Θεσσαλονίκη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις αρχές του 20ού αιώνα και ειδικά την περίοδο 1912-1922 συντελούνται ιστορικές και κρίσιμες αλλαγές με κυριότερες την απελευθέρωση της πόλης, την καταστροφική [[Μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης 1917|πυρκαγιά του 1917]] και την εγκατάσταση μεγάλου αριθμού προσφύγων μετά την [[Μικρασιατική Καταστροφή]] και την ανταλλαγή πληθυσμών. Σχεδόν όλο το ιστορικό κέντρο της πόλης μετά την πυρκαγιά του 1917 σχεδιάζεται εκ νέου και η πόλη χάνει την ανατολίτικη της όψη. Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα της Κυβέρνησης των Φιλελευθέρων και ο ορισμός επταμελούς διεθνούς επιτροπής σχεδιασμού υπό την καθοδήγηση του γάλλου πολεοδόμου και αρχιτέκτονα [[Ερνέστ Εμπράρ]] δίνουν μια ευρωπαϊκή όψη στην πόλη. Έτσι την δεκαετία 1922-1932 χτίζονται περίπου 15000 κτίρια, από τα οποία 2200 στο κέντρο της πόλης. Ένας μεγάλος αριθμός αρχιτεκτόνων και μηχανικών δραστηριοποιείται στην πόλη με πρωτοπόρους τον Γάλλο μηχανικό [[Ζοζέφ Πλεμπέρ]] (Μέγαρα: Μαλάχ, Ναχμία, "Petit Palais", Γκατένιο-Φλωρεντίν, Ναχμία, Ξενοδοχεία: "Tourist", "Εξέλσιορ"), τους αρχιτέκτονες της Σχολής «Ωραίων Τεχνών» της Κωνσταντινούπολης και συγκεκριμένα τους [[Γεώργιος Μανούσος|Γεώργιο Μανούσο]], [[Μαξιμιλιανός Ρούμπενς|Μαξιμιλιανό Ρούμπενς]], [[Αναστάσιος Μπίρδας|Αναστάσιο Μπίρδα]], [[Αλέξανδρος Τζώνης (1877-1951)|Αλέξανδρο Τζώνη]], [[Λεωνίδας Παλαιολόγος (αρχιτέκτων)|Λεωνίδα Παλαιολόγο]], [[Κωνσταντίνος Γιωτόπουλος|Κωνσταντίνο Γιωτόπουλο]], [[Συμεών Μυλωνάς|Συμεών Μυλωνά]], καθώς επίσης τους [[Δημήτριος Ανδρόνικος|Δημήτριο Ανδρόνικο]], [[Γεώργιος Καμπανέλλος|Γεώργιο Καμπανέλλο]], [[Αντώνιος Νικόπουλος|Αντώνιο Νικόπουλο]], [[Σαλβατόρε Ποζέλι]], [[Φιλήμων Παιονίδης|Φιλήμωνα Παιονίδη]], [[Ζακ Μωσσέ]] (Βοσπόριον Μέγαρον, Όλυμπος Νάουσα, Αγορά Κολόμβου, Ολύμπιον Μέγαρον, Συνοικισμός "Ουζιέλ"), [[Ερνστ Λέβη]], [[Δημήτριος Φυλλίζης|Δημήτριο Φυλλίζη]] (Μέγαρα: Μοσκώφ-Σεδένκο, Χατζηδημούλα, Κουκουμπάνη), [[Μαρίνος Δελλαδέτσιμας|Μαρίνο Δελλαδέτσιμα]], [[Τρύφων-Τριαντάφυλλος Νάτσης|Τρύφωνα-Τριαντάφυλλο Νάτση]], Βασίλειο Βασιλειάδη, [[Γεώργιος Μαλάκης|Γεώργιο Μαλάκη]], [[Κωνσταντίνος Κοκορόπουλος|Κωνσταντίνο Κοκορόπουλο]], [[Ανδρέας Λευθεριώτης|Ανδρέα Λευθεριώτη]], [[Ευθύμιος Κοτζαμπασούλης|Ευθύμιο Κοτζαμπασούλη]], Ανδρέα Γεωργακόπουλο, [[Παύλος Καμπάς|Παύλο Καμπά]], [[Ιωάννης Βαρουξάκης|Ιωάννη Βαρουξάκη]], [[Νίκος Παπακωνσταντινόπουλος|Νίκο Παπακωνσταντινόπουλο]], [[Λεονάρντο Τζενάρι]] ([[Μέγαρο Λόγγου]], Κινηματογράφος "Διονύσια"), [[Αριστομένης Βάλβης|Αριστομένη Βάλβη]] (Εθνική Τράπεζα), [[Μιχαήλ Λυκούδης|Μιχαήλ Λυκούδη]] (πρώην Ιονική-Λαϊκή Τράπεζα), Αλέξανδρο Θεοδοσιάδη, [[Ιωάννης