Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πατέρας του ήταν ο [[Κάρολος Β΄ Τόκκος]], Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου η δε μητέρα του ήταν η Ραμοντίνα Βεντιμίλια, θυγατέρα του κόμητ Ιωάννη άρχοντα του Giraci (Ιέρακος) και πρόκριτου του βασιλιά της Νεάπολης. Είχε δύο αδελφούς, τον Ιωάννη και τον [[Αντώνιος Τόκκος|Αντώνιο]]. Ο Λεονάρδος ήταν ακόμη ανήλικος, όταν ο πατέρας του πέθανε το 1448<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107</ref> και τηντη διακυβέρνηση του κράτους ανέλαβε ως επίτροπος η μητέρα του, η οποία όμως δεν μπόρεσε να εμποδίσει την κατάληψη της Άρτας στις 24 Μαρτίου 1449 από τους Τούρκους. Όταν ο Σουλτάνος Μουράτ Β΄ έστειλε στρατό στην Ήπειρο υπό την ηγεσία του βεζύρι Καρά Σινάν και επολιόρκησε τα Ιωάννινα, ο Κάρολος Β΄ υποχρεώθηκε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης στις 9 Οκτωβρίου 1430. Σύμφωνα με τους όρους της, υποχρεώθηκε να παραδώσει τα Ιωάννινα και να πληρώνει στον μεν Σουλτάνο ετήσιο φόρο υποτελείας 500 δουκάτων, άλλα δε 500 σε κάθε νεοδιοριζόμενο Πασά Ιωαννίνων<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.106</ref>. Επιπλέον, σαν εγγύηση για την καλή εκτέλεση των όρων της συνθήκης αυτής, υποχρεώθηκε να παραδώσει στον Σουλτάνο τον γυιό του Λεονάρδο σαν όμηρο<ref>Π. Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, Τόμος Β΄. Κέρκυρα 1858, σελ.238</ref>.

Ο Λεονάρδος διαδέχθηκε τον αποθανόντα πατέρα του [[Κάρολος Β΄ Τόκκος|Κάρολο Β΄ Τόκκο]]. Κρατούμενος όμως όμηρος στη Θεσσαλονίκη, κατόρθωσε να δραπετεύσει και αφού έφθασε στηνστη Λευκάδα ανέλαβε τηντη διοίκηση του Κράτους του το 1451 ως υποτελής του Βασιλιά της Νεάπολης Αλφόνσου ο οποίος τον ανακήρυξε “Μεγαλοπρεπή δεσπότη 'Ηπείρου, δούκα Λευκάδας και Κόμη Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης” με κάθε επισημότητα το 1451, ως Λεονάρδο Γ΄<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107</ref>. Με τον τρόπο αυτό καταργήθηκε τηντη συνθήκη του 1430 που είχε υπογράψει ο πατέρας του με τον Σουλτάνο και κόπηκε κάθε δεσμός υποτέλειας προς αυτόν.

Αντιλαμβανόμενος όμως ο Λεονάρδος, ότι για να αντιμετωπίσει τηντη συνεχιζόμενη προέλαση των Τούρκων και θέλοντας να έχει με το μέρος του τους Ορθόδοξους υπηκόους του, επανίδρυσε το 1452 τον καταργηθέντα από τον [[Ματθαίος Α΄ Ορσίνι|Ματθαίο Ορσίνι]] επισκοπικό θρόνο Κεφαλληνίας-Ζακύνθου. Επίσκοπος θα οριζόταν εκ περιτροπής ιερωμένος από τα δύο μεγαλύτερα νησιά και θα υπαγόταν στον επίσκοπο Κορίνθου όπως συνέβαινε κατά τηντη Βυζαντινή περίοδο<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.221</ref>. Το 1454 αναδείχθηκε επίσκοπος ο Γεράσιμος Λοβέρδος έχοντας το προνόμιο να αποτελεί την πνευματική αρχή των νησιών. Το προνόμιο αυτό επικυρώθηκε αργότερα από τηντη Βενετία και ίσχυε μέχρι το 1824<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.107</ref>.

Ό Λεονάρδος, θέλοντας να έχει ισχυρούς προστάτες που θα του εξασφάλιζαν τηντη δια θαλάσσης άμυνα, έστειλε στηνστη Βενετία πρέσβη τον Ιωάννη Λομβάρδο ζητώντας τηντη ναυτική υποστήριξη της Γαληνοτάτης, θέτοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του και τους αδελφούς του Ιωάννη και [[Αντώνιος Τόκκος|Αντώνιο]] υπό την προστασία της Βενετίας. Το αίτημά του έγινε αποδεκτό και ο τότε [[Δόγης]] Πασχάλης Μαριπέτρος το ενέκρινε, εκδίδοντας σχετικό διάταγμα το 1458<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.108</ref> αποδεχόμενος την προστασία του Λεονάρδου και του κράτους του

Ο Σουλτάνος στο μεταξύ κυρίευσε την [[Αθήνα]] και άπέστειλε τόν Άσάν με πολύ στρατό, και κυρίεψε την [[Πελοπόννησο]] εκτός από μερικά κάστρα της, που έμειναν στους Παλαιολόγους<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.108</ref>. Στα 1464 μετά τήντην κήρυξη του πρώτου βενετοτουρκικοΰ πολέμου δέκα περίπου χιλιάδες Πελοποννήσιοι και πολλοί Βενετοί, Έλληνες και Ελληνοαλβανοί [[Stratioti|στρατιώτες]] υπό την αρχηγίαν του καπετάνιου των στρατιωτών Μιχαήλ Ράλλη, μαζί με τις οικογένειές τους κατέφυγαν στηνστη Ζάκυνθο με την συγκατάθεση του Λεονάρδου, όπου τους παραχωρήθηκαν κτήματα για καλλιέργεια<ref>ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΜΟΣ. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800), σελ. 8</ref>. Όλοι αυτοί οι μέτοικοι που ονομάστηκαν “Μοραΐτες”, μετέφεραν στηνστη νέα τους πατρίδα τα ήθη και έθιμά τους ενισχύοντας το Ελληνικό στοιχείο του ντόπιου πληθυσμού. Έχοντας τηντη Βενετική υπηκοότητα δημιούργησαν δική τους κοινότητα στο νησί υπακούοντας στον Βένετο πρόξενο (Κόνσολο) και μόνο, με αποτέλεσμα να εξασθενεί σιγά-σιγά η επιρροή των ντόπιων αρχόντων που ήταν υποτακτικοί στις διαταγές του Λεονάρδου<ref>ΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΟΜΟΣ. ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ: Πολιτική Ιστορία, Τεύχος Α' (1478 – 1800), σελ. 9</ref>. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ισπανού ιστοριογράφου Θουρίτα, το 1478 «ή Ζάκυνθος είχε εικοσιπέντε χιλιάδας κατοίκων και ο Λεονάρδος Γ' άπελάμβανε ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των δώδεκα χιλιάδων δουκάτων. Επί πλέον το νησί ήταν αρκετά μεγάλο και με τηντη διοίκηση που είχε θα μπορούσε να αναγορευθεί σε βασίλειο<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.109</ref>.

==Προσωπική ζωή και ρήξη με τηντη Βενετία==

Ο Λεονάρδος νυμφεύτηκε τηντη Μελίτσα κόρη του Λάζαρου Βούκοβιτς (Μπράνκοβιτς) Δεσπότη της Σερβίας η οποία όμως πέθανε το 1464. ΣτηνΣτη συνέχεια το 1477 νυμφεύεται τηντη Φραγκίσκη Μαρτζάνο από τηντη Φλωρεντία, ανεψιά του Βασιλιά της Νεάπολης Φερδινάνδου Α΄, γεγονός που δυσαρέστησε τους Βενετούς, οι οποίοι φοβήθηκαν μην περάσει και πάλι η [[Παλατινή Κομητεία]] Κεφαλληνίας-Ζακύνθου στην επιρροή του Βασιλείου της Νεάπολης. Έτσι με το τέλος του Βενετο-Τουρκικού πολέμου το 1478 άφησαν τηντη Ζάκυνθο εκτός της ειρηνευτικής συνθήκης των εμπολέμων. Συμφωνήθηκε μόνον να αναχωρήσουν από το νησί οι Βενετοί υπήκοοι και όσοι από τους κατοίκους ήθελαν<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.222</ref>.

