Βικιπαίδεια

Πραγματική αλγεβρική γεωμετρία

Στα μαθηματικά, η πραγματική αλγεβρική γεωμετρία είναι ο υποκλάδος της αλγεβρικής γεωμετρίας που μελετά τα πραγματικά αλγεβρικά σύνολα, δηλαδή τις λύσεις σε πραγματικούς αριθμούς αλγεβρικών εξισώσεων με συντελεστές σε πραγματικούς αριθμούς, και τις αντιστοιχίες μεταξύ αυτών των συνόλων (ιδίως τις αντιστοιχίες πραγματικών πολυωνύμων).

Η ημι-αλγεβρική γεωμετρία είναι η μελέτη των ημι-αλγεβρικών συνόλων, δηλαδή των λύσεων σε πραγματικούς αριθμούς αλγεβρικών ανισοτήτων με συντελεστές σε πραγματικούς αριθμούς, και των αντιστοιχιών μεταξύ αυτών των συνόλων. Οι πιο φυσικές απεικονίσεις μεταξύ ημι-αλγεβρικών συνόλων είναι οι ημι-αλγεβρικές απεικονίσεις, δηλαδή απεικονίσεις των οποίων τα γραφήματα είναι ημι-αλγεβρικά σύνολα.

Ορολογία Επεξεργασία

Σήμερα, οι λέξεις "ημι-αλγεβρική γεωμετρία" και "πραγματική αλγεβρική γεωμετρία" χρησιμοποιούνται συνώνυμα, επειδή τα πραγματικά αλγεβρικά σύνολα δεν μπορούν να μελετηθούν σοβαρά δίχως τη χρήση των ημι-αλγεβρικών συνόλων. Παραδείγματος χάριν, η προβολή ενός πραγματικού αλγεβρικού συνόλου κατά μήκος ενός άξονα συντεταγμένων δεν είναι απαραίτητα ένα πραγματικό αλγεβρικό σύνολο, αλλά είναι πάντοτε ένα ημι-αλγεβρικό σύνολο: αυτό είναι το θεώρημα των Τάρσκι-Σέιντενμπεργκ.[1][2] Συναφή πεδία είναι η θεωρία των ο-ελάχιστων και η πραγματική αναλυτική γεωμετρία.

Παραδείγματα: Οι πραγματικές επίπεδες καμπύλες αποτελούν παραδείγματα πραγματικών αλγεβρικών συνόλων και τα πολύεδρα αποτελούν παραδείγματα ημι-αλγεβρικών συνόλων. Οι πραγματικές αλγεβρικές συναρτήσεις και οι συναρτήσεις Νας είναι παραδείγματα ημιαλγεβρικών απεικονίσεων. Οι τμηματικά πολυωνυμικές απεικονίσεις (βλέπε την εικασία Πιρς-Μπίρκοφ) είναι επίσης ημι-αλγεβρικές απεικονίσεις.

Η υπολογιστική πραγματική αλγεβρική γεωμετρία ασχολείται με τις αλγοριθμικές πτυχές της πραγματικής αλγεβρικής (και ημιαλγεβρικής) γεωμετρίας. Ο κύριος αλγόριθμος είναι η κυλινδρική αλγεβρική αποσύνθεση. Χρησιμοποιείται για την κοπή ημιαλγεβρικών συνόλων σε ωραία κομμάτια και για τον υπολογισμό των προβολών τους.

Η πραγματική άλγεβρα είναι το μέρος της άλγεβρας που είναι σχετικό με την πραγματική αλγεβρική (και ημι-αλγεβρική) γεωμετρία. Ασχολείται κυρίως με τη μελέτη διατεταγμένων πεδίων και διατεταγμένων δακτυλίων (ιδίως πραγματικών κλειστών πεδίων) και τις εφαρμογές τους στη μελέτη θετικών πολυωνύμων και αθροισμάτων τετραγώνων πολυωνύμων. (Βλέπε το 17ο πρόβλημα του Χίλμπερτ και το Positivestellensatz του Κριβίν.) Η σχέση της πραγματικής άλγεβρας με την πραγματική αλγεβρική γεωμετρία είναι παρόμοια με τη σχέση της αντιμεταθετικής άλγεβρας με την μιγαδική αλγεβρική γεωμετρία. Συναφή πεδία είναι η θεωρία των προβλημάτων στιγμής, η κυρτή βελτιστοποίηση, η θεωρία των τετραγωνικών μορφών, η θεωρία αποτίμησης και η θεωρία μοντέλων.

