε προσέλκυσαν πολλούς, ανάμεσα στους οποίους τους βετεράνους του Καίσαρα που στρατοπέδευαν στην [[Καμπανία Ιταλίας|Καμπανία]].<ref name="eck 10"/> Μέχρι τον Ιούνιο διέθετε έναν στρατό 3.000 πιστών βετεράνων, καθένας από τους οποίους πληρωνόταν μισθό 500 [[Δηνάριο (Ρώμη)|δηναρίων]].<ref name="chisholm 24">Chisholm, 24.</ref><ref name="chisholm 27">Chisholm, 27.</ref><ref name="rowell 20">Rowell, 20.</ref>
Φτάνοντας στη Ρώμη, στις [[6 Μαΐου]] [[44 π.Χ.]],<ref name="eck 10"/> ο Οκταβιανός βρήκε τον ύπατο Μάρκο Αντώνιο, πρώην συνεργάτη του Καίσαρος, σε μια άτυπη συμμαχία με τους δολοφόνους του δικτάτορα. Οι τελευταίοι εξασφάλισαν γενική αμνηστία στις [[17 Μαρτίου]], ωστόσο ο Αντώνιος πέτυχε να διώξει τους περισσότερους από τη Ρώμη.<ref name="eck 10"/> Αυτό χάρις στον «πύρινο» λόγο που εκφώνησε κατά τη διάρκεια της κηδείας του Καίσαρος, ο οποίος έστρεψε τον λαό κατά των δολοφόνων.<ref name="eck 10"/> Παρόλο που ο Αντώνιος έχαιρε μεγάλης πολιτικής υποστήριξης, ο Οκταβιανός είχε ακόμη την ευκαιρία να διεκδικήσει την αρχηγία της πολιτικής παράταξης των υποστηρικτών του Καίσαρα (των ''Λαϊκών'', λατ. "populares"). Ο Μάρκος Αντώνιος είχε πέσει στη δυσμένεια πολλών όταν εναντιώθηκε αρχικά στην απόδοση στον Καίσαρα θεϊκών τιμών.<ref name="eck 11">Eck, 11.</ref> Ο Οκταβιανός απέτυχε να πείσει τον Αντώνιο να του παραδώσει χρήματα του Καίσαρα, αλλά κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη πολλών υποστηρικτών του θείου του κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.<ref>Syme, 114–120.</ref> Τον Σεπτέμβρη ο ρήτορας [[Μάρκος Τύλλιος Κικέρωνας|Κικέρων]], αντίπαλος των Λαϊκών και υποστηρικτής της Συγκλήτου, άρχισε να επιτίθεται στον Αντώνιο με τους λόγους που εκφωνούσε (τους «Φιλιππικούς»), θεωρώντας ότι ο Αντώνιος αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή για τη Σύγκλητο.<ref name="chisholm 26">Chisholm, 26.</ref><ref name="rowell 30">Rowell, 30.</ref> Επειδή η Ρώμη στράφηκε εναντίον του και η θητεία του έληγε, ο Αντώνιος προσπάθησε να περάσει νόμους που θα του εξασφάλιζαν τη διοίκηση της [[Γαλατία εντεύθεν των Άλπεων|Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας]], η οποία του είχε αποδοθεί από τον Βρούτο Αλμπίνο, μέλος της ομάδας των δολοφόνων του Καίσαρα.<ref name="eck 11 12">Eck, 11–12.</ref><ref name="rowell 21">Rowell, 21.</ref> Ο Οκταβιανός στο μεταξύ εξακολουθούσε να προετοιμάζει τον ιδιωτικό του στρατό με δέλεαρ το χρήμα.<ref>Syme, 123–126.</ref><ref name="eck 12">Eck, 12.</ref><ref name="rowell 23">Rowell, 23.</ref> Βλέποντας τη μεγάλη στρατιωτική δύναμη του Οκταβιανού ο Αντώνιος έκρινε συνετό να φύγει από τη Ρώμη στην επαρχία του, την Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία, η οποία θα του διδόταν την [[1 Ιανουαρίου|1η Ιανουαρίου]].<ref name="rowell 23"/>
