Ιδιωτικοποιήσεις στη Ρωσία
Οι ιδιωτικοποιήσεις στη Ρωσία περιγράφει τη σειρά μετασοβιετικών μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν σε ιδιωτικοποίηση μεγάλης κλίμακας των κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Ρωσίας, ιδιαίτερα στον βιομηχανικό, ενεργειακό και χρηματοπιστωτικό τομέα. Οι περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1990 υπό τον Μπόρις Γιέλτσιν, ο οποίος ανέλαβε την προεδρία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η ιδιωτική ιδιοκτησία επιχειρήσεων και ακινήτων είχε παραμείνει ουσιαστικά παράνομη καθ΄ όλη τη σοβιετική εποχή, με τον σοβιετικό κομμουνισμό να διατηρεί τον εθνικό έλεγχο όλων των μέσων παραγωγής και του ανθρώπινου δυναμικού.[1] Υπό τη Σοβιετική Ένωση, ο αριθμός των κρατικών επιχειρήσεων υπολογιζόταν σε 45.000.[2]
Κατά τα τελευταία χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ χαλάρωσε τους περιορισμούς πάνω στην ιδιωτική ιδιοκτησία και εισήγαγε αρχικές μεταρρυθμίσεις καπιταλιστικού χαρακτήρα. Οι ιδιωτικοποιήσεις μετατόπισαν τη Ρωσία από τη σοβιετική προσχεδιασμένη οικονομία προς την καπιταλιστική οικονομία, όμως είχαν ως αποτέλεσμα τη δραματική άνοδο του επιπέδου της οικονομικής ανισότητας και την κατάρρευση του ΑΕΠ και της βιομηχανικής παραγωγής.[3]
Οι ιδιωτικοποιήσεις διευκόλυναν τη μεταφορά σημαντικού πλούτου σε μια σχετικά μικρή ομάδα επιχειρηματικών ολιγαρχών, ιδιαίτερα στελεχών του φυσικού αερίου και του πετρελαίου.[4] Αυτή η οικονομική μετάβαση χαρακτηρίστηκε ως «καταστρόικα» και ως «η πιο κατακλυσμική οικονομική κατάρρευση στην ιστορία εν καιρώ ειρήνης μιας βιομηχανικής χώρας».[5][6]
Μερικά «στρατηγικά» περιουσιακά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου μέρους της ρωσικής αμυντικής βιομηχανίας, δεν ιδιωτικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Η μαζική ιδιωτικοποίηση αυτής της εποχής παραμένει ένα εξαιρετικά αμφιλεγόμενο ζήτημα στη ρωσική κοινωνία, με πολλούς Ρώσους να ζητούν αναθεώρηση ή αντιστροφή των μεταρρυθμίσεων.
Τον Δεκέμβριο του 2010 ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ διέταξε τις περιφερειακές κυβερνήσεις να αποφασίσουν σχετικά με την ιδιωτικοποίηση των μη βασικών περιουσιακών στοιχείων τους μέχρι τον Ιούλιο του 2011. Ο Αρκάντι Ντρίκοβιτς, κορυφαίος οικονομικός βοηθός του Κρεμλίνου τότε, δήλωσε ότι τα περιφερειακά έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να ανέλθουν σε αρκετά δισεκατομμύρια ρούβλια το 2011 και ότι οι αρχές πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στην πώληση εταιρειών κοινής ωφέλειας, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, περιουσιακών στοιχείων κατασκευών και μεταφορών και των μέσων ενημέρωσης.[7]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Hoffman 2001, σελ. 185.
- ↑ Jeffrey Sachs (Μαΐου 1992). «Privatization in Russia: Some Lessons from Eastern Europe» (PDF). AEA Papers and Proceedings.
- ↑ Holmstrom, Nancy; Richard Smith (February 2000). «The Necessity of Gangster Capitalism: Primitive Accumulation in Russia and China». Monthly Review (Monthly Review Foundation) 51 (09). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-03-05. https://web.archive.org/web/20200305091608/http://monthlyreview.org/2000/02/01/the-necessity-of-gangster-capitalism/. Ανακτήθηκε στις 2018-05-02.
- ↑ Freeland 2000, σελ. 73.
- ↑ «A Way with Words - katastroika». Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2015.
- ↑ Milne, Seumas (16 Αυγούστου 2001). «Catastroika has not only been a disaster for Russia». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
- ↑ http://en.rian.ru/business/20101207/161670761.html
- Hoffman, David E. (2001). The Oligarchs: Wealth and Power in the New Russia. New York, NY: PublicAffairs. ISBN 978-1-58648-001-1.
- Freeland, Chrystia (2000). Sale of the Century: Russia's Wild Ride from Communism to Capitalism
. New York: Crown Business. ISBN 978-0812932157.
Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία
- Carol S. Leonard and David Pitt-Watson, "Privatization and Transition in Russia in the Early 1990s". (Oxford, UK: Routledge, 2013). (ISBN 978-0-415-55608-8).
- Andrei Shleifer & Daniel Treisman, Without a Map: Political Tactics and Economic Reform in Russia. (Cambridge, MA: MIT Press, 2000). (ISBN 0-262-19434-1)
- Andrew Barnes. "What's the Difference? Industrial Privatisation and Agricultural Land Reform in Russia, 1990-1996". Europe-Asia Studies, Vol. 50, No. 5 (Jul., 1998), pp. 843–857.
- Hilary Appel, "Voucher Privatisation in Russia: Structural Consequences and Mass Response in the Second Period of Reform". Europe-Asia Studies, Vol. 49, No. 8 (Dec., 1997), pp. 1433–1449.
- Joseph R. Blasi, Maya Kroumova & Douglas Kruse, Kremlin Capitalism: Privatizing the Russian Economy (Ithaca, NY: ILR Press, 1997). (ISBN 978-0-8014-8396-7)
- Maxim Boycko, Andrei Shleifer & Robert Vishny, Privatizing Russia (Cambridge, MA – London: MIT Press, 1995). (ISBN 0-262-02389-X)
- Michael McFaul & Tova Perlmutter (eds.), Privatization, Conversion, and Enterprise Reform in Russia (Boulder, CO: Westview Press, 1995). (ISBN 0-8133-3314-8)
- Paul L. Joskow, Richard Schmalensee, Natalia Tsukanova & Andrei Shleifer. "Competition Policy in Russia during and after Privatization". Brookings Papers on Economic Activity. Microeconomics, Vol. 1994, (1994), pp. 301–381.
- Πρότυπο:Interlanguage link multi, Insider Privatisation in Russia: Speculations on Systemic Change. Europe-Asia Studies, Vol. 46, No. 3 (1994), pp. 417–435.
- Roman Frydman, Andrzej Rapaczynski & John S. Earle, The Privatization Process in Russia, Ukraine and the Baltic States (Budapest: Central European University Press, 1993).
- Růžena Vintrová, "The general recession and the structural adaptation crisis", Eastern European Economics, Vol. 31, No. 3 (1993).
- Simon Johnson & Heidi Kroll, "Managerial Strategies for Spontaneous Privatization", Soviet Economy, Vol. 7, No. 4 (1991), pp. 281–316.