Μαροκινάτε
Μαροκινάτε (ιταλικά: Marocchinate) είναι όρος που χρησιμοποιείται για τους μαζικούς βιασμούς και τις δολοφονίες που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετά τη μάχη του Μόντε Κασίνο στην Ιταλία. Οι θηριωδίες αυτές διαπράχθηκαν κυρίως από τους Μαροκινούς Γκουμιέρ, τα αποικιακά στρατεύματα του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος,[1] τα οποία διοικούνταν υπό τον στρατηγό Αλφόνς Ζουέν, και στόχευαν κυρίως άμαχες γυναίκες και κορίτσια (καθώς και μερικούς άνδρες και αγόρια) στην αγροτική περιοχή μεταξύ Νάπολης και Ρώμης, παραδοσιακά γνωστή στα ιταλικά ως Ciociaria.
Το μνημείο «Mamma Ciociara» ανεγέρθηκε σε ανάμνηση αυτών των γυναικών, ιδίως εκείνων που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής εκστρατείας.
Ιστορικό Επεξεργασία
Οι Γκουμιέρ ήταν αποικιακά ασύντακτα στρατεύματα που σχημάτιζαν τα Goums Marocains, τα οποία ήταν μονάδες σε μέγεθος περίπου λόχου και μάλλον χαλαρά ομαδοποιημένα σε τάγματα και σχήματα. Τρεις από τις μονάδες αυτές, το 1ο, το 3ο και το 4ο Groupements de Tabors, υπηρέτησαν στα αποικιακά στρατεύματα του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος μαζί με τα τέσσερα κανονικά τμήματα: την 1η ελεύθερη Γαλλική μεραρχία, το 2ο Μαροκινό Πεζικό, το 3ο Αλγερινό Πεζικό και το 4ο Μαροκινό Ορεινό τμήμα. Τα Goums Marocains διοικούσε ο στρατηγός Ογκιστέν Γκυγιάμ.
Τακτικά μαροκινά στρατεύματα υπηρέτησαν επίσης στην Ιταλία, αλλά υπό αυστηρότερη πειθαρχία και με υψηλότερο ποσοστό αξιωματικών από τους παράτυπους Γκουμιέρ.
Στις 14 Μαΐου 1944, οι Γκουμιέρ διάσχιζαν ένα φαινομενικά απρόσιτο έδαφος, στα Όρη Aurunci και υπερφαλλάγγισαν τη γερμανική άμυνα στην παρακείμενη κοιλάδα του Λίρι (Liri), βοηθώντας ουσιαστικά το 13ο Βρετανικό Σώμα της βρετανικής Όγδοης Στρατιάς να σπάσει τη γραμμή Γουστάβου και να προχωρήσει στην επόμενη αμυντική θέση της Βέρμαχτ, τη γραμμή Χίτλερ.
Μια δήθεν δήλωση του στρατηγού Αλφόνς Ζουέν πριν από τη μάχη ήταν:
«Για πενήντα ώρες θα είστε οι απόλυτοι αφέντες αυτού που θα βρείτε πέρα από τον εχθρό. Κανείς δεν θα σας τιμωρήσει για αυτό που θα κάνετε, κανείς δεν θα σας ρωτήσει για το τι θα θελήσετε να κάνετε.»[2]
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι αυτή η δήλωση σφυρηλατήθηκε μετά τον πόλεμο από τις ιταλικές ενώσεις θυμάτων και συνδέεται με την αντίληψη των εγκλημάτων από την πλευρά των Ιταλών και δε σχετίζεται με επίσημη πολιτική του γαλλικού στρατού.[3]
Μέχρι το 1944, η ιταλική κυβέρνηση έδειξε ανησυχία για τη συνεχιζόμενη βία και συγκέντρωσε πληροφορίες για τα θύματα.[4] Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1948 υποβλήθηκαν 30.000 υποθέσεις στις ιταλικές αρχές, αλλά τα χρήματα ήταν λιγοστά λόγω των πολεμικών αποζημιώσεων που η Ιταλία έπρεπε να πληρώσει στη Γαλλία και αυτό το ζήτημα αποτελούσε εμπόδιο στην αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τη Γαλλία.[4]Για αυτούς τους λόγους απορρίφθηκαν πολλά αιτήματα και τα θύματα έπρεπε να αποδείξουν μόνιμη σωματική βλάβη.[4]
