Σιγισμούνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το 1396 ο Σιγισμούνδος ηγήθηκε των ενωμένων στρατών του Χριστιανικού κόσμου εναντίον των Τούρκων, που είχαν εκμεταλλευτεί την προσωρινή αδυναμία της Ουγγαρίας για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στις όχθες του [[Δούναβης|Δούναβη]]. Αυτή η σταυροφορία, που κήρυξε ο [[Πάπας Βονιφάτιος Θ΄]], ήταν πολύ δημοφιλής στην Ουγγαρία. Οι ευγενείς συνέρρεαν κατά χιλιάδες υπό τη βασιλική σημαία και ενισχύθηκαν από εθελοντές από σχεδόν κάθε μέρος της Ευρώπης. Το πιο σημαντικό σήμα ήταν αυτό των [[Βασίλειο της Γαλλίας|Γάλλων]] με επικεφαλής τον [[Ιωάννης Α΄ της Βουργουνδίας|Ιωάννη τον Ατρόμητο]], γιο του [[Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας|Φίλιππου Β', Δούκα της Βουργουνδίας]]. Ο Σιγισμούνδος ξεκίνησε με 90.000 άνδρες και ένα στολίσκο 70 γαλέρων. Αφού κατέλαβε το [[Βίντιν|Βιδίνιο]] στρατοπέδευσε με τον Ουγγρικό στρατό του μπροστά από το φρούριο της [[Νικόπολη του Δούναβη|Νικόπολης]]. Ο Σουλτάνος [[Βαγιαζήτ Α΄]] σταμάτησε την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης και, επικεφαλής 140.000 ανδρών, νίκησε κατά κράτος τις χριστιανικές δυνάμεις στη [[Μάχη της Νικόπολης]], μεταξύ 25 και 28 Σεπτεμβρίου του 1396.[5] Ο Σιγισμούνδος επέστρεψε δια θαλάσσης και μέσω του [[Πριγκιπάτο της Ζέτας|Πριγκιπάτου της Ζέτας]], όπου παραχώρησε στον τοπικό [[Μαυροβούνιοι|Μαυροβούνιο]] άρχοντα [[Τζούρατζ Β΄ Μπάλσιτς|Τζούρατζ Β΄]] τα νησιά [[Χβαρ]] και [[Κόρτσουλα]] για να αντισταθεί κατά των Τούρκων. Τα νησιά επιστράφηκαν στο Σιγισμούνδο μετά τον θάνατο του Τζούρατζ τον Απρίλιο του 1403.

 

[[File:Sigismundof Luxemburg.jpg|thumb|200px|left|Επίσημη σφραγίδα του Σιγισμούνδου του Λουξεμβούργου.]]