Λόφος (μυθιστόρημα)
Ο Λόφος (γαλλικός τίτλος: Colline) είναι μυθιστόρημα του Ζαν Ζιονό που εκδόθηκε το 1929. Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, που έγραψε σε ηλικία 34 ετών, και το πρώτο από την «Τριλογία του Παν». Τα επόμενα δύο μυθιστορήματα είναι Ένας από τους Μπωμύν (Un de Baumugnes επίσης το 1929 και Ανάρρωση (Regain) το 1930.[1]
 Το εξώφυλλο της έκδοσης του 1967 | |
| Συγγραφέας | Ζαν Ζιονό |
|---|---|
| Τίτλος | Colline |
| Γλώσσα | γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1929 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Πρώτη έκδοση | Éditions Grasset |
| δεδομένα () | |
Υπόθεση Επεξεργασία
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μικρό χωριό που αναδύεται στη σκιά ενός λόφου, στα μισά του δρόμου ανάμεσα σε μια πεδιάδα με σιτοχώραφα και μια μεγάλη έκταση εκτάσεων με λεβάντα. Εκεί κατοικούν δώδεκα άνθρωποι, συγκεντρωμένοι σε τέσσερα σπίτια με ανθισμένες ορχιδέες που βρίσκονται γύρω από τη βρύση του χωριού.[2]
Το μυθιστόρημα ξεκινά με την εμφάνιση στο χωριό ενός αγριογούρουνου, το οποίο οι κάτοικοι προσπαθούν να σκοτώσουν αλλά καταφέρνει να ξεφύγει.
Αργότερα, όταν η βρύση του χωριού, που τροφοδοτούσε τους κατοίκους από παλιά, στέρεψε, όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Συγχρόνως, ο πιο ηλικιωμένος του χωριού, ο Ζανέ, παράλυτος και κατάκοιτος, αρχίζει να μιλάει με τρόπο δυσνόητο. Σύντομα, οι άλλοι κάτοικοι αρχίζουν να σκέφτονται ότι ο Ζανέ, που έχει παρακολουθήσει και ακούσει τη φύση για πολύ καιρό, έχει μάθει πολλά μυστικά της και αναμφίβολα γνωρίζει τα μυστήριά της, είναι η πηγή των συμφορών τους. Σε λίγο, εκτός από τη στερεμένη βρύση, ένα κοριτσάκι αρρωσταίνει και μια φωτιά σχεδόν καταστρέφει τον οικισμό.
Οι ντόπιοι είναι βέβαιοι πλέον ότι ο Ζανέ κυβερνά τη φύση και είναι υπεύθυνος για τις κακοτυχίες που έχουν συμβεί στο χωριό και αποφασίζουν να τον σκοτώσουν για να απαλλαγούν από τις κατάρες του. Πριν δράσουν, ο Ζανέ πεθαίνει από φυσικά αίτια.
Το μυθιστόρημα τελειώνει με μια νέα εμφάνιση του αγριογούρουνου. Αυτή τη φορά, καταφέρνουν να το σκοτώσουν. [3]
Σχόλια Επεξεργασία
Στον Λόφο, ο Ζαν Ζιονό, ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους της Γαλλικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, αναδεικνύει με πλούσια και δυνατή γλώσσα τους βαθείς δεσμούς που συνδέουν τους αγρότες με τη φύση.[4]
Ο Ζιονό, σ' αυτό το πρώτο του μυθιστόρημα, χρησιμοποίησε μια νέα μορφή γραφής χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των χωρικών. Αυτήν την τεχνοτροπία θα συνεχίσει στα δύο βιβλία που θα ολοκληρώσουν την Τριλογία του Παν: Ένας από τους Μπωμύν και Ανάρρωση. Ως αφηγηματικό τρόπο της μυθοπλασίας εφαρμόζει έναν ιδιότυπο ρεαλισμό: στα ρεαλιστικά γεγονότα παρεμβάλλεται η παράλογη ερμηνεία των χαρακτήρων και το υπερφυσικό.
Οι υπόγειες δυνάμεις της φύσης είναι έντονα παρούσες στον Λόφο και συμβολίζουν τον θεό Πάνα. Η περιπέτεια που διαδραματίζεται στο μικρό χωριό των 4 σπιτιών στο λόφο μπορεί να εξηγηθεί, κατ' επιλογή του αναγνώστη, ότι προέρχεται από την ανωτερότητα της φύσης (η υπέρτατη θεότητα > πανθεϊσμός) ή από μια απλή αλυσίδα συμπτώσεων που μπορεί να εξηγηθεί. Ο Ζιονό, οικειοθελώς, δεν αφαιρεί αυτή την ασάφεια και διατηρεί τη γοητεία αυτού του μυστηρίου που παρουσιάζει με ποιητικό και σχεδόν ονειρικό τρόπο.[5]