Χρήστης:Texniths/πρόχειρο/Πρόχειρο1: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Angolan Civil War" Ετικέτες: Αναιρέθηκε ΜετάφρασηΠεριεχόμενου ΜετάφρασηΠεριεχόμενου2 |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: Αναιρέθηκε |
||
Γραμμή 65:
Η Σουηδία παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια τόσο στο [[SWAPO]] όσο και στο MPLA στα μέσα της δεκαετίας του 1970,<ref>{{Cite web|url=http://www.regeringen.se/sb/d/2574/a/75170|title=Angola|ημερομηνία=2006-09-01|publisher=Regeringen.se|archiveurl=https://web.archive.org/web/20131203090343/http://www.regeringen.se/sb/d/2574/a/75170|archivedate=2013-12-03|accessdate=2021-10-11}}</ref><ref>{{Cite book|title=Formation of a Popular Opinion 1950–1970|first=Tor|last=Sellström|publisher=Nordic Africa Institute|isbn=9789171064301|year=2003|url=https://books.google.com/books?id=tftdYTz2Ac4C&pg=PA433|accessdate=21 October 2012}}</ref><ref>Sellström, Tor (2002). ''SWEDEN – And National Liberation in South Africa – Volume II, Solidarity and Assistance 1970–1994'', σελ. 131. </ref> και έθεσε τακτικά το ζήτημα της UNITA στις πολιτικές συζητήσεις μεταξύ των δύο κινημάτων.
=== Τροπολογία Κλαρκ ===
Ο [[Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών]] [[Τζέραλντ Φορντ]] ενέκρινε την κρυφή βοήθεια προς στην UNITA και το FNLA μέσω της [[Επιχείρηση IA Feature|επιχείρησης IA Feature]] στις 18 Ιουλίου 1975, παρά την έντονη αντίθεση των αξιωματούχων του [[Στέιτ Ντιπάρτμεντ]] και της [[CIA|Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών]] (CIA). Ο Φορντ είπε στον [[Γουίλιαμ Κόλμπι]], τον Διευθυντή της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, να δημιουργήσει την επιχείρηση, παρέχοντας ένα αρχικό ποσό των 6 εκατομμυρίων δολαρίων. Έδωσε επιπλέον 8 εκατομμύρια δολάρια στις 27 Ιουλίου και άλλα 25 εκατομμύρια δολάρια τον Αύγουστο.<ref name="start">{{Cite book|title=For the President's Eyes Only: Secret Intelligence and the American Presidency from Washington to Bush|first=Christopher M.|last=Andrew|year=1995|page=[https://archive.org/details/forpresidentseye00andr/page/412 412]|url=https://archive.org/details/forpresidentseye00andr}}</ref><ref name="termination">{{Cite book|title=The Central Intelligence Agency: Security Under Scrutiny|first=Richard H.|last=Immerman|last2=Theoharis, Athan G|year=2006|page=[https://archive.org/details/centralintellige00rich/page/325 325]|url=https://archive.org/details/centralintellige00rich}}</ref>
[[Αρχείο:Senator_dick_clark.jpg|αριστερά|μικρογραφία| Ο Γερουσιαστής [[Ντικ Κλαρκ (Γερουσιαστής)|Ντικ Κλαρκ]]]]
Δύο ημέρες πριν από την έγκριση του προγράμματος, ο [[Ναθάνιελ Ντέιβις]], Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, ανέφερε στον [[Χένρυ Κίσινγκερ]], [[Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών|Υπουργό Εξωτερικών]], ότι πιστεύει ότι η διατήρηση του απορρήτου της IA Feature θα ήταν αδύνατη. Ο Ντέιβις προέβλεψε σωστά ότι η [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|Σοβιετική Ένωση]] θα απαντούσε αυξάνοντας την εμπλοκή στη σύγκρουση στην Ανγκόλα, οδηγώντας σε περισσότερη βία και αρνητική δημοσιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν η Φορντ ενέκρινε το πρόγραμμα, ο Ντέιβις παραιτήθηκε.