Χρονοδιάγραμμα της πραγματικής άλγεβρας και της πραγματικής αλγεβρικής γεωμετρίας Επεξεργασία

  • 1826 Αλγόριθμος του Φουριέ για συστήματα γραμμικών ανισοτήτων[3] Ανακαλύφθηκε εκ νέου από τον Λόιντ Ντάινς το 1919[4] και τον Θεόδωρο Μότζκιν το 1936[5].
  • 1835 Θεώρημα του Στουρμ για την καταμέτρηση πραγματικών ριζών[6]
  • 1856 Θεώρημα του Ερμίτ για την καταμέτρηση πραγματικών ριζών[7].
  • 1876 Θεώρημα καμπυλών του Χάρνακ[8] (Αυτό το όριο για τον αριθμό των συνιστωσών επεκτάθηκε αργότερα σε όλους τους αριθμούς Μπέτι όλων των πραγματικών αλγεβρικών συνόλων[9][10][11] και όλων των ημιαλγεβρικών συνόλων[12]).
  • 1888 Το θεώρημα του Χίλμπερτ για τα τριμερή τεταρτημόρια.[13]
  • 1900 Τα προβλήματα του Χίλμπερτ (ιδίως το 16ο και το 17ο πρόβλημα)
  • 1902 Λήμμα του Φάρκας[14] (Μπορεί να επαναδιατυπωθεί ως γραμμική θετική πρόταση.)
  • 1914 Ο Ανιμπάλ Κομεσάτι έδειξε ότι δεν είναι κάθε πραγματική αλγεβρική επιφάνεια διαιρετική με την RP2[15].
  • 1916 Η εικασία του Φεγιέρ για τα μη αρνητικά τριγωνομετρικά πολυώνυμα[16] (Λύθηκε από τον Φρίγκιες Ρης[17])).
  • 1927 Η λύση του 17ου προβλήματος του Χίλμπερτ από τον Εμίλ Άρτιν[18].
  • 1927 Θεώρημα Κρουλ-Μπέερ[19][20] (σύνδεση μεταξύ ταξινομήσεων και αποτιμήσεων)
  • 1928 Θεώρημα του Πόλια για τα θετικά πολυώνυμα σε ένα απλό[21]
  • 1929 Ο B.Λ. βαν ντερ Βέρντεν σκιαγραφεί μια απόδειξη ότι τα πραγματικά αλγεβρικά και ημιαλγεβρικά σύνολα είναι τριγωνοποιήσιμα[22], αλλά δεν αναπτύχθηκαν τα απαραίτητα εργαλεία για να γίνει το επιχείρημα αυστηρό.
  • 1931 Η απαλοιφή πραγματικών ποσοδεικτών του Άλφρεντ Τάρσκ[23] Βελτιωμένη και διαδεδομένη από τον Αβραάμ Σέιντενμπεργκ το *1954[24](Και οι δύο χρησιμοποιούν το θεώρημα του Στουρμ).
  • Το 1936 ο Χέρμπερτ Σέιφερτ απέδειξε ότι κάθε κλειστή ομαλή υποπολλαπλότητα του   με τετριμμένη κανονική δέσμη, μπορεί να ισοτοπίζεται σε μια συνιστώσα ενός μη ιδιάζοντος πραγματικού αλγεβρικού υποσυνόλου του   που είναι μια πλήρης τομή[25] (από το συμπέρασμα αυτού του θεωρήματος δεν μπορεί να αφαιρεθεί η λέξη "συνιστώσα"[26]).
