Επιχείρηση Τεν Γκο

Η Επιχείρηση Τεν-Γκο (天號作戰 (Κιουτζιτάι) 天号作戦 (Σιντζιτάι) Ten-gō Sakusen) ήταν η τελευταία μείζων Ιαπωνική ναυτική επιχείρηση στο θέατρο του Ειρηνικού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επιχείρηση Τεν-Γκο 天號作戰 ή 天号作戦
Μέρος του Πολέμου στον Ειρηνικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Το Γιαμάτο δέχεται επίθεση. Μεγάλη πυρκαγιά μαίνεται στην πίσω πλευρά της υπερκατασκευής του ενώ είναι μισοβυθισμένο έχοντας δεχτεί πλήγμα από τορπίλη
Χρονολογία	7 Απριλίου 1945
Τόπος	Ειρηνικός Ωκεανός, μεταξύ του Κιούσου της Ιαπωνίας και των Νησιών Ρίου Κίου
Έκβαση	Αποφασιστική νίκη των ΗΠΑ
Αντιμαχόμενοι
Ηνωμένες Πολιτείες ! Ηνωμένες Πολιτείες Ιαπωνική Αυτοκρατορία
Ηγετικά πρόσωπα
Μαρκ Α. Μίτσερ Σεΐτσι Ίτο† Κεΐζο Κομούρα Κοσάκου Αρούγκα†
Δυνάμεις
Τακτική Δύναμη 58: 11 αεροπλανοφόρα 386 αεροσκάφη 6 θωρηκτά Αρκετά αντιτορπιλικά Αρκετά καταδρομικά Συνσυασμένος Στόλος: 1 θωρηκτό 1 ελαφρύ καταδρομικό 8 αντιτορπιλικά 115 αεροσκάφη, κυρίως Καμικάζι
Απώλειες
Από την επίθεση στην τακτική δύναμη του Γιαμάτο: 12 αεροπόροι 10 αεροσκάφη Από επιθέσεις καμικάζι: 227 απώλειες συμπ. 65+ νεκροί 1 αεροπλανοφόρο μετρίως κατεστραμμένο 1 θωρηκτό μετρίως κατεστραμμένο 1 καταδρομικό βαρέως κατεστραμένο Τακτική δύναμη Γιαμάτο:3.700–4.250 νεκροί 1 θωρηκτό βυθίστηκε βυθισμένο 1 ελαφρύ καταδρομικό βυθισμένο 4 αντιτορπιλικά βυθισμένα Καμικάζι: 100 αεροσκάφη, 100+ νεκροί

Τον Απρίλιο του 1945, το Ιαπωνικό θωρηκτό Γιαμάτο, το μεγαλύτερο θωρηκτό του κόσμου, μαζί με εννέα ακόμη Ιαπωνικά πολεμικά πλοία, απέπλευσε από την Ιαπωνία για μία εσκεμμένη επίθεση αυτοκτονίας εναντίον των Συμμαχικών δυνάμεων που είχαν εμπλακεί στην Μάχη της Οκινάουα. Η Ιαπωνική δύναμη δέχθηκε επίθεση, ακινητοποιήθηκε και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από Αμερικανικά αεροσκάφη απονηωμένα από αεροπλανοφόρα, πριν φτάσουν στην Οκινάουα. Το Γιαμάτο και άλλα πέντε Ιαπωνικά πολεμικά πλοία βυθίστηκαν.

Η μάχη κατέδειξε την αεροπορική υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού σε εκείνο το στάδιο του πολέμου καθώς και το πόσο ευάλωτα ήταν τα πλοία επιφανείας χωρίς αεροπορική κάλυψη απέναντι σε μία αεροπορική επιδρομή. Η μάχη κατέδειξε επίσης την προθυμία της Ιαπωνίας να θυσιάσει μεγάλους αριθμούς προσωπικού (π.χ. καμικάζι) ώστε να επιβραδύνει την προώθηση των συμμάχων στο Ιαπωνικό Αρχιπέλαγος.

