Ο Σικελός ή Ο έρωτας ζωγράφος

Ο Σικελός ή Ο έρωτας ζωγράφος (γαλλικός τίτλος: Le Sicilien ou l'Amour peintre) είναι μονόπρακτη κωμωδία του Μολιέρου, σε μουσική Ζαν-Μπατίστ Λυλί, με λιμπρέτο του Μολιέρου. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1667 στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι.

Ο Σικελός ή Ο έρωτας ζωγράφος

Εικονογράφηση από έκδοση του 1682
Συγγραφέας	Μολιέρος
Γλώσσα	Γαλλικά
Ημερομηνία δημιουργίας	1667
Ημερομηνία δημοσίευσης	1668 1667
Μορφή	θεατρικό έργο
δεδομένα ()

Το έργο, προπομπός της όπερα-κομίκ, συνδυάζει τραγούδι, χορό και κωμωδία. Ο Ζαν-Μπατίστ Λυλί θεωρείται ότι δημιούργησε εδώ την «καλύτερη μουσική του σύνθεση χάρη στη χαρούμενη ισορροπία μεταξύ της εναλλαγής των μουσικών ιντερμέδιων, του λόγου, του τραγουδιού και των φωνητικών συνόλων».

Η υπόθεση αναφέρεται στα σχέδια που καταστρώνει ένας ερωτευμένος νεαρός Γάλλος ευγενής, με τη βοήθεια του πολυμήχανου υπηρέτη του, για να απαγάγει μια νεαρή Ελληνίδα σκλάβα από τον αφέντη της δον Πέντρο. Ο Μολιέρος συμμετείχε στην παράσταση στον ρόλο του δον Πέντρο.

Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων στην Κομεντί Φρανσαίζ, το 1679 η μουσική ήταν του Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ και το 1780 ανέβηκε με μουσική σύνθεση του Αντουάν Ντωβέρν. Το 1892 ο Καμίγ Σαιν-Σανς συνέθεσε τη μουσική για την παράσταση στο Γαλλικό Θέατρο στο Παρίσι.

Ο Μπωμαρσαί εμπνεύστηκε από αυτήν την κωμωδία τον Κουρέα της Σεβίλλης.

Υπόθεση

Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Μεσσήνη. Ο δον Πέντρο, ένας Σικελός αριστοκράτης, κρατά μια όμορφη νεαρή Ελληνίδα, την Ισιδώρα, σκλάβα κλεισμένη στο σπίτι του. Είναι ερωτευμένος μαζί της και θέλει να την παντρευτεί. Αλλά η ομορφιά της συγκίνησε επίσης τον Άδραστο, έναν νεαρό Γάλλο ευγενή, ο οποίος, εδώ και δυο μήνες, προσπαθεί να την κατακτήσει και να την ελευθερώσει. Ο Άδραστος προσλαμβάνει μουσικούς που τραγουδούν μια σερενάτα κάτω από το παράθυρο της Ισιδώρας. Ο ζηλότυπος Δον Πέντρο αγανακτισμένος διαλύει τους μουσικούς και χτυπά τον υπηρέτη του Άδραστου τον Αλή, που υπόσχεται να τον εκδικηθεί και να μηχανευθεί ένα κόλπο για να βοηθήσει τον αφέντη του.

Η Ισιδώρα κατηγορεί τον δον Πέντρο ότι περιορίζει την ελευθερία της και ποτέ δεν θα πετύχει τον έρωτά της μ' αυτόν τον τρόπο. Ο Αλή, μεταμφιεσμένος σε Τούρκο, συστήνεται ως δάσκαλος χορού και λέει στην Ισιδώρα την ώρα του χορού ότι ο Άδραστος είναι ερωτευμένος μαζί της. Ο Δον Πέντρο τον διώχνει, αλλά ο υπηρέτης τον προειδοποιεί ότι ο κύριός του θα κερδίσει την κοπέλα ούτως ή άλλως.

Όταν μαθαίνουν ότι ο δον Πέντρο ψάχνει έναν ζωγράφο για να ζωγραφίσει το πορτρέτο της Ισιδώρας, ο Άδραστος παρουσιάζεται μεταμφιεσμένος σε καλλιτέχνη. Καθώς ζωγραφίζει το πορτρέτο της Ισιδώρας, της εκφράζει τον έρωτά του. Ξαφνικά μπαίνει ο Αλή, μεταμφιεσμένος σε Σικελό ιππότη που ζητά μια συμβουλή. Αποσπά την προσοχή του δον Πέντρο ενώ ο Άδραστος και η Ισιδώρα κανονίζουν την απαγωγή της.

Ο Αλή και ο Άδραστος φεύγουν, αλλά εμφανίζεται η Ζαΐδα. Παρακαλεί τον ευγενή άρχοντα να την προστατεύσει από τη δίωξη του βίαιου και ζηλιάρη συζύγου της. Ο δον Πέντρο την κρύβει στο δωμάτιο της Ισιδώρας. Ο Άδραστος μπαίνει στο σπίτι, προσποιείται ότι είναι θυμωμένος και απαιτεί να πάρει πίσω τη γυναίκα του. Ο δον Πέντρο τον καθησυχάζει και ζητά από τη Ζαΐδα να επιστρέψει στον σύζυγο. Μεταμφιεσμένη με τα ρούχα της Ζαΐδας, που στην πραγματικότητα είναι η αδελφή του Άδραστου, η Ισιδώρα φεύγει από το σπίτι με τον Άδραστο. Ο δον Πέντρο ανακαλύπτει την εξαπάτηση και ζητά βοήθεια. Πηγαίνει να καταγγείλει την απαγωγή στον δικαστή, ο οποίος, απασχολημένος με τη διασκέδαση και τα μπαλέτα, αναβάλλει για την επόμενη μέρα την αναζήτηση και έτσι τον κάνει να χάσει την όμορφη δραπέτισσα σκλάβα.

Η παράσταση τελειώνει με ένα μπαλέτο με χορευτές ντυμένους Μαυριτανούς. Στην πρώτη παράσταση, στον ρόλο ενός από τους Μαυριτανούς χόρεψε ο ίδιος ο Λουδοβίκος ΙΔ', τους άλλους τρεις ο Κύριος (Φίλιππος Α' της Ορλεάνης) και οι μαρκήσιοι ντε Βιλερουά και ντε Ρασάν. Συμμετείχαν επίσης η δούκισσα της Ορλεάνης, η δούκισσα ντε Λαβαλιέ και άλλα πρόσωπα της βασιλικής αυλής.