Τζωρτζ Όργουελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ''' ([[Αγγλική γλώσσα|αγγλικά]]: ''Eric Arthur Blair'', [[25 Ιουνίου]] [[1903]] – [[21 Ιανουαρίου]] [[1950]]), γνωστός περισσότερο με το συγγραφικό του ψευδώνυμο '''Τζωρτζ Όργουελ''', ήταν [[ΒρετανίαΗνωμένο Βασίλειο|Βρετανός]] [[συγγραφέας]], [[Λογοτεχνία|λογοτέχνης]] και [[δημοσιογράφος]]. Το έργο του χαρακτηρίζεται από ξεκάθαρο πεζό λόγο, συνειδητότητα των κοινωνικών ανισοτήτων, αντίθεση στα [[Ολοκληρωτικό καθεστώςΟλοκληρωτισμός|ολοκληρωτικά καθεστώτα]] και αφοσίωση στο [[Δημοκρατικός σοσιαλισμός|δημοκρατικό σοσιαλισμό]].<ref>"Why I Write" in The Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell Volume 1 – An Age Like This 1945–1950 p.23 (Penguin)</ref><ref>Orwell, George (1968) [1958]. Bott, George, ed. ''Selected Writings''. London: Heinemann. p. 103. ISBN 0-435-13675-5. "Every line of serious work that I have written since 1936 has been written, directly or indirectly, ''against'' totalitarianism and ''for''democratic socialism, as I understand it."</ref>

Συχνά ταξινομείται ως ένας από Άγγλους συγγραφείς του [[20ός αιώνας|20ου αιώνα]] με τη μεγαλύτερη επιρροή και ως ένας από τους πιο σημαντικούς χρονικογράφους της Αγγλικής κουλτούρας της γενιάς του.<ref>"[http://www.economist.com/node/11826680 Still the Moon Under Water". ''The Economist'' (London)]. 30 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε 19 Απριλίου 2014.</ref> Ο Όργουελ έγραψε κριτικές λογοτεχνίας, ποίηση, μυθιστορήματα και πολεμικές ανταποκρίσεις. Είναι διάσημος για το [[Δυστοπία|δυστοπικό]] μυθιστόρημα ''[[1984 (μυθιστόρημα)|1984]]'' (1949) και την [[Αλληγορία|αλληγορική]] [[νουβέλα]] ''[[Η Φάρμα των Ζώων]]'' (1945). Το βιβλίο του ''[[Φόρος Τιμής στην Καταλωνία]]'' (1938), είναι μία καταγραφή των εμπειριών του από τον [[Ισπανικός Εμφύλιος|Ισπανικό Εμφύλιο]] και είναι ευρέως αναγνωρισμένο, όπως και τα πολυάριθμα δοκίμιά του πάνω σε θέματα πολιτικής, λογοτεχνίας, γλώσσας και πολιτιστικά. Το 2008, οι ''Times'', τον κατέταξαν ως δεύτερο στη λίστα με τους "''50 κορυφαίους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945''".<ref>"[http://www.thetimes.co.uk/tto/arts/books/article2452094.ece The 50 greatest British writers since 1945]". ''The Times''. 5 January 2008. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2014.</ref>

Το έργο του Όργουελ συνεχίζει να επηρεάζει τη [[μαζική κουλτούρα|μαζική]] και πολιτική κουλτούρα και ο όρος ''Οργουελικός'', περιγραφικός ολοκληρωτικών και απολυταρχικών πρακτικών, εντάχθηκε στο λεξιλόγιο μαζί με αρκετούς από τους [[νεολογισμός|νεολογισμούς]] του, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων: ''ψυχρόςΨυχρός πόλεμος'', ''Μεγάλος Αδελφός'', ''Αστυνομία Σκέψης'', ''Δωμάτιο 101'', ''διπλήΔιπλή σκέψη'' και ''έγκλημαΈγκλημα'' ''σκέψης''.<ref>Robert McCrum, "[http://www.theguardian.com/books/2009/may/10/1984-george-orwell ''The Masterpiece that killed George Orwell'']", ''The Observer'', 10 May 2009. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2014.</ref>

Ο Τζωρτζ''Έρικ ΌργουελΆρθουρ Μπλαιρ'' γεννήθηκε στο Μοτιάρι της [[Βρετανική Αυτοκρατορία|Βρετανοκρατούμενης]] [[Ινδία]]ς το [[1903]]<ref>Crick, Bernard (2004). "Eric Arthur Blair [''pseud.'' George Orwell] (1903–1950)". ''Oxford Dictionary of National Biography''. Oxford, England, United Kingdom: Oxford University Press.</ref>, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου. Η οικογένειά του επέστρεψε στην [[Αγγλία]] το [[1911]].