<ref name="davis">{{Cite book|title=The Faces of Power: Constancy and Change in United States Foreign Policy from Truman to Clinton|first=Seyom|last=Brown|year=1994|page=303}}</ref> Ο [[Τζον Στόκγουελ (αξιωματούχος της CIA)|Τζον Στόκγουελ]], επικεφαλής του σταθμού της CIA στην Ανγκόλα, επανέλαβε την κριτική του Ντέιβις λέγοντας ότι η επιτυχία απαιτούσε την επέκταση του προγράμματος, αλλά το μέγεθός της είχε ήδη ξεπεράσει αυτό που θα μπορούσε να διατηρηθεί απόρρητο. Ο αναπληρωτής του Ντέιβις, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Χιλή, [[Έντουαρντ Μούλκαχι (αξιωματούχος του State Department)|Έντουαρντ Μούλκαχι]], αντιτάχθηκε επίσης στην άμεση ανάμειξη. Ο Μούλκαχι παρουσίασε τρεις επιλογές για την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ανγκόλα στις 13 Μαΐου 1975. Ο Μούλκαχι πίστευε ότι η διοίκηση του Φορντ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη διπλωματία για να κάνει εκστρατεία κατά της ξένης βοήθειας στο κομμουνιστικό MPLA, να αρνηθεί να πάρει μέρος σε φατρίες ή να αυξήσει την υποστήριξη για το FNLA και την UNITA. Προειδοποίησε, ωστόσο, ότι η υποστήριξη προς την UNITA δεν έβρισκε σύμφωνο τον [[Μομπούτου Σέσε Σέκο]], τον πρόεδρο του Ζαΐρ.<ref name="start">{{Cite book|title=For the President's Eyes Only: Secret Intelligence and the American Presidency from Washington to Bush|first=Christopher M.|last=Andrew|year=1995|page=[https://archive.org/details/forpresidentseye00andr/page/412 412]|url=https://archive.org/details/forpresidentseye00andr}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFAndrew1995">Andrew, Christopher M. (1995). </cite></ref><ref name="mulcahy">{{Cite book|title=The Flawed Architect: Henry Kissinger and American Foreign Policy|first=Jussi M.|last=Hanhim̀eaki|year=2004|page=408}}</ref>
Ο [[Ντικ Κλαρκ]], [[Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ)|Δημοκρατικός]] γερουσιαστής από την [[Άιοβα|Αϊόβα]], ανακάλυψε την επιχείρηση κατά τη διάρκεια αποστολής διερεύνησης γεγονότων στην Αφρική, αλλά ο [[Σέιμουρ Χερς]], δημοσιογράφος των ''[[The New York Times|New York Times]]'', αποκάλυψε την επιχείρηση IA Feature στο κοινό στις 13 Δεκεμβρίου 1975.<ref name="clark">{{Cite book|title=Rethink: Cause and Consequences of September 11|first=Giorgio|last=Baravalle|year=2004|page=cdxcii}}</ref> Ο Κλαρκ πρότεινε μια [[Τροπολογία Κλαρκ|τροπολογία]] στον [[Νόμος για τον έλεγχο των εξαγωγών όπλων|νόμο για τον έλεγχο των εξαγωγών όπλων]], απαγορεύοντας τη βοήθεια σε ιδιωτικές ομάδες που συμμετέχουν σε στρατιωτικές ή [[Παραστρατιωτική οργάνωση|παραστρατιωτικές]] επιχειρήσεις στην Ανγκόλα. Η [[Γερουσία (ΗΠΑ)|Γερουσία]] ψήφισε το νομοσχέδιο, ψηφίζοντας 54–22 στις 19 Δεκεμβρίου 1975 και η [[Βουλή των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ)|Βουλή των Αντιπροσώπων]] ψήφισε το νομοσχέδιο, ψηφίζοντας 323–99 στις 27 Ιανουαρίου 1976.<ref name="termination">{{Cite book|title=The Central Intelligence Agency: Security Under Scrutiny|first=Richard H.|last=Immerman|last2=Theoharis, Athan G|year=2006|page=[https://archive.org/details/centralintellige00rich/page/325 325]|url=https://archive.org/details/centralintellige00rich}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFImmermanTheoharis,_Athan_G2006">Immerman, Richard H.; Theoharis, Athan G (2006). </cite></ref> Ο Φορντ υπέγραψε το νομοσχέδιο στις 9 Φεβρουαρίου 1976.