Λουδοβίκος Β΄ του Βω
Ο Λουδοβίκος Β΄, Louis II of Vaud (1283/94[1] - 1348/49) ήταν βαρόνος του Βω (1302-1348). Ήταν στρατιωτικός και πολέμησε στη Γαλλία κατά την πρώτη περίοδο του Εκατονταετούς Πολέμου. Ως διπλωμάτης επισκέφθηκε το Λονδίνο και τον πάπα στη Ρώμη και στην Αβινιόν. Όταν απεβίωσε ο ξάδελφός του Αίμων κόμης της Σαβοΐας ανέλαβε τη διακυβέρνηση, επειδή ο διάδοχος Αμεδαίος ΣΤ΄ ήταν ανήλικος.
| Λουδοβίκος Β΄ | |
|---|---|
 Ο θυρεός της Σαβοΐας | |
βαρόνος του Βω | |
| Περίοδος | 1302 - 1348 |
| Προκάτοχος | Λουδοβίκος Α΄ |
| Γέννηση | 1283/94 |
| Θάνατος | 1348/49 |
| Επίγονοι | Αικατερίνη |
| Οίκος | Σαβοΐας |
| Πατέρας | Λουδοβίκος Α΄ |
| Μητέρα | Ιωάννα του Μωνφόρ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ήταν γιος του Λουδοβίκου Α΄ βαρόνου του Βω και της Ιωάννας του Μονφόρ.
Ευρωπαϊκή σταδιοδρομία Επεξεργασία
Αντιπροσώπευσε τη Σαβοΐα στη στέψη του Εδουάρδου Β΄ το 1308[2]. Δύο έτη αργότερα ακολούθησε τον Ερρίκο Ζ΄ της Γερμανίας στην εκστρατεία του στην Ιταλία, όπου o Ερρίκος Ζ΄ στέφθηκε βασιλιάς[2]. Ο ίδιος έγινε συγκλητικός της Ρώμης[3]. Πολέμησε εναντίον του Δελφινάτου. Ο θείος του Αμεδαίος Ε΄ κόμης της Σαβοΐας τον έκανε υποδιοικητή του Καναβέζ στο Πεδεμόντιο και μέλος του Συμβουλίου της Σαβοΐας[2]. Εργάστηκε για τον γιο του Ερρίκου Ζ΄, τον Ιωάννη, ο οποίος τον έθεσε κύριο σύμβουλο του γιου του Καρόλου Δ΄, που τότε ήταν αντιπρόσωπος στη Λομβαρδία[2].
Κυβερνήτης της Σαβοΐας Επεξεργασία
Το 1343 απεβίωσαν ο γιος του Αμεδαίου Ε΄, ο Αίμων, αφήνοντας έναν γιο 9 ετών, τον Αμεδαίο ΣΤ΄[4]. Ορίστηκαν κηδεμόνες του ο Αμεδαίος Γ΄ της Γενεύης και ο Λουδοβίκος Β΄[5], που ήταν το πρεσβύτερο μέλος του Οίκου, διακεκριμένο για τη σύνεση και την εμπειρία του[2].
Ο Εκατονταετής Πόλεμος Επεξεργασία
Το 1337 ακολούθησε τον Φίλιππο ΣΤ΄ της Γαλλίας στον πόλεμο εναντίον του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας[2]. Δύο έτη μετά, στη μάχη του Λουπέν, απεβίωσαν ο μοναχογιός και ο γαμπρός του Λουδοβίκου Β΄. Έτσι ζήτησε από τον Αμεδαίο ΣΤ΄ να τον διαδεχθεί η κόρη του[6]. Το 1346 ο Φίλιππος ΣΤ΄ ζήτησε τη βοήθειά του στη μάχη του Κρεσύ, αλλά έφτασε αργά, όταν οι Γάλλοι σφαγιαζόταν. Ωστόσο κατέλαβε και κράτησε το Μοντρέιγ[7].
Η υπόθεση του Δελφινάτου και του Πεδεμοντίου Επεξεργασία
Ο Φίλιππος ΣΤ΄ προσπάθησε να αγοράσει το Δελφινάτο για τον γιο και διάδοχό του από τον Ουμβέρτο Β΄ του Δελφινάτου. Ο Λουδοβίκος Β΄ έβαλε όλη του τη διπλωματία να το εμποδίσει[8]. Επισκέφτηκε τον πάπα στην Αβινιόν[9], ο οποίος παρότρυνε τον Ουμβέρτο Β΄, μόλις επέστρεψε από την εκστρατεία του εναντίον του εμίρη της Σμύρνης να νυμφευτεί την κόρη του Αμεδαίου ΣΤ΄. Τελικά ο γάμος δεν έγινε.
