Πλάτων Λέβσιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Πλάτων Β΄''' (κατά κόσμον '''Πιότρ Γκεόργκιεβιτς Λέβσιν''', ({{Lang-ru|Пётр Георгиевич Левшин}}); 29 Ιουνίου 1737 - 11 Νοεμβρίου 1812) ήταν [[Μητροπολίτης (Ορθόδοξη Εκκλησία)|Μητροπολίτης]] [[Μόσχα|Μόσχας]] από το 1775 έως το 1812 και θεωρείται μέρος της Εποχή του Διαφωτισμού στη [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία]] .
 
Γεννήθηκε στο Τσασνίκοβο κοντά στη Μόσχα με το όνομα '''Πλάτων Λέβσιν''' ( {{Lang-ru|Платон Левшин}}), μέλος οικογένειας ενός [[Ψαλμός|ψαλμωδού]]. Εκπαιδεύτηκε στο σεμινάριο και στη [[Σλαβοελληνολατινική Ακαδημία|Σλαβική Ελληνική Λατινική Ακαδημία]] της Μόσχας. Το 1757 διορίστηκε εκπαιδευτής [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικών]] και [[Ρητορική|ρητορικής]] στην Ακαδημία αυτή και διακρίθηκε ως ρήτορας από τον άμβωνα. Εντός του έτους κλήθηκε να γίνει δάσκαλος ρητορικής στη Λαύρα Τρόιτσε-Σεργκίγεβα κοντά στη Μόσχα. Εκεί έγινε μοναχός, με το όνομα Πλάτων και το 1761 έγινε πρύτανης του ιεροσπουδαστηρίου της μονής. Ένα κήρυγμά του τον Οκτώβριο του 1762, προκάλεσε τόσο ευνοϊκή εντύπωση στην αυτοκράτειρα [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Αικατερίνη Β]] που τον κάλεσε στην αυλή για να γίνει ο θρησκευτικός εκπαιδευτής του οκτάχρονου κληρονόμου της, Παύλου Πέτροβιτς του μετέπειτα [[Παύλου Α΄ της Ρωσίας]]. Εκεί ήρθε σε στενή επαφή με τον [[Βολταίρος|Βολταίρο]] και τους [[Εγκυκλοπαίδεια|εγκυκλοπαιδιστές]], χωρίς όμως να αλλάξει ούτε η πίστη ούτε ο χαρακτήρας του.
 
Ο Πλάτων παρέμεινε στη ρωσική αυλή, κερδίζοντας τον θαυμασμό ακόμη και του Βολταίρου, μέχρι τον γάμο του [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας|Παύλου]] με τη [[Μαρία Φιόντοροβνα (Σοφία Δωροθέα της Βυρτεμβέργης)|Μαρία Φεδορόβνα]], κόρη του δούκα [[Φρειδερίκος Β΄ Ευγένιος της Βυρτεμβέργης|Ευγένιου της Βυρτεμβέργης]], το 1773. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δημοσίευσε για χρήση από τον πρίγκιπα μαθητή του, το ''Ορθόδοξο Δόγμα:'' ''ήτοι Σύνοψις της χριστιανικής Θεολογίας.'' Ταυτόχρονα, επιτέθηκε στα [[Καθολική Εκκλησία|ρωμαιοκαθολικά]] δόγματα, ενώ έκανε κριτική και στο [[Λουθηρανισμός|Λουθηρανικό]] δόγμα της πανταχού παρουσίας και στη Μεταρρυθμιστική θεωρία του [[Απόλυτος προορισμός|προκαθορισμού]]. Αυτή την κατήχηση ακολούθησε, ένα χρόνο αργότερα, το επόμενο κείμενό του: ''Προτροπή της Ορθόδοξης Ανατολικής Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού στα πρώην παιδιά της, τώρα στο δρόμο προς το Σχίσμα'', παρακαλώντας, αν και με μικρή επιτυχία, για επιεική μεταχείριση των διαφωνούντων με την Ορθόδοξη Εκκλησία.