Ο Φιάκας
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Φιάκας είναι κοινωνική σάτιρα του Δημοσθένη Μισιτζή.
Υπόθεση Επεξεργασία
Ο Φιάκας προσπαθεί να πλησιάσει την πλούσια Ευανθία με την υπόσχεση του γάμου για να ανελιχθεί κοινωνικά. και να εξοφλήσει τα χρέη του. Βοηθός στα σχέδιά του είναι ο κουτοπόνηρος υπηρέτης του. Η Κοκκώνα Φρόσω,θεία της Ευανθίας είναι βοηθός της. Τον κυνηγούν οι δανειστές του κι εκείνος σπεύδει να αφήσει επιστολή στην οποία γράφει ότι είναι Βαρώνος ώστε να την δει η Ευανθία και να ξεγελαστεί. Ενόψει της επίσκεψής της στήνουν σκηνικό αφέντης και υπηρέτης για να την υποδεχθούν καταλλήλως: η Ευανθία ανακαλύπτει την επιστολή στην οποία προσφωνείται ο Φιάκας βαρόνος Ερρίκος δε Μαστερχάουζεν του Βερολίνου και ότι δήθεν το κάνει όλο αυτό για να δοκιμάσει την αγάπη της. Εκείνη φεύγοντας αφήνει 23 λίρες στον υπηρέτη για τους μισθούς του. Ο Φιάκας ξεγελάει τον υπηρέτη του και του παίρνει τις λίρες. Η Ευανθία δηλώνει ενθουσιασμένη στην θεία της για τον μέλλοντα σύζυγό της και την αρχοντική οικογένειά του. Ο Φιάκας με τον υπηρέτη του επισκέπτονται το σπίτι της Ευανθίας και της λένε πως έλαβαν δήθεν τηλεγράφημα από το Βερολίνο πως έγινε ο Φιάκας υπουργός. Μεταξύ τους οι δύο άντρες μιλούν γερμανικά με αστείο αποτέλεσμα. Τελικά εμφανίζονται οι δανειστές και η απάτη αποκαλύπτεται.
Απήχηση Επεξεργασία
Το έργο είχε τεράστια εκδοτική και σκηνική απήχηση. Πρωτοπαίχτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1870 στη Λέσχη της Εταιρείας Φιλομούσων Υψωμαθειών από ερασιτεχνικό θίασο και στις 23 Ιανουαρίου 1871 από το Σύλλογο Φιλομαθών Βλάγκας Αι Μούσαι. Στις δύο αυτές παραστάσεις παίζεται με τον τίτλο Ο απατεών. Στα τουρκικά παίχτηκε το 1874 και 1878,το 1879 από δυο επαγγελματικούς θιάσους και έναν ερασιτεχνικό. Το 1880 από τέσσερις διαφορετικούς θιάσους. Το 1872 εκδίδεται από το περιοδικό Ευριδίκη,μια γυναικεία επιθεώρηση. Ακολουθούν τρεις συνεχόμενες επανεκδόσεις στην Κωνσταντινούπολη: 1876, 1884, 1888. Το 1881 εκδίδεται στην Αθήνα και ανατυπώνεται διαδοχικά : 1892, 1897, 1900, 1905, 1908, 1926. Τα αίτια της απήχησης ίσως πρέπει να αναζητηθούν στον αντιδυτικό διδακτισμό του.[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Βάλτερ Πούχνερ, «Ο Φιάκας », Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας, τομ. Β, 1 Από την Επανάσταση του 1821 ως τη Μικρασιατική Καταστροφή, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.238-239
Πηγές Επεξεργασία
- Βάλτερ Πούχνερ, «Ο Φιάκας », Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας, τομ. Β, 1 Από την Επανάσταση του 1821 ως τη Μικρασιατική Καταστροφή, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ.237-253
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ Ο ΦΙΑΚΑΣ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