Δημητριάδης|Ιωάννη Δημητριάδη]] (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο), [[Μωρίς Ματαράσσο]], Αναστάσιο Ζαχαριάδη, [[Ελευθέριος Πάικος|Ελευθέριο Πάικο]], [[Δημήτριος Καραγιαννάκης|Δημήτριο Καραγιαννάκη]], [[Αλβέρτος Τζιβρέ|Αλβέρτο Τζιβρέ]], [[Αθανάσιος Γιάκας|Αθανάσιο Γιάκα]], [[Γεώργιος Σιάγας|Γεώργιο Σιάγα]], [[Λέανδρος Ζωίδης|Λέανδρο Ζωίδη]] (Κινηματογράφος "Ηλύσια"), [[Κωνσταντίνος Κιτσίκης|Κωνσταντίνο Κιτσίκη]], [[Νίκος Μητσάκης|Νικόλαο Μητσάκη]] (Ανώτερο Παρθεναγωγείο), [[Νικόλαος Νικολαΐδης (αρχιτέκτων)|Νικόλαο Νικολαΐδη]], Αντώνιο Πάππη (Μέγαρο Βαρβιτσιώτη), Ε. Μπερνασκόνι, Θωμά Παπαμιχαηλίδη, Θεμιστοκλή Σγουρό, Μιχαήλ Λαλακάκη, [[Δημήτριος Βαρβέρης|Δημήτριο Βαρβέρη]].<ref name=":3">{{Cite book|title=Η ανάδυση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης (ιστορίες/πρόσωπα/τοπία)|first=Αλέκα|last=Καραδήμου-Γερόλυμπου|publisher=UNIVERSITY STUDIO PRESS|year=2013}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://www.salonikajewisharchitecture.com/ar19.html|title=Ιστορία της εβραϊκής οικοδομικής και αρχιτεκτονικής δραστηριότητας στη Θεσσαλονίκη|website=www.salonikajewisharchitecture.com|accessdate=2020-10-28}}</ref><ref name=":2">{{Cite book|title=Θεσσαλονίκη 1912-2012. Η Αρχιτεκτονική μιας εκατονταετίας.|first=Βασίλης|last=Κολώνας|publisher=UNIVERSITY STUDIO PRESS|year=2012}}</ref> Οι Ιταλοί Mario Paniconi και Giuglio Pediconi κατασκευάζουν το Ιταλικό Σχολείο ‘Umberto Primo’ (1933) στην οδό Φλέμινγκ.<ref>{{Cite web|url=https://www.teetkm.gr/ιστορικά-κτιριακά-σύνολα-στο-δημόσιο/|title=Ιστορικά κτιριακά σύνολα στο δημόσιο χώρο - Το Ιταλικό Ινστιτούτο της Θεσσαλονίκης|ημερομηνία=2019-05-16|website=teetkm.gr|language=el|accessdate=2021-05-20}}</ref> Επίσης, στην [[Νέα Αρετσού|Αρετσού]] στην περιοχή των Επαύλεων κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου κατασκευάζονται 30 εξοχικές κατοικίες επιφανών θεσσαλονικέων, από τις οποίες σήμερα σώζονται μόλις 6 (Έπαυλη Καρανικόλα, έργο του [[Αναστάσιος Μεταξάς|Αναστάσιου Μεταξά]], Έπαυλη Γωγουσόπουλου, Έπαυλη Ζαχαράκη του Θ. Μπουρμπούλη).<ref>{{Cite web|url=https://kalamarianews.gr/history/1332-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D|title=Οι επαύλεις στην Αρετσού|website=kalamarianews.gr|accessdate=2021-05-11}}</ref>

 

 

Στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη ξεχωρίζουν ο [[Κυριάκος Κρόκος]] με τον σχεδιασμό του [[Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης|Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού]] και ο [[Αράτα Ισοζάκι]] με την κατασκευή του [[Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης|Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης]].<ref name=":2" />