  • 1940 Θεώρημα αναπαράστασης του Μάρσαλ Στόουν για μερικώς διατεταγμένους δακτυλίους[27]. Βελτιώθηκε από τον Ρίτσαρντ Κάντισον το 1951[28] και τον Ντόναλντ Ντιμπουά το 1967[29] (θεώρημα αναπαράστασης Κάντισον-Ντιμπουά). Περαιτέρω βελτίωση από τον Μιχάι Πουτινάρ το 1993[30] και τον Ιακόμπι το 2001[31] (θεώρημα αναπαράστασης Πουτινάρ-Τζακόμπι).
  • 1964 Τριγωνικά ημι-αναλυτικά σύνολα του Λογιάσεβιτς[32]
  • 1964 Ο Χάισουκε Χιρονάκα απέδειξε το θεώρημα της επίλυσης της ιδιομορφίας[33]
  • 1964 Η Χάσλερ Χουίτνεϋ απέδειξε ότι κάθε αναλυτική ποικιλία δέχεται μια διαστρωμάτωση που ικανοποιεί τις συνθήκες Γουίτνεϊ[34].
  • 1967 Ο Τεοντόρ Μότζκιν βρίσκει ένα θετικό πολυώνυμο που δεν είναι άθροισμα τετραγώνων πολυωνύμων[35].
  • 1972 Ο Βλαντίμιρ Ρόχλιν απέδειξε την εικασία του Γκούντκοφ[36].
  • 1972 Ο Βλαντίμιρ Ρόχλιν απέδειξε την εικασία του Γκούντκοφ[37].
  • 1973 Ο Αλμπέρτο Τογκνόλι απέδειξε ότι κάθε κλειστή ομαλή πολλαπλότητα είναι διαφορικό προς ένα μη-συνιστώμενο πραγματικό αλγεβρικό σύνολο[38].
  • 1975 Ο Τζορτζ Ε. Κόλινς ανακαλύπτει τον αλγόριθμο κυλινδρικής αλγεβρικής αποσύνθεσης, ο οποίος βελτιώνει την απαλοιφή πραγματικών ποσοδεικτών του Τάρσκι και επιτρέπει την εφαρμογή του σε υπολογιστή[39].
  • 1973 Ο Ζαν-Λουί Βερντιέ αποδεικνύει ότι κάθε υποαναλυτικό σύνολο δέχεται μια διαστρωμάτωση με τη συνθήκη (w)[40].
  • 1979 Ο Μισέλ Κοστ και η Μαρί-Φρανσουάζ Ρουά ανακαλύπτουν το πραγματικό φάσμα ενός αντιμεταθετικού δακτυλίου[41].
  • Το 1980 ο Όλεγκ Βάιρο εισήγαγε την τεχνική "patch working" και τη χρησιμοποίησε για να ταξινομήσει πραγματικές αλγεβρικές καμπύλες χαμηλού βαθμού[42]. Αργότερα ο Ίλια Ίτενμπεργκ και ο Βάιρο τη χρησιμοποίησαν για να παράγουν αντιπαραδείγματα στην εικασία του Ράγκσντεϊλ[43][44] και ο Γκριγκόρι Μιχάλκιν την εφάρμοσε στην τροπική γεωμετρία για την καταμέτρηση καμπυλών[45].
  • 1980 Ο Σέλμαν Ακμπουλούτ και ο Χένρι Κ. Κινγκ έδωσαν έναν τοπολογικό χαρακτηρισμό των πραγματικών αλγεβρικών συνόλων με απομονωμένες ιδιομορφίες και χαρακτήρισαν τοπολογικά μη-σημαδιακά πραγματικά αλγεβρικά σύνολα (όχι απαραίτητα συμπαγή)[46].
  • 1980 Οι Ακμπουλούτ και Κινγκ απέδειξαν ότι κάθε κόμβος στο   είναι ο σύνδεσμος ενός πραγματικού αλγεβρικού συνόλου με απομονωμένη ιδιομορφία στο [47]
  • 1981 Οι Ακμπουλούτ και Κινγκ απέδειξαν ότι κάθε συμπαγής PL πολλαπλότητα είναι PL ομοιομορφική με ένα πραγματικό αλγεβρικό σύνολο[48][49][50].
