Μάχη του Αλκατράζ
Η Μάχη του Αλκατράζ (αγγλικά: Battle of Alcatraz), η οποία διήρκεσε από τις 2 Μαΐου έως τις 4, του 1946, ήταν το αποτέλεσμα μιας ανεπιτυχούς προσπάθειας απόδρασης στη Ομοσπονδιακή φυλακή του Αλκατράζ. Δύο Αξιωματικοί (Γουίλιαμ Μίλερ και Χάρολντ Στίτες), σκοτώθηκαν[1]) μαζί με τρεις από τους τροφίμους. Έντεκα Αξιωματικοί και ένας αμέτοχος κατάδικος ήταν επίσης τραυματίες. Δύο από τους διασοζώμενους κατάδικους εκτελέστηκαν αργότερα για την συμμετοχή τους.[2]
Το Αλκατράζ Επεξεργασία
Το Αλκατράζ γνωστό και ως «ο Βράχος» ήταν μια υψίστης ασφάλειας ομοσπονδιακή φυλακή των Ηνωμένων Πολιτείων. Η φυλακή βρίσκεται στο στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Λειτούργησε από το 1934 εως το 1963, και είχε τη φήμη ότι ήταν αδύνατο να ξεφύγουν από εκεί. Ως εκ τούτου, στεγάζονταν σε αυτήν μερικοί από τους πιο διαβόητους και υψηλού προφίλ κρατουμένους, ιδίως αυτοί που είχαν ιστορικό σε απόπειρες αποδράσεις.
Συμμετέχοντες Επεξεργασία
Η προσπάθεια αποδράσης σχεδιάστηκε από τον Μπερνάρντ Κόυ. Τρεις άλλοι κατάδικοι συμμετείχαν στο βασικό σχέδιο: ο Μάρβιν Χάμπαρντ, ο Τζόζεφ Κρέτζερ και ο Κλάρενς Καρνς. Ο Σαμ Σόκλεϊ και ο Μίραν Τόμσον ενταχθήκαν αργότερα και αφού είχε ξεκίνησει η απόπειρα αποδράσης. Ο Κόυ ήταν μια εγκληματική φυσιογνωμία της εποχής που, το 1937, καταδικάστηκε σε 25 χρόνια για ληστεία τράπεζας. Ο ίδιος μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ το 1938 από την Ατλάντα, και σύντομα του δόθηκε η δουλειά του καθαριστή κελιών, κάτι που του έδωσε μια σχετική ελευθερίας σε όλη την κύρια πτερύγα. Ο Τζο Κρέτζερ ήταν ένας γκάνγκστερ και μέλος της συμμορίας Κρέτζερ-Κάιλ. Το 1940 καταδικάστηκε σε 25 έτη για φόνο. Μετά από δύο απόπειρες απόδρασης κατά τους πρώτους μήνες της φυλάκισής του, μια εκ των οποίων είχε ως αποτέλεσμα μια άλλη υπόθεση δολοφονίας, μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ.
Το Μάιο του 1941, ο Κρέτζελ με τον Σοκλέυ και με δύο άλλους κατάδικους έκαναν μια απόπειρα διαφυγής από ένα από τα εργαστήρια των φυλακών. Ο Καρνς ήταν ο νεότερος κρατούμενος στο Αλκατράζ, έχοντας καταδικαστεί για φόνο το 1943 σε ηλικία 16 ετών. Έκανε μια σειρά από προσπάθειες να αποδράσει και από το 1946, όταν μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ, είχε συσσωρεύσει ποινή ισόβιας κάθειρξης και 99 ετών για απαγωγή.
Σχέδιο Επεξεργασία
Μέσα από την δουλειά του ως καθαριστής, ο Κόυ παρατήρησε ένα κενό στην ασφάλεια της φυλακής. Πρώτον ότι το δωμάτιο οπλισμού των Αξιωματικών που βρισκόνταν στο δυτικό άκρο της πτέρυγας προστατευόταν από μπάρες, χωρίς κάποιο πρόσθετο πλέγμα ή εμπόδιο. Δεύτερον ο Αξιωματικός βάρδιας στο δωμάτιο οπλισμού το αντιμετωπίζε σαν μια συνήθεια την φύλαξη του δωματίου, που επέτρεπε στους κατάδικους να προβλέπουν πότε η κύρια πτέρυγα, και πότε το δωμάτιο οπλισμού θα ήταν απαρατήρητο από την επίβλεψη του Αξιωματικού βάρδιας.