Ο προπάππους του, Τσαρλς Μπλαιρ, ήταν ένας εύπορος κύριος από το ΝτορσέτΝτόρσετ, που νυμφεύθηκε τη Λαίδη ΜαίρηΜαίρυ Φέην, θυγατέρα του Τόμας Φέην, 8ου Κόμη του ΓουέσμορλαντΟυέστμορλαντ και ήταν εισοδηματίας, καθότι γαιοκτήμονας φυτειών στην [[Τζαμάικα]].<ref>{{Cite book|title = The unknown Orwell: Orwell, the transformation|url = https://archive.org/details/unknownorwellorw00stan|last = Stansky, Abrahams|first = Peter, William|publisher = Stanford University Press|year = 1994|isbn = ISBN 978-0-8047-2342-8|location = Stanford, California, United States|pages = 656}}</ref> Ο παππούς του, Τόμας Ρίτσαρντ Άρθουρ Μπλαιρ, ήταν κληρικός.<ref name=":0">{{Cite book|title = Orwell: The Life|url = https://archive.org/details/orwell00djta|last = Taylor|first = David John|publisher = Henry Holt and Company|year = 2003|isbn = ISBN 0-8050-7473-2|location = London|pages = 496}}</ref> Αν και οι τίτλοι ευγενείας κληροδοτήθηκαν στις επόμενες γενεές, δε συνέβη το ίδιο και με την οικονομική ευμάρεια. Ο ίδιος ο Έρικ Μπλαιρ, περιέγραφε την οικογένειά του, ως «''κατώτερο μέρος της ανώτερης και μεσαίας τάξης''».<ref>Orwell, George (February 1937). "8". ''The Road to Wigan Pier''. Left Book Club. p. 1</ref> Ο πατέρας του, Ρίτσαρντ ΓουόλμσλεϊΟυόλμσλεϋ Μπλαιρ, εργάστηκε στην Ινδική Δημόσια Υπηρεσία, στο Τμήμα Οπίου. Η μητέρα του, Άιντα ΜέιμπλΜέιμπελ Μπλαιρ (το γένος Λιμουζέν), μεγάλωσε στο [[Μαουλαμίνε|Μουλμέϊν]] της [[Μιανμάρ|Βιρμανίας]], όπου ο Γάλλος πατέρας της είχε αναμιχθεί σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Ο Έρικ είχε δύο αδελφές, την Μάρτζορι, 5 ετών μεγαλύτερή του και την ΑβρίλΈιβριλ, 5 ετών μικρότερή του. Όταν ήταν ενός έτους, η μητέρα του, τον πήγε μαζί με τη μεγαλύτερη αδερφή του στην Αγγλία. <ref>Crick, Bernard (1980). ''George Orwell: A Life''. Secker & Warburg.</ref><ref>Οι Στάνσκι και Έιμπρααμς αναφέρουν ότι η Άιντα Μπλαιρ μετακόμισε στην Αγγλία το 1907, βάσει πληροφοριών της Αβρίλ, σχετικά με την οικογένειά της, πριν αυτή γεννηθεί. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με το 1905, σύμφωνα με την Άιντα Μπλαιρ όπως και με μία φωτογραφία του Έρικ, 3 ετών, σε έναν Αγγλικό προαστιακό κήπο. Η προγενέστερη ημερομηνία συμφωνεί με τη δυσμενή μετάθεση του Μπλαιρ του πρεσβύτερου και την ανάγκη ένταξης της Μάρτζορι (6 ετών τότε) στο Αγγλικό εκπαιδευτικό σύστημα.</ref> Το σπίτι των προγόνων του στο Μοτιάρι της Ινδίας έχει ανακηρυχθεί προστατευόμενο μνημείο ιστορικής σημασίας.<ref>{{Cite web|url = http://news.biharprabha.com/2014/06/renovation-of-british-author-george-orwells-house-in-motihari-begins/|title = "Renovation of British Author George Orwell’s house in Motihari begins". Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2014.|accessdate = 2014-07-21|archiveurl = https://web.archive.org/web/20140629044724/http://news.biharprabha.com/2014/06/renovation-of-british-author-george-orwells-house-in-motihari-begins/|archivedate = 2014-06-29|url-status = dead}}</ref>