  • 1983 Οι Ακμπουλούτ και Κινγκ εισήγαγαν τους "Πύργους Τοπολογικής Ανάλυσης" ως τοπολογικά μοντέλα πραγματικών αλγεβρικών συνόλων, από τα οποία προέκυψαν νέες τοπολογικές αναλλοίωτες των πραγματικών αλγεβρικών συνόλων, και χαρακτήρισαν τοπολογικά όλα τα τρισδιάστατα αλγεβρικά σύνολα[51]. Αυτές οι αναλλοίωτες γενικεύτηκαν αργότερα από τους Μισέλ Κοστ και Κρζυστόφ Κουρντίκα[52] καθώς και από τους Κλιντ ΜακΚρόρι και Άνταμ Παρουσινσκι[53].
  • 1984 Το θεώρημα του Λούντβιχ Μπρέκερ για την ελάχιστη παραγωγή βασικών ανοικτών ημιαλγεβρικών συνόλων[54] (βελτιώθηκε και επεκτάθηκε σε βασικά κλειστά ημιαλγεβρικά σύνολα από τον Σέιντερερ[55]).
  • 1984 Οι Μπενεντέτι και Ντέντο απέδειξαν ότι δεν είναι κάθε κλειστή ομαλή πολλαπλότητα διαφιομορφική προς ένα εντελώς αλγεβρικό μη-συγκεντρωτικό πραγματικό αλγεβρικό σύνολο (εντελώς αλγεβρικό σημαίνει ότι όλοι οι κύκλοι Z/2Z-ομολογίας της αντιπροσωπεύονται από πραγματικά αλγεβρικά υποσύνολα)[56].
  • 1991 Οι Ακμπουλούτ και Κινγκ απέδειξαν ότι κάθε κλειστή ομαλή πολλαπλότητα είναι ομοιομορφική με ένα ολικά αλγεβρικό πραγματικό αλγεβρικό σύνολο[57].
  • 1991 Λύση του προβλήματος της πολυδιάστατης ροπής από τον Σμύντγκεν για συμπαγή ημιαλγεβρικά σύνολα και σχετική αυστηρή θετική πρόταση[58] Αλγεβρική απόδειξη που βρέθηκε από τον Βέρμαν[59] Προϋποθέτει την εκδοχή του θεωρήματος του Άρτιν από τον Ρέζνικ με ομοιόμορφους παρονομαστές[60].
  • 1992 Οι Ακμπουλούτ και Κινγκ απέδειξαν περιβαλλοντικές εκδοχές του θεωρήματος Νας-Τογκνόλι: Κάθε κλειστή ομαλή υποπολλαπλότητα του Rn είναι ισοτοπική με τα μη-σιγμοειδή σημεία (συνιστώσα) ενός πραγματικού αλγεβρικού υποσυνόλου του Rn, και επέκτειναν αυτό το αποτέλεσμα σε βυθισμένες υποπολλαπλότητες του Rn[61][62].
  • 1992 Οι Μπενεντέτι και Μαρίν απέδειξαν ότι κάθε συμπαγής κλειστή ομαλή 3-πολλαπλότητα Μ' μπορεί να προκύψει από την   με μια ακολουθία ανατινάξεων και κατεβάσεων κατά μήκος ομαλών κέντρων, και ότι η Μ' είναι ομοιομορφική σε μια πιθανώς ιδιόμορφη affine πραγματική αλγεβρική ορθολογική τριπλότητα.[63]
  • 1997 Οι Μπιέρστοουν και Μίλμαν απέδειξαν ένα κανονικό θεώρημα επίλυσης ιδιομορφιών[64].
  • 1997 Ο Μιχάλκιν απέδειξε ότι κάθε κλειστή ομαλή n-πολλαπλότητα μπορεί να προκύψει από την   με μια ακολουθία τοπολογικών ανατινάξεων και υποτινάξεων.[65]
  • 1998 Ο Ιανός Κολλάρ (János Kollár) έδειξε ότι δεν είναι κάθε κλειστή 3-πολλαπλότητα μια προβολική πραγματική 3-πολλαπλότητα που είναι διμερής με την RP'3[66]
  • 2000 Η αρχή local-global του Σέιντερερ και η σχετική μη αυστηρή επέκταση της θετικής πρότασης του Σμύντγκεν σε διαστάσεις ≤ 2.[67][68][69]
  • 2000 Ο Ιανός Κολλάρ απέδειξε ότι κάθε κλειστή ομαλή 3-πολλαπλότητα είναι το πραγματικό μέρος μιας συμπαγούς μιγαδικής πολλαπλότητας η οποία μπορεί να προκύψει από την   με μια ακολουθία πραγματικών ανατινάξεων και ανατινάξεων[70].