Το 1347 ο Ιάκωβος του Πεδεμοντίου, γιος του εξαδέλφου του, απειλήθηκε από τον Λουκίνο Βισκόντι κυβερνήτη του Μιλάνου και τον Ιωάννη Β΄ Παλαιολόγο μαρκήσιο του Μονφερά. Κινδύνευε το Καναβέζ, του οποίου ο Λουδοβίκος Β΄ ήταν υποδιοικητής. Έστειλε τον στρατηγό της Σαβοΐας, διότι ο ίδιος έπρεπε να συνδράμει τον Φίλιππο ΣΤ΄[10]. Όταν επέστρεψε από τη Γαλλία, έθεσε την υπόθεση του Δελφινάτου και του Πεδεμοντίου στον πάπα το χειμώνα του 1347-48[11]. Τελικά ο Ουμβέρτος Β΄ πώλησε το Δελφινάτο αντί 400.000 εκιού και ενός ετήσιου εισοδήματος.
Απεβίωσε το 1348 (ή τις πρώτες ημέρες του 1349), μάλλον από την επιδημία πανώλης που είχε ενσκήψει στην Ευρώπη την εποχή αυτή[12]. Τον διαδέχθηκε η κόρη του Αικατερίνη, δύο φορές χήρα, που κυβέρνησε με τη μητέρα της[13].
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε την Ισαβέλλα (απεβ. 1352/59) του Οίκου των Ιβρέας-Σαλόν, κόρη του Ιωάννη Α΄ κυρίου του Αρλαί και είχε τέκνα[13]:
- ένας γιος που απεβίωσε το 1339 στη μάχη του Λουπέν στη Γαλλία, πολεμώντας εναντίον των Άγγλων.
- Αικατερίνη, απεβ. 1388, βαρόνη του Βω, παντρεύτηκε πρώτα τον Ατσόνε Βισκόντι, έπειτα τον Ραούλ Β΄ των Μπριέν του Ε κόμη του Ε, και τέλος τον Γουλιέλμο Α΄ των Νταμπιέρ μαρκήσιο του Ναμύρ.
- Μπόννη ή Γκούτα/Γιούντιτ (από την Ισαβέλλα, ή νόθη), παντρεύτηκε τον Μπόλκο Β΄ των Πιαστ-Σιλεσίας δούκα του Ζιενμπίτσε.
Πρόγονοι Επεξεργασία
Παραπομπές και Υποσημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ He was not born in 1269, as has sometimes been claimed. Cf. Cox (1967), 37 n. 10.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Cox (1967), 36–37.
- ↑ magnificus vir Ludovicus de Sabaudia Dei gratia Romae Urbis senator illustrissimus
- ↑ Cox (1967), 13.
- ↑ Cox (1967), 33.
- ↑ Cox (1967), 132, who speculates that Aymon may have thought Catherine unable to bear children after six years of fruitless marriage.
- ↑ Cox (1967), 59–60. Jean Froissart, the contemporary French historian, mistook Louis for the Count of Savoy in his narration of the war with England.
- ↑ Cox (1967), 56–57.
- ↑ Cox (1967), 61–62.
- ↑ Cox (1967), 66.
- ↑ Cox (1967), 68.
- ↑ A document of that date, found in F. T. L. de Granus-Saladin, Documents rélatifs à l'histoire du Pays de Vaud (Geneva, 1817), record Louis as "once having been" (quondam), cf. Cox (1967), 71 n. 90.
- ↑ 13,0 13,1 Cox (1967), 132.
Πηγές Επεξεργασία
- Eugene L. Cox. The Green Count of Savoy: Amadeus VI and Transalpine Savoy in the Fourteenth Century. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1967.
- A. de Gerbaix de Sonnaz. "Mémoire historique sur Louis II de Savoire, sire de Vaud, sénateur de Rome (1310–1312), de 1275 à 1349". Mémoires de l'Académie royale de Savoie (5th series, 1908), I.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Louis II of Vaud στο Wikimedia Commons