Το 1904 η Άιντα Μπλαιρ εγκαταστάθηκε με τα παιδιά της στο ΧένλεϊΧένλεϋ-ον-Τεμζ στο ΌξφορντσαϊρΌξφορντσιρ. Ο Έρικ μεγάλωσε στη συντροφιά της μητέρας του και των αδερφών του και πέρα από μία σύντομη επίσκεψη το καλοκαίρι του 1907<ref>A Kind of Compulsion 1903–36, xviii</ref>, δεν ξαναείδε τον πατέρα του Ρίτσαρντ Μπλαιρ μέχρι το 1912.<ref name=":0" /> Το ημερολόγιο που διατηρούσε η μητέρα του από το 1905, διηγείται μία ανατροφή με έντονη κοινωνική δραστηριότητα και καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Η οικογένεια μετακόμισε στο Σίπλεϊκ πριν τον [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], όπου ο Έρικ έπιασε φιλίες με την οικογένεια Μπάντικομ, ειδικά με την κόρη τους, την ΥακίνθηΤζασίντα. Όταν πρωτοσυναντήθηκαν, στεκόταν ανάποδα με το κεφάλι του σε ένα χωράφι. Όταν τον ρώτησε γιατί, απάντησε «''Πως σεΣε προσέχουν πιο εύκολα αν στέκεσαι κατακόρυφα στο κεφάλι σου, παρά κανονικά''».<ref name=":1">{{Cite book|title = Eric and Us|url = https://archive.org/details/ericusremembranc0000budd|last = Buddicom|first = Jacintha|publisher = Leslie Frewin Publishers Ltd|year = 1974|isbn = 0-85632-076-5|location = London|pages = [https://archive.org/details/ericusremembranc0000budd/page/169 169]}}</ref> Η ΥακίνθηΤζασίντα και ο Έρικ διάβαζαν και έγραφαν ποίηση και ονειρεύονταν να γίνουν διάσημοι συγγραφείς. Είπε ότι μπορεί να έγραφε ένα βιβλίο στο ύφος της ''Σύγχρονης Ουτοπίας'' του [[Χ. Τζ. Γουέλς|Χ. Τζ.Γουέλς Ουέλς]]. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, διασκέδαζε ψαρεύοντας, κυνηγώντας και παρατηρώντας πουλιά με τα αδέρφια της ΥακίνθηςΤζασίντα. <ref name=":1" />