<ref name="clarksign">{{Cite book|title=From the Shadows: The Ultimate Insider's Story of Five Presidents and How They Won the Cold War|first=Robert Michael|last=Gates|year=2007|page=68}}</ref> Ακόμα και μετά την τροποποίηση της τροπολογίας Κλαρκ, ο τότε διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, [[Τζορτζ Μπους (πρεσβύτερος)|Τζορτζ Μπους]], αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι είχε σταματήσει κάθε βοήθεια των ΗΠΑ στην Ανγκόλα.<ref name="ns">{{Cite book|title=The National Security Constitution: Sharing Power After the Iran-Contra Affair|first=Harold Hongju|last=Koh|publisher=Yale University Press|year=1990|url=https://archive.org/details/nationalsecurity00kohh}}</ref><ref name="con">{{Cite book|title=The Constitution and the American Presidency|first=Martin L.|last=Fausold|last2=Shank, Alan|publisher=SUNY Press|year=1991}}</ref> Σύμφωνα με την αναλυτή εξωτερικών υποθέσεων Τζέιν Χάντερ, το [[Ισραήλ]] μπήκε ως [[Διαμεσολαβητικός πόλεμος|διαμεσολαβητικός προμηθευτής όπλων]] για τη Νότια Αφρική μετά την έναρξη ισχύος της τροπολογίας Κλαρκ.<ref name="jhunter">{{Cite book|title=Israeli Foreign Policy: South Africa and Central America|first=Jane|last=Hunter|publisher=[[South End Press]]|year=1987|page=[https://archive.org/details/pdfy-SHJFNtzFTutJVd8R/page/n12 16]|url=https://archive.org/details/pdfy-SHJFNtzFTutJVd8R|quote=In 1975 Israel followed Secretary of State Henry Kissinger's advice and helped South Africa with its invasion of Angola. Even after the passage the following year of the Clark Amendment forbidding U.S. covert involvement in Angola, Israel apparently considered Kissinger's nod a continuing mandate.}}</ref> Το Ισραήλ και η Νότια Αφρική δημιούργησαν μια μακροχρόνια στρατιωτική συμμαχία, στην οποία το Ισραήλ παρείχε όπλα και εκπαίδευση, καθώς και τη διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.<ref>Benjamin Beit-Hallahmi, ''The Israel Connection: Who Israel Arms and Why'', New York: Pantheon Books, 1987, <nowiki>ISBN 0-394-55922-3</nowiki>, Chapter 5: "South Africa and Israel: An Alliance of Desperation" (σσ. 108–174). </ref>
Η αμερικανική κυβέρνηση έθεσε βέτο στην είσοδο της Ανγκόλας στα [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Ηνωμένα Έθνη]] στις 23 Ιουνίου 1976.<ref>Kalley (1999), σελ. 4.</ref> Η Ζάμπια απαγόρευσε στην UNITA να πραγματοποιεί επιθέσεις από το έδαφός της στις 28 Δεκεμβρίου 1976<ref>{{Cite news|url=http://www.newspaperarchive.com/LandingPage.aspx?type=glpnews&search=december%201%20zambia&img=21143322|title=Zambia bans UNITA|work=The Gleaner|date=1976-12-28|accessdate=2021-10-11}}</ref> αφού η Ανγκόλα υπό την κυριαρχία του MPLA έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών.<ref name="nineteenseventysix">{{cite magazine|date=1977-01-17|url=http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,918577,00.html|archive-url=https://web.archive.org/web/20070303135539/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,918577,00.html|url-status=dead|archive-date=2007-03-03|title=Absolute Hell Over There|magazine=Time|accessdate=2021-10-11}}</ref> Σύμφωνα με τον πρέσβη [[Γουίλιαμ Σκράντον]], οι Ηνωμένες Πολιτείες απείχαν από την ψηφοφορία για το ζήτημα της Ανγκόλας να γίνει κράτος μέλος του ΟΗΕ «λόγω του σεβασμού των συναισθημάτων που εκφράζουν οι αφρικανοί φίλοι της [μας]».<ref>{{Cite news|url=https://news.google.com/newspapers?nid=1350&dat=19761201&id=aBBPAAAAIBAJ&pg=6776,3309956&hl=en|title=Angola Becomes U.N. Member; U.S. Abstains in Voting|work=[[Toledo Blade]]|date=1976-12-01|accessdate=2021-10-11}}</ref>
