Οι κληρονόμοι (μυθιστόρημα του Γκόλντινγκ)
Οι κληρονόμοι (αγγλικός τίτλος: The Inheritors) είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Άγγλου συγγραφέα και βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ουίλιαμ Γκόλντινγκ, που εκδόθηκε το 1955. Αναφέρεται στην εξαφάνιση μιας από τις τελευταίες ομάδες Νεάντερταλ πριν από περίπου 40.000 χρόνια, οι οποίοι υπέκυψαν στους πιο εξελιγμένους Homo sapiens.Το έργο προϊστορικής μυθοπλασίας εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους κριτικούς λογοτεχνίας, οι οποίοι είδαν στη φιλοσοφική του προέκταση μια συνέχεια των βασικών ιδεών του πρώτου και πιο διάσημου μυθιστορήματος του συγγραφέα Ο άρχοντας των μυγών (1954).[1]
.jpg) Νεάντερταλ της Μουστιαίας περιόδου, πίνακας του Τσαρλς Νάιτ 1920 | |
| Συγγραφέας | Ουίλιαμ Γκόλντινγκ |
|---|---|
| Τίτλος | The Inheritors |
| Γλώσσα | Αγγλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1955 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Πρώτη έκδοση | Faber & Faber |
| δεδομένα () | |
Υπόθεση Επεξεργασία
Το μυθιστόρημα είναι μια ευφάνταστη αναπαράσταση της ζωής μιας ομάδας Νεάντερταλ που αποτελείται από έναν ηλικιωμένο άνδρα (Μαλ), μια ανώνυμη ηλικιωμένη γυναίκα, τέσσερις ενήλικες (Χα, Νιλ, Λοκ και Φα), ένα κοριτσάκι (Λίκου) και ένα μωρό που αναφέρεται απλώς ως «το νέο». Στην αρχή του μυθιστορήματος, η ομάδα επιστρέφει από τον χειμερινό στον θερινό καταυλισμό στη σπηλιά τους δίπλα στη θάλασσα. Καθ οδόν, καθώς φτάνουν στο δάσος και ετοιμάζονται να διασχίσουν ένα ρυάκι για να φτάσουν στον προορισμό τους, ο Μαλ πέφτει στο κρύο νερό και αργότερα πεθαίνει από υποθερμία. Το πιο γενναίο μέλος της ομάδας, ο Χα, εξαφανίζεται μυστηριωδώς και ο κύριος ήρωας, ο Λοκ, ξεκινά να τον βρει. Στην πορεία, συναντά μια ομάδα «νέων ανθρώπων» - πιθανότατα Κρο-Μανιόν - δύο ζευγάρια, ένας ηλικιωμένος και ένα κοριτσάκι, που κατασκηνώνουν σε μια κοντινή σπηλιά. Αργότερα, οι «νέοι άνθρωποι» σκοτώνουν τους πάντες εκτός από τον Λοκ, που πεθαίνει από θλίψη.[2]
Η πλοκή του βιβλίου αναπτύσσεται από την οπτική του Λοκ, που δεν έχει μεγάλη ικανότητα αντίληψης, έτσι μερικές φορές είναι δύσκολο για τον αναγνώστη να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει, όπως και ο ίδιος ο Λοκ δεν καταλαβαίνει. Οι Νεάντερταλ απεικονίζονται ως ειρηνικά πλάσματα και μέρος της φύσης, επικοινωνούν ήδη μεταξύ τους χωρίς εκτεταμένο λεξιλόγιο, έχουν απλά ονόματα, χρησιμοποιούν πέτρες για εργαλεία, τρέχουν στα τέσσερα και προσκυνούν τον «Οα», τον δημιουργό των πάντων. Αντίθετα, οι «νέοι άνθρωποι» (Κρο-Μανιόν) έχουν τόξα και βέλη, κατασκευάζουν κανό από κορμούς, γνωρίζουν τα αλκοολούχα ποτά και έχουν αναπτύξει μια αρκετά περίπλοκη λατρεία για το ελάφι. Οι νέοι άνθρωποι απεικονίζονται ως παράξενα, θεόμορφα όντα καθώς οι Νεάντερταλ παρατηρούν συγκλονισμένοι τις γνώσεις τους στη φωτιά, τα όπλα και την ιστιοπλοΐα της Ανώτερης Παλαιολιθικής. Στις παρατηρήσεις τους για την πρώιμη ανθρώπινη συμπεριφορά, οι σύγχρονοι αναγνώστες θα αναγνωρίσουν τους προδρόμους των μεταγενέστερων ανθρώπινων κοινωνικών θεσμών: θρησκεία, πολιτισμό, θυσίες και πόλεμο.[3]
Το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος δίνει μια αξιολόγηση των γεγονότων από την οπτική ενός από τους νέους ανθρώπουςς, οι οποίοι παρόλο που έχουν σκοτώσει τους ανυπεράσπιστους Νεάντερταλ, τους φοβούνται και αναφέρονται σ' αυτούς ως διαβόλους. Λέει ότι οι πράξεις τους υπαγορεύονταν περισσότερο από τον φόβο των «διαβόλων του δάσους» παρά από την αιμοδιψία (πρέπει να σημειωθεί ότι οι Νεάντερταλ του Γκόλντινγκ έχουν εμφάνιση ζώου παρά ανθρώπου, είναι παρόμοιοι με μεγάλους ουρακοτάγκους). Οι λίγο-πολύ σύγχρονοι άνθρωποι φεύγουν με τις βάρκες τους, ελπίζοντας να μην συναντήσουν πλέον τους «διαβόλους του δάσους». Φεύγοντας παίρνουν μαζί τους το βρέφος Νεάντερταλ, το οποίο φοβούνται και αγαπούν ταυτόχρονα, υπονοώντας τη μεταγενέστερη υπόθεση της διασταύρωσης μεταξύ Νεάντερταλ και σύγχρονου ανθρώπου.[4]
Σχόλιο Επεξεργασία
Οι κριτικοί έχουν σημειώσει τη σαφή σύνδεση μεταξύ του δεύτερου μυθιστορήματος του Γκόλντινγκ και του πρώτου. [5]Ο συγγραφέας, έγραψε ο ιστορικός Πίτερ Γκριν, «απλώς δημιούργησε ένα δεύτερο μοντέλο εργασίας για να δείξει την αληθινή ανθρώπινη φύση από μια διαφορετική οπτική γωνία. Για άλλη μια φορά, η ανθρωπότητα, και μόνο η ανθρωπότητα, γεννά το κακό, και όταν ο Νέος Άνθρωπος θριαμβεύει, ο Νεάντερταλ Λοκ κλαίει - για τον ίδιο λόγο που ο Ραλφ θρήνησε τη διαφθορά της ανθρωπότητας που είχε χάσει την αθωότητά της στο Ο άρχοντας των μυγών.[6]
Μετάφραση στα ελληνικά Επεξεργασία
- Οι κληρονόμοι, μετάφραση: Νίκος Βλάχος, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 2004 [7]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ . «william-golding.co.uk/books/the-inheritors».
- ↑ . «enotes.com/topics/inheritors».
- ↑ . «patricktreardon.com/book-review-the-inheritors-by-william-golding/».
- ↑ . «theguardian.com/books/2015/sep/16/the-inheritors-william-golding-neanderthal-novel-60-years».
- ↑ Peter Green: The World of William Golding
- ↑ . «scholarworks.umt.edu/cgi/Moral world of William Golding».
- ↑ ,. «biblionet.gr/titleinfo/Οι Κληρονόμοι».