Πράσινα σταροχώραφα με κυπαρίσσια

Το έργο Πράσινα σταροχώραφα με κυπαρίσσια (γαλλικά: Champ de blé vert avec cyprès) είναι μια ελαιογραφία σε καμβά του Ολλανδού μετα-ιμπρεσιονιστή Βίνσεντ βαν Γκογκ. Ολοκληρώθηκε το 1889, ενώ ο Βαν Γκογκ είχε εγκλειστεί οικειοθελώς στο άσυλο του Αγίου Παύλου κοντά στο Σεν Ρεμί στην Προβηγκία. Αρκετοί πίνακες με σιταροχώραφα με κυπαρίσσια έγιναν όταν ο Βαν Γκογκ ήταν σε θέση να αφήσει τους χώρους του ασύλου και να εξερευνήσετε το τοπίο της περιοχής. Εκτός από την αγάπη του για τα κυπαρίσσια, ο Βαν Γκογκ είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στα χωράφια με σιτάρι. Τα απεικονίζει δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια. Για τον Βίνσεντ συμβόλιζαν τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και έβρισκε μέσα τους παρηγοριά και έμπνευση.

Πράσινα σταροχώραφα με κυπαρίσσια
Ονομασία	Πράσινα σταροχώραφα με κυπαρίσσια
Δημιουργός	Q5582
Έτος δημιουργίας	1889
Είδος	λάδι σε καμβά
Ύψος	92.5 εκ.
Πλάτος	73.5 εκ.
Μουσείο	Εθνική Πινακοθήκη της Πράγας
Σημειώσεις	Τίτλος στα γαλλικά: "Champ de blé vert avec cyprès"
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Στα μέσα του Ιουνίου 1889, ο Βίνσεντ έγραφε στην αδελφή του Ουίλ ότι είχε μόλις ολοκληρώσει έναν πίνακα ζωγραφικής που απεικόνιζε «ένα χωράφι με κίτρινο σιτάρι που περιβάλλεται από βάτα και πράσινους θάμνους. Στο τέλος του χωραφιού ένα μικρό ροζ σπίτι με ένα ψηλό και σκούρο κυπαρίσσι ξεχωρίζει από τους μακρινούς μωβ και μπλε λόφους, καθώς και από έναν αξέχαστο μπλε ουρανό με ροζ ραβδώσεις των οποίων οι καθαρές αποχρώσεις έρχονται σε αντίθεση με τα ήδη βαριά, καμένα στάχια, των οποίων οι τόνοι είναι τόσο ζεστοί όσο η κόρα ενός καρβελιού ψωμί.»

Αν και η σύνθεση είναι παρόμοια με πολλά έργα ζωγραφικής από τον Κλωντ Μονέ, τον Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ, τον Άλφρεντ Σίσλεϋ και τον Καμίλ Πισαρό, ο Ρόναλντ Πίνκβανς λέει ότι «σε σύγκριση με την υψηλή τεχνική των Ιμπρεσιονιστών, το χρώμα χρησιμοποιείται περισσότερο τοπικά και οι πινελιές είναι πιο οργανικές και δυναμικά φωλιασμένες.» Ωστόσο, «χωρίς χωρικές στρεβλώσεις, χωρίς υπερβολικά αυξημένες χρωματικές τονικότητες και χωρίς επαναστατικό συμβολισμό, το τοπίο επιβεβαιώνει την φυσικότητά του μέσα από μια ιμπρεσιονιστική σύμβαση. Ούτε εκδηλώνει ψυχολογική ένταση, ούτε προβάλλει ένα νοσηρό όραμα.»