=== Εισβολές στη Σάμπα ===
[[Αρχείο:Katanga_in_Democratic_Republic_of_the_Congo.svg|μικρογραφία| [[Επαρχία Κατάνγκα|Επαρχία Σάμπα]], [[Ζαΐρ]]]]
Περίπου 1.500 μέλη του [[Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση του Κονγκό|Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση του Κονγκό]] (FNLC) εισέβαλαν στην [[Επαρχία Κατάνγκα|επαρχία Σάμπα]] (σημερινή επαρχία Κατάνγκα) στο Ζαΐρ από την ανατολική Ανγκόλα στις 7 Μαρτίου 1977. Το FNLC ήθελε να ανατρέψει τον Μομπούτου και η κυβέρνηση MPLA, η οποία αντιμετώπιζε προβλήματα από την υποστήριξη του Μομπούτου στο FNLA και την UNITA, δεν προσπάθησε να σταματήσει την εισβολή. Το FNLC απέτυχε να καταλάβει το [[Κολουέζι]], την οικονομική καρδιά του Ζαΐρ, αλλά κατέλαβε το Κασάτζι και το Μουτσάτσα. Ο στρατός του Ζαΐρ ηττήθηκε εύκολα και το FNLC συνέχισε να προελαύνει. Στις 2 Απριλίου, ο Μομπούτου έκανε έκκληση στον [[Γουίλιαμ Ετέκι Εμπουμούα|Γουίλιαμ Ετέκι]] του [[Καμερούν]], Πρόεδρο του [[Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας|Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας]], για βοήθεια. Οκτώ ημέρες αργότερα, η γαλλική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε στην παράκληση του Μομπούτου και μετέφερε με αεροσκάφος 1.500 στρατιώτες από το Μαρόκο στην [[Κινσάσα]]. Αυτή η δύναμη συνεργάστηκε με τον στρατό του Ζαΐρ, το FNLA<ref name="fnlashaba">{{Cite book|title=Détente and Confrontation: American-Soviet Relations from Nixon to Reagan|first=Raymond Leonard|last=Garthoff|year=1985|page=[https://archive.org/details/detenteconfronta00raym/page/624 624]|url=https://archive.org/details/detenteconfronta00raym}}</ref> και τους [[Αίγυπτος|Αιγύπτιους]] πιλότους που πετούσαν μαχητικά αεροσκάφη Mirage γαλλικής κατασκευής του Ζαΐρ για να νικήσουν το FNLC. Η δύναμη αντεπίθεσης έσπρωξε τον τελευταίο από τους μαχητές, μαζί με πολλούς πρόσφυγες, στην Ανγκόλα και τη Ζάμπια τον Απρίλιο του 1977.<ref name="shabaone">{{Cite book|title=United States Foreign Policy Toward Africa: Incrementalism, Crisis and Change|first=Peter J.|last=Schraeder|year=1999|pages=87–88}}</ref><ref name="frenchshaba">{{Cite book|title=The Political Role of the Military: An International Handbook|first=Constantine Panos|last=Danopoulos|last2=Watson, Cynthia Ann|year=1996|page=[https://archive.org/details/politicalroleoft00dano/page/451 451]|url=https://archive.org/details/politicalroleoft00dano}}</ref><ref name="ancshaba">{{Cite book|title=Political Liberalization and Democratization in Africa: Lessons from Country Experiences|first=Julius Omozuanvbo|last=Ihonvbere|last2=Mbaku, John Mukum|year=2003|page=228}}</ref><ref name="oau">{{Cite book|title=Foreign Armed Intervention in Internal Conflict|first=Antonio|last=Tanca|year=1993|page=169}}</ref>