Υπόβαθρο

Στις αρχές του 1945, μετά την Εκστρατεία των Νήσων Σολομώντα, την Ναυμαχία της Θάλασσας των Φιλιππίνων και την Ναυμαχία του Κόλπου Λέυτε, ο κάποτε τρομερός Συνδυασμένος Στόλος του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού είχε πλέον μετρημένο αριθμό ικανών να επιχειρήσουν πολεμικών πλοίων και λίγα αεροσκάφη και πιλότους. Τα περισσότερα από τα πλοία του Συνδυασμένου Στόλου ήταν αγκυροβολημένα σε λιμάνια της Ιαπωνίας, ενώ η πλειονότητα των μεγάλων πλοίων στο Κούρε.

Με τις εισβολές στην Σαϊπάν και την Ιβοζίμα, οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν αρχίσει την εκστρατεία τους εναντίον της κυρίως Ιαπωνίας. Ως το επόμενο βήμα της σχεδιαζόμενης εισβολής στην κυρίως Ιαπωνία, οι σύμμαχοι εισέβαλαν στην Οκινάουα την 1η Απριλίου του 1945. Τον Μάρτιο, στην ενημέρωση του Αυτοκράτορα Χιροχίτο σχετικά με την αντίδραση της Ιαπωνίας στην επικείμενη εισβολή της Οκινάουα, οι στρατιωτικοί ηγέτες της Ιαπωνίας εξήγησαν ότι ο Αυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός σχεδίασε εκτεταμένες αεροπορικές επιδρομές, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης καμικάζι. Ο αυτοκράτορας αναφέρεται ότι ρώτησε: «Και τι θα γίνει με το ναυτικό; Τι θα κάνει για να βοηθήσει στην υπεράσπιση της Οκινάουα;» Αισθανόμενοι πλέον πίεση από τον αυτοκράτορα να αναλάβουν κάποιου είδους επίθεση, οι διοικητές του Ιαπωνικού Ναυτικού σχεδίασαν μία αποστολή τύπου καμικάζι με τα εναπομείναντα επιχειρησιακά μεγάλα πλοία, τα οποία περιλάμβαναν και το θωρηκτό Γιαμάτο.

Το σχέδιο που προέκυψε, το οποίο σχεδιάστηκε υπό την καθοδήγηση του Αρχηγού του Επιτελείου του Συνδυασμένου Στόλου, Τογιόντα Σοέμου, προέβλεπε ότι το Γιαμάτο και τα πλοία που θα το συνόδευαν θα επιτίθονταν στον Αμερικανικό στόλο που υποστήριζε τα στρατεύματα που αποβιβάζονταν στα δυτικά του νησιού. Θα πήγαιναν μαχόμενα μέχρι την Οκινάουα όπου θα προσάραζαν μεταξύ Χιγκάσι και Γιομιτάν όπου θα μάχονταν ως παράκτια πυροβολεία μέχρι να καταστραφούν. Έπειτα, όσο μέλη του πληρώματος επιβίωναν θα εγκατέλειπαν τα πλοία και θα μάχονταν τι Αμερικανικές δυνάμεις στην ξηρά. Τα πλοία θα είχαν λίγη έως καθόλου αεροπορική υποστήριξη, γεγονός που θα τα άφηνε σχεδόν απροστάτευτα απέναντι στις συντονισμένες Αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές. Ως μέρος της προετοιμασίας για την εκτέλεση του σχεδίου, τα πλοία που θα λάμβαναν μέρος απέπλευσαν από το Κούρε με προορισμό την Τοκουγιάμα, έξω από το Μιτατζίρι στην Ιαπωνία, στις 29 Μαρτίου. Ωστόσο παρότι υπάκουσε στις εντολές να προετοιμάσει την αποστολή, ο Ναύαρχος Σεΐτσι Ίτο, διοικήτης της δύναμης Τεν Γκο, ακόμα αρνούνταν να διατάξει τα πλοία του να την εκτελέσουν, πιστεύοντας ότι το σχέδιο ήταν μάταιο και επιζήμιο.

