Άντα Καλέ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Image:Ada Kaleh-Bazaar.jpg|thumb|200px|Το παζάρι του ΆνταΑντά ΚαλέχΚαλέ]]

[[File:Ada Kaleh.jpg|thumb|200px|Το ΆνταΑντά ΚαλέχΚαλέ]]

Το '''ΆνταΑντά Καλέ''' που σημαίνει ''Νησί φρούριο'' (''[[Τουρκικά]] : Adakale, [[Ουγγρικά]] : Újorsova or Ada Kaleh, [[Σερβικά]] και [[Βουλγαρικά]] : Адакале'') ήταν νησί στον ποταμό [[Δούναβης|Δούναβη]] και χωριό. Βρισκόταν στα σημερινά σύνορα [[Σερβία]]ς, [[Ουγγαρία]]ς και [[Ρουμανία]]ς και κατοικούνταν από Τούρκους μουσουλμάνους έως το 1970 που βυθίστηκε με την κατασκευή του φράγματος των [[Σιδηρές πύλες|Σιδηρών πυλών]]. Ήταν Τουρκικός θύλακας γνωστός ως ελεύθερο λιμάνι και φωλιάκρησφύγετο λαθρεμπόρων.

Πρώτοι οι Αυστριακοί έχτισαν ένα φρούριο στο νησί όπου τότε ήταν στα σύνορα με την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]], αυτό το φρούριοοποίο θα παραμείνειαποτελούσε το μήλο της έριδος για τις δύο αυτοκρατορίες. Το 1699 το νησί τέθηκε υπό Οθωμανικό έλεγχο αλλά το 1716-1738 ανακτήθηκε από τους Αυστριακούς. Μετά από τετράμηνη πολιορκία το 1738 ήταν και πάλι τουρκικό έως το 1789 που ανακαταλήφθηκε από τους Αυστριακούς, αλλά επέστρεψε στους Τούρκους με τη [[Συνθήκη της Σίστοβα]] τις 4 του Αυγούστου 1791, η οποία έληξε τον Αυστρο-τουρκικόΑυστροτουρκικό πόλεμο (1787-1791) μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της μοναρχίας των Αψβούργων . Στη συνέχεια το νησί έχασε την στρατηγική τουςτου σημασία.

Ακόμα κι όταν οι Οθωμανοί έχασαν τις περιοχές γύρω από το νησί μετά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-1878) το νησί παρέμεινε τουρκικό έδαφος και στην ιδιωτική κατοχή του Οθωμανού Σουλτάνου μέχρι την [[Συνθήκη της Λοζάνης]] το 1923, εκενώ τωνδιατήρησε πραγμάτωντην εν τοις πράγμασι (de facto) κυριαρχία του στο νησί μέχρι την μονομερή ανακήρυξη του [[Βασίλειο της Ουγγαρίας|Βασιλείου της Ουγγαρίας]] κυριαρχία του στο νησί το 1913<ref name=Adakale>{{Cite web |url=http://alexisphoenix.org/adakaleh.php |title=Adakale Island in River Danube |accessdate=2014-02-12 |archive-date=2011-07-25 |archive-url=https://web.archive.org/web/20110725000112/http://alexisphoenix.org/adakaleh.php |url-status=dead }}</ref>.

Μεταξύ 1878 και 1918 οι περιοχές γύρω από το νησί ελέγχονταιελέγχονταν από την [[Αυστροουγγαρία]] στα βόρεια και τη [[Σερβία]] προς το νότο, αλλά το νησί ήταν υπό οθωμανική κυριαρχία. Η οθωμανική κυβέρνηση συνέχισε να διορίζει και να στέλνει έναν τοπικό διοικητή (ναχιγιέ μουντουρού) και δικαστή (καδή). Οι κάτοικοι του νησιού, επίσημα πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έτυχαν της απαλλαγής από φόρους και τελωνειακούς δασμούς αλλά και δεν υπόκεινταιυπέκειντο σε υποχρεωτική στράτευση. Οι νησιώτες είχαν επίσης το δικαίωμα του εκλέγειν κατά τις γενικές Οθωμανικές εκλογές του 1908<ref name="Hürriyet Avrupa 2013, p.12">Hürriyet Avrupa (European version of Hürriyet newspaper), 19–20 January 2013, p.12</ref>.

Η [[Ρουμανία]] κήρυξε μονομερώς την κυριαρχία της το 1919 και διεκδίκησε το νησί με βάση τη Συνθήκη του Τριανόν του 1920. Στις 24 ΙούληΙουλίου 1923, η Τουρκία παραχώρησε επίσημα το ΆνταΑντά ΚαλέχΚαλέ στη Ρουμανία, με τα άρθρα 25 και 26 της συνθήκης της Λοζάνης και με την επίσημη αναγνώριση των σχετικών διατάξεων της [[Συνθήκη του Τριανόν|Συνθήκης του Τριανόν]]<ref name="Treaty">[http://wwi.lib.byu.edu/index.php/Treaty_of_Lausanne Full text of the Treaty of Lausanne (1923)]</ref>.

Ο πληθυσμός ζούσε κυρίως από την καλλιέργεια καπνού και την αλιεία, και αργότερα από τον τουρισμό. Στα τελευταία χρόνια της ύπαρξής του, ο πληθυσμός του νησιού κυμάνθηκε μεταξύ 600 και 1.000 κατοίκους. Πριν από το νησί να καλυφτεί από τα νερά του φράγματος, μέρος του πληθυσμού μεταφέρθηκε στηστην [[Κωνστάντζα]] της Ρουμανίας και το υπόλοιπο στην Τουρκία, όπου τους είχε καλέσει ο Πρωθυπουργός Ντεμιρέλ κατά την επίσκεψή του στο νησί<ref name="Hürriyet Avrupa 2013, p.12"/>.

Το τζαμί που χρονολογούνταν από το 1903, χτίστηκε στη θέση παλαιότερης μονής Φραγκισκανών. Το χαλί του τζαμιού ήταν δώρο από τηντον σουλτάνοΣουλτάνο [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]], και μεταφέρθηκε στο τζαμί της Κωνστάντζας το 1965.