Ο Μομπούτου κατηγόρησε το MPLA, την κουβανική και τη σοβιετική κυβέρνηση για συνένοχη στον πόλεμο.<ref name="accuse">{{Cite book|title=Imagining the Congo: The International Relations of Identity|first=Kevin C|last=Dunn|year=2003|page=[https://archive.org/details/imaginingcongoin0000dunn/page/129 129]|url=https://archive.org/details/imaginingcongoin0000dunn}}</ref> Ενώ ο Νέτο όντως υποστήριξε το FNLC, η υποστήριξη της κυβέρνησης του MPLA ήρθε ως απάντηση στη συνεχιζόμενη υποστήριξη του Μομπούτου προς το FNLA της Ανγκόλας.<ref name="guilt">{{Cite book|title=Culture and Customs of the Congo|first=Tshilemalema|last=Mukenge|year=2002|page=[https://archive.org/details/culturecustomsof00muke/page/31 31]|url=https://archive.org/details/culturecustomsof00muke}}</ref> Η προεδρία [[Τζίμι Κάρτερ|Κάρτερ]], η οποία δεν πείστηκε για την κουβανική εμπλοκή, απάντησε προσφέροντας μη στρατιωτική βοήθεια αξίας 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Η αμερικανική δειλία κατά τη διάρκεια του πολέμου προκάλεσε μια αλλαγή στην εξωτερική πολιτική του Ζαΐρ προς μεγαλύτερη εμπλοκή με τη Γαλλία, η οποία έγινε ο μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων του Ζαΐρ μετά την παρέμβαση.<ref name="profrance">{{Cite book|title=Politics in Francophone Africa|first=Victor T. Le|last=Vine|year=2004|page=381}}</ref> Ο Νέτο και ο Μομπούτο υπέγραψαν μεθοριακή συμφωνία στις 22 Ιουλίου 1977.<ref name="borderagree">{{Cite book|title=Encyclopedia of the United Nations and International Agreements|first=Edmund January|last=Osmâanczyk|last2=Mango, Anthony|year=2003|page=95}}</ref>
Ο Τζον Στόκγουελ, επικεφαλής του σταθμού της CIA στην Ανγκόλα, παραιτήθηκε μετά την εισβολή, εξηγώντας σε άρθρο της ''Washington Post'' με τίτλο «Γιατί φεύγω από τη CIA» τον Απρίλιο του 1977 ότι είχε προειδοποιήσει τον υπουργό Εξωτερικών [[Χένρυ Κίσινγκερ|Χένρι Κίσινγκερ]] ότι η συνέχιση της αμερικανικής υποστήριξης προς τους αντικυβερνητικούς αντάρτες στην Αγκόλα θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο με το Ζαΐρ. Είπε επίσης ότι η κρυφή εμπλοκή των Σοβιετικών στην Ανγκόλα ήρθε μετά, και σε απάντηση, της αμερικανικής εμπλοκής.<ref name="stockresign">{{Cite book|title=The political economy of human right|first=Noam|last=Chomsky|last2=Herman, Edward S|page=308}}</ref>
Το FNLC εισέβαλε ξανά στη Σάμπα στις 11 Μαΐου 1978, καταλαμβάνοντας το Κολουέζι σε δύο ημέρες. Ενώ η προεδρία Κάρτερ είχε αποδεχτεί την επιμονή της Κούβας για τη μη ανάμειξή της στη Σάμπα, και ως εκ τούτου δεν στάθηκε στο πλευρό του Μομπούτου, η αμερικανική κυβέρνηση κατηγόρησε τώρα τον Κάστρο για συνενοχή.<ref name="shabatwo">{{Cite book|title=Cuba in Africa|first=Carmelo|last=Mesa-Lago|last2=Belkin, June S|year=1982|pages=30–31}}</ref> Αυτή τη φορά, όταν ο Μομπούτου έκανε έκκληση για ξένη βοήθεια, η αμερικανική κυβέρνηση συνεργάστηκε με τους Γάλλους και τους [[Βέλγιο|Βέλγους]] στρατιωτικούς για να αποκρούσει την εισβολή, την πρώτη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Γαλλίας και Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ.<ref name="mobpeal">George (2005), σελ. 136.</ref><ref name="firstfrench">{{Cite book|title=Canada, Scandinavia, and Southern Africa|first=Carl|last=Gösta|last2=Shaw, Timothy M|isbn=91-7106-143-6|year=1978|page=[https://archive.org/details/canadascandinavi0000unse/page/130 130]|url=https://archive.org/details/canadascandinavi0000unse/page/130}}</ref> Η [[Λεγεώνα των Ξένων|Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων]] επανακατέλαβε το Κολουέζι μετά από μάχη επτά ημερών και μετέφερε αεροπορικώς 2.250 Ευρωπαίους πολίτες στο Βέλγιο, αλλά όχι πριν από το FNLC σφαγιάσει 80 Ευρωπαίους και 200 Αφρικανούς. Σε μια περίπτωση, το FNLC σκότωσε 34 Ευρωπαίους πολίτες που είχαν κρυφτεί σε ένα δωμάτιο. Το FNLC υποχώρησε στη Ζάμπια, υποσχόμενο να επιστρέψει στην Ανγκόλα. Ο στρατός του Ζαΐρ έπειτα έδιωξε βίαια πολίτες κατά μήκος των συνόρων της Σάμπα με την Αγκόλα. Ο Μομπούτου, θέλοντας να αποτρέψει κάθε πιθανότητα νέας εισβολής, διέταξε τα στρατεύματά του να ανοίξουν πυρ άμεσα.