Αλφόνσος ΣΤ΄ του Λεόν και Καστίλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 42:
Η κατάκτηση της στρατηγικής σημασίας Ταϊφάς του Τολέδο και οι υπόλοιπες κατακτήσεις του έδωσαν στον Αλφόνσο ΣΤ΄ το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στην [[Ιβηρική χερσόνησος|Ιβηρική]].<ref>Reilly 1992, σ. 87</ref> Οι [[Μαυριτανοί]] ανησύχησαν, οι αμυνόμενες Ταϊφές κάλεσαν σε βοήθεια τον Γιουσούφ Ιμπν Τασφίν, τον [[Αλμοραβίδες|Αλμοραβίδη]] Εμίρη που κυβερνούσε την [[Μαγκρέμπ]].<ref>Guichard 1989, σ. 500</ref>
Στα τέλη του Ιουλίου του 1086 ο Αλμοραβίδες πέρασαν το [[Στενό του Γιβραλτάρ]] και στρατοπέδευσαν στο [[Αλχεθίρας]].<ref>Reilly 1992, σ. 88</ref> Οι Αλμοραβίδες ενώθηκαν με τις αμυνόμενες Ταϊφές στην Σεβίλλη και βάδισαν στην [[Εστρεμαδούρα]], στην ''"μάχη της Σαγκράτζα"'' (23 Οκτωβρίου 1086) αντιμετώπισαν τις δυνάμεις του Αλφόνσου ΣΤ΄.<ref>Huici Miranda 1954, σ. 42</ref><ref>Reilly 1992, σσ. 88, 110</ref> Ο Αλβάρ Φάνιες που ζούσε στην Βαλένθια κλήθηκε και ενώθηκε με τις δυνάμεις του βασιλιά.<ref>Reilly 1992, σ. 88</ref> Η μάχη έληξε με ήττα των χριστιανικών δυνάμεων που επέστρεψαν στο Τολέδο για να το υπερασπίσουν.<ref>Guichard 1989, σ. 500</ref><ref>Huici Miranda 1954, p. 41</ref>
Ο Εμίρης δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την νίκη, επέστρεψε στην [[Αφρική]] επειδή πέθανε ο γιος του.<ref>Reilly 1992, σ. 89</ref> Με την νίκη αυτή θα ξεκινήσει μια νέα εποχή στην Ιβηρική που θα επικρατήσουν οι Μαυριτανοί, ο Αλφόνσος ΣΤ΄ θα βρίσκεται σε αμυντική θέση απέναντι τους, θα διατηρήσει ωστόσο το Τολέδο, το στρατηγικό σημείο για τις επιθέσεις του.<ref>Reilly 1992, σ. 89</ref> Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ κάλεσε την [[Ευρώπη]] σε Σταυροφορία κατά των Αλμοραβιδών που κατείχαν σχεδόν όλη την Ιβηρική εκτός από το Τολέδο, συμφιλιώθηκε με τον Ελ Σιντ που έφτασε στο Τολέδο στις αρχές του 1087.<ref>Huici Miranda 1954, p. 41</ref> Οι Μαυριτανοί λόγω της νίκης τους διέκοψαν την πληρωμή των παριάς.<ref>Huici Miranda 1954, p. 41</ref> Ο Ελ Σιντ θα κατορθώσει ωστόσο τα επόμενα δύο χρόνια να υποτάξει τις επαναστατημένες Ταϊφάς.<ref>Huici Miranda 1954, σ. 49</ref> Η Σταυροφορία δεν θα πραγματοποιηθεί θα έρθει ωστόσο ένας μεγάλος αριθμός Ευρωπαίων ευγενών στην Ιβηρική. Ανάμεσα τους ήταν ο Ραυμόνδος και ο Ερρίκος της Βουργουνδίας που θα παντρευτούν αντίστοιχα τις κόρες του Αλφόνσου ΣΤ΄ Ουρράκα (1090) και Τερέζα (1094), ο [[Οίκος της Ιβρέας]] και ο [[Οίκος των Καπετιδών]] θα εγκατασταθούν στην Ιβηρική.<ref>Reilly 1992, σ. 90</ref> Μερικοί από τους Σταυροφόρους θα προσπαθήσουν ανεπιτυχώς τον χειμώνα του 1087 να πολιορκήσουν την Τοντέλα πριν οπισθοχωρήσουν.<ref>Huici Miranda 1954, p. 41</ref><ref>Reilly 1992, σσ. 89–90</ref> Την ίδια χρονιά ο βασιλιάς μπόρεσε να καταπνίξει μια εξέγερση που είχε στόχο να ελευθερωθεί ο αδελφός του Γκαρσία Β΄.<ref>Reilly 1992, σσ. 90–91</ref>