Όταν έγινε 5 ετών, ο Έρικ εστάλη μαθητής στο σχολείο της γυναικείας μονής του ΧένλιΧένλεϋ-ον-Τεμζ, όπου φοιτούσε και η αδερφή του Μάρτζορι. Επρόκειτο για μία [[Καθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολική]] μονή που λειτουργούσαν Γαλλίδες Ουρσουλίνες μοναχές, που είχαν εξοριστεί από τη [[Γαλλία]], αφότου είχε απαγορευτεί η θρησκευτική εκπαίδευση το 1903. <ref>Bowker, Gordon. ''George Orwell''. σελ. 21.</ref> Η μητέρα του ήθελε να λάβει μόρφωση σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα δίδακτρα και χρειαζόταν να κερδίσει υποτροφία. Ο αδερφός της Άιντα Μπλαιρ, ΚάρολοςΣαρλ ΛιμουζίνΛιμουζέν, συνέστησε το σχολείοΣχολείο του Αγίου Κυπριανού, στο Ήστμπορν, στο Ανατολικό [[Σάσσεξ]].<ref name=":0" /> Ο ΛιμουζίνΛιμουζέν, που ήταν επαγγελματίας παίκτης του [[γκολφ]], γνώριζε τόσο το σχολείο όσο και το διευθυντή του, μέσω της Βασιλικής Λέσχης Γκολφ του Ήστμπορν, όπου είχε κερδίσει αρκετές διοργανώσεις, το 1903 και το 1904.<ref>{{Cite web|url = http://www.regc.unospace.net/members/handicaps_competitions/rolls_of_honour/men_5/hambro_bowl_3|title = Royal Eastbourne Golf Club, Hambro Bowl|accessdate = 2014-07-31|archiveurl = https://web.archive.org/web/20110428004753/http://www.regc.unospace.net/members/handicaps_competitions/rolls_of_honour/men_5/hambro_bowl_3|archivedate = 2011-04-28|url-status = dead}}</ref> Ο διευθυντής ανάλαβε να βοηθήσει τον Μπλαιρ να κερδίσει την υποτροφία και σύναψε μία ιδιωτική οικονομική συμφωνία με τους γονείς του για να πληρώσουν μόνο τα μισά δίδακτρα. Το Σεπτέμβριο του 1911 ο Έρικ εγγράφηκε στο σχολείο του [[Άγιος Κυπριανός|Αγίου Κυπριανού]], όπου παρακολουθούσε μαθήματα για τα επόμενα πέντε χρόνια, επιστρέφοντας στο σπίτι μόνο κατά τις διακοπές. Δε γνώριζε τίποτε για τα μειωμένα δίδακτρα αν και αντελήφθη ότι προερχόταν από φτωχή οικογένεια.<ref>Bowker,p.30</ref> Ο Μπλαιρ μισούσε το σχολείο <ref>Jacob, Alaric (1984). "Sharing Orwell's Joys, but not his Fears". In Norris, Christopher. ''Inside the Myth''. Lawrence and Wishart.</ref> και πολλά χρόνια αργότερα έγραψε το δοκίμιο "''Such, Such Were the Joys''", που εκδόθηκε μετά θάνατον, με θέμα τα χρόνια του εκεί. Στου Αγ. Κυπριανού όμως ο Μπλαιρ συνάντησε και τον ΚύριλοςΣύριλ Κόννολλυ, που αργότερα έγινε αξιοσημείωτος συγγραφέας και ως εκδότης του ''Ορίζοντα'', δημοσίευσε πολλά από τα δοκίμια του Όργουελ.

Ο Μπλαιρ έγραψε δύο ποιήματα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ''ΧένλεϊΧένλεϋ εντ Σάουθ Όξφορντσαϊρ Στάνταρ'', ως μέρος σχολικών εργασιών.<ref>''Henley and South Oxfordshire Standard''. 2 Οκτωβρίου 1914.</ref><ref>''Henley and South Oxfordshire Standard''. 21 Ιουλίου 1916.</ref> Ήρθε δεύτερος πίσω από τον Κόννολλυ στη διεκδίκηση του Βραβείου Ιστορίας Χάρροου, δέχθηκε εύφημο μνεία για την εργασία του από τον εξωτερικό σχολικό αξιολογητή και τελικά κέρδισε υποτροφίες για τα κολλέγια του Ουέλλινγκτον και του Ήτον.

Τον Ιανουάριο του 1917 ο Μπλαιρ, έλαβε θέση στο Ουέλλινγκτον, όπου παρέμεινε για το εαρινό εξάμηνο. Το Μάιο του 1917 διατέθηκε ακαδημαϊκή θέση για υπότροφους στο Ήτον. Σπούδασε στο Ήτον ως το Δεκέμβριο του 1921, οπότε και έφυγε σε ηλικία 18,5 ετών. Ο Όργουελ ανέφερε στην παιδική του φίλη, ΥακίνθηΤζασίντα Μπάντικομ, ότι το Ουέλλινγτον ήταν «''άθλιο''», αλλά ότι στο Ήτον ένιωθε «''ευτυχισμένος και σε πνευματική εγρήγορση''».<ref name=":1" /> Ο βασικός καθηγητής του ήταν ο Α.Σ.Φ. ΓκόουΓκάου, ακαδημαϊκός επισκέπτης από το Κολλέγιο Αγ. Τριάδος (Τρίνιτυ), του [[ΚέμπριτζΚέιμπριτζ|Καίμπριτζ]], που του έδινε και επαγγελματικές συμβουλές.<ref name=":0" /> Ο Μπλαιρ διδάχτηκε Γαλλικά από τον [[Άλντους ΧάξλεϊΧάξλεϋ]]. Ο Στήβεν Ράνσιμαν, που ήταν μαζί με τον Μπλαιρ στο Ήτον, παρατήρησε ότι ο Όργουελ και οι σύγχρονοί του εκτιμούσαν το λογοτεχνικό ταλέντο του ΧάξλεϊΧάξλεϋ.<ref name=":2">Wadhams, Stephen (1984). ''Remembering Orwell''. Penguin.</ref> Ο Κόννολλυ ακολούθησε τον Μπλαιρ στο Ήτον, αλλά επειδή σπούδαζαν σε διαφορετικά έτη, δε σχετίζονταν.<ref>{{Cite book|title = Enemies of Promise|last = Connolly,|first = Cyril|publisher = Routledge & K. Paul|year = 1949|isbn = 978-0-233-96488-1|location = London|pages = 265}}</ref>

Οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του Μπλαιρ υποδηλώνουν ότι αμελούσε τις σπουδές του.<ref name=":2" /> Οι γονείς του δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους να τον στείλουν στο πανεπιστήμιο, χωρίς άλλη υποτροφία, συμπεραίνοντας από τις φτωχές του επιδόσεις, ότι δε θα μπορούσε να κερδίσει μία ακόμη. Ο Ράνσιμαν επεσήμανε τη ρομαντική αντίληψη που έτρεφε για την Ανατολή<ref name=":2" /> και η οικογένειά του αποφάσισε ότι ο Μπλαιρ θα έπρεπε να καταταγεί στην Αυτοκρατορική Αστυνομία, πρόδρομο της Ινδικής Αστυνομίας. Για αυτό έπρεπε να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του είχε αποσυρθεί στο Σάουθγουολντ του Σάφολκ. Ο Μπλαιρ γράφτηκε σε προπαρασκευαστικό σχολείο στο ΚρέγκχερστΚραίγκχερστ και «ξεσκόνισε» τους κλασσικούς, τα Αγγλικά και την Ιστορία. Ο Μπλαιρ πέρασε στις εξετάσεις, ερχόμενος 7ος ανάμεσα σε 29 επιτυχόντες.<ref name=":0" /><ref>'''Το A Kind of Compulsion,''' σελ. 87, αναφέρει τον Blair ως 7ο από 29 επιτυχόντες και 21ο από τους 23 επιτυχόντες της Ινδικής Αυτοκρατορικής Αστυνομίας, που συμμετείχαν στις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου του 1922.</ref>

Η γιαγιά του Μπλαιρ, από τη μεριά της μητέρας του ζούσε στο Μοτ ΜαλέμΜουλμέιν, οπότε ο ίδιος επέλεξε να τοποθετηθεί στη ΜπούρμαΒιρμανία. Το 1922, επιβαίνοντας στο ''S.S. Herefordshire, ''έπλευσε μέσω της [[Διώρυγα του Σουέζ|Διώρυγας του Σουέζ]] και της [[Σρι Λάνκα|Κεϋλάνης]] προς την ΜπούρμαΒιρμανία για να ενταχθεί στην Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία.

Το [[1922]] διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της [[Βιρμανία]]ςΒιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. 'ΕναΈνα μήνα αργότερα, έφτασε στο Ραγκούν[[Γιανγκόν|Ρανγκούν]] και ταξίδεψε στην Αστυνομική σχολή στο Μάνταλεϊ[[Μανταλέι|Μάνταλεϋ]]. Μετά από μία σύντομη θητεία στο Μαίμιο, έναν βασικό σταθμό στους λόφους της Βιρμανίας, τοποθετήθηκε στο μεθοριακό φυλάκιο της MyaungmyaΜυαούνγκμυα στο δέλτα του ποταμού Irrawaddy[[Ιραουάντι|Ιρραουάντυ]] στις αρχές του 1924.

