Ποντιακή λύρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|[[Χορδή (μουσική)|Χορδή]]

|}

 

Ο κλειδοκράτορας έχει το σχήμα της σταγόνας και λέγεται ''"κιφάλ''" (Κεφάλι) στην [[Ποντιακή διάλεκτος|ποντιακή διάλεκτο]]. Είναι το ανώτερο τμήμα του οργάνου. Στο ''"κιφάλ"'', σφηνώνονται τα κλειδιά κουρδίσματος, τα ''"ωτία"'' (αυτιά), τα οποία έχουν σχήμα Τ (συνήθως) και σε αυτά τυλίγονται οι χορδές, οι οποίες, αφού διασχίσουν ολόκληρο το όργανο, καταλήγουν στον χορδοδέτη ("''παλικάρ"''), ένα ξύλινο εξάρτημα σχήματος μακρόστενου ανεστραμμένου τριγώνου, που βρίσκεται στο κάτω μέρος, πάνω στο οποίο στερεώνονται οι κάτω άκρες των χορδών. Οι τρεις χορδές στερεώνονται στον καβαλάρη (''"γάιδαρον"''), ένα εξάρτημα που φέρει φέρει τρεις χαράξεις - εγκοπές για να μη μετακινούνται οι χορδές δεξιά - αριστερά. Εσωτερικά της λύρας, είναι σφηνωμένο ένα κομμάτι ξύλου, η ''"ψυχή"''. Οι πλευρές του οργάνου είναι επίπεδες και ονομάζονται ''"μάγ'λα"''. Ο λαιμός ("γούλα") είναι το σημείο στο οποίο κρατιέται το όργανο από τον λυράρη. Ο ήχος βγαίνει από δύο κυρτές ή ίσιες σχισμές, τα ''"ρωθώνια"'', και από τρύπες στις άκρες τους, στο καπάκι και στο πλάι. Μια τυπική λύρα έχει: δύο τρύπες σε κάθε πλευρά, τέσσερις τρύπες στο καπάκι (δύο πάνω και δύο κάτω) και από μία σε κάθε άκρη των "ρωθωνιών". <ref name=":0">{{Cite book|title=Ελληνικά Λαϊκά Μουσικά Όργανα|first=Φοίβος|last=Ανωγειανάκης|publisher=Μέλισσα|year=1991|location=Αθήνα|page=271 – 276.}}</ref>