Επανεντοπισμός
Ο Επανεντοπισμός (Γαλλικά Relocaliser) αποτελεί μία από τις οχτώ παραμέτρους, γνωστές και ως 8 "R", όπως τις έχει ορίσει ο Γάλλος καθηγητής Σερζ Λατούς (Serge Latouche), που θα συνεισφέρουν στον κύκλο μιας γαλήνιας κοινωνίας αποανάπτυξης. Κατά κάποιο τρόπο, ο επανεντοπισμος μεταφράζει την εφαρμογή της παλιάς αρχής της πολιτικής οικολογίας: σκεπτόμαστε παγκόσμια, δρούμε τοπικά.[1]
Η ενσάρκωση του επανεντοπισμού μπορεί να πραγματοποιηθεί αν οι άνθρωποι αποκτήσουν δεσμούς με τον τόπο κατοικίας τους, αν εδαφικοποιήσουν και μειώσουν τις κινήσεις των εμπορευμάτων και των κεφαλαίων και αν εγκαθιδρύσουν μια δημοκρατία εγγύτητας.
Η δημιουργία μιας κοινωνίας αποανάπτυξης, θα στηριχθεί στο εδαφικά προσδιορισμένο τοπικό και στην αρχή της ισότητας, τόσο μεταξύ των ανθρώπων, όσο και μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού περιβάλλοντος.
Ο επανεντοπισμός είναι ουσιαστικά η τοπικοποίηση του Γιώργου Κολέμπα ο οποίος την ορίζει ως τη στρατηγική με την οποία θα επιδιωχθεί η στροφή σε μια αποκεντρωμένη, επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, οικολογική κοινωνία της ισοκατανομής, που θα έχει σαν κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και το δήμο.[2]
Ο κύκλος των 8 "R" Επεξεργασία
Ο ενάρετος κύκλος των 8 "R" (επαναξιολόγηση, επανεννοιολογικοποίηση, αναδόμηση, αναδιανομή, επανεντοπισμός, μείωση, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση) που έχει εισάγει ο Σέρζ Λατούς, είναι ένα θεωρητικό σχήμα για τη μετάβαση σε μια ήρεμη, συμβιωτική και βιώσιμη αποανάπτυξη. Ο επανεντοπισμός είναι ίσως η σημαντικότερη παράμετρος αλλά και το μέσο για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αποανάπτυξης.[3]
Επανεντοπισμός και τοπική αυτοπαραγωγή Επεξεργασία
Ο επανεντοπισμός είναι συνυφασμένος με την τοπική παραγωγή προϊόντων από επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται τοπικά και στοχεύουν στην κάλυψη των αναγκών του τοπικού πληθυσμού.
Η απόκτηση από την εργασία και την παραγωγή ενός ικανού βαθμού ανεξαρτησίας και η αρχή της προτεραιότητας σε αποκεντρωμένη κλίμακα οφείλει να είναι ο στόχος κάθε κοινωνίας που αντιλαμβάνεται τα αδιέξοδα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Οποιαδήποτε παραγωγή που μπορεί να υλοποιηθεί σε τοπικό επίπεδο για τις τοπικές ανάγκες πρέπει να γίνεται τοπικά.[4]
Η αυτοπαραγωγή, ως η κύρια διαδικασία πραγματοποίησης της τοπικής παραγωγικής δραστηριότητας ,είναι αυτή που ενεργοποιεί τις δραστηριότητες εγγύτητας οι οποίες με τη σειρά τους ενδυναμώνουν τους κοινωνικούς δεσμούς.[5] Τα ανθρώπινα δίκτυα και οι δραστηριότητες οι οποίες δομούνται πάνω στο τοπικό μοιάζουν να ξεπερνούν τις αγκυλώσεις του παγκόσμιου και του εθνικού οργανώνοντας τις δράσεις τους συμμετοχικά πάνω στην παραδοχή ότι το επίδικο αφορά όλους εξίσου.[6]
Τις τελευταίες δεκαετίες οι παραγωγικές επιχειρήσεις, στην προσπάθεια τους να αυξήσουν το μερίδιο τους στην παγκόσμια αγορά, μεταφέρουν τα εμπορεύματα τους διανύοντας τεράστιες αποστάσεις φροντίζοντας να εξωτερικεύσουν το κόστος μεταφοράς στο περιβάλλον και τους καταναλωτές. Τι θα γινόταν όμως αν το κόστος μεταφοράς εσωτερικευόταν, αν επιβάλλονταν πρόστιμα; Μήπως οι επιχειρήσεις θα ανακάλυπταν ξανά τις αρετές των προϊόντων και των αγορών εγγύτητας;[7]
Η ενέργεια και κυρίως η ενεργειακή αυτοπαραγωγή συνδέεται άμεσα με τον επανεντοπισμό. Η ήπιες μορφές ενέργειας, όπως η αιολική και η ηλιακή, ως αφετηρία για τη λύση ενός μέρους των οικολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης, θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στις τοπικές εγκαταστάσεις και χρήσεις.[8]
Βέβαια υπάρχουν και άλλα μέσα για την επίτευξη του επανεντοπισμού και ο συνδυασμός αυτών μπορεί να επιφέρει βέλτιστα αποτελέσματα. Για παράδειγμα η επανιδιοποίηση ή η χρήση τοπικών νομισμάτων ανταλλαγής σίγουρα βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.[9]
Επανεντοπισμός και Κοινή Δημοκρατία Επεξεργασία
Ο επανεντοπισμός δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από το πολιτικό επίπεδο. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία καθίσταται ανεπαρκής στη λήψη αποφάσεων σε μια γεωγραφικά επανεντοπισμένη κοινωνία. Σύμφωνα με τον Αλέξανδρο Κιουπκιολή «…η πολιτική λήψη αποφάσεων και η διοίκηση καθίστανται μια κοινή υπόθεση με την έννοια που προτάσσουν οι σύγχρονες εννοιολογήσεις των «κοινών»: ένα δημόσιο αγαθό προσιτό σε όλα τα μέλη μιας κοινότητας στη βάση της ισότητας. Στην «κοινή δημοκρατία» κάθε πολίτης μπορεί να συμμετάσχει στη συλλογική χάραξη πολιτικής και στην εκτέλεσή της ».[10]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 243. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ «Τοπικοποίηση». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2018.
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 189 & 243. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 251. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 252. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ Αναστασιάδου, Αναστασία (2014). Αποανάπτυξη: Πηγές - Θεωρία Πρακτικές (PDF). Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. σελ. 51.
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 252. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 253. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ Λατούς, Σερζ (2008). Το στοίχημα της από-ανάπτυξης. Θεσσαλονίκη. σελ. 253. ISBN 978-960-288-215-3.
- ↑ Κιουπκιολής, Αλέξανδρος (2014). Για τα κοινά της ελευθερίας. Αθήνα. σελ. 242. ISBN 978-960-98834-1-2.