Μάχη του Λεοντίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|μαχόμενος2 = Ιταλικός κατοχικός στρατός (Regio Esercito italianoItaliano)

| αρχηγός1 = * συνταγματάρχης [[Βλάσης Ανδρικόπουλος|Βλάσης Ανδρικόπουλος (Ανδρίτσος)]]

| σθένος2 = 160 ή 300 άνδρες

| απώλειες2 = 20 νεκροί, 17 τραυματίες, 92 αιχμάλωτοι<ref>Από τη [[Βιέννη]] στα [[Καλάβρυτα]]. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη [[Σερβία]] και την [[Ελλάδα]], Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2004 σελ 135-137</ref>

Η '''μάχη του [[Λεόντιο Αχαΐας|Λεοντίου Αχαΐας]]''' έλαβε χώρα στις [[14 Ιουλίου|14]] και [[15 Ιουλίου|15]] [[Ιούλιος|Ιουλίου]] του [[1943]] ανάμεσα στις αντάρτικες [[Ελλάδα|ελληνικές]] δυνάμεις του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] και σε [[Φασιστική Ιταλία|ιταλικές]] δυνάμεις [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|κατοχής]], κατά τη διάρκεια του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Η μάχη έληξε με την ολοκληρωτική εξολόθρευση του ιταλικού τάγματος. Αποτέλεσμα της μάχης ήταν η ραγδαία αύξηση του αριθμού των ανταρτών του ΕΛΑΣ μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, καθώς και διατύπωση κατηγοριών των Ιταλικών αρχών έναντι των [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανικών]].

Η δύναμη του ΕΛΑΣ στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] είχε αυξηθεί με την αποστολή 62 εμπειροπόλεμων στελεχών από την [[Στερεά Ελλάδα]], που αναβάθμισαν την επιχειρησιακή ικανότητα του τοπικού ΕΛΑΣ, ενώ οι Ιταλικές κατοχικές δυνάμεις προσπάθησαν να καταπολεμήσουν το αντάρτικο με την δημιουργία των ειδικών ευέλικτων δυνάμεων «Contrabande».<ref>Εθνική αντίσταση "Η αληθινή ιστορία του ελληνικού αντάρτικου" Ιάσονας Γ. Χανδρινός σελ 48-49, εκδόσεις Περισκόπιο</ref>

Στις αρχές του [[1943]] έφθασεέφτασε στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] το 3ο Σύνταγμα της Μεραρχίας [[Πιεμόντε]], τμήμα της οποίας αποτελούσε το 3ο επίλεκτο τάγμα με διοικητή τον [[Ταγματάρχης|ταγματάρχη]] Εμίλιο Γκασπάρο (ο οποίος αυτοαποκαλούνταν "«ανταρτοφάγος"» επειδή είχε καταφέρει πλήγματα στο αντάρτικο της [[Γιουγκοσλαβία]]ς) που είχε αποστολή την εκκαθάριση της ορεινής [[Αχαΐα]]ς από τα αντάρτικα τμήματα του [[ΕΛΑΣ|ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός]]). Κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων οι Ιταλοί, αφού ξεκίνησαν από την περιοχή του [[Αίγιο|Αιγίου]], έκαψαν τα χωριά [[Αγία Παρασκευή Αχαΐας|Αγία Παρασκευή]] και [[Μικρόνι Αχαΐας|Μικρόνι]], λεηλάτησαν την [[Γκραίκας Αχαΐας|Γκρέκα]] και την [[Εξοχή Αχαΐας|Αράχωβα]] και κατευθύνονταν προς το [[Λεόντιο Αχαΐας|Λεόντιο]].

Στις 14 Ιουλίου 1943 το 2ο Ανεξάρτητο Τάγμα [[Αιγιάλεια|Αιγιαλείας]] του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] με επικεφαλής τον καπετάν Μίχο ([[Δημήτρης Μίχος]]), ενήμερο για τις κινήσεις των Ιταλών, έστησε ενέδρα στο ιταλικό τάγμα. Ο καπετάν Μίχος βρισκόταν στο Γενικό Αρχηγείο του ΕΛΑΣ στα [[Δεμέστιχα]] και συντόνιζε τις προετοιμασίες για το κτύπημα των εχθρικών δυνάμεων έχοντας υπό τις διαταγές του τις μονάδες, του καπετάν Ανδρίτσου (συνταγματάρχης [[Βλάσης Ανδρικόπουλος]]), καπετάν Πελοπίδα ([[Παντελής Λάσκας]]) και καπετάν Ωρίωνα ([[Γιάννης Μιχαλόπουλος (Ωρίων)|Γιάννης Μιχαλόπουλος]]). Ο Βλάσης Ανδρικόπουλος ορίστηκε επικεφαλής της επιχείρησης και της κύριας ομάδας των ανταρτών τοποθετημένης στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα. Ο Μίχος κάλεσε έγκαιρα ενισχύσεις από τον εφεδρικό [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] της Αιγιαλείας που έστειλε δύναμη 40 ανδρών με επικεφαλής τον υπολοχαγό [[Γιάννης Ράλλης|Γιάννη Ράλλη]] (Λύρα). Μετά την αναγνώριση του ιταλικού τάγματος λήφθηκε η απόφαση για αιφνιδιαστικό χτύπημα με βαρύ πολυβόλο της φάλαγγας των Ιταλών από τη θέση του ξωκλησιού του Αγίου Κωνσταντίνου. Το ιταλικό τάγμα, το οποίο κινούνταν στο δρόμο που συνδέει τους [[Λαπαναγοί Αχαΐας|Λαπαναγούς]] με το [[Λεόντιο]] (Γουρζούμισα), δέχτηκε τα εύστοχα πυρά του [[πολυβόλο]]υ που χειρίζοταν η ομάδα του καπετάν Ωρίωνα κι έχασε τουλάχιστον δέκα υποζύγια μεταγωγικά που έπεσαν σε χαράδρα, στερώντας του το βαρύ οπλισμό και τον ασύρματο που αχρηστεύθηκε. Στη διάρκεια της μέρας η μάχη από κλασική ενέδρα [[Ανταρτοπόλεμος|ανταρτοπόλεμου]] εξελίχθηκε σε μάχη παράταξης μειώνοντας τα πλεονεκτήματα των επιτιθεμένων Ελλήνων ανταρτών. Παρά την υπεροπλία τους οι Ιταλοί κατά τη διάρκεια της νύχτας περικυκλώθηκαν σταδιακά και συντρίφθηκαν μετά από σκληρές μάχες με τους αντάρτες, τους κατοίκους του [[Λεόντιο Αχαΐας|Λεοντίου]] και της γύρω περιοχής.

