Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ

Ο Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ (ισπανικά: Diego José de Cádiz, 1743-1801) ήταν Ισπανός Καπουτσίνος μοναχός, ο οποίος ήταν διακεκριμένος και δημοφιλής ιεροκήρυκας σε όλη την περιοχή της Ανδαλουσίας κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Μακαριοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία το 1894.

Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ
Γέννηση	30 Μαρτίου 1743 Κάδιθ, Ισπανία
Κοίμηση	24 Μαρτίου 1801 Ρόντα, Ισπανία
Αναγνώριση	Καθολική Εκκλησία
Μακαριοποίηση	22 Απριλίου 1894 από τον Πάπα Λέων ΙΓ΄
Εορτασμός	24 Μαρτίου
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Βίος

Πρώτα χρόνια

Ο κατά κόσμον Χοσέ Φρανθίσκο Λόπεθ-Κααμάνιο ι Γκαρθία Πέρεθ γεννήθηκε στο Κάδιθ το 1743. Η γραμμή καταγωγής του ανάγεται στους Βησιγότθους μονάρχες. Η μητέρα του πέθανε όταν εκείνος ήταν 9 χρόνων. Εγκαταστάθηκε με τον πατέρα του στην πόλη Γκραθαλέμα, όπου φοίτησε στο τοπικό σχολείο που βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Τάγματος των Δομινικανών. Ως μαθητής ο Χοσέ αδυνατούσε να προχωρήσει την μαθητική του σταδιοδρομία, ενώ δέχτηκε μειωτικούς χαρακτηρισμούς από τους συμμαθητές του. Αργότερα ένας πρώην συμμαθητής του, ο Δομινικανός μοναχός Αντόνιο Κερέρο, αναφέρθηκε στο πόσο δύσκολη ήταν η μελέτη για τον Χοσέ.

Παρότι απορρίφθηκε από τους Παρατηρητές Φραγκισκανούς μοναχούς λόγω αυτού του αντιληπτού διανοητικού του περιορισμού, ο Λόπεθ-Κααμάνιο έγινε αργότερα αποδεκτός από τους μοναχούς Καπουτσίνους και, σε ηλικία 15 ετών, έγινε μαθητευόμενος μοναχός στη Σεβίλλη. Εκεί απέκτησε το όνομα Διδάκος Ιωσήφ. Εντάχθηκε επίσημα ως μέλος του Τάγματος των Καπουτσίνων στις 31 Μαρτίου 1759. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1766, χειροτονήθηκε ως ιερέας στην Καρμόνα, έχοντας βιώσει μια εξαιρετικά ασκητική ζωή.

Καπουτσίνος ιεροκήρυκας

Το 1771, μετά από περαιτέρω εκπαίδευση στην τέχνη του κηρύγματος, τοποθετήθηκε σε μια από τις ομάδες μοναχών που κήρυτταν σε κατοίκους απομονωμένων, αγροτικών χωριών, κάτι που αποτελούσε επίκεντρο της πολιτικής των Καπουτσίνων εκείνη την εποχή. Οι βιογράφοι του Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ ανέφεραν ότι οι συναθροίσεις του λαού θαύμαζαν την τρυφερή αγάπη που επέδειξε στο σύμβολο του σταυρού και τη μοναδική δύναμη των λόγων του, η οποία επηρέαζε το ακροατήριό του και άφηνε το αποτύπωμά της στη μετέπειτα ζωή τους. Λέγεται ότι περιπλανήθηκε σε όλη τη χερσόνησο με τα πόδια, κηρύττοντας με αυτόν τον τρόπο στις διάφορες κοινότητες που συνάντησε στο δρόμο του.

Η Ισπανία υπέστη αλλαγές στο πνευματικό της κλίμα, καθώς η επιρροή του Διαφωτισμού άρχισε να εξαπλώνεται στις ανώτερες τάξεις της χώρας. Ο Ντιέγκο Χοσέ έγινε μια σημαντική μορφή για την προώθηση της παραδοσιακής ευλάβειας και των πεποιθήσεων του Καθολικισμού, ως μέρος της ταυτότητας του έθνους, και θεωρείται ως ένας πρώιμος ιντεγκριστής στην ανάπτυξη του ισπανικού πολιτισμού, αντιτιθέμενος στον Φιλελεύθερο Καθολικισμό. Ήταν επίσης ένας ισχυρός επικριτής της πολιτικής του καταναλωτισμού, που γνώριζε δημοφιλία στα πανεπιστήμια και σε ορισμένους κυβερνητικούς κύκλους. Για τη διδασκαλία του αυτή καταγγέλθηκε στην Ισπανική Ιερά Εξέταση με την κατηγορία της επίθεσης σε βασιλικά προνόμια. Εκείνος, με τη σειρά του, κατηγόρησε τους υποστηρικτές των νέων οικονομικών πολιτικών και την εκκοσμίκευση της ισπανικής κοινωνίας ως αίρεση. Το 1783 κήρυξε στη Βασιλική Αυλή, αλλά διαπίστωσε ότι δεν είχε καμία επίδραση στην αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη Μαδρίτη απογοητευμένος, έγραψε αργότερα: «Δεν θέλω το βασιλικό ζεύγος να με θυμάται».