Δουλεύοντας ως αυτοκρατορικός αστυνομικός έγινε ιδιαίτερα υπεύθυνος, ενώ οι περισσότεροι από τους συνομήλικούς του ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Όταν τοποθετήθηκε ανατολικότερα στο Δέλτα του Τουάντε ως υπο-περιφερειακός αξιωματικός, ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια περίπου 200.000 ανθρώπων. Στο τέλος του 1924, πήρε προαγωγή ως βοήθοςβοηθός επιθεωρητή περιφέρειας και τοποθετήθηκε στο SyriamΣύριαμ κοντά στο Ρανγκούν. Στο SyriamΕκεί βρισκόταν το διυλιστήριο της εταιρίας Πετρελαίουπετρελαίου της ΜπούρμαΒιρμανίας. Όμως η πόλη ήταν κοντά στο Ρανγκούν, ένα κοσμοπολίτικο λιμάνι και ο Μπλαιρ πήγαινε στην πόλη όσο πιο συχνά μπορούσε, "''για να ξεφυλλίσει βιβλία στο βιβλιοπωλείο, να φάει καλομαγειρεμένο φαγητό και να ξεφύγει απο την βαρετή ρουτίνα της αστυνομικής ζώης''".<ref>Stansky & Abrahams, The Unknown Orwell, pp.170–171</ref> Τον Σεπτέμβριο του 1925 πήγε στο InseinΙνσέιν, την έδρα της φυλακής του InseinΙνσέιν και τη δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή της Βιρμανίας. Εκεί, έκανε μεγάλες συζητήσεις για κάθε πιθανό θέμα με την ElisaΕλάιζα MariaΜαρία LangfordΛάνγκφορντ-RaeΡέυ (που αργότερα παντρεύτηκε τον KaziΚάζι LhendupΛέντουπ DorjeeΝτόρτζυ). Αυτή εντόπισε πάνω του την "αισθηση''αίσθηση της απόλυτης εντιμότητας στις παραμικρές λεπτομέρειες''."<ref>Michael Shelden Orwell: The Authorised Biography, William Heinemann, 1991</ref>

Τον Απρίλιο του [[1926]] μετακόμησε στο Μουλμέιν, όπου ζούσε η γιαγιά του (από την πλευρά της μητέρας του). Στο τέλος του ίδιου έτους, τοποθετήθηκε στην ΚάθαΚαθά, στην Άνω Βιρμανία, όπου προσβλήθηκε από [[Δάγκειος πυρετός|δάγκειο πυρετό]] το [[1927]]. Πήρε αναρρωτική άδεια και πήγε στην [[Αγγλία]] τον Ιούλιο. Τον Σεπτέμβριο του 1927 ενώ έκανε διακοπές μαζί με την οικογένεια του στην [[Κορνουάλη]], επανεκτίμησε τη ζωή του. Αποφασίζει να μην επιστρέψει στη ΒιρμινίαΒιρμανία, να παραιτηθεί αποαπό την Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία και να γίνει συγγραφέας. Άντλησε από τις εμπειρίες του ως αστυνομικός στη Βιρμανία για το μυθιστόρημα "''Μέρες της ΜπούρμαΒιρμανίας''" ([[1934]]) και για τα δοκίμια "''Η Κρεμάλα''" ([[1931]]) και "''Πυροβολώντας έναν ελέφαντα''" ([[1936]]).

Στην ΜπούρμαΒιρμανία, ο Μπλαιρ είχε αποκτήσει την φήμη του παρία. Περνούσε πολύ χρόνο μονάχοςμοναχός του, διαβάζοντας ή αναζητώντας δραστηριότητες, όπως εκκλησιασμό στην εθνοτική κοινότητα των ΚάρενΚαρέν. Ένας συνάδελφός του, ο Ρότζερ Μπήντον, θυμόταν (σε εκπομπή του [[BBC]] το 1969), ότι «''ο Μπλαιρ μάθαινε γρήγορα την τοπική γλώσσα και πριν φύγει από τη Βιρμανία, μπορούσε να μιλήσει με Βιρμανούς ιερείς σε άπταιστα Βιρμανικά''».<ref>''A Kind of Compulsion, 1903–36,'' p.87</ref>

Στην Αγγλία εγκαταστάθηκε στο σπίτι της οικογένειας στο Σάουθγουολντ. Εκεί συνάντησε και τους παλιούς τους φίλους. Επίσης επισκέφτηκε τον παλιό του δάσκαλο, GowΓκάου, στο [[Κέμπριτζ]]Καίμπριτζ, ώστε να του ζητήσει συμβουλές για το πώς να γίνει συγγραφέας.

Αρχές φθινοπώρου, του 1927, μετακόμισε στο Λονδίνο. ΟΗ Ρουθ ΠίτερΠίττερ, έναςμια οικογενειακόςοικογενειακή φίλοςφίλη, τον βοήθησε να βρει κατάλυμα. Μέχρι το τέλος του 1927 εγκαταστάθηκε στην οδό Πορτομπέλλο<ref>Ruth Pitter ''BBC Overseas Service broadcast'', 3 Ιανουαρίου 1956</ref>. Μάλιστα, σε αυτό το μέρος σήμερα βρίσκεται μια πινακίδα όπου τιμά την παρουσία του εκεί. Η συμμετοχή τουτης ΠίτερΠίττερ στο κίνημα θα τον βοηθούσε να ανέβει στην εκτίμηση της κυρίας Μπλαιρ. ΟΗ ΠίτερΠίττερ συμπαθούσε το γράψιμο του Μπλαιρ, εντόπιζε αδυναμίες στην ποίησή του και τον συμβούλευε να γράψει για όσα ήξερε. 