Οι απώλειες των Ιταλών ήταν τουλάχιστον 20 νεκροί, 17 τραυματίες, 92 αιχμάλωτοι, ανάμεσα στους τελευταίους ο Γκασπάρο και τέσσερις ακόμη αξιωματικοί, καθώς και πολλά λάφυρα σε βαρύ και ελαφρό οπλισμό. Ομάδα περίπου 30 Ιταλών στρατιωτών διέφυγε προς [[Αίγιο]]. Άλλη πηγή αναφέρει για τις απώλειες των Ιταλών, 26 νεκρούς, 39 τραυματίες και 107 αιχμαλώτους. Οι απώλειες του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] ανήλθαν σε 4 νεκρούς.

Ο συλληφθείς Γκασπάρο και δύο ακόμη αξιωματικοί εκτελέστηκαν από ανταρτοδικείο (με πρόεδρευοντα τον συνταγματάρχη Βλάση Ανδρικόπουλο) ως ένοχοι για την καταστροφή ελληνικών χωριών και εκτελέσεις Ελλήνων πολιτών, ενώ οι υπόλοιποι Ιταλοί αιχμάλωτοι αφέθησαν ελεύθεροι.

Οι αντάρτες του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] που σκοτώθηκαν ήταν οι: "«Καραϊσκάκης" (αντάρτικο ψευδώνυμο)» από τη [[Στυλιά Δωρίδος]], Μπαλάσκας Κωνσταντίνος από τους [[Πετσάκοι Αχαΐας|Πετσάκους]], Τριανταφυλλόπουλος Γεώργιος από το [[Λεόντιο Αχαΐας|Λεόντιο]] και ο Φιλιππακόπουλος Γιάννης από την [[Κουνινά Αχαΐας|Κουνινά]].

Η μάχη αυτή φανέρωσε την ισχύ και την ικανότητα του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] να καταβάλλει ισχυρές κατοχικές δυνάμεις (μεγέθους τάγματος) που δρούσαν απομονωμένες σε ορεινό ανάγλυφο, αξιοποιώντας τις δυνατότητες του ανταρτοπόλεμου αλλά και μηνχωρίς αποφεύγονταςτην τηαποφυγή διεξαγωγήτης διεξαγωγής μάχης σε παράταξη, στη δε μάχη του Λεοντίου μάλιστα εξουδετερώθηκε πλήρως η εχθρική δύναμη.

Η νίκη αυτή προστέθηκε σε μια μακρά σειρά επιτυχιών των ανταρτών κατά των ιταλικών δυνάμεων κατοχής που τόνωσε το ηθικό των ανταρτών κι ενίσχυσε τιςτην εμπειρίεςεμπειρία τους. Με τα λάφυρα της μάχης αυτά ενισχύθηκε αποφασιστικά η μαχητική ικανότητα του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] της βόρειας Πελοποννήσου. Ο ΕΛΑΣ μετά από αυτή τη μάχη προσέλκυσε εκατοντάδες νεαρούς αντάρτες. Από την απέναντι πλευρά ο Μάριο Μαργκινόττι διοικητής του 8ού σώματοςΣώματος στρατούΣτρατού κατηγόρησε τον [[Χέλμουτ Φέλμυ]] επειδή δεν κυνήγησε τους άνταρτες.

Σχεδόν δύο μήνες μετά από την μάχη, στις αρχές του [[Σεπτέμβρης|Σεπτέμβρη]], οι φασιστικές ιταλικές αρχές ξεκίνησαν την επιχείρηση "«Χιονίστρα"» κατά του ΕΛΑΣ. Έτσι στις 8-9 του Σεπτέμβρη του 1943 έφθασε στην περιοχή μία [[φάλαγγα]] τουλάχιστον χιλίων Ιταλών στρατιωτών καθοδηγούμενοι από τους απελευθερωθέντες Ιταλούς αιχμαλώτους της μάχης του Λεοντίου, καίγοντας τα σπίτια των [[Λαπαναγοί Αχαΐας|Λαπαναγών]] και στη συνέχεια του Λεοντίου, εκτελώντας στο διάβα τους όσους κατοίκους των χωριών δεν είχαν κρυφτεί στα βουνά της περιοχής (ανάμεσά τους και τουλάχιστον δέκα χωρικούς του Λεοντίου). Το βράδυ της 9ης του μήνα έφθασε η είδηση ότι ήδη στις 8 Σεπτέμβρη η Ιταλία συνθηκολόγησε άνευ όρων και οι Ιταλοί στρατιωτικοί ζήτησαν από την ηγεσία του [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] να δεχτεί την παράδοσή τους, όπου και παραδόθηκαν με τον οπλισμό τους στις τοπικές αντάρτικες μονάδες.