Άλλοι διοικητές του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού είχαν πολύ αρνητική αντιμετώπιση προς την επιχείρηση, πιστεύοντας ότι ήταν σπατάλη ανθρώπινης ζωής και καυσίμων. Ο Πλοίαρχος Ατσούσι Όι, ο οποίος ήταν διοικητής στόλων συνοδείας, ήταν επικριτικός καθώς θα απορροφούνταν πόροι από την δική του επιχείρηση. Καθώς του ειπώθηκε ότι σκοπός αυτής της επιχείρησης ήταν «η παράδοση και η δόξα του Ναυτικού», φώναξε:

Αυτός ο πόλεμος είναι του έθνους μας και γιατί θα πρέπει η τιμή του στόλου επιφανείας μας είναι είναι πιο σεβαστή; Ποιος νοιάζεται για την δόξα τους; Καταραμένοι ηλίθιοι!

Ο αντιναύαρχος Ριουνοσούκε Κουσάκα πέταξε από το Τόκιο στις 5 Απριλίου προς την Τοκουγιάμα σε μία τελευταία προσπάθεια να πείσει τους συγκεντρωμένους διοικητές του Συνδυασμένου Στόλου, συμπεριλαμβανομένου του Ναυάρχου Ίτο, να δεχτούν το σχέδιο. Στο πρώτο άκουσμα της προτεινόμενης επιχείρησης (είχε κρατηθεί μυστικό από τους περισσότερους), οι διοικητές του Συνδυασμένου Στόλου και οι πλοίαρχοι ομόφωνα συμφώνησαν με τον Ναύαρχο Ίτο απορρίπτοντας το σχέδιο για τους ίδιους λόγους που είχε εκθέσει και εκείνος. Ο Ναύαρχος Κουσάκα τότε εξήγησε ότι η επίθεση του Ναυτικού θα βοηθούσε ώστε να αποσπάσει τα Αμερικανικά αεροσκάφη από τις σχεδιαζόμενες αεροπορικές επιδρομές του Στρατού στον Αμερικανικό Στόλο στην Οκινάουα. Εξήγησε επίσης ότι η εθνική ηγεσία της Ιαπωνίας, συμπεριλαμβανομένου του Αυτοκράτορα, περίμεναν από το Ναυτικό να κάνει το καλύτερο δυνατό που μπορούσε ώστε να υποστηρίξει την άμυνα της Οκινάουα.

Μόλις τα άκουσαν αυτά, οι διοικητές υποχώρησαν και δέχτηκαν το προτεινόμενο σχέδιο. Τα πληρώματα των πλοίων ενημερώθηκαν για την φύση της αποστολής και τους δόθηκε η δυνατότητα να μείνουν πίσω αν το επιθυμούσαν, κανένας όμως δεν το έκανε. Ωστόσο τα νέα, άρρωστα και εξασθενημένα μέλη των πληρωμάτων διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τα πλοία. Αμέσως μετά τα πληρώματα έκαναν κάποια εντατικά γυμνάσια της τελευταίας στιγμής, κυρίως εξασκούμεναν στις διαδικασίες διαχείρισης καταστροφών. Τα μεσάνυχτα τα πλοία εφοδιάστηκαν με καύσιμα και αρκετά ώστε μόνο να μπορούν να φτάσουν στην Οκινάουα, αλλά στην πραγματικότητα το προσωπικό στην Τοκουγιάμα έδωσε στο Γιαμάτο και στα άλλα πλοία όλο το υπόλοιπο καύσιμο του λιμανιού, το οποίο ωστόσο ενδεχομένως δεν ήταν αρκετό ώστε η δύναμη να μπορεί να επιστρέψει στην Ιαπωνία από την Οκινάουα.

