Ο Λάρα (Μπάιρον)

Ποίημα του Λόρδου Μπάιρον

Ο Λάρα (αγγλικός τίτλος: Lara, A Tale) είναι τραγικό αφηγηματικό ποίημα με ομοιοκαταληξία του Λόρδου Μπάιρον που δημοσιεύτηκε το 1814.Το ποίημα αποτελείται από δύο άσματα και είναι μία από τις λεγόμενες «Ανατολίτικες ιστορίες».[1]

Ο Λάρα
Η ανώνυμη έκδοση του 1814
ΣυγγραφέαςΛόρδος Βύρων
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1814
Μορφήποίημα

Το ποίημα αφηγείται την ιστορία της μοιραίας επιστροφής του κόμη Λάρα στην πατρίδα του μετά από χρόνια που πέρασε στο εξωτερικό ταξιδεύοντας στην Ανατολή. Θεωρείται από τους κριτικούς ένα είδος συνέχειας του Κουρσάρου.[2]

Δημοσίευση Επεξεργασία

Ο Λάρα ήταν το πρώτο έργο του Μπάιρον αφού εγκατέλειψε την ιδέα να σταματήσει να γράφει. Το ποίημα δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1814 μαζί με τη Ζακλίν του Σάμιουελ Ρότζερς (επίσης ανώνυμο) χωρίς καμία ένδειξη ότι το βιβλίο περιείχε έργα δύο διαφορετικών συγγραφέων. Παρά την ανωνυμία του συγγραφέα, το ποίημα σημείωσε τεράστια επιτυχία και ανατυπώθηκε τρεις φορές διαδοχικά, πουλώντας σχεδόν 7.000 αντίτυπα. Το όνομα του Μπάιρον τυπώθηκε μόνο στην τέταρτη έκδοση, στην οποία το ποίημα δημοσιεύτηκε μεμονωμένα χωρίς το έργο του Ρότζερς.[3]

Υπόθεση Επεξεργασία

Πρώτο άσμα Επεξεργασία

Ο κόμης Λάρα επιστρέφει στο σπίτι του αφού ταξίδεψε στην Ανατολή για αρκετά χρόνια και όλοι τον πίστευαν νεκρό. Τον συνοδεύει ο ανατολίτης ακόλουθός του Καλέντ, που του είναι σιωπηρά αφοσιωμένος. Ο Λάρα, ορφανός από την παιδική του ηλικία, έζησε μια άστατη νεότητα στην πατρίδα του, αλλά τα ταξίδια του τον άλλαξαν, επέστρεψε σιωπηλός και συγκρατημένος και ανέλαβε τη διαχείριση των κτημάτων του. Μια νύχτα με πανσέληνο, οι υπηρέτες του ξυπνούν ξαφνικά από τρομακτικές κραυγές και βρίσκουν τον κύριό τους να βρίσκεται στο πάτωμα στην κύρια αίθουσα του οικήματος. Τον συνεφέρνει ο Καλέντ, ο οποίος του μιλάει σε ξένη γλώσσα. Οι υπηρέτες πιστεύουν ότι ο αριστοκράτης έχει δει ένα φάντασμα ή κάποιο κολασμένο όραμα.

Ο Λάρα παρευρίσκεται σε μια δεξίωση του κόμη Ότο, όπου τον αναγνωρίζει ο σερ Έζελιν, συγγενής του ιδιοκτήτη, τον κατηγορεί ότι διέπραξε εγκλήματα και θηριωδίες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του και τον προκαλεί σε μονομαχία. Ο Ότο διατάζει να εμφανιστούν οι δυο τους την επομένη ενώπιον δικαστή για έρευνα, ο Λάρα δέχεται και φεύγει με τον Καλέντ. Ο Έζελιν φεύγει λίγο αργότερα.[4]

Δεύτερο άσμα Επεξεργασία

 
Ο Λάρα και ο Καλέντ, πίνακας του Ζυλ Ζολιβέ (π. 1834)[5]

Ο Λάρα πηγαίνει στην ακρόαση, αλλά ο Έζελιν δεν εμφανίζεται και ο Ότο αποφασίζει να μονομαχήσει ο ίδιος αντί για τον ξάδερφό του. Αφού νίκησε τον Ότο, ο Λάρα του χαρίζει τη ζωή με τη μεσολάβηση των παρόντων ευγενών. Εν τω μεταξύ, ο Έζελιν έχει εξαφανιστεί εντελώς, χωρίς να έχει επιστρέψει ποτέ από τη βραδινή δεξίωση του Ότο. Οι υποψίες στρέφονται γρήγορα στον Λάρα και ο Ότο υποκινεί τους υπόλοιπους ευγενείς να δικάσουν τον Λάρα. Έχοντας προβλέψει την απειλή, ο Λάρα έχει καλλιεργήσει τη συμπάθεια των καταπιεσμένων αγροτών της περιοχής και μπορεί να βασιστεί στη συμπάθειά τους. Όταν ο Όθο εξαπολύει τους ευγενείς εναντίον του, οι άνθρωποι ξεσηκώνονται για την υπεράσπισή του.

Μετά από κάποιες αρχικές νίκες, οι επαναστάτες με επικεφαλής τον Λάρα ηττούνται από τους αριστοκράτες και ο κόμης αποφασίζει να σώσει τους εναπομείναντες άνδρες του οδηγώντας τους πέρα ​​από τα σύνορα σε μια άλλη χώρα. Ωστόσο, οι εξεγερμένοι δέχονται επίθεση από τους άνδρες του Ότο κοντά στα σύνορα, ο Λάρα τραυματίζεται θανάσιμα από ένα βέλος, πέφτει από το άλογό του και πεθαίνει στην αγκαλιά του Καλέντ. Όταν ο Λάρα πεθαίνει, ο Καλέντ λιποθυμά και αποκαλύπτεται ότι είναι μεταμφιεσμένη γυναίκα. [6]Αρνείται να απομακρυνθεί από το πτώμα του Λάρα, και παραμένει δίπλα στο δέντρο στο οποίο έπεσε και θάφτηκε ο αγαπημένος της, μέχρι το θάνατό της.

Ένα υστερόγραφο αναφέρει ότι ένας ντόπιος ξυλοκόπος είδε έναν μασκοφόρο ιππότη να πετάει το σώμα του σερ Έζελιν στη λίμνη τη νύχτα της εξαφάνισής του. [7]

Σχολιασμός Επεξεργασία

Μια από τις υποσημειώσεις του Μπάιρον εξηγεί ότι, αν και το όνομα Λάρα είναι ισπανικής προέλευσης, «καμία περίσταση τοπικής ή εθνικής περιγραφής δεν καθορίζει τη σκηνή ή τον ήρωα του ποιήματος σε καμία χώρα ή ηλικία».

Το ποίημα θεωρείται συνέχεια του ποιήματος του συγγραφέα Ο Κουρσάρος. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο Λάρα ταυτίζεται με τον κουρσάρο Κόνραντ και ο ακόλουθος Καλέντ πιστεύεται ότι είναι η Γκιουλνάρ, η γυναίκα που τον αγάπησε.[8]

Παραπομπές Επεξεργασία