<ref name="kolwezibattle">{{cite magazine|date=1978-06-05|url=http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,916174,00.html|archive-url=https://web.archive.org/web/20090202195705/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,916174,00.html|url-status=dead|archive-date=2009-02-02|title=Inside Kolwezi: Toll of Terror|magazine=Time|accessdate=2021-10-11}}</ref>
Οι διαπραγματεύσεις με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ μεταξύ του MPLA και των κυβερνήσεων του Ζαΐρ οδήγησαν σε [[Σύμφωνο μη επιθετικότητας του 1979|ειρηνευτική συμφωνία το 1979]] και τερματισμό της υποστήριξης των ανταρτών στις αντίστοιχες χώρες του άλλου. Το Ζαΐρ διέκοψε προσωρινά την υποστήριξη του FLEC, του FNLA και της UNITA και η Ανγκόλα απαγόρευσε περαιτέρω δραστηριότητα από το FNLC.<ref name="mobpeal">George (2005), p. 136.</ref>
=== Νιτίστας ===
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο υπουργός Εσωτερικών [[Νίτο Άλβες]] είχε γίνει ισχυρό μέλος της κυβέρνησης του MPLA. Ο Άλβες είχε καταργήσει επιτυχώς την [[Ανατολική Εξέγερση]] του [[Ντάνιελ Τσιπέντα]] και την Επανάσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας της Ανγκόλας. Ο φραξιονισμός μέσα στο MPLA έγινε μια μεγάλη πρόκληση για την εξουσία του Νέτο στα τέλη του 1975 και ο Νέτο όρισε τον Άλβες υπεύθυνο να καταπολεμήσει για άλλη μια φορά τη διαφωνία. Ο Άλβες έκλεισε τις επιτροπές Καμπράλ και Χέντα, ενώ επέκτεινε την επιρροή του στο MPLA μέσω του ελέγχου του στις κρατικές εφημερίδες και στην κρατική τηλεόραση. Ο Άλβες επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση τον Οκτώβριο του 1976 και μπορεί να είχε λάβει τη σοβιετική υποστήριξη για πραξικόπημα κατά του Νέτο. Μέχρι να επιστρέψει, ο Νέτο είχε υποψιαστεί την αυξανόμενη ισχύ του Άλβες και προσπάθησε να εξουδετερώσει αυτόν και τους οπαδούς του, τους Νίτιστας. Ο Νέτο συγκάλεσε [[Σύνοδος ολομέλειας|συνεδρίαση ολομέλειας]] της Κεντρικής Επιτροπής του MPLA. Ο Νέτο όρισε επίσημα το κόμμα ως [[Μαρξισμός-Λενινισμός|μαρξιστικό-λενινιστικό]], κατάργησε το υπουργείο Εσωτερικών (του οποίου ο Άλβες ήταν επικεφαλής) και ίδρυσε μια Επιτροπή Ερευνών. Ο Νέτο χρησιμοποίησε την επιτροπή για να στοχεύσει τους Νιτίστας και διέταξε την επιτροπή να εκδώσει μια έκθεση των ευρημάτων της τον Μάρτιο του 1977. Ο Άλβες και ο αρχηγός του επιτελείου Χοσέ Βαν-Ντουνέμ, ο πολιτικός του σύμμαχος, άρχισαν να σχεδιάζουν πραξικόπημα κατά του Νέτο.<ref name="neutralize">{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965–1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|year=2005|pages=[https://archive.org/details/cubaninterventio00geor/page/n141 127]–128|url=https://archive.org/details/cubaninterventio00geor}}</ref>
[[Αρχείο:Angola_1978.jpg|μικρογραφία| Ο [[Αγκοστίνιο Νέτο]], αρχηγός του MPLA και πρώτος πρόεδρος της Ανγκόλας, συναντά τον πρέσβη της Πολωνίας στη Λουάντα, 1978]]