Μαζικοί βιασμοί Επεξεργασία
Το Μόντε Κασίνο κατελήφθη από τους Συμμάχους στις 18 Μαΐου 1944. Το επόμενο βράδυ, χιλιάδες Γκουμιέρ και άλλα αποικιακά στρατεύματα «χτένισαν »τις πλαγιές των λόφων που περιβάλλουν την πόλη και τα χωριά Ciociaria (στο Νότιο Λάτσιο). Οι ιταλικές ενώσεις θυμάτων, όπως η Associazione Nazionale Vittime delle Marocchinate, ισχυρίστηκαν ότι 60.000 γυναίκες, ηλικίας από 11 έως 86 ετών, υπέφεραν από τη βία, όταν το ένα χωριό μετά το άλλο είχε τεθεί υπό τον έλεγχο των Γκουμιέρ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ιταλικού Υπουργείου Άμυνας το 1997, ο αριθμός των θυμάτων ήταν 2.000 έως 3.000 γυναίκες.[5] Ο αριθμός των ανδρών που σκοτώθηκαν εκτιμάται σε 800.[6] Στην πραγματικότητα, λόγω των ελλιπών αναφορών για τα εγκλήματα, είναι αδύνατον να γίνει ακριβής λογαριασμός.[7]
Ο δήμαρχος της Esperia, μιας κοινότητας στην επαρχία Φροζινόνε, ανέφερε ότι στην πόλη του 700 γυναίκες από τους 2.500 κατοίκους βιάστηκαν, με αποτέλεσμα πολλούς θανάτους. Σύμφωνα με τις ιταλικές ενώσεις θυμάτων, συνολικά περισσότεροι από 7.000 πολίτες, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, βιάστηκαν από τους Γκουμιέρ.[8] Ο Μπάρις Τομμάσο θεωρεί αξιόπιστο τον αριθμό των δώδεκα χιλιάδων γυναικών που βιάστηκαν σύμφωνα με πληροφορίες της κομμουνιστικής γυναικείας οργάνωσης Unione Donne Italiane.[3]
Επακόλουθα Επεξεργασία
207 στρατιώτες δικάστηκαν για σεξουαλική βία, αλλά 39 από αυτούς αθωώθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Εκτελέστηκαν επίσης 28 στρατιώτες που συνελήφθησαν επ' αυτοφόρω.[9]
Τον Ιανουάριο του 1947, η Γαλλία ενέκρινε την αποζημίωση 1.488 θυμάτων σεξουαλικής βίας για εγκλήματα που διαπράχθηκαν από γαλλικά αποικιακά στρατεύματα.[9]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Dal Volturno a Cassino - CRIMINI DI GUERRA IN CIOCIARIA». Dal Volturno a Cassino. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ http://www.dalvolturnoacassino.it/asp/doc.asp?where=Lettura&id=019
- ↑ 3,0 3,1 https://www.cairn.info/resume.php?ID_REVUE=VING&ID_NUMPUBLIE=VIN_093&ID_ARTICLE=VING_093_0047
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Patriarca, Eliane (2018). La colpa dei vincitori. EDIZIONI PIEMME.
- ↑ Issue 716, International News Electronic Telegraph 11 May 1997
- ↑ «Resoconto stenografico dell'Assemblea della I Legislatura» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2 Μαΐου 2020.
- ↑ https://www.cairn.info/resume.php?ID_REVUE=VING&ID_NUMPUBLIE=VIN_093&ID_ARTICLE=VING_093_0047
- ↑ «1952: Il caso delle "marocchinate" al Parlamento». www.cassino2000.com. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ 9,0 9,1 MINANO, Leïla (15 Μαΐου 2015). ««Elle avait 17 ans et elle a été violée par 40 soldats»». Libération.fr (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020.