Ο τουρκικός στόλος υπό την αρχηγία του Γκεντίκ Αχμέτ έλαβε εντολή από τον Σουλτάνο να κατακτήσει το τελευταίο [[Λατινοκρατία|Λατινικό]] κρατίδιο στον Ελλαδικό χώρο, την [[Παλατινή Κομητεία της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου|Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου]], το 1479. Αφού κατέλαβε το κάστρο της Βόνιτσας, τηντη Λευκάδα, την Ιθάκη και ρήμαξε την Κεφαλλονιά κατευθύνθηκε στηνστη Ζάκυνθο<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.223</ref> όπου είχε καταφύγει ο Λεονάρδος με την οικογένειά του και τους αδελφούς του ζητώντας την προστασία του Βενετσιάνικου στόλου που ήδη βρισκόταν στο νησί για να υπερασπιστεί τους Βενετούς πολίτες που διέμεναν εκεί. Ο Λεονάρδος βλέποντας ότι δεν υπήρχε σωτηρία, πούλησε σε Βενετούς για 70,000 δουκάτα διάφορα κτήματά του και έφυγε με την οικογένειά του για τον Τάραντα από όπου συνέχισε το ταξείδι του για τηντη Νεάπολη. Ύστερα από διαβουλεύσεις των Βενετών πρέσβεων στην Κωνσταντινούπολη με τον Σουλτάνο αποφασίστηκε να επιτραπεί στους Βενετούς στρατιώτες και πολίτες να αναχωρήσουν από τηντη Ζάκυνθο, καθώς επίσης και σε όσους από τους κατοίκους το επιθυμούσαν. Ακολούθησε ομαδική έξοδος του πληθυσμού διότι όλοι καταλάβαιναν τι θα ακολουθούσε όταν οι Τούρκοι θα έβγαιναν στηνστη στεριά. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1479 οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στο νησί και το λεηλάτησαν για τρεις ημέρες σφάζοντας πολλούς από τους εναπομείναντες κατοίκους. Έκαψαν Εκκλησίες αρχοντικά και χωριά. Κατέστρεψαν περιουσίες, ελαιώνες και αμπέλια. Όσοι από τους κατοίκουςπου έπεφταν στα χέρια τους αιχμαλώτιζαν και τους πουλούσαν στους Βενετούς προς 40 άσπρα τον καθένα. ΣτηνΣτη συνέχεια οι Τούρκοι αναχώρησαν με τον στόλο τους αφήνοντας στο νησί μικρή φρουρά, την οποία έδιωξαν οι Βενετοί το 1483 καταλαμβάνοντας το νησί στο όνομα της Γαληνότατης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Με τηντη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης στις 22 Απριλίου 1484 η μεν Κεφαλλονιά παραχωρήθηκε στους Τούρκους, η δε Ζάκυνθος τέθηκε υπό την κυριαρχία της Βενετίας. Έτσι έληξε η κυριαρχία των Τόκκων και η Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου έπαψε να υπάρχει ύστερα από 300 περίπου χρόνια από τηντη σύστασή της<ref>[[Λεωνίδας Χ. Ζώης]]. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, Σελ. 108-109</ref>.

Όταν ο Λεονάρδος έφθασε με την οικογένειά του στηνστη Νεάπολη, ο βασιληάς Φερδινάνδος τον υποδέχθηκε θερμά και του χορήγησε ετήσιο εισόδημα 500 φλωρινίων. Παράλληλα του διέθεσε κτήματα στην Καλημέρα της Καλαβρίας και στο Μπριάτικο. Το επόμενο έτος 1480 μετέβη με τον γιό του Κάρολο Γ΄ και τους αδελφούς του στηνστη Ρώμη για να ζητήσει από τον Πάπα Σίξτο Δ΄ βοήθεια για να επανακτήσει τηντη χαμένη Κομητεία του. Ο Πάπας του χορήγησε χίλια χρυσά νομίσματα με την υπόσχεση να δίνει άλλες δύο χιλιάδες ετησίως. ΣτηνΣτη συνέχεια επέστρεψε στηνστη Νεάπολη όπου ετοίμασε στόλο και ξεκίνησε το 1481 να απελευθερώσει τηντη Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά. Οι εκκλήσεις του προς τους Τούρκους να παραδωθούν αλλά μάταια. Έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει άπραγος<ref>Ουΐλιαμ Μίλλερ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΡΑΓΓΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μετάφραση Σπ. Λάμπρου. Τόμος Β΄, σελ.225</ref>. Τις προσπάθειες για ανάκτηση της Κομητείας συνέχισε ο αδελφός του [[Αντώνιος Τόκκος|Αντώνιος]] το 1482. Ο Λεονάρδος πέθανε γύρω στο 1499.

Από τον δεύτερο γάμο του με τηντη Φραγκίσκη Μαρτζάνο, ανιψιάς του [[Φερδινάνδος Α΄ της Νάπολης|Φερδινάνδου Α΄]] της Νάπολης, απέκτησε μία θυγατέρα:

{{S-aft | μετά=Κατάλυση της Παλατινής κομητείας από τηντη [[Δημοκρατία της Βενετίας]] και την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]]}}