Μάχη

Η πορεία της Ιαπωνικής δύναμης (μαύρη γραμμή) και των αμερικανικών αεροπλανοφόρων (κόκκινη γραμμή) μέχρι την περιοχή της μάχης

Στις 6 Απριλίου στις 16:00, το Γιαμάτο με τον Ναύαρχο Ίτο, το ελαφρύ καταδρομικό Γιαχάγκι και οκτώ αντιτορπιλικά απέπλευσαν από την Τοκουγιάμα για να ξεκινήσουν την αποστολή. Δύο υποβρύχια, τα USS Threadfin και USS Hackleback εντόπισαν την Ιαπωνική δύναμη καθώς περνούσε νότια από το Μπούνγκο Σουίντο αλλά δεν μπόρεσαν να επιτεθούν. Ενημέρωσαν ωστόσο τον Αμερικανικό στόλο για την Ιαπωνική έξοδο.

Την αυγή της 7ης Απριλίου, η Ιαπωνική δύναμη πέρασε την Χερσόνησο Οσούμι και βγήκε στον ωκεανό με κατευθυνόμενη νότια του Κιούσου προς την Οκινάουα. Οι Ιάπωνες άλλαξαν τον σχηματισμό τους σε αμυντικό, με το Γιαχάγκι να βρίσκεται μπροστά από το Γιαμάτο και τα οκτώ αντιτορπιλικά να σχηματίζουν κλοιό γύρω από τα δύο μεγαλύτερα πλοία, με κάθε πλοίο να απέχει 1,500 μέτρα από το άλλο και έχοντας ταχύτητα 20 κόμβων. Ένα από τα αντιτορπιλικά εμφάνισε πρόβλημα στις μηχανές του και επέστρεψε πίσω. Ένα αμερικανικό αναγνωριστικό αεροσκάφος άρχισε να παρακολουθεί την κύρια δύναμη. Στις 10:00 οι Ιάπωνες έστριψαν προς τα δυτικά ώστε να φανεί ότι υποχωρούν αλλά στις 11:30, και αφού εντοπίστηκαν από δύο Αμερικανικές ιπτάμενες βάρκες PBY Catalina - στα οποία το Γιαμάτο έβαλε με τα πυροβόλα των 460 χιλιοστών τα ειδικά αντιαεροπορικά βλήματα «κυψέλες» (三式焼散弾 san-shiki shōsan dan) - έστριψαν ξανά προς την Οκινάουα.

Μόλις έλαβε τις αναφορές για την Ιαπωνική δύναμη νωρίς στις 7 Απριλίου, ο διοικητής του Αμερικανικού Πέμπτου Στόλου, Ρέιμοντ Σπρούανς διέταξε την δύναμη υποστήριξης του Ναυάρχου Μόρτον Ντέγιο, αποτελούμενη κυρίως από θωρηκτά που σώθηκαν από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, να αναχαιτίσει και να καταστρέψει την Ιαπωνική τακτική δύναμη. Ο Ντέγιο κινήθηκε ώστε να εκτελέσει τις διαταγές που έλαβε, ωστόσο η Τακτική Δύναμη 59 του Αντιναυάρχου Μαρκ Α. Μίτσερ τον πρόλαβε εξαπολύοντας αεροπορικές επιδρομές χωρίς διαταγές από τον Σπρούανς.

Αμερικανικά αεροσκάφη όπως αυτό το Curtiss Helldiver, ξεκίνησαν τις επιθέσεις του στο Γιαμάτο (στο κέντρο αριστερά). Ένα Ιαπωνικό αντιτορπιλικό βρίσκεται στο κέντρο δεξιά της εικόνας

