Η Μαρί-Κατρίν Λε Ζυμέλ ντε Μπαρνεβίλ, βαρόνη d'Aulnoy (1650 / 1651-1705), επίσης γνωστή ως κόμισα ντ'Ωλνουά, ήταν Γαλλίδα συγγραφέας γνωστή για τα παραμύθια της. Όταν ονόμασε το πρώτο έργο Παραμύθια (contes de fées), εισήγαγε τον όρο που έκτοτε χρησιμοποιείται γενικά για το είδος. Έγραψε επίσης μυθιστορήματα αυλικών δολοπλοκιών.

Μαρί-Κατρίν ντ'Ωλνουά
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Marie-Catherine d’Aulnoy (Γαλλικά)
Γέννηση1650
Γαλλία
Θάνατος1705
ΨευδώνυμοMadame D***[1] και Madame D****[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας παραμυθιών
Αξιοσημείωτο έργοLa Chatte blanche
The Yellow Dwarf
Finette Cendron
Prince Sprite
The Blue Bird
La Biche au bois
The Green Serpent
The Beauty with Golden Hair
Fortunée
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η πολυτάραχη ζωή της δημιούργησε γύρω από το όνομά της μια διασημότητα όχι λιγότερο σημαντική από αυτή των λογοτεχνικών έργων της.

Η ζωή της Επεξεργασία

Η ντ'Ωλνουά γεννήθηκε στο Μπαρνεβίλ-λα-Μπερτράν της Νορμανδίας και ανήκε στην αριστοκρατική οικογένεια Λε Ζυμέλ ντε Μπαρνεβίλ. Ήταν ανιψιά της Marie Bruneau des Loges, φίλης των ποιητών Φρανσουά ντε Μαλέρμπ και Ζαν-Λουί Γκε ντε Μπαλζάκ.[3] Το 1666, σε ηλικία δεκαπέντε ετών παντρεύτηκε, όπως ήταν η συνήθεια της εποχής, σε ένα συμφωνημένο από την οικογένειά της γάμο με τον τριάντα χρόνια μεγαλύτερό της Φρανσουά ντε λα Μοτ, βαρόνο του Ωλνουά. Ο βαρόνος ήταν ελεύθερο πνεύμα και γνωστός χαρτοπαίκτης. Έχοντας κατασπαταλήσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του μπήκε στην υπηρεσία του Φίλιππου της Ορλεάνης. Το ζευγάρι απέκτησε τέσσερα παιδιά.[4]

Τρία χρόνια αργότερα, το 1669, αποφασισμένη να απαλλαγεί από τον σύζυγό της, τον κατηγόρησε για προδοσία και υπεξαίρεση. Συνεργοί της ήταν δύο άντρες που ίσως ήταν εραστές της ίδιας (ηλικίας δεκαεννέα ετών) και της μητέρας της, η οποία με δεύτερο γάμο της είχε γίνει η μαρκησία de Gadagne. Εάν ο βαρόνος ντ'Ωλνουά κρίνονταν ένοχος, η ετυμηγορία σήμαινε εκτέλεση. Ο βαρώνος ντ'Ωλνουά πέρασε τρία χρόνια φυλακισμένος στη Βαστίλη πριν τελικά πείσει το δικαστήριο για την αθωότητά του. Οι δύο άντρες που εμπλέκονταν ως κατήγοροι εκτελέστηκαν αντ 'αυτού. Οι κατηγορίες και των δύο μερών καταγράφονται στα αρχεία της Βαστίλης. Όταν αποκαλύφθηκε η σκευωρία, η μαρκησία de Gadagne κατέφυγε στην Αγγλία και παρόλο που ένα ένταλμα εκδόθηκε για τη σύλληψη της κυρίας ντ'Ωλνουά, αυτή διέφυγε τη σύλληψη από ένα παράθυρο και κρύφτηκε σε μια εκκλησία. Αναγκασμένη να μένει μακριά από τη Γαλλία για να αποφύγει την καταδίκη που την απειλούσε, ταξίδεψε στην Αγγλία και αργότερα στην Ισπανία.

