Πατριάρχης Ησαΐας
Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ησαΐας καταγόταν από την Ήπειρο και μόναζε στο Άγιο Όρος.
| Πατριάρχης Ησαΐας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13ος αιώνας Ήπειρος |
| Θάνατος | 13 Μαΐου 1332 Κωνσταντινούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1323–1332) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βίος Επεξεργασία
Βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί Αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β΄ Παλαιολόγου, την εποχή που ο πατριαρχικός θρόνος χήρευε πάνω από δύο έτη[1], από τον θάνατο δηλαδή του Γερασίμου Α΄ στις 19 Απριλίου 1321. Κατόπιν επιθυμίας του Αυτοκράτορα εξελέγη Πατριάρχης το 1323[2], παρότι ήταν σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών και τόσο χαμηλής μόρφωσης, που λέγεται ότι δυσκολευόταν και να υπογράψει[3]. Επίσης, δεν είχε καν χειροτονηθεί ιερέας και φαίνεται ότι ο Αυτοκράτορας τον επέλεξε επειδή τον θεωρούσε διαχειρίσιμο[2][α].
Αναμείχθηκε στις πολιτικές διενέξεις, με συνέπεια ο Ανδρόνικος Β΄ να τον φυλακίσει το 1327, κατ'άλλους στη Μαγναύρα[6], κατ'άλλους στη Μονή Μαγγάνων[7], επειδή αρνήθηκε να αφορίσει τον εγγονό του, Ανδρόνικο Γ΄[8]. Όταν, την επόμενη χρονιά, ο Ανδρόνικος Γ΄ πήρε τον έλεγχο της Κωνσταντινούπολης και ανάγκασε τον παππού του να παραιτηθεί, επανέφερε τον Ησαΐα πανηγυρικά στον πατριαρχικό θρόνο, με τη συνοδεία μουσικών και κωμικών[6].
Επί πατριαρχίας του διεξήχθησαν συνεννοήσεις για την ένωση της Αρμενικής με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Το 1330 ή 1331 έστειλε επιστολή στον βασιλιά Λέοντα Δ΄ της Αρμενίας και στον Αρμένιο Πατριάρχη[9], με τις οποίες ζητούσε την αναγνώριση της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι προσπάθειες αυτές όμως δεν καρποφόρησαν. Το έτος 1332 τον Πατριάρχη Ησαΐα επισκέφθηκε ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄, προκειμένου να διεξαγάγει συνομιλίες για την Ένωση των Εκκλησιών, επίσης χωρίς αποτέλεσμα.
Ο Ησαΐας πέθανε το 1334 και ετάφη στη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Σώζονται πολλές συνοδικές αποφάσεις και επιστολές της Πατριαρχίας του[β].
Υποσημειώσεις και παραπομπές Επεξεργασία
Υποσημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ Οι δύο κύριες μαρτυρίες που έχουμε για τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές της εποχής, αυτές του Ιωάννη Καντακουζηνού και του Νικηφόρου Γρηγορά, διαφέρουν κυρίως διότι ο Καντακουζηνός ήταν οπαδός του Ανδρόνικου του Νέου, ενώ ο Γρηγοράς του Ανδρόνικου του Παλαιού[4] και γι'αυτό καταγγέλλει συνεχώς τον Ησαΐα[5].
- ↑ Πολλές από αυτές σώζονται στο έργο «Μανουήλ Καλέκα, τα ευρισκόμενα πάντα», διαθέσιμο online[10].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Runciman, σελ. 148.
- ↑ 2,0 2,1 Le Beau, Charles (1835). Histoire du bas-Empire. T. XIX (PDF) (στα Γαλλικά). Παρίσι: Firmin Didot Frères. σελ. 315.
- ↑ Berault-Bercastel, Antoine Henri (1806). Historia eclesiástica. Tomo XIII (στα Ισπανικά). Μαδρίτη: Imprenta de don Josef del Collado. σελ. 383.
- ↑ Gibbon, Edward (1821). «LXIII». The History of the Decline and Fall of the Roman Empire, Vol. VIII (στα Αγγλικά). Oxford: R. Priestley. σελ. 8.
- ↑ Le Beau, όπ.π. σελ.315-383-384-423.
- ↑ 6,0 6,1 J.J. Norwich: A Short History of Byzantium, Alfred A. Knopf Pub., 1997, σελ. 338
- ↑ Berault-Bercastel, όπ.π., σελ. 385
- ↑ Runciman, σελ. 150.
- ↑ Καλέκα, Μανουήλ (1865). Τα ευρισκόμενα πάντα. Παρίσι: Jacques-Paul Migne. σελ. 1207-1211.
- ↑ Καλέκα, Μανουήλ (1865). Τα ευρισκόμενα πάντα. Παρίσι: Jacques-Paul Migne. σελ. 1159.
Πηγές Επεξεργασία
- Οικουμενικό Πατριαρχείο Αρχειοθετήθηκε 2012-04-10 στο Wayback Machine.
- Steven Runciman (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος. ISBN 9607217225.