Γραμμή 168:
Όταν πια τελείωσαν οι εμφύλιοι πόλεμοι, ο Αύγουστος είχε την άνεση να δημιουργήσει έναν κραταιό [[Στρατός|στρατό]] για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μεγέθους 28 [[Λεγεώνα|λεγεώνων]], που τις αποτελούσαν περίπου 170.000 άνδρες.<ref name="eck 85 86">Eck, 85–87.</ref> Το στράτευμα υποστήριζαν πολυάριθμα βοηθητικά σώματα των 500 στρατιωτών το καθένα, που συνήθως στρατολογούνταν από τις νεοκατακτηθείσες περιοχές.<ref name="eck 86">Eck, 86.</ref> Μια από τις καινοτομίες του Αυγούστου που είχαν τη μεγαλύτερη διάρκεια στο χρόνο ήταν η ίδρυση της [[Πραιτωριανή Φρουρά|Πραιτωριανής Φρουράς]] το [[27 π.Χ.]] Αρχικά επρόκειτο για την προσωπική του φρουρά στο πεδίο της μάχης, η οποία με τον καιρό εξελίχτηκε στην επίσημη αυτοκρατορική φρουρά, που με τον καιρό αποτέλεσε σημαντική πολιτική δύναμη στα ρωμαϊκά πράγματα.<ref name="bunson 341">Bunson, 341.</ref> Είχαν τη δύναμη να εκφοβίζουν τη Σύγκλητο, να ανεβάζουν στον θρόνο αυτοκράτορες και να εξοντώνουν τους ανεπιθύμητους. Ο τελευταίος αυτοκράτορας που υπηρέτησαν ήταν ο [[Μαξέντιος]], καθώς ο [[Κωνσταντίνος Α΄|Μέγας Κωνσταντίνος]] τους διέλυσε στις αρχές του [[4ος αιώνας|4ου αιώνα]] και κατέστρεψε τους στρατώνες τους, τα ''«Castra Praetoria»''.<ref name="bunson 341 342">Bunson, 341–342.</ref>
Έχοντας βρει πόρους για τη συντήρηση του οδικού δικτύου της [[Ιταλία]]ς, ο Αύγουστος ίδρυσε ένα επίσημο [[Ταχυμεταφορές|ταχυδρομικό σύστημα]] με σταθμούς ανεφοδιασμού που επέβλεπε ένας αξιωματικός του στρατού γνωστός ως ''«praefectus vehiculorum»'' (αξιωματούχος των οχημάτων).<ref name="eck 81"/> Πέρα από τη διευκόλυνση της επικοινωνίας ανάμεσα στις ιταλικές πόλεις, τα μεγάλα έργα [[οδοποιία]]ς που παρήγγειλε κατά μήκος της Ιταλίας έδωσαν στον στρατό μεγάλη ευελιξία και ταχύτητα μετακίνησης.<ref name="chisholm 122">Chisholm, 122.</ref> Το έτος [[6]] ο Αύγουστος ίδρυσε το ''«aerarium militare»'', προσφέροντας 170 εκατομμύρια [[
Παρόλο που ήδη ήταν η ισχυρότερη μορφή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επιθυμία του Αυγούστου ήταν να ενσαρκώσει το πνεύμα της αρετής και του ήθους τα οποία χαρακτήριζαν τη δημοκρατική εποχή του κράτους. Ήθελε επίσης να σχετίζεται με τους απλούς ανθρώπους και να μαθαίνει τα προβλήματά τους. Το πέτυχε με διάφορες πράξεις γενναιοδωρίας και αποφεύγοντας κραυγαλέες πολυτέλειες. Το έτος [[29 π.Χ.]] ο Αύγουστος πλήρωσε 400
=== Δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις ===
| |||