Γύρω στις 10:00 στις 7 Απριλίου, η Τακτική Δύναμη 58 εξαπέλυσε σχεδόν 400 αεροσκάφη σε αρκετά κύματα από έντεκα αεροπλανοφόρα (Hornet, Bennington, Belleau Wood, San Jacinto, Essex, Bunker Hill, Hancock, Bataan, Intrepid, Yorktown, και Langley) τα οποία βρίσκονταν στα ανατολικά της Οκινάουα. Τα αεροσκάφη ήταν μαχητικά F6F Hellcat και F4U Corsair, βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως SB2C Helldiver και τορπιλοπλάνα TBF Avenger. Μια δύναμη από έξι θωρηκτά (Massachusetts, Indiana, New Jersey, South Dakota, Wisconsin, και Missouri), υποστηριζόμενα από καταδρομικά (συμπεριλαμβανομένων των Alaska και Guam και αντιτορπιλικά, συγκεντρώθηκε επίσης ώστε να αναχαιτίσει τον Ιαπωνικό στόλο αν η αεροπορική επιδρομή αποτύγχανε.

Καθώς η Ιαπωνική δύναμη δεν είχε αεροπορική κάλυψη, τα Αμερικανικά αεροσκάφη μπορούσαν να κάνουν τις επιθέσεις τους χωρίς τον φόβο αντίπαλων ιαπωνικών αεροσκαφών. Τα αεροσκάφη έφτασαν πάνω από την ομάδα του Γιαμάτο μετά από δύο ώρες πτήσης από την Οκινάουα, και μπορώντας να κάνουν κύκλους πάνω από τον Ιαπωνικό σχηματισμό εκτός του εύρους των αντιαεροπορικών, άρχισαν να επιτίθενται μεθοδικά στα πολεμικά πλοία από κάτω τους.

Το πρώτο κύμα αεροσκαφών από τα Αμερικανικά αεροπλανοφόρα επέδραμε στα Ιαπωνικά πλοία στις 12:30. Τα Ιαπωνικά πλοία αύξησαν την ταχύτητά τους στους 25 κόμβους, κάνοντας ελιγμούς διαφυγής, και άνοιξαν πυρ με τα αντιαεροπορικά τους πυροβόλα. Το Γιαμάτο έφερε σχεδόν 150 αντιαεροπορικά πυροβόλα, συμπεριλαμβανομένων των ογκωδών πυροβόλων των 460 χιλιοστών, που μπορούσαν να βάλουν τα ειδικά βλήματα κυψέλες. Τα αμερικανικά τορπιλλοπλάνα επιτέθηκαν κυρίως από την αριστερή πλευρά ώστε να αυξηθεί η πιθανότητα αν οι βολές ήταν επιτυχείς να ανατραπεί το πλοίο.

Το ελαφρύ καταδρομικό Γιαχάγκι δέχεται καταιγισμό από βόμβες και τορπίλες.

Στις 12:46, μία τορπίλη έπληξε το Γιαχάγκι ακριβώς στο μηχανοστάσιο του, σκοτώνοντας όλα τα μέλη του πληρώματος που βρίσκονταν εκεί και ακινητοποιώντας το. Το Γιαχάγκι δέχτηκε τουλάχιστον έξι επιπλέον τορπίλες και 12 βόμβες από τα διαδοχικά κύματα των αεροπορικών επιδρομών. Το Ιαπωνικό αντιτορπιλικό Ισοκάζε επιχείρησε να συνδράμει το Γιαχάγκι, δέχτηκε όμως επίθεση, υπέστη μεγάλες ζημιές και βυθίστηκε κάποια στιγμή αργότερα. Το Γιαχάγκι ανατράπηκε και βυθίστηκε στις 14:05.

Κατά την διάρκεια του πρώτου κύματος, και παρά τους έντονους ελιγμούς διαφυγής που είχαν ως αποτέλεσμα οι περισσότερες βόμβες και τορπίλες να αστοχήσουν, το Γιαμάτο χτυπήθηκε από δύο διατρητικές βόμβες και μία τορπίλη. Η ταχύτητά του δεν επηρεάστηκε, όμως μία από της βόμβες προκάλεσε πυρκαγιά στο πίσω μέρος της υπερκατασκευής η οποία δεν κατασβέστηκε. Επιπλέον κατά το πρώτο κύμα της επίθεσης, τα Ιαπωνικά αντιτορπιλικά Χαμακάζε και Σουζουτσούκι υπέστησαν σοβαρές ζημιές και τέθηκαν εκτός μάχης. Το Χαμακάζε βυθίστηκε αργότερα.