Προσπάθεια Επεξεργασία
Στις 2 Μαΐου του 1946, ενώ οι περισσότεροι κατάδικοι και οι αξιωματικοί ήταν έξω από τα εργαστήρια, ο Κόυ ήταν στη κύρια πτέρυγα και σφουγγάριζε το πάτωμα γύρω από τον τρίτο διαδρόμο, όταν στην κουζίνα ο Μάρβιν Χάμπαρντ κάλεσε τον αξιωματικό Γουίλιαμ Μίλερ να τον αφήσει να φύγει αφού μόλις είχε τελειώσει τον καθαρισμό της κουζίνας. Όπως ο Μίλερ εψάχνε τον Χάμπαρντ για τυχόν κλεμμένα αντικείμενα, ο Κόυ του επιτέθηκε από πίσω, και οι δύο κατάδικοι εξουδετέρωσαν τον αξιωματικό. Στη συνέχεια ο Τζοζεφ Κρέτζερ και ο Κλάρενς Καρνς βγήκαν από τα κελιά τους. .[3]
Η πτέρυγα είχε έναν υπερυψωμένο διαδρομο που είχε τακτικά περιπολίες από έναν ένοπλο αξιωματικό. Ο αξιωματικός, Μπαρτ Μπαρτς, είχε μια συνηθισμένη περιπολία, και οι κατάδικοι που είχαν επιτεθεί στον Μίλερ ήταν αρκετά μακριά. Ο Κόυ, όπως είχε διαπιστώσει για το κενό ασφαλείας στη προστασία του δωμάτιου οπλισμού, κατευθυνθηκε προς αυτό και χρησιμοποιώντας έναν λοστό κατάφερε να ανοίξει λίγο τις μπάρες και να περάσει μέσα στο δωμάτιο οπλισμού (ο Κόυ είχε αφήσει πεινασμένο τον εαυτό του ώστε να ταιριάζει με το χώρο μεταξύ των μπάρων, το οποίο ήταν σχετικά στενό), και άρχισε να παίρνει διάφορα όπλα, όπως ένα τουφέκι και ένα πιστόλι, καθώς και χειροβομβίδες. Ο Κόυ επίσης πήρε και όλα τα κλειδιά από πόρτες της φυλακής.
Συνεχίζοντας κατά μήκος του δωματίου οπλισμού, ο Κόυ πέρασε στην 4η πτέρυγα, η οποία διαχωρίζοταν από τη κύρια πτέρυγα από ένα τοίχο και χρησιμοποιούνταν για κρατούμενους που έμπαιναν σε απομόνωση. Εκεί, χρησιμοποίησε το όπλο για να αναγκάσει τον αξιωματικό Σέσιλ Κοργουίν να ανοίξει την πόρτα στη κύρια πτέρυγα. Στη συνέχεια απελευθερώθηκαν περίπου δώδεκα κατάδικοι συμπεριλαμβανομένων του Σαμ Σοκλέυ και του Μίραν Τόμσον. Στη συνέχεια ο Κόυ ένωσε τους Σοκλέυ και Τόμσον με τους Καρνς, Χάμπαρντ και Κρέτζερ στην κύρια πτέρυγα. Οι άλλοι κρατούμενοι επέστρεψαν στα κελιά τους. Ο Μίλερ και ο Κοργουίν κλείστηκαν σε ένα κελί στην 3η πτέρυγα..[3]
Τώρα οι κατάδικοι το μόνο που χρειάζονταν ήταν το κλειδί για να ανοίξουν την πόρτα που οδηγούσε στην αυλή της φυλακής και από εκεί να περπατήσουν τον δρόμο προς την αποβάθρα του νησιού και να μπουν στο σκάφος που ήταν αγκυροβολημένο καθημερινά από τις 14:00 εως 14:30. Το σχέδιο ήταν να χρησιμοποιήσουν τους αξιωματικούς ομήρους ως κάλυψη, και μετά να φύγουν προς το Σαν Φρανσίσκο και την ελευθερία.