  • 2003 Ο Ουέλσινγκερ εισάγει ένα αναλλοίωτο για την καταμέτρηση πραγματικών ορθολογικών καμπυλών[71].
  • Το 2005 οι Ακμπουλούτ και Κινγκ έδειξαν ότι δεν είναι κάθε μη συνημιτόνιο πραγματικό αλγεβρικό υποσύνολο του RPn ομαλά ισοτοπικό με το πραγματικό μέρος ενός μη συνημιτόνιου μιγαδικού αλγεβρικού υποσυνόλου του CPn[72][73]

Δημοσιεύσεις Επεξεργασία

  • S. Akbulut and H.C. King, Topology of real algebraic sets, MSRI Pub, 25. Springer-Verlag, New York (1992) (ISBN 0-387-97744-9)
  • Bochnak, Jacek; Coste, Michel; Roy, Marie-Françoise. Real Algebraic Geometry. Translated from the 1987 French original. Revised by the authors. Ergebnisse der Mathematik und ihrer Grenzgebiete (3) [Results in Mathematics and Related Areas (3)], 36. Springer-Verlag, Berlin, 1998. x+430 pp. (ISBN 3-540-64663-9)
  • Basu, Saugata; Pollack, Richard; Roy, Marie-Françoise Algorithms in real algebraic geometry. Second edition. Algorithms and Computation in Mathematics, 10. Springer-Verlag, Berlin, 2006. x+662 pp. (ISBN 978-3-540-33098-1); 3-540-33098-4
  • Marshall, Murray Positive polynomials and sums of squares. Mathematical Surveys and Monographs, 146. American Mathematical Society, Providence, RI, 2008. xii+187 pp. (ISBN 978-0-8218-4402-1); 0-8218-4402-4

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ van den Dries, L. (1998). Tame topology and o-minimal structures. London Mathematical Society Lecture Note Series. 248. Cambridge University Press. σελ. 31. Zbl 0953.03045. 
  2. ↑ Khovanskii, A. G. (1991). Fewnomials. Translations of Mathematical Monographs. 88. Translated from the Russian by Smilka Zdravkovska. Providence, RI: American Mathematical Society. ISBN 0-8218-4547-0. Zbl 0728.12002. 
  3. ↑ Joseph B. J. Fourier, Solution d'une question particuliére du calcul des inégalités. Bull. sci. Soc. Philomn. Paris 99–100. OEuvres 2, 315–319.
  4. ↑ Dines, Lloyd L. (1919). «Systems of linear inequalities». Annals of Mathematics. (2) 20 (3): 191–199. doi:10.2307/1967869. 
  5. ↑ Theodore Motzkin, Beiträge zur Theorie der linearen Ungleichungen. IV+ 76 S. Diss., Basel (1936).
  6. ↑ Jacques Charles François Sturm, Mémoires divers présentés par des savants étrangers 6, pp. 273–318 (1835).
  7. ↑ Charles Hermite, Sur le Nombre des Racines d’une Équation Algébrique Comprise Entre des Limites Données, Journal für die reine und angewandte Mathematik, vol. 52, pp. 39–51 (1856).
  8. ↑ C. G. A. Harnack Über Vieltheiligkeit der ebenen algebraischen Curven, Mathematische Annalen 10 (1876), 189–199
  9. ↑ I. G. Petrovski˘ı and O. A. Ole˘ınik, On the topology of real algebraic surfaces, Izvestiya Akad. Nauk SSSR. Ser.Mat. 13, (1949). 389–402
  10. ↑ John Milnor, On the Betti numbers of real varieties, Proceedings of the American Mathematical Society 15 (1964), 275–280.