Ο Άλβες και ο Βαν-Ντουνέμ σχεδίαζαν να συλλάβουν τον Νέτο στις 21 Μαΐου πριν φτάσει στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και πριν η επιτροπή δημοσιεύσει την έκθεσή της για τις δραστηριότητες των Νίτιστας. Ωστόσο, το MPLA άλλαξε την τοποθεσία της συνάντησης λίγο πριν από την προγραμματισμένη έναρξή της, ακυρώνοντας τα σχέδια των συνωμοτών, αλλά ο Άλβες παραβρέθηκε στη συνάντηση και αντιμετώπισε την επιτροπή ούτως ή άλλως. Η επιτροπή δημοσίευσε την έκθεσή της, κατηγορώντας τον για φραξιονισμό. Ο Άλβες αντεπιτέθηκε, καταγγέλλοντας τον Νέτο ότι δεν ευθυγράμμισε την Ανγκόλα με τη Σοβιετική Ένωση. Μετά από δώδεκα ώρες συζήτησης, το κόμμα ψήφισε 26 υπέρ και 6 κατά της απομάκρυνσης των Άλβες και Βαν-Ντουνέμ από τις θέσεις τους.<ref name="neutralize">{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965–1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|year=2005|pages=[https://archive.org/details/cubaninterventio00geor/page/n141 127]–128|url=https://archive.org/details/cubaninterventio00geor}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFGeorge2005">George, Edward (2005). </cite></ref>
Προς υποστήριξη του Άλβες και του πραξικοπήματος, η [[Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις για την Απελευθέρωση της Ανγκόλα|8η Ταξιαρχία των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας]] (FAPLA) εισέβαλε στις φυλακές του Σάο Πάολο στις 27 Μαΐου, σκοτώνοντας τον φύλακα και απελευθερώνοντας περισσότερους από 150 Νίτιστας. Στη συνέχεια, η 8η ταξιαρχία ανέλαβε τον έλεγχο του ραδιοφωνικού σταθμού στη [[Λουάντα]] και ανακοίνωσε το πραξικόπημα, αποκαλώντας τον εαυτό της Επιτροπή Δράσης του MPLA. Η ταξιαρχία ζήτησε από τους πολίτες να δείξουν την υποστήριξή τους στο πραξικόπημα διαδηλώνοντας μπροστά στο προεδρικό μέγαρο. Οι Νιτίστας συνέλαβαν τους Μπούλα και Ντανζερό, στρατηγούς πιστούς στον Νέτο, αλλά ο Νέτο είχε μεταφέρει τη βάση των επιχειρήσεων του από το παλάτι στο Υπουργείο Άμυνας φοβούμενος μια τέτοια εξέγερση. Τα κουβανικά στρατεύματα που ήταν πιστά στον Νέτο κατέλαβαν το παλάτι και προχώρησαν προς τον ραδιοφωνικό σταθμό. Οι Κουβανοί πέτυχαν να καταλάβουν τον ραδιοφωνικό σταθμό και προχώρησαν στο στρατώνα της 8ης Ταξιαρχίας, ανακαταλαμβάνοντάς τον μέχρι τη 1:30 μετα μεσημβριας. Ενώ η κουβανική δύναμη κατέλαβε το παλάτι και τον ραδιοφωνικό σταθμό, οι Νιτιίστας απήγαγαν επτά ηγέτες εντός της κυβέρνησης και του στρατού, πυροβολώντας και σκοτώνοντας έξι.<ref name="purge">George (2005), σσ. 129–131.</ref>
Η κυβέρνηση του MPLA συνέλαβε δεκάδες χιλιάδες ύποπτους Νιτίστας από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο και τους δίκασε σε μυστικά δικαστήρια υπό την επίβλεψη του υπουργού Άμυνας [[Ίκο Καρέιρα]]. Όσοι κρίθηκαν ένοχοι, μεταξύ των οποίων ο Βαν-Ντουνέμ, ο Ζάκομπο Καετάνο, επικεφαλής της 8ης Ταξιαρχίας και ο πολιτικός επίτροπος Εντουάρντο Εβαρίστσο, πυροβολήθηκαν και θάφτηκαν σε μυστικούς τάφους. Τουλάχιστον 2.000 οπαδοί (ή υποτιθέμενοι οπαδοί) του Νίτο Άλβες εκτιμήθηκε ότι σκοτώθηκαν από στρατεύματα από την Κούβα ή του MPLA στη συνέχεια, με ορισμένες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για 90.000 νεκρούς. Η [[Διεθνής Αμνηστία]] εκτιμά ότι 30.000 σκοτώθηκαν στην εκκαθάριση.<ref>{{Cite web|url=https://www.bbc.com/news/world-africa-54025264.amp|title=The orphans of Angola's secret massacre seek the truth|ημερομηνία=2020-09-06|website=BBC News|accessdate=2021-10-11}}</ref><ref>Sulc, Lawrence. "Communists coming clean about their past atrocities", ''Human Events'' (13 October 1990): 12.
