Χρήστης:Texniths/πρόχειρο/Πρόχειρο1: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

}} Ο '''πόλεμος ανεξαρτησίας της Ανγκόλας''' έλαβε χώρα μεταξύ 1961 και 1975 στο έδαφος της σημερινής [[Ανγκόλα|Ανγκόλας]]ς, η οποία τότε ήταν ακόμη αποικία της [[Πορτογαλία|Πορτογαλίας]]ς. Οι πορτογαλικές δυνάμεις έπρεπε να αντιμετωπίσουν τις εχθροπραξίες μιας σειράς κινημάτων ανεξαρτησίας της Ανγκόλας, τα σημαντικότερα από τα οποία ήταν το [[Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας]] (MPLA) του [[Αγκοστίνιο Νέτο]] και το [[Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας]] (FNLA) του [[Χόλντεν Ρομπέρτο]]. Από τη διάσπαση εντός του FNLA το 1966 γεννήθηκε ένα τρίτο κίνημα ανεξαρτησίας, η [[Εθνική Ένωση για την Ολική Ανεξαρτησία της Ανγκόλας]] (UNITA) του [[Τζόνας Σαβίμπι]], ενώ το [[Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Ενκλαβίου της Καμπίντα]] (FLEC) έπαιζε πάντα έναν μικρό ρόλο.<ref name=":0tufts">{{Cite web|url=https://sites.tufts.edu/atrocityendings/2015/08/07/angola-war-of-independence-post-war-consolidation/|title=Angola: War of Independence {{!}} Mass Atrocity Endings|website=sites.tufts.edu|language=en|accessdate=2021-10-04}}</ref>

Η σύγκρουση ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1961 με μια σειρά εξεγέρσεων που οργανώθηκαν από το MPLA στην πρωτεύουσα [[Λουάντα]] και από την FNLA στις βόρειες περιοχές που κατοικούνται από τη φυλή [[Κονγκό (φυλή)|Κονγκό]], ενέργειες οι οποίες κατεστάλησαν σκληρά από τις πορτογαλικές δυνάμεις ασφαλείας. Συνεπώς, τα κινήματα ανεξαρτησίας έπρεπε να επιστρέψουν στα [[Αφρική|ανεξάρτητα αφρικανικά]] κράτη που συνορεύουν με την Ανγκόλα, όπου έλαβαν όπλα και βοήθεια από τις τοπικές αρχές. Το FNLA εγκαταστάθηκε στη [[Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό|Δημοκρατία του Κονγκό]] (αργότερα στο [[Ζαΐρ]]), ενώ το MPLA στη [[Δημοκρατία του Κονγκό|Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό]] και μετά στη [[Ζάμπια]]. Τα κινήματα ανεξαρτησίας έλαβαν ευρεία υποστήριξη από τα έθνη του [[Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας|Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας]], καθώς και προμήθειες όπλων και εκπαιδευτών από τη [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική Ένωση]], την [[Κίνα]] και την [[Κούβα]]. Αντίθετα, η Πορτογαλία έλαβε τη στρατιωτική υποστήριξη του [[απαρτχάιντ]] της [[Νότια Αφρική|Νότιας Αφρικής]].<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/place/Angola|title=Angola - Independence and civil war|website=Encyclopedia Britannica|language=en|accessdate=2021-10-04}}</ref>

Η σύγκρουση συνεχίστηκε με αργούς ρυθμούς για αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα στις ανατολικές και βόρειες περιοχές της Ανγκόλας. Οι αυτονομιστές κατάφεραν να αποκτήσουν μερικό έλεγχο πάνω από ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, αλλά υπέστησαν τις αποτελεσματικές αντι-[[Αντιεξέγερση|εξεγερτικέςαντιεξεγερτικές]] δραστηριότητες των πορτογαλικών δυνάμεων ασφαλείας οι οποίες, ωστόσο, δεν κατάφεραν ποτέ να εξαλείψουν πλήρως τον ανταρτοπόλεμο. Το κίνημα ανεξαρτησίας χτυπήθηκε επίσης από τη βαθιά σύγκρουση μεταξύ των διαφόρων ομάδων που το αποτελούσαν, που ήταν εχθρικές μεταξύ τους.<ref name=":0tufts" />