  11. ↑ René Thom, Sur l’homologie des vari´et´es algebriques r´eelles, in: S. S. Cairns (ed.), Differential and Combinatorial Topology, pp. 255–265, Princeton University Press, Princeton, NJ, 1965.
  12. ↑ Basu, Saugata (1999). «On bounding the Betti numbers and computing the Euler characteristic of semi-algebraic sets». Discrete & Computational Geometry 22 (1): 1–18. doi:10.1007/PL00009443. 
  13. ↑ Hilbert, David (1888). «Uber die Darstellung definiter Formen als Summe von Formenquadraten». Mathematische Annalen 32 (3): 342–350. doi:10.1007/BF01443605. https://zenodo.org/record/1428214. 
  14. ↑ Farkas, Julius. «Über die Theorie der Einfachen Ungleichungen». Journal für die Reine und Angewandte Mathematik 124: 1–27. http://dz-srv1.sub.uni-goettingen.de/sub/digbib/loader?ht=VIEW&did=D261364. 
  15. ↑ Comessatti, Annibale (1914). «Sulla connessione delle superfizie razionali reali». Annali di Matematica Pura ed Applicata 23 (3): 215–283. doi:10.1007/BF02419577. https://zenodo.org/record/1947509. 
  16. ↑ Lipót Fejér, ¨Uber trigonometrische Polynome, J. Reine Angew. Math. 146 (1916), 53–82.
  17. ↑ Frigyes Riesz and Béla Szőkefalvi-Nagy, Functional Analysis, Frederick Ungar Publ. Co., New York, 1955.
  18. ↑ Artin, Emil (1927). «Uber die Zerlegung definiter Funktionen in Quadrate». Abh. Math. Sem. Univ. Hamburg 5: 85–99. doi:10.1007/BF02952512. 
  19. ↑ Krull, Wolfgang (1932). «Allgemeine Bewertungstheorie». Journal für die reine und angewandte Mathematik 1932 (167): 160–196. doi:10.1515/crll.1932.167.160. 
  20. ↑ Baer, Reinhold (1927), «Über nicht-archimedisch geordnete Körper», Sitzungsberichte der Heidelberger Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Klasse 8: 3–13 
  21. ↑ George Pólya, Über positive Darstellung von Polynomen Vierteljschr, Naturforsch. Ges. Zürich 73 (1928) 141–145, in: R.P. Boas (Ed.), Collected Papers Vol. 2, MIT Press, Cambridge, MA, 1974, pp. 309–313
  22. ↑ B. L. van der Waerden, Topologische Begründung des Kalküls der abzählenden Geometrie. Math. Ann. 102, 337–362 (1929).
  23. ↑ Alfred Tarski, A decision method for elementary algebra and geometry, Rand. Corp.. 1948; UC Press, Berkeley, 1951, Announced in : Ann. Soc. Pol. Math. 9 (1930, published 1931) 206–7; and in Fund. Math. 17 (1931) 210–239.
  24. ↑ Abraham Seidenberg, A new decision method for elementary algebra, Annals of Mathematics 60 (1954), 365–374.
  25. ↑ Herbert Seifert, Algebraische approximation von Mannigfaltigkeiten, Mathematische Zeitschrift 41 (1936), 1–17
  26. ↑ Selman Akbulut and Henry C. King, Submanifolds and homology of nonsingular real algebraic varieties, American Journal of Mathematics, vol. 107, no. 1 (Feb., 1985) p.72
  27. ↑ Stone, Marshall (1940). «A general theory of spectra. I.». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 26 (4): 280–283. doi:10.1073/pnas.26.4.280. PMID 16588355. 
  28. ↑ Kadison, Richard V. (1951), «A representation theory for commutative topological algebra», Memoirs of the American Mathematical Society 7: 39 pp 
  29. ↑ Dubois, Donald W. (1967). «A note on David Harrison's theory of preprimes». Pacific Journal of Mathematics 21: 15–19. doi:10.2140/pjm.1967.21.15. MR 0209200. https://projecteuclid.org/euclid.pjm/1102992597. 