Τα βιβλία του ''Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου'' ([[1933]]), ''Μέρες της ΜπούρμαΒιρμανίας'' ([[1934]]), ''Η κόρη του παπά'' ([[1935]]) και ''Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν'' ([[1937]]), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.

Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον [[Ισπανικός Εμφύλιοςεμφύλιος πόλεμος|ισπανικό Εμφύλιο]]. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε όντας μέλος της ταξιαρχίας "Λένιν" του P.O.U.M, ενώ συγκρούστηκε αργότερα με το σταλινικό [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας|PCE]] κατά τις τραγικές [[ημέρες''Ημέρες της Βαρκελώνης]] ''. Στο βιβλίο του ''Πεθαίνοντας στην Καταλωνία'' ([[1938]]) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.

Με την έκρηξη του [[Β'Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β'Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου]] τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του [[BBC]], απ' όπου αποχώρησε το [[1943]]. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα ''Tribune'', διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με [[σοσιαλισμός|σοσιαλιστική]] κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το [[1944]] ολοκλήρωσε τη [[Η Φάρμα των Ζώων|Φάρμα των Ζώων]], πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη [[Ρωσική Επανάσταση]] και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το [[1949]] κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο ''[[1984 (μυθιστόρημα)|1984]]'', κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος [[1984]], σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό [[αστυνομικό κράτος]], όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.

Παρότι ο Όργουελ ήταν αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων, η απέχθεια του απέναντι σε όλες τις μορφές ολοκληρωτισμού (και ιδιαίτερα απέναντι στον [[Σταλινισμός|σταλινισμό]]), ήταν ευδιάκριτη. Φοβούμενος ότι μέλη του αγγλικού εργατικού κόμματος τρέφουν φιλοσοβιετικά αισθήματα, κατέθεσε στο τμήμα ερευνών πληροφοριών (Information Research Department) παρακλάδι του υπουργείου εξωτερικών , μια λίστα η οποία περιελάμβανε 135 ονόματα στα οποία συμπεριλαμβανόταν και επιφανείς προσωπικότητες όπως ο [[Τσάρλι Τσάπλιν]].

To [[1950]], λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί [[Τζούρα, Εβρίδες|Τζούρα]], ο Βρετανός λογοτέχνης απαγόρευσε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.

* [[1934]]: ''Burmese Days'' («Οι μέρες της Μπούρμα»)

* [[1935]]: ''A Clergyman's Daughter'' («Η κόρη του παπά»)

*[[1936]]: ''Keep the Aspidistra Flying''

* [[1939]]: ''Coming Up for Air''

*[[1945]]: ''Animal Farm'' -(«[[Η Φάρμα των Ζώων]]»)

*[[1949]]:''Nineteen Eighty-Four'', («[[1984 (μυθιστόρημα)|Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα]]»)

* ''Down and out in Paris and London'', [[1933]]

*''The Road to Wigan Pier'' (Ο δρόμος για το Γουίγκαν Πιρ, [[1937]])

* ''Homage to Catalonia'' (Φόρος τιμής στην Καταλωνία, [[1938]])

* ''A Nice Cup of Tea'' ([[1946]])

* ''Shooting an Elephant'' ([[1936]])

* ''A Hanging'' (Ένας απαγχονισμός, [[1931]])

* ''The Lion and The Unicorn: Socialism and the English Genius'' ([[1941]])

* ''Looking Back on the Spanish War'' (Ξανακοιτάζοντας τον Ισπανικό πόλεμο, [[1943]])

* ''Notes on Nationalism'' (Σημειώσεις για τον Εθνικισμό, [[1945]])

* ''Decline of the English Murder'' (Η παρακμή του αγγλικού εγκλήματος, [[1946]])

* ''Reflections on Gandhi'' (Στοχασμοί για τον Γκάντι, [[1949]])

* ''The Prevention of Literature'' ([[1946]])

;Ποιήματα