Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|λεζάντα = Ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ με το ένδυμα της στέψης, από τον [[Φρανσουά Ζεράρδ]]Ζεράρ.

Ο '''Λουδοβίκος ΙΗ΄''' (''Louis XVIII'', [[17 Νοεμβρίου]] [[1755]] - [[16 Σεπτεμβρίου]] [[1824]]) από τον [[Οίκος των Βουρβόνων|Οίκο των βουρβόνωνΒουρβόνων]] ήταν βασιλιάς της [[Βασίλειο της Γαλλίας|Γαλλίας]] και της [[Ναβάρρα|Ναβάρρας]] από το 1814 μέχρι το 1824.

ΓιοςΟ ''Λουδοβίκος Στανίσλαος Ιαβέρης'' ήταν γιος του δελφίνου [[Λουδοβίκος Φερδινάνδος της Γαλλίας|Λουδοβίκου Φερδινάνδου]] και της [[Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας (1731-1767)|Μαρίας Ιωσηφίνας]] της Σαξονίας]]· ήταν εγγονός του [[Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΕ΄]], αδελφός και διάδοχος στον βασιλικό θρόνο του [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]]. Το 1771 παντρεύτηκε την [[Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας]], αλλά δεν απέκτησε τέκνα. Μέχρι την ανάρρησή του έφερε τον τίτλο του κόμη της [[Προβηγκία|Προβηγκίας]] (''comte de Provence'').

Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του ανέβηκε στον θρόνο, ο κόμης της Προβηγκίας άρχισε να δίνει την εικόνα φωτισμένου πρίγκιπα, επηρεασμένου από τις ιδέες του [[Βολταίρος|Βολταίρου]]. Μετά την έκρηξη της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] είχε μια προστριβή με την βασίλισσα [[Μαρία Αντουανέτα]] για θέματα εξουσίας και το όνομά του ενεπλάκη στην αντεπαναστατική συνωμοσία του μαρκησίουΜαρκησίου ντε Φαβρά, αλλά κατόρθωσε να αποσείσει την κατηγορία.

Οι εξελίξεις στην επαναστατημένη Γαλλία τον ώθησαν σε φυγή τον Ιούνιο του 1791 στην Κομπλέντς[[Κόμπλεντς]]. Αγωνίστηκε για την παλινόρθωση της μοναρχίας, συνεργαζόμενος με βασιλόφρονες της Γαλλίας, αυτοεξόριστους ευγενείς (''émigrés'') και ξένους ηγεμόνες. Όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ εκτελέστηκε στις 21 Ιανουαρίου 1793, αυτοανακηρύχθηκε αντιβασιλεύς και - μετά τον θάνατο του ανιψιού του [[Λουδοβίκος ΙΖ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΖ΄]] (8 Ιουνίου 1795)- βασιλιάς της Γαλλίας. Μέχρι το 1814 έζησε στην εξορία.

Βασιλιάς της Γαλλίας έγινε τον Απρίλιο του 1814, μετά την πτώση του [[Ναπολέων Α΄|Ναπολέοντα]]. Παραχώρησε Σύνταγμα, αλλά η βασιλεία του διεκόπη κατά την διάρκεια των [[Πόλεμος του Έβδομου Συνασπισμού|Εκατό Ημερών]] (19 Μαρτίου – 15 Ιουνίου 1815), όταν ο Ναπολέων επανήλθε στην Γαλλία και ο Λουδοβίκος αναγκάστηκε να καταφύγει στη [[Γάνδη]]. Μετά το [[Μάχη του Βατερλώ|Βατερλώ]] αποκαταστάθηκε στον θρόνο.

Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να κρατηθεί στην μέση οδό, μεταξύ των Δημοκρατικών και των Βοναπαρτιστών αφ’ ενός και των Υπερσυντηρητικών (''Ultras'') αφ΄ετέρουαφ' ετέρου, για τους οποίους λεγόταν ότι ήταν «''βασιλικότεροι του βασιλέως''» και είχαν ηγέτη τον αδελφό του, τον κόμη του Αρτουά, τον μελλοντικό [[Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας|Κάρολο Ι΄]]. Περιέσωσε κάποια από τα επιτεύγματα της Επανάστασης και της Αυτοκρατορίας, προσπάθησε να περιορίσει τις αντεκδικήσεις των μοναρχικών και εν γένει να επιβάλει μια μετριοπαθή γραμμή. Σημαντικότερος συνεργάτης του στην επιβολή αυτής της γραμμής ήταν ο κόμηςΚόμης Ντεκάζ, τον οποίον ο βασιλιάς υποστήριζε επί τέσσερα χρόνια, ακόμα και όταν ο αδελφός του ερχόταν σε σύγκρουση με τον υπουργό.

Αλλά τον Φεβρουάριο του 1820 ο δούκαςΔούκας ντε Μπερρύ, γιος του κόμηΚόμη του Αρτουά και επίδοξος διάδοχος του θρόνου, δολοφονήθηκε από έναν Βοναπαρτιστή. Το υπουργείο Ντεκάζ έπεσε και επικράτησαν οι Ultras. Οι νέοι υπουργοί, ο δούκαςΔούκας ντε Ρισελιέ και ιδίως ο κόμηςΚόμης ντε Βιλλέλ, εξέφραζαν τη νέα υπερσυντηρητική πολιτική, εισάγοντες μεταξύ άλλων και τους νόμους Περί Γενικής Ασφαλείας και Περί Τύπου.

Ο Λουδοβίκος πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1824 και τον διαδέχτηκε ο νεότερος αδελφός του [[Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας|Κάρολος Ι΄]].

Νυμφεύτηκε το 1771 τη [[Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας|Μαρία- Ιωσηφίνα]], κόρη τούτου [[Βίκτωρ Αμεδαίος Γ΄ της Σαρδηνίας|Βίκτωρα- Αμεδαίου Γ΄]] της Σαρδηνίας]]· δεν απέκτησαν απογόνους.

[[Αρχείο:Louis XVIII, the Desired.jpg|thumb|left|200px|Ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας.]]