Είναι πιθανό ότι στη συνέχεια εργάστηκε ως κατάσκοπος για τη Γαλλία πριν επιστρέψει οριστικά στο Παρίσι το 1685 χάρη στις υπηρεσίες που προσέφερε στην Κυβέρνηση (ενδεχομένως ως αποπληρωμή για κατασκοπεία).[5] Η μητέρα της έμεινε στη Μαδρίτη και χρηματοδοτήθηκε με σύνταξη από τον Ισπανό βασιλιά. Η κυρία ντ'Ωλνουά διατηρούσε λογοτεχνικό σαλόνι στο σπίτι της στη οδό Σαιν-Μπενουά (rue Saint-Benoît), στο οποίο συμμετείχαν κορυφαίοι αριστοκράτες και πρίγκιπες, συμπεριλαμβανομένου του στενού φίλου της Σαιν-Εβρεμόν (Saint-Evremond).

Το 1699, η φίλη της Angelique Ticquet καταδικάστηκε σε θάνατο για ηθική αυτουργία στο θάνατο του συζύγου της. Ο συνεργός της επίσης καταδικάστηκε σε κρεμάλα γιατί πυροβόλησε και τραυμάτισε τον σύμβουλο Ticquet. Η κυρία ντ'Ωλνουά διέφυγε τις διώξεις παρά την πιθανή συμμετοχή της και διέκοψε τη συμμετοχή της στην κοινωνική σκηνή του Παρισιού.

Το έργο της Επεξεργασία

Η ντ'Ωλνουά δημοσίευσε δώδεκα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων τριών ψευδο-απομνημονευμάτων, δύο συλλογών παραμυθιών και τριών ιστορικών μυθιστορημάτων. Συνεισέφερε στην ανθολογία Συλλογή των πιο ωραίων γαλλικών ποιημάτων (Recueil des plus belles pièces des poètes français, 1692) και έγραψε μια σειρά ταξιδιωτικών απομνημονευμάτων με βάση τα υποτιθέμενα της ταξίδια μέσα από τη ζωή της Αυλής στη Μαδρίτη και το Λονδίνο. Και παρότι οι αναμνήσεις της μπορεί να μην ανταποκρίνονταν ακριβώς στην πραγματικότητα, αυτές οι ιστορίες έγιναν αργότερα τα πιο δημοφιλή έργα της. Κέρδισε τη φήμη ιστορικού και καταγραφέα παραμυθιών και εκτός Γαλλίας και εκλέχτηκε μέλος της Accademia dei Ricovatri της Πάδουας, με το όνομα Κλειώ, η μούσα της Ιστορίας. Βέβαια, εκείνη την εποχή η έννοια της ιστορίας ήταν πολύ χαλαρότερη και περιελάμβανε φανταστικά γεγονότα. Σε 150 χρόνια, η πιο αυστηρά τεκμηριωμένη μορφή του όρου δεν αποδέχθηκε το έργο της σαν ιστορικό. Ωστόσο, στη Γαλλία και την Αγγλία τα έργα της στην εποχή της θεωρούνταν πολύ διασκεδαστικά, συναίσθημα που αντανακλάται στις ανασκοπήσεις της περιόδου. Τα χρήματα που αποκόμισε από το συγγραφικό της έργο τη βοήθησαν να ζήσει και να αναθρέψει την οικογένειά της.

Τα πιο δημοφιλή έργα της ήταν τα Παραμύθια (Les Contes des Fées, 1697), οι Νέοι Μύθοι ή οι Μοντέρνες νεράιδες (Contes Nouveauux ou les Fées à la Mode, 1698). Γραμμένα κατά το πρότυπο των περίφημων παραμυθιών του Σαρλ Περώ αλλά διανθισμένα με το προσωπικό της στοιχείο του σαρκασμού.  

Στα δήθεν ιστορικά της μυθιστορήματα, τα οποία γίνονταν ανάρπαστα σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβάνονται: Ιππόλυτος, ο κόμης του Ντάγκλας (Hippolyte, comte de Douglas, 1690), Αναμνήσεις από την Αυλή της Ισπανίας (Mémoires de la cour d'Espagne, 1690) και Ταξίδια στην Ισπανία (Relation du voyage d' Espagne, 1691).

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 118895586.
  2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb118895586. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. Encyclopædia Britannica/Aulnoy, Marie Catherine le Jumel de Barneville de la Motte, Cambridge University Press. p. 917.
  4. Από τα έξι της παιδιά, τα δύο τελευταία ήταν εκτός γάμου
  5. Warner 1995, pp. 284-5

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Madame d'Aulnoy στο Wikimedia Commons