</ref><ref>Ramaer, J. C. ''Soviet Communism: The Essentials''. 2η εκδ. Μτφρ. G. E. Luton. Stichting Vrijheid, Vrede, Verdediging (Belgium), 1986.
</ref><ref>{{Cite book|title=In the Name of the People: Angola's Forgotten Massacre|first=Lara|last=Pawson|publisher=I.B.Tauris|isbn=9781780769059|date=30 April 2014|url=https://books.google.com/books?id=8BlJAwAAQBAJ|γλώσσα=en}}</ref> Η απόπειρα πραξικοπήματος είχε διαρκή επίδραση στις εξωτερικές σχέσεις της Ανγκόλας. Ο Άλβες είχε αντιταχθεί στην εξωτερική πολιτική του Νέτο για [[Κίνημα των Αδεσμεύτων|μη συμμόρφωση]], [[Έντουαρντ Μπέρνσταϊν|εξελικτικό σοσιαλισμό]] και πολυφυλετισμό, ευνοώντας ισχυρότερες σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, στην οποία ο Άλβες ήθελε να παραχωρήσει στρατιωτικές βάσεις στην Ανγκόλα. Ενώ οι Κουβανοί στρατιώτες βοήθησαν ενεργά τον Νέτο να σταματήσει το πραξικόπημα, ο Άλβες και ο Νέτο πίστευαν ότι η Σοβιετική Ένωση αντιτάχθηκε στον Νέτο. Ο υπουργός Ενόπλων Δυνάμεων της Κούβας, [[Ραούλ Κάστρο]] έστειλε επιπλέον τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες για να αποτρέψει περαιτέρω διχόνοια στις τάξεις του MPLA και συναντήθηκε με τον Νέτο τον Αύγουστο σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αντίθετα, η δυσπιστία του Νέτο στη σοβιετική ηγεσία αυξήθηκε και οι σχέσεις με την ΕΣΣΔ επιδεινώθηκαν.<ref name="purge">George (2005), pp. 129–131.</ref> Τον Δεκέμβριο, το MPLA πραγματοποίησε το πρώτο κομματικό συνέδριο και άλλαξε το όνομά του σε MPLA-Εργατικό Κόμμα (MPLA-PT). Η απόπειρα πραξικοπήματος της Νιτίστας είχε αντίκτυπο στα μέλη του MPLA. Το 1975, το MPLA είχε φτάσει τα 200.000 μέλη, αλλά μετά το πρώτο συνέδριο του κόμματος, ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 30.000.<ref name="neutralize">{{Cite book|title=The Cuban Intervention in Angola, 1965–1991: From Che Guevara to Cuito Cuanavale|first=Edward|last=George|year=2005|pages=[https://archive.org/details/cubaninterventio00geor/page/n141 127]–128|url=https://archive.org/details/cubaninterventio00geor}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFGeorge2005">George, Edward (2005). </cite></ref><ref name="Fauriol">Georges A. Fauriol and Eva Loser. ''Cuba: The International Dimension'', 1990 (<nowiki>ISBN 0-88738-324-6</nowiki>), σελ. 164.
</ref><ref name="alves">{{Cite book|title=Angola: Anatomy of an Oil State|first=Tony|last=Hodges|year=2004|page=50}}</ref><ref name="alvsoviet">{{Cite book|title=To Make a World Safe for Revolution: Cuba's Foreign Policy|first=Jorge I.|last=Domínguez|year=1989|page=158}}</ref><ref name="poderpop">{{Cite book|title=The New Insurgencies: Anticommunist Guerrillas in the Third World|first=Michael S.|last=Radu|year=1990|pages=134–135}}</ref>
<nowiki>
[[Κατηγορία:Πόλεμοι της Σοβιετικής Ένωσης]]
| |||