Το Γιαμάτο με κλίση προς τα αριστερά και φλεγόμενο

Μεταξύ 13:20 και 14:15 επιτέθηκαν το δεύτερο και τρίτο κύμα των Αμερικανικών αεροσκαφών, επικεντρωνόμενα στο Γιαμάτο. Σε αυτό το διάστημα το Γιαμάτο χτυπήθηκε από τουλάχιστον οκτώ τορπίλες και δεκαπέντε βόμβες. Οι βόμβες προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές στην πάνω πλευρά του πλοίου, θέτοντας εκτός λειτουργίας τα συστήματα ελέγχου βολών αναγκάζοντας τα αντιαεροπορικά πυροβόλα να λειτουργούν το καθένα ξεχωριστά και να στοχεύουν χειροκίνητα, μειώνοντας κατά πολύ την αποτελεσματικότητά τους. Τα πλήγματα από τις τορπίλες ήταν όλα σχεδόν στην αριστερή πλευρά, έχοντας ως αποτέλεσμα το Γιαμάτο να πάρει αρκετή κλίση ώστε η ανατροπή να αποτελεί σοβαρό κίνδυνο. Ο σταθμός ελέγχου των πλημμυρών καταστράφηκε από βόμβα, κάνοντας αδύνατη την λήψη προστατευτικών μέτρων ενάντια στο πλημμύρισμα, πλημμυρίζοντας ειδικούς χώρους ώστε να αντισταθμιστεί η κλίση. Στις 13:33 σε μία απελπισμένη προσπάθεια να αποτραπεί η ανατροπή, πλημμυρίστηκαν τα δεξιά μηχανοστάσια και λεβητοστάσια. Αυτό περιόρισε τον κίνδυνο αλλά ταυτόχρονα πνίγηκαν αρκετές εκαντοντάδες μέλη του πληρώματος που βρίσκονταν εκεί και δεν ειδοποιήθηκαν. Η απώλεια των δεξιών μηχανών αλλά και το επιπλέον βάρος από το νερό είχαν ως αποτέλεσμα το Γιαμάτο να ελαττώσει ταχύτητα στους 10 κόμβους. Καθώς το Γιαμάτο ήταν πλέον πιο αργό, και συνεπώς ευκολότερος στόχος, τα Αμερικανικά τορπιλλοπλάνα συγκέντρωσαν τις βολές τους στο πίσω μέρος και στο πηδάλιο ώστε να επηρεάσουν την ικανότητα ελιγμών του, πράγμα που επέτυχαν. Στις 14:02 αφού ενημερώθηκε ότι το πλοίο δεν μπορούσε πλέον να κυβερνηθεί και η βύθιση ήταν αναπόφευκτη, ο Ναύαρχος Ίτο διέταξε την ακύρωση της αποστολής και την εγκατάλειψη του πλοίου, καθώς και τα εναπομείναντα πλοία να συλλέξουν τους επιζώντες. Το μήνυμα μεταφέρθηκε στα υπόλοιπα πλοία με σήματα με σημαίες καθώς ο ασύρματός του είχε καταστραφεί.

