Ουαχαμπισμός

ισλαμικό θρησκευτικό κίνημα

Ο Ουαχαμπισμός (αραβικά: وهابية‎, Wahhābiya) αποτελεί θρησκευτικό κίνημα ή κλάδο του σουνιτικού Ισλάμ.[1][2][3][4] Έχει περιγραφεί ποικιλοτρόπως ως υπερσυντηρητικό,[5] φονταμενταλιστικό,[1] πουριτανικό,[6][7] ισλαμικό μεταρρυθμιστικό κίνημα, με σκοπό την αποκατάσταση της καθαρής μονοθεϊστικής λατρείας (ταουχίντ) από μελετητές και υποστηρικτές,[8] αλλά και ως εξτρεμιστικό ψευδοσουνιτικό κίνημα, από τους αντιπάλους του.[9] Οι υποστηρικές του κινήματος συχνά αντιτίθενται στον όρο «Ουαχαμπισμός» θεωρώντας τον υποτιμιτικό και προτιμούν να αποκαλούνται Σαλαφιστές ή μουαχίντ.[10][11]

Ο Ουαχαμπισμός πήρε την ονομασία του από έναν κήρυκα και λόγιο του δέκατου όγδοου αιώνα, τον Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ αλ-Ουαχάμπ (1703-1792).[12] Αυτός ξεκίνησε ένα κίνημα αφυπνισμού στην απομακρυσμένη, αραιοκατοικημένη περιοχή του Νατζντ, υποστηρίζοντας την κάθαρση από πρακτικές όπως η δημοφιλής «λατρεία των αγίων» και η επίσκεψη σε βωμούς και μαυσωλεία, ευρέως διαδεδομένες μεταξύ των μουσουλμάνων, αλλά τις οποίες θεωρούσε ειδωλολατρεία (σιρκ), ακαθαρσία και νεοτερισμό στο Ισλάμ (μπίντα).[3][13] Τελικά σύναψε συμφωνία με τον τοπικό ηγέτη Μουχάμαντ μπιν Σαούντ προσφέροντάς του πολιτική υπακοή και δίνοντας την υπόσχεση ότι η προστασία και διάδοση του κινήματος Ουαχάμπι θα σήμαινε «εξουσία και δόξα» όπως και κυριαρχία επί γης και ανδρών.[14] Το κίνημα επικεντρώνεται στην αρχή της Ταουχίντ,[15] ή της «μοναδικότητας» και «ενότητας» του Θεού.[13] Το κίνημα αντλεί επίσης από τις διδασκαλίες του θεολόγου του μεσαίωνα, Ιμπν Ταϊμίγια και του νομικού Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ.[16]

Η συμμαχία μεταξύ των οπαδών του ιμπν Αμπντ αλ-Ουαχάμπ και των διαδόχων του Μουχάμαντ μπιν Σαούντ (ο Οίκος του Σαούντ) αποδείχθηκε ότι είναι μια μάλλον ανθεκτική συμμαχία. Ο Οίκος του μπιν Σαούντ συνέχισε να διατηρεί την πολιτικο-θρησκευτική συμμαχία του με τη σέχτα Ουαχάμπι για τα επόμενα 150 χρόνια, μέσα από την τελική διακήρυξη του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας το 1932, και στη συνέχεια, αργότερα, ως τη σύγχρονη εποχή. Σήμερα οι διδασκαλίες του Μουχάμαντ ιμπν Αμπντ αλ-Ουαχάμπ είναι χρηματοδοτούμενες από το κράτος και αποτελούν την επίσημη μορφή του σουνιτικού Ισλάμ[1][17] στη Σαουδική Αραβία του 21ου αιώνα.[18]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. 1,0 1,1 1,2 «Analysis Wahhabism». PBS Frontline. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2014. For more than two centuries, Wahhabism has been Saudi Arabia's dominant creed. It is an austere form of Sunni Islam that insists on a literal interpretation of the Quran. Wahhabis believe that all those who don't practice their form of Islam are heathens and enemies. Critics say that Wahhabism's rigidity has led it to misinterpret and distort Islam, pointing to extremists such as Osama bin Laden and the Taliban. Wahhabism's explosive growth began in the 1970s when Saudi charities started funding Wahhabi schools (madrassas) and mosques from Islamabad to Culver City, California. 
  2. «Sunni Islam». globalsecurity.org. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2014. 
  3. 3,0 3,1 «Wahhabi». GlobalSecurity.org. 27 Απριλίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2005. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2008. 
  4. although some Sunnis dispute whether Wahhabism is Sunni (source: http://www.sunnah.org Αρχειοθετήθηκε 2020-02-22 στο Wayback Machine., Wahhabism: Understanding the Roots and Role Models of Islamic Extremism, by Zubair Qamar, condensed and edited by ASFA staff)
  5. Our good name: a company's fight to defend its honor J. Phillip London, C.A.C.I., Inc – 2008, "wahhabism is considered in particular an ultra-conservative orientation".
  6. Kampeas, Ron. «Fundamentalist Wahhabism Comes to U.S.». Belief.net, Associate Press. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2014. 
  7. «Wahhabi». Encyclopædia Britannica Online. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010. 
  8. Commins, David (2006). The Wahhabi Mission and Saudi Arabia. I.B. Tauris. σελ. vi. ISBN 9781845110802. 
  9. Wahhabism: Understanding the Roots and Role Models of Islamic Extremism Αρχειοθετήθηκε 2020-02-22 στο Wayback Machine., by Zubair Qamar, condensed and edited by ASFA staff, sunnah.org
  10. Mahdi, Wael (March 18, 2010). «There is no such thing as Wahabism, Saudi prince says». The National. Abu Dhabi Media. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-04-27. https://web.archive.org/web/20140427025500/http://www.thenational.ae/news/world/middle-east/there-is-no-such-thing-as-wahabism-saudi-prince-says. Ανακτήθηκε στις 12 June 2014. 
  11. Commins, David (2009). The Wahhabi Mission and Saudi Arabia. I.B.Tauris. σελ. ix. Thus, the mission's devotees contend that 'Wahhabism' is a misnomer for their efforts to revive correct Islamic belief and practice. Instead of the Wahhabi label, they prefer either Salafi, one who follows the ways of the first Muslim ancestors (salaf), or muwahhid, one who professes God's unity. 
  12. «History of Islam – Sheikh Ibn Abdul Wahab of Najd – by Prof. Dr. Nazeer Ahmed, PhD». historyofislam.com. 
  13. 13,0 13,1 Esposito 2003, σελ. 333
  14. Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom : Kings, Clerics, Modernists, Terrorists, and the Struggle for Saudi Arabia. Viking. σελίδες 10–11. the two ... concluded a pact. Ibn Saud would protect and propagate the stern doctrines of the Wahhabi mission, which made the Koran the basis of government. In return, Abdul Wahhab would support the ruler, supplying him with 'glory and power.' Whoever championed his message, he promised, 'will, by means of it, rule and lands and men.' 
  15. see also: Glasse, Cyril, The New Encyclopedia of Islam, Rowman & Littlefield, (2001), pp.469–472
  16. «Wahhabi». Encyclopædia Britannica Online. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010. 
  17. Glasse, Cyril (2001). The New Encyclopedia of Islam. AltaMira Press. σελ. 469. A sect dominant in Saudi Arabia and Qatar, at the beginning of the 19th century it gained footholds in India, Africa, and elsewhere. 
  18. Izady, Mehrdad (2014) [1999]. «Demography of Religion in the Gulf». Mehrdad Izady.