Ραβδομυόλυση

Η ραβδομυόλυση (αγγλ. rhabdomyolysis) είναι ένα σύνδρομο που οφείλεται σε οξεία νέκρωση των σκελετικών μυών, οι οποίοι και διαλύονται με πολύ ταχύ ρυθμό. Είναι σύνδρομο εξαιρετικά επικίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή και πρέπει να αντιμετωπισθεί νοσοκομειακά το ταχύτερο δυνατόν.

Τελευταίας τεχνολογίας συσκευή αιμοκάθαρσης, συχνά απαραίτητη για την άμεση αντιμετώπιση της ραβδομυόλυσης

Άμεση συνέπεια της ραβδομυόλυσης είναι η μαζική απελευθέρωση, στην κυκλοφορία του πλάσματος, συστατικών των μυϊκών κυττάρων, ήτοι, ποσοτήτων οργανικών και ανόργανων κυτταρικών ενώσεων και στοιχείων, λ.χ. πρωτεΐνες/μυοσφαιρίνη, φώσφορος, κάλιο, ουρικό οξύ κ.λπ.). Αυτά τα κυτταρικά προϊόντα άμεσα εντοπίζονται στο φάσμα των κλινικών και εργαστηριακών ευρημάτων και οδηγούν στην ορθή γνωμάτευση του συνδρόμου.

Συχνότερα συμπτώματα αποτελούν: η μυαλγία, η κόπωση, ο εμετός και η πνευματική σύγχυση. Πιο συχνά, επίσης η αρρυθμία και η εμφάνιση ούρων με χρωματισμό όμοιο του τσαγιού. Τα κυτταρικά προϊόντα, που προέρχονται από τη διάλυση – αποικοδόμηση των μυών όπως π.χ. η μυοσφαιρίνη μπορεί, εκτός των άλλων, άμεσα να προκαλέσει και νεφρική ανεπάρκεια.

Παθολογικά, τα αίτια της ραβδομυόλυσης είναι πολλαπλά, κυρίως μη φυσικά π.χ. φάρμακα (βλ. στατίνες και αντιβιοτικά) να είναι υπεύθυνα τις περισσότερες φορές. Tα αίτια της ραβδομυόλυσης μπορεί να είναι και φυσικά. Η λύση των μυϊκών κυττάρων έχει ως αