Ελευθεριακή πιθανότητα
Ελευθεριακή πιθανότητα ( αγγλικά: posibilismo libertario ) ήταν ένα πολιτικό ρεύμα στον ισπανικό αναρχισμό στις αρχές του 20ου αιώνα το οποίο υποστήριζε την επίτευξη των αναρχικών στόχων του τερματισμού του κράτους και του καπιταλισμού με συμμετοχή σε δομές της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας . [1] Το όνομα της πολιτικής θέσης εμφανίστηκε για πρώτη φορά μεταξύ του 1922 και του 1923 στο πλαίσιο του λόγου του καταλανικού αναρχοσυνδικαλιστή Σαλβαδόρ Σεγκού, όταν είπε: «Πρέπει να παρέμβουμε στην πολιτική για να καταλάβουμε τις θέσεις της αστικής τάξης». [2]
Ιστορία Επεξεργασία
Το φθινόπωρο του 1931 δημοσιεύτηκε το «Μανιφέστο των 30» από αγωνιστές του αναρχικού συνδικάτου Confederación Nacional del Trabajo (CNT). Μεταξύ αυτών οι οποίοι το υπέγραψαν ήταν ο Γενικός Γραμματέας της CNT (1922–1923) Joan Peiro, ο Ángel Pestaña (Γενικός Γραμματέας της CNT το 1929) και ο Juan López Sánchez . Τους έλεγαν treintismo και ζητούσαν μια πιο μετριοπαθή πολιτική γραμμή μέσα στο ισπανικό αναρχικό κίνημα . Το 1932, ίδρυσαν το Συνδικαλιστικό Κόμμα το οποίο συμμετείχε στις ισπανικές γενικές εκλογές του 1936 και συνέχισε να αποτελεί μέρος του αριστερού συνασπισμού κομμάτων γνωστό ως Λαϊκό Μέτωπο αποκτώντας δύο βουλευτές (Pestaña και Benito Pabon).
Το 1938, ο Γενικός Γραμματέας της CNT, Οράσιο Πριέτο, πρότεινε να μετατραπεί η Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία σε Ελευθεριακό Σοσιαλιστικό Κόμμα καθώς και να συμμετάσχει στις εθνικές εκλογές. [3]
Προηγούμενες και μεταγενέστερες υποθέσεις Επεξεργασία
Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν έθεσε υποψηφιότητα για τη Γαλλική Συντακτική Συνέλευση τον Απρίλιο του 1848, αλλά δεν εξελέγη, αν και το όνομά του εμφανίστηκε στα ψηφοδέλτια στο Παρίσι, τη Λυών, τη Μπεζανσόν και τη Λιλ. Ωστόσο, ο Προυντόν πέτυχε στις συμπληρωματικές εκλογές της 4ης Ιουνίου. Ο Καταλανός πολιτικός Francesc Pi i Margall έγινε ο κύριος μεταφραστής των έργων του Προυντόν στα ισπανικά [4] και αργότερα έγινε για λίγο πρόεδρος της Ισπανίας το 1873 ενώ ήταν ηγέτης του Ομοσπονδιακού Δημοκρατικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος . Για τον εξέχοντα αναρχοσυνδικαλιστή Rudolf Rocker : «Το πρώτο κίνημα των Ισπανών εργατών επηρεάστηκε έντονα από τις ιδέες του Pi y Margall, ηγέτη των Ισπανών Φεντεραλιστών και μαθητή του Προυντόν. Ο Pi y Margall ήταν ένας από τους εξέχοντες θεωρητικούς της εποχής του και είχε ισχυρή επιρροή στην ανάπτυξη των ελευθεριακών ιδεών στην Ισπανία. Οι πολιτικές του ιδέες είχαν πολλά κοινά με εκείνες των Richard Price, Joseph Priestly [sic], Thomas Paine, Jefferson και άλλων εκπροσώπων της αγγλοαμερικανικής διανόησης της πρώτης περιόδου. Ήθελε να περιορίσει την εξουσία του κράτους στο ελάχιστο και να την αντικαταστήσει σταδιακά από μια σοσιαλιστική οικονομική τάξη» [5] Ο Πι ι Μάργκαλ ήταν αφοσιωμένος θεωρητικός από μόνος του, ειδικά μέσα από έργα σε βιβλία όπως το La reacción y la revolución ( Αντίδραση και επανάσταση, 1855), Las nacionalidades ( Εθνότητες, 1877) και La Federación ( Η Ομοσπονδία, 1880). Από την άλλη πλευρά, ο Fermín Salvochea ήταν δήμαρχος της πόλης του Cádiz και πρόεδρος της επαρχίας του Cádiz . Υπήρξε ένας από τους κύριους διαδότες της αναρχικής σκέψης σε εκείνη την περιοχή στα τέλη του 19ου αιώνα και θεωρείται «ίσως η πιο αγαπημένη φυσιογνωμία στο ισπανικό αναρχικό κίνημα του 19ου αιώνα». [6] [7]
Τον Νοέμβριο του 1936, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου διόρισε την εξέχουσα αναρχα-φεμινίστρια Federica Montseny ως Υπουργείο Υγείας . Με αυτόν τον τρόπο, έγινε η πρώτη γυναίκα στην ισπανική ιστορία η οποία έγινε υπουργός του υπουργικού συμβουλίου. [8] Όταν οι Ρεπουμπλικανικές δυνάμεις έχασαν τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, η πόλη της Μαδρίτης παραδόθηκε στις Φρανκικές δυνάμεις το 1939 από τον τελευταίο μη Φρανκικό δήμαρχο της πόλης, τον αναρχικό Melchor Rodríguez García . [9]
Το 1950, μια παράνομη ομάδα σχηματίστηκε στο πλαίσιο της Γαλλοφωνικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FA) με την ονομασία Organisation Pensée Bataille (OPB) με επικεφαλής τον πλατφορμιστή George Fontenis. [10] Το OPB πίεσε για μια κίνηση η οποία οδήγησε την FA να αλλάξει το όνομά της σε Fédération Communiste Libertaire (FCL) μετά το Συνέδριο του 1953 στο Παρίσι, ενώ ένα άρθρο στο Le Libertaire έδειξε το τέλος της συνεργασίας με τη γαλλική υπερρεαλιστική ομάδα με επικεφαλής τον André Breton . Η νέα διαδικασία λήψης αποφάσεων βασίστηκε στην ομοφωνία καθώς κάθε άτομο έχει δικαίωμα αρνησικυρίας στους προσανατολισμούς της ομοσπονδίας. Το FCL δημοσίευσε την ίδια χρονιά το Manifeste du communisme libertaire . Αρκετές ομάδες αποχώρησαν από το FCL τον Δεκέμβριο του 1955, διαφωνώντας με την απόφαση να παρουσιαστούν «επαναστάτες υποψήφιοι» στις βουλευτικές εκλογές. Στις 15–20 Αυγούστου 1954, πραγματοποιήθηκε η διηπειρωτική ολομέλεια της CNT. Εμφανίστηκε μια ομάδα η οποία ονομαζόταν αναρχικοί της Αντάντ, η οποία συγκροτήθηκε από αγωνιστές οι οποίοι δεν τους άρεσε ο νέος ιδεολογικός προσανατολισμός το οποίο έδινε το OPB στο FCL, βλέποντας ότι ήταν αυταρχικό και σχεδόν μαρξιστικό. [11] Το FCL διήρκεσε μέχρι το 1956 αμέσως μετά τη συμμετοχή του στις πολιτειακές βουλευτικές εκλογές με προσωρινούς υποψηφίους. Αυτή η κίνηση αποξένωσε ορισμένα μέλη της FCL και έτσι προκάλεσε το τέλος της οργάνωσης. [10]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Jesus Ruiz. Posibilismo libertario. Felix Morga, Alcalde de Najera (1891-1936). El Najerilla-Najera. 2003.
- ↑ César M. Lorenzo. Les Anarchistes espagnols et le pouvoir. 1868-1969. Éditions du Seuil. 1969. p. 58.
- ↑ Israël Renof, Possibilisme libertaire, Noir et Rouge, n°41, mai 1968, pp. 16-23, lire en ligne.
- ↑ George Woodcock. Anarchism: a history of libertarian movements. p. 357
- ↑ "Anarchosyndicalism" by Rudolf Rocker
- ↑ Bookchin, Murray (1998). The Spanish Anarchists. pp. 111-114
- ↑ FERMÍN SALVOCHEA ÁLVAREZ, CGT. BIOGRAFÍAS (English translation), accessed April 2009
- ↑ Thomas, Hugh (2001). The Spanish Civil War. London: Penguin Books. σελ. 458. ISBN 978-0-14-101161-5.
- ↑ "Sí se ha aprobado por unanimidad, también a propuesta de Ciudadanos, dedicar una calle al anarquista Melchor Rodríguez García, el último alcalde de Madrid republicano, ante "el gran consenso social y político" al respecto y por "su gran relevancia para la reconciliación y la concordia tras la Guerra Civil". El País. Madrid sustituirá las calles franquistas por víctimas del terrorismo
- ↑ 10,0 10,1 Cédric Guerin. "Pensée et action des anarchistes en France : 1950–1970"
- ↑ "Si la critique de la déviation autoritaire de la FA est le principal fait de ralliement, on peut ressentir dès le premier numéro un état d'esprit qui va longtemps coller à la peau des anarchistes français. Cet état d'esprit se caractérise ainsi sous une double forme : d'une part un rejet inconditionnel de l'ennemi marxiste, d'autre part des questions sur le rôle des anciens et de l'évolution idéologique de l'anarchisme. C'est Fernand Robert qui attaque le premier : "Le LIB est devenu un journal marxiste. En continuant à le soutenir, tout en reconnaissant qu'il ne nous plaît pas, vous faîtes une mauvaise action contre votre idéal anarchiste. Vous donnez la main à vos ennemis dans la pensée. Même si la FA disparaît, même si le LIB disparaît, l'anarchie y gagnera. Le marxisme ne représente plus rien. Il faut le mettre bas ; je pense la même chose des dirigeants actuels de la FA. L'ennemi se glisse partout." Cédric Guérin. "Pensée et action des anarchistes en France : 1950–1970"