Ο Ντιέγκο Χοσέ διορίστηκε αξιωματούχος της Ιεράς Εξέτασης, συνοδικός εξεταστής για όλες σχεδόν τις ισπανικές επισκοπές και επίτιμος κανόνικος. Το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας του απένειμε τιμητικά μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο στη Θεολογία και το κανονικό δίκαιο.

Θάνατος και μακαριοποίηση

Ο Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ πέθανε το 1801, σε ηλικία 58 ετών, στη Ρόντα της Μάλαγα. Τα λείψανά του φυλάσσονται σε μία λάρνακα στο παρεκκλήσι της Παναγίας της Ειρήνης στη Ρόντα. Η πλατεία μπροστά από την εκκλησία ονομάζεται προς τιμήν του μοναχού Ντιέγκο Χοσέ. Η μακαριοποίησή του πραγματοποίηθηκε το 1894 από τον Πάπα Λέων ΙΓ΄.

Αγιολογία

Ο Ντιέγκο Χοσέ του Κάδιθ, ένας αμόρφωτος άνθρωπος, έγινε διάσημος ιεροκήρυκας στην Ισπανία. Κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματός του, ένα παιδί φώναξε δυνατά στην εκκλησία: «Μητέρα, μητέρα, δες το περιστέρι που κάθεται στον ώμο του Πατέρα Διδάκου! Θα μπορούσα να κηρύξω κι εγώ έτσι αν ένα περιστέρι μου έλεγε όλα όσα έπρεπε να πω!» Ο Διδάκος προσευχόταν με αφοσίωση πριν από τα κηρύγματά του, ακόμη και μαστιγώνοντας τον εαυτό του, προκειμένου ο Θεός να δείξει το έλεος του στο λαό.

Μια φορά, όταν ο ανώτερός του τον χλεύασε λόγω της λιτότητας της ζωής του, ο Διδάκος Ιωσήφ απάντησε: «Πατέρα, οι αμαρτίες μου και οι αμαρτίες του λαού με αναγκάζουν να το κάνω. Εκείνοι που κατηγορούνται για τη μεταστροφή των αμαρτωλών πρέπει να θυμούνται ότι ο Κύριος τους επέβαλε τις αμαρτίες όλων των προστατών τους. Με τις μετάνοιές μας πρέπει να εξιλεωθούμε για τις αμαρτίες των συνανθρώπων μας και έτσι να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας από τον αιώνιο θάνατο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν ρίχναμε την τελευταία σταγόνα του αίματός μας για τη μεταστροφή τους».

Τρία θαυματουργά γεγονότα καταγράφονται από τη ζωή του, τα οποία έλαβαν χώρα στην κεντρική πλατεία του Κάδιθ. Στο πρώτο, κατάφερε να σώσει τη ζωή ενός οικοδόμου που έπεσε από μια στέγη, σταματώντας την πτώση του με το ένα χέρι του. Σε μια άλλη περίπτωση, ένας ιερέας τον προσπέρασε ενώ ήταν καθοδόν για να διαβάσει τα Τελευταία Μυστήρια σε ένα ετοιμοθάνατο άτομο. Όταν ο ακόλουθος που συνόδευε τον ιερέα επεσήμανε στο μοναχό ότι δεν είχε αφαιρέσει την κουκούλα του (συνήθη μορφή ευλάβειας προς το Ευλογημένο Μυστήριο που θα εκτελούσε ο ιερέας), ο Διδάκος του είπε: «Πείτε στον ιερέα ότι το κιβόριο (μεταλλικό δοχείο της Θείας Ευχαριστίας) είναι άδειο». Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν αληθές. Στην τρίτη περίπτωση, μια ισχυρή καταιγίδα έπληξε την πόλη. Η πλατεία, όπου ο Διδάκος έτυχε να κηρύττει εκείνη την στιγμή, ήταν το μόνο σημείο στο οποίο δεν έπεσε βροχή.