Η μόνη γνωστή φωτογραφία που απεικονίζει την έκρηξη στο Γιαμάτο. Το πλοίο ανατράπηκε μετά από πολυάριθμα χτυπήματα από βόμβες και τορπίλες

Στις 14:05 το Γιαμάτο σταμάτησε να κινείται και άρχισε να ανατρέπεται. Ο Ναύαρχος Ίτο και ο πλοίαρχος αρνήθηκαν να το εγκαταλείψουν όταν το εγκατέλειψε το πλήρωμα. Στις 14:20 το Γιαμάτο ανατράπηκε εντελώς και άρχισε να βυθίζεται. Στις 14:23 ξαφνικά εξερράγη με μία έκρηξη τόσο ισχυρή ώστε αναφέρεται ότι έγινε ορατή 200 χιλιόμετρα μακρυά, στην Καγκοσίμα, ενώ το μανιτάρι από την έκρηξη έφτασε έως και 20,000 πόδια ύψος. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η ισχυρή έκρηξη κατέρριψε μερικά Αμερικανικά αεροσκάφη που παρακολουθούσαν το τέλος του. Η έκρηξη πιστεύεται ότι συνέβη όταν η φωτιά έφτασε τα κύρια οπλοστάσια.

Επιχειρώντας να επιστρέψει, το Ιαπωνικό αντιτορπιλικό Ασασίμο βομβαρδίστηκε και βυθίστηκε αύτανδρο. Το αντιτορπιλικό Κασούμι βυθίστηκε επίσης. Το Σουζουτσούκι, παρά το ότι έχασε την πλώρη του, κατάφερε να καταπλεύσει στο Σασέμπο του Ναγκασάκι.

Τα υπόλοιπα τρία λιγότερο κατεστραμμένα Ιαπωνικά αντιτορπιλικά (Φουγουζούκι, Γιουκικάζε και Χατσουσίμο) κατάφεραν να περισυλλέξουν 280 επιζώντες από το Γιαμάτο (η πηγές διαφωνούν ως προς τον συνολικό αριθμό του πληρώματος του Γιαμάτο, δίνοντας από 1,750 έως 3,300 άνδρες), 555 επιζώντες από το Γιαχάγκι (από πλήρωμα 1.000) και λίγο περισσότερους από 800 επιζώντες από τα Ισοκάζε, Χαμακάζε και Κασούμι. Στην μάχη χάθηκαν 3.700 έως 4.250 Ιάπωνες ναύτες. Τα πλοία μετέφεραν τους επιζώντες στο Σασέμπο.

Το Γιαμάτο λίγες στιγμές αφού εξερράγη

Συνολικά καταρρίφθηκαν 10 Αμερικανικά αεροσκάφη από αντιαεροπορικά πυρά των Ιαπωνικών πλοίων, μερικά από τα πληρώματα διασώθηκαν από αμφίβια αεροσκάφη ή υποβρύχια. Συνολικά οι Αμερικανοί έχασαν 12 άνδρες. Μερικοί από τους Ιάπωνες επιζώντες ανέφεραν ότι τα Αμερικανικά αεροσκάφη πολυβόλισαν τους επιζώντες που επέπλεαν στο νερό. Επιζώντες επίσης ανέφεραν ότι τα Αμερικανικά αεροσκάφη σταμάτησαν προσωρινά τις επιθέσεις τους στα Ιαπωνικά αντιτορπιλικά την ώρα που αυτά περισυνέλεγαν επιζώντες από το νερό.

Κατά την διάρκεια της μάχης, ο Ιαπωνικός Στρατός έκανε αεροπορική επίθεση στον Αμερικανικό στόλο στην Οκινάουα όπως προέβλεπε το σχέδιο, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να βυθίσει κάποιο πλοίο. Περίπου 115 αεροσκάφη, πολλά από αυτά καμικάζι, επιτέθηκαν στα Αμερικανικά πλοία καθόλη την διάρκεια της 7ης Απριλίου. Τα καμικάζι επιτέθηκαν στο Hancock, στο θωρηκτό Maryland, και στο αντιτορπιλικό [USS Bennett (DD-473)|Bennett]], προκαλώντας μέτριες ζημιές στα Hancock και Maryland και σοβαρές στο Bennett. Στην επίθεση χάθηκαν περίπου 100 Ιαπωνικά αεροσκάφη.