  30. ↑ Mihai Putinar, Positive polynomials on compact semi-algebraic sets. Indiana University Mathematics Journal 42 (1993), no. 3, 969–984.
  31. ↑ T. Jacobi, A representation theorem for certain partially ordered commutative rings. Mathematische Zeitschrift 237 (2001), no. 2, 259–273.
  32. ↑ S. Lojasiewicz, Triangulation of semi-analytic sets, Ann. Scu. Norm. di Pisa, 18 (1964), 449–474.
  33. ↑ Heisuke Hironaka, Resolution of singularities of an algebraic variety over a field of characteristic zero. I, Annals of Mathematics (2) 79 (1): (1964) 109–203, and part II, pp. 205–326.
  34. ↑ Hassler Whitney, Local properties of analytic varieties, Differential and combinatorial topology (ed. S. Cairns), Princeton Univ. Press, Princeton N.J. (1965), 205–244.
  35. ↑ Theodore S. Motzkin, The arithmetic-geometric inequality. 1967 Inequalities (Proc. Sympos. Wright-Patterson Air Force Base, Ohio, 1965) pp. 205–224 MR 0223521.
  36. ↑ "Proof of Gudkov's hypothesis". V. A. Rokhlin. Functional Analysis and Its Applications, volume 6, pp. 136–138 (1972)
  37. ↑ "Proof of Gudkov's hypothesis". V. A. Rokhlin. Functional Analysis and Its Applications, volume 6, pp. 136–138 (1972)
  38. ↑ Alberto Tognoli, Su una congettura di Nash, Annali della Scuola Normale Superiore di Pisa 27, 167–185 (1973).
  39. ↑ George E. Collins, "Quantifier elimination for real closed fields by cylindrical algebraic decomposition", Lect. Notes Comput. Sci. 33, 134–183, 1975 MR 0403962.
  40. ↑ Jean-Louis Verdier, Stratifications de Whitney et théorème de Bertini-Sard, Inventiones Mathematicae 36, 295–312 (1976).
  41. ↑ Marie-Françoise Coste-Roy, Michel Coste, Topologies for real algebraic geometry. Topos theoretic methods in geometry, pp. 37–100, Various Publ. Ser., 30, Aarhus Univ., Aarhus, 1979.
  42. ↑ Oleg Ya. Viro, Gluing of plane real algebraic curves and constructions of curves of degrees 6 and 7. In Topology (Leningrad, 1982), volume 1060 of Lecture Notes in Mathematics, pages 187–200. Springer, Berlin, 1984
  43. ↑ Viro, Oleg Ya. (1980). «Кривые степени 7, кривые степени 8 и гипотеза Рэгсдейл». Doklady Akademii Nauk SSSR 254 (6): 1306–1309.  Translated in «Curves of degree 7, curves of degree 8 and Ragsdale's conjecture». Soviet Mathematics - Doklady 22: 566–570. 1980. Zbl 0422.14032. 
  44. ↑ Itenberg, Ilia· Mikhalkin, Grigory· Shustin, Eugenii (2007). Tropical algebraic geometry. Oberwolfach Seminars. 35. Basel: Birkhäuser. σελίδες 34–35. ISBN 978-3-7643-8309-1. Zbl 1162.14300. 
  45. ↑ Mikhalkin, Grigory (2005). «Enumerative tropical algebraic geometry in  ». Journal of the American Mathematical Society 18: 313–377. doi:10.1090/S0894-0347-05-00477-7. 
  46. ↑ Selman Akbulut and Henry C. King, The topology of real algebraic sets with isolated singularities, Annals of Mathematics 113 (1981), 425–446.
  47. ↑ Selman Akbulut and Henry C. King, All knots are algebraic, Commentarii Mathematici Helvetici 56, Fasc. 3 (1981), 339–351.
  48. ↑ S. Akbulut and H.C. King, Real algebraic structures on topological spaces, Publications Mathématiques de l'IHÉS 53 (1981), 79–162.
  49. ↑ S. Akbulut and L. Taylor, A topological resolution theorem, Publications Mathématiques de l'IHÉS 53 (1981), 163–196.
  50. ↑ S. Akbulut and H.C. King, The topology of real algebraic sets, L'Enseignement Mathématique 29 (1983), 221–261.
  51. ↑ Selman Akbulut and Henry C. King, Topology of real algebraic sets, MSRI Pub, 25. Springer-Verlag, New York (1992) (ISBN 0-387-97744-9)
  52. ↑ Coste, Michel; Kurdyka, Krzysztof (1992). «On the link of a stratum in a real algebraic set». Topology 31 (2): 323–336. doi:10.1016/0040-9383(92)90025-d. MR 1167174. 
  53. ↑ McCrory, Clint; Parusiński, Adam (2007), «Algebraically constructible functions: real algebra and topology», Arc spaces and additive invariants in real algebraic and analytic geometry, Panoramas et Synthèses, 24, Paris: Société mathématique de France, σελ. 69–85 
  54. ↑ Bröcker, Ludwig (1984). «Minimale erzeugung von Positivbereichen» (στα γερμανικά). Geometriae Dedicata 16 (3): 335–350. doi:10.1007/bf00147875. MR 0765338. 
  55. ↑ C. Scheiderer, Stability index of real varieties. Inventiones Mathematicae 97 (1989), no. 3, 467–483.
  56. ↑ R. Benedetti and M. Dedo, Counterexamples to representing homology classes by real algebraic subvarieties up to homeomorphism, Compositio Mathematica, 53, (1984), 143–151.
  57. ↑ S. Akbulut and H.C. King, All compact manifolds are homeomorphic to totally algebraic real algebraic sets, Comment. Math. Helv. 66 (1991) 139–149.
  58. ↑ K. Schmüdgen, The K-moment problem for compact semi-algebraic sets. Math. Ann. 289 (1991), no. 2, 203–206.
  59. ↑ T. Wörmann Strikt Positive Polynome in der Semialgebraischen Geometrie, Univ. Dortmund 1998.
  60. ↑ B. Reznick, Uniform denominators in Hilbert's seventeenth problem. Math. Z. 220 (1995), no. 1, 75–97.
  61. ↑ S. Akbulut and H.C. King On approximating submanifolds by algebraic sets and a solution to the Nash conjecture, Inventiones Mathematicae 107 (1992), 87–98
  62. ↑ S. Akbulut and H.C. King, Algebraicity of Immersions, Topology, vol. 31, no. 4, (1992), 701–712.
  63. ↑ R. Benedetti and A. Marin, Déchirures de variétés de dimension trois ...., Comment. Math. Helv. 67 (1992), 514–545.
  64. ↑ E. Bierstone and P.D. Milman, Canonical desingularization in characteristic zero by blowing up the maximum strata of a local invariant, Inventiones Mathematicae 128 (2) (1997) 207–302.
  65. ↑ G. Mikhalkin, Blow up equivalence of smooth closed manifolds, Topology, 36 (1997) 287–299
  66. ↑ János Kollár, The Nash conjecture for algebraic threefolds, ERA of AMS 4 (1998) 63–73
  67. ↑ C. Scheiderer, Sums of squares of regular functions on real algebraic varieties. Transactions of the American Mathematical Society 352 (2000), no. 3, 1039–1069.
  68. ↑ C. Scheiderer, Sums of squares on real algebraic curves, Mathematische Zeitschrift 245 (2003), no. 4, 725–760.
  69. ↑ C. Scheiderer, Sums of squares on real algebraic surfaces. Manuscripta Mathematica 119 (2006), no. 4, 395–410.
  70. ↑ János Kollár, The Nash conjecture for nonprojective threefolds, arXiv:math/0009108v1
  71. ↑ J.-Y. Welschinger, Invariants of real rational symplectic 4-manifolds and lower bounds in real enumerative geometry, Inventiones Mathematicae 162 (2005), no. 1, 195–234. Zbl 1082.14052
  72. ↑ S. Akbulut and H.C. King, Transcendental submanifolds of RPn Comment. Math. Helv., 80, (2005), 427–432
  73. ↑ S. Akbulut, Real algebraic structures, Proceedings of GGT, (2005) 49–58, arXiv:math/0601105v3.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πραγματική_αλγεβρική_γεωμετρία&oldid=10507579"