Ο Γιουσούφ Ιμπν Τασφίν διέσχισε για δεύτερη φορά το Στενό του Γιβραλτάρ (1088) αλλά ηττήθηκε στην πολιορκία του Αλέντο, πολλοί από τους βασιλείς των Ταϊφές τον εγκατέλειψαν. Την επόμενη φορά που ήρθε ο Εμίρης στην χερσόνησο τους εκθρόνισε και παρέμεινε ο ίδιος μοναδικός κυβερνήτης στην [[Αλ-Άνταλους]].<ref>Reilly 1992, σ. 91</ref> Μετά την ήττα των Μουσουλμάνων στην Αλέντο ο Αλφόνσος ΣΤ΄ ήταν έτοιμος να συλλέξει ξανά τις παρειάς, απείλησε τον κυβερνήτη της Γρανάδας ότι θα κόψει τα δέντρα και πήγε στην Σεβίλλη να την υποτάξει ξανά.<ref>Huici Miranda 1954, σ. 45</ref> Ο κυβερνήτης της Γρανάδας αποστάτησε από τον Γιουσούφ Ιμπν Τασφίν και ο Αλφόνσος ΣΤ΄ του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει να ξαναπάρει τον θρόνο του με αντάλλαγμα την υποταγή του.<ref>Huici Miranda 1954, σσ. 45-46</ref> Οι Αλμοραβίδες προχώρησαν σε τρίτη επίθεση τον Ιούνιο του 1090, εκθρόνισαν τον βασιλιά της Γρανάδας, νίκησαν τον βασιλιά της Κόρντομπα, μπήκαν στην Σεβίλλη και έστειλαν τον βασιλιά Αλ Μουατάμιντ εξορία.<ref>Huici Miranda 1954, σ. 42</ref> Το δεύτερο μισό του χρόνου όλες οι νότιες Ταϊφές είχαν κατακτηθεί από τους Αλμοραβίδες και ο Αλφόνσος ΣΤ΄ δεν μπόρεσε να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του στον βασιλιά της Σεβίλλης.<ref>Reilly 1992, σ. 91</ref> Ο βασιλιάς ηττήθηκε σε όλα τα μέτωπα, στα ανατολικά δεν μπόρεσε να κατακτήσει την Τορτόζα λόγω της καθυστέρησης της άφιξης του Γενοβέζικου στόλου που θα συμμετείχε στην πολιορκία. Ο Αλ Κουαντίρ εκθρονίστηκε σε εξέγερση και έχασε την στήριξη της νύφης του βασιλιά της Σεβίλλης. Η συμμαχία του με τον βασιλιά της Μπανταχόθ στα νότια δεν εμπόδισε τους Μουσουλμάνους να κατακτήσουν την περιοχή.<ref>Reilly 1992, σ. 92</ref> Χάρη σε αυτή την συμμαχία ο Αλφόνσος ΣΤ΄ πήρε δώρα την [[Λισαβόνα]], την Σίντρα και την Σανταρέμ. Τον Νοέμβριο του 1094 έχασε τις πόλεις όταν ο γαμπρός του Ραϋμόνδος της Βουργουνδίας ηττήθηκε από τους Αλμοραβίδες που είχαν μόλις καταλάβει την Μπανταχόθ.<ref>Reilly 1992, σ. 92</ref> Το μόνο ευχάριστο νέο για τον Αλφόνσο ΣΤ΄ ήταν η ανακατάληψη της Βαλένθιας τον Ιούνιο από τον Ελ Σιντ που νίκησε τους Αλμοραβίδες στην ''"μάχη του Κουαρτέ"''. Η νίκη αυτή θα σφραγίσει τα ανατολικά σύνορα για μια δεκαετία.<ref>Reilly 1992, σ. 92</ref>
==Οικογένεια==
| |||