Αποτελέσματα

Η Επιχείρηση Τεν Γκο ήταν η τελευταία μείζων Ιαπωνική ναυτική επιχείρηση του πολέμου, ενώ το εναπομείναντα Ιαπωνικά πολεμικά πλοία έπαιξαν μικρό ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις στο υπόλοιπο της σύγκρουσης. Το Σουζουτσούκι δεν επισκευάστηκε ποτέ. Το Φουγιουζούκι επισκευάστηκε αλλά χτυπήθηκε από νάρκη στο Μότζι στις 20 Αυγούστου 1945 και έκτοτε δεν επισκευάστηκε. Το Γιοκικάζε επιβίωσε του πολέμου σχεδόν άθικτο. Το Χατσοσίμο χτυπήθηκε από νάρκη στις 30 Ιουλίου 1945 κοντά στο Μαιζούρου της Ιαπωνίας και ήταν το 129ο και τελευταίο αντιτορπιλικό της Ιαπωνίας που βυθίστηκε στον πόλεμο.

Η Οκινάουα κηρύχθηκε ασφαλής από τις συμμαχικές δυνάμεις στις 21 Ιουνιου, μετά από έντονες και αιματηρές μάχες. Η Ιαπωνία παραδόθηκε τον Αύγουστο του 1945 αφότου βομβαρδίστηκε με δύο ατομικές βόμβες. Η εμφανής διάθεση της Ιαπωνίας να θυσιάσει τόσους ανθρώπους χρησιμοποιώντας τακτικές αυτοκτονίας (καμικάζι) όπως στην Επιχείρηση Τεν Γκο και στην Μάχη της Οκινάουα αναφέρεται ως ένας από τους παράγοντες που ώθησαν τους συμμάχους στο να κάνουν χρήση ατομικών όπλων εναντίον της.

Η ιστορία της Επιχείρησης Τεν Γκο χαίρει εκτίμησης έως κάποιο βαθμό στη σύγχρονη Ιαπωνία όπως αποδεικνύεται από την εμφάνιση της στη μαζική Ιαπωνική κουλτούρα στην οποία το γεγονός παρουσιάζεται ως γενναία και αλτρουιστική μα μάταια, συμβολική προσπάθεια των Ιαπώνων ναυτών να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Ένας από τους λόγους που πιθανως να ευθύνεται για την σημαντικότητά της στην Ιαπωνική κουλτούρα είναι το ότι η λέξη Γιαμάτο χρησιμοποιούνταν συχνά ως ποιητικό όνομα για την Ιαπωνία. Έτσι το θωρηκτό Γιαμάτο λειτούργησε ως μεταφορά για το τέλος της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας.

Πηγές

• Feifer, George (2001). «Operation Heaven Number One». The Battle of Okinawa: The Blood and the Bomb. The Lyons Press. ISBN 1-58574-215-5. 
• Hara, Tameichi (1961). «The Last Sortie». Japanese Destroyer Captain. New York & Toronto: Ballantine Books. ISBN 0-345-27894-1.  A first-hand account of the battle by the captain of the Japanese cruiser Yahagi.
• Jentschura, Hansgeorg· Dieter Jung· Peter Mickel (1977). Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869-1945. Annapolis, Maryland: United States Naval Institute. ISBN 0-87021-893-X. 
• Ōi, Atsushi (1992). Kaijo Goeisen. Asahi Sonorama. ISBN 4-05-901040-5. 
• Skulski, Janusz (1989). The Battleship Yamato. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-019-X. 
• Spurr, Russell (1995). A Glorious Way to Die: The Kamikaze Mission of the Battleship Yamato, April 1945. Newmarket Press. ISBN 1-55704-248-9. 
• Yoshida, Mitsuru· Richard H. Minear (1999). Requiem for Battleship Yamato. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-55750-544-6.  A first-hand account of the battle by Yamato's only surviving bridge officer.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• «navweaps.com: Order of Battle». Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2006. 
• «CombinedFleet.com: Chronological history of Yamato and actions during Ten-Go». Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2006.