Αποτυχία αποδράσης Επεξεργασία
Ο Μίλερ είχε πάντα το κλειδί της πόρτας της αυλής (κατά τους κανονισμούς), ώστε να μπορεί να αφήνει έξω το προσωπικό της κουζίνας, χωρίς να χρειάζεται να ενοχλήσει τον υπεύθυνο της πτερυγας στο μεσημεριανό γεύμα. Αν και βρέθηκε τελικά το κλειδί κατά το ψάξιμο των αιχμαλωτών αξιωματικών στο κελί στο οποίο οι κρατούμενοι τους είχαν βάλει, ωστόσο η πόρτα δεν θα ανοίξει, γιατί η κλειδαριά είχε μπλοκάρει επειδή οι κρατούμενοι είχαν δοκιμάσει διάφορα άλλα κλειδιά, ενώ εψάχναν για το σωστό. Η απόπειρα απόδρασης ήταν έτσι εκ παραδρομής να αποτύχει από την αρχή καθώς οι κρατούμενοι είχαν παγιδευτεί στη πτέρυγα.
Εν τω μεταξύ, οι επιπλέον αξιωματικοί που είχαν εισήλθαν στην πτέρυγα ως μια καθημερινή συνήθεια τους, αιχμαλωτιστήκαν μαζί με άλλους που είχαν σταλεί εκεί για να ερευνήσουν. Οι κατάδικοι σύντομα θα κρατάνε 9 αξιωματικούς ομήρους σε δύο διαφορετικά κελιά. Έχοντας αποτύχει στο αρχικό τους σχέδιο, οι κατάδικοι αποφάσισαν να πυροβολήσουν. [4]Στις 14:35, Ο Κόυ πήρε ένα όπλο και έριξε σε αξιωματικούς που βρισκόταν σε γειτονικές σκοπιές, τραυματίζοντας έναν από αυτούς. Ο Αρχιφύλακας Εντ Μίλερ πήγε στη πτέρυγα να διερευνήσει, οπλισμένος με ένα όπλο αερίου, αλλά τότε εμφανίστηκε ο Κόυ και τον πυροβόλησε.
Αφού το σχέδιό τους απέτυχε, ο Σόκλεϊ και ο Τόμσον κάλεσαν τον Κρέτζερ, ο οποίος είχε ένα από τα όπλα, για να σκοτώσουν τους ομήρους σε περίπτωση που θα κατέθεταν εναντίον τους. Ο Κρέτζερ άνοιξε πυρ εναντίον των αξιωματικών, τραυματίζοντας πέντε, εκ των οποίων τους τρεις σοβαρά, συμπεριλαμβανομένου του Μπιλ Μίλερ, ο οποίος αργότερα υπέκυψε από τα τραύματά του. Ο Καρνς με τους Σοκλέυ και Τόμσον στη συνέχεια επέστρεψαν στα κελιά τους, αλλά οι Κόυ, Χάμπαρντ και Κρέτζερ αποφάσισαν ότι δεν επρόκειτο να παραδοθούν. Εν τω μεταξύ, ένας από τους ομήρους διακριτικά έγραψε τα ονόματα των καταδίκων που συμμετείχαν, και τους περιεβάλλε με τα ονόματα των αρχηγών τους. Στις18:00 περίπου μια ομάδα ενόπλων υπαλλήλων που μπήκαν στη πτέρυγα πυροβολήθηκαν από τους κατάδικους. Ένας αξιωματικός, ο Χάρολντ Στάιτις, σκοτώθηκε[5][6] και τέσσερις άλλοι Αξιωματικοί τραυματίστηκαν. Στη συνέχεια υπαλλήλοι των φυλακών, έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα για να έχουν το χρόνο και να εξετάσουν όλες τις περαιτέρω προσπάθειες για να ανακτήσουν τον έλεγχο της πτέρυγας μέχρι το βράδυ.
Επέμβαση πεζοναύτων Επεξεργασία
Στο Αλκατράζ στάλθησαν δύο διμοιρίες Πεζοναυτών υπό τη διεύθυνση των Στρατηγών Τζόε Στιλγουέλ και Φρανκ Μέριλ για να εντοπίσουν και να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους αξιωματικούς.[7]Οι πεζοναύτες θα μπουν μέσα στη φυλακή την νύχτα και θα καταφέρουν να εντοπίσουν τους ομήρους στα κελιά που κρατούνταν αιχμάλωτοι, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν τους κατάδικους, αφού αυτοί είχαν κρυφτεί κάπου στην κύρια πτέρυγα και ήταν αποφασισμένοι να δώσουν σκληρή μάχη με τους αξιωματικούς που θα προσπάθουσαν να τους συλλάβουν.
Οι πεζοναύτες εφαρμόσαν ένα σχέδιο για να οδηγήσουν τους ένοπλους κατάδικους σε μια γωνία με μια τακτική που είχαν τελειοποιήσει κατά τις ιαπωνικής αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ειρηνικού. Έκαναν τρύπες στην οροφή της φυλακής και έριχναν χειροβομβίδες σε περιοχές όπου πίστευαν ότι οι κατάδικοι είχαν πάει να κρυφτούν και όπου θα μπορούσαν να τους στριμώξουν. Στις 3 Μαΐου, περίπου στις 12:00, οι κατάδικοι τηλεφώνησαν στον Τζόνστον για να προσπαθήσουν να συζητήσουν μια συμφωνία. Ο Τζόνστον όμως δέχονταν μόνο την παράδοσή τους.
Εκείνο το βράδυ, μια ομοβροντία από εκρηξεις ακούστηκαν στην κύρια πτέρυγα μέχρι περίπου τις 21:00. Το επόμενο πρωί, διμοιρίες από ένοπλους αξιωματικούς έριχναν πυρά στη πτέρυγα και στο στενό διάδρομο. Στις 09:40 στις 4 Μαΐου, μπήκαν τελικά στο διάδρομο και βρήκαν τα νεκρά σώματα των Κρέτζερ, Κόυ, και του Χάμπαρντ.[3]
Επίλογος Επεξεργασία
Ο Μίραν Τόμσον και ο Σαμ Σοκλέυ εκτελέστηκαν στο θάλαμο αερίων στο Σαν Κουέντιν στις 3 Δεκεμβρίου 1948, για το ρόλο τους στη Μάχη του Αλκατράζ. Στον Καρνς δόθηκε μια επιπλέον ποινή ισόβιας κάθειρξης, αλλά τελικά αφεθήκε ελεύθερος από τη φυλακή το 1973. Ωστόσο, ο ίδιος παραβίασε τους όρους αποφυλάκισης του, και στάλθηκε πίσω στη φυλακή και πέθανε εκεί από επιπλοκές από A.I.D.S. το 1988.
Τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας που πήραν έπειτα οι Αρχές εξασφάλισαν ότι δεν υπάρχει πλέον πιθανοτήτα να αποδράσει κάποιος κρατούμενος μέχρι το 1956, όπου σημειώθηκε και νέα απόπειρα αποδράσης από το Αλκατράζ.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Bruce, J. Campbell (2005). Escape from Alcatraz. Berkeley, Calif.: Ten Speed Press. ISBN 1-58008-678-0.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ DeNevi, Don (1974). Alcatraz '46;: The anatomy of a classic prison tragedy. San Rafael, California: Leswing Press. σελ. 164. ISBN 0883392968.
- ↑ «Απόδραση από το Αλκατράζ του 1946». Alcatrazhistory.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2019. (Αγγλικά)
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Escape from Alcatraz by J. Campbell Bruce, published in 1963
- ↑ Six Against the Rock by Clark Howard, published in 1978
- ↑ DeNevi, Don (1974). Alcatraz '46;: The anatomy of a classic prison tragedy. San Rafael, California: Leswing Press. σελ. 164. ISBN 0883392968.
- ↑ Alcatraz: The Gangster Years by David Ward, published in 2009
- ↑ The Encyclopedia of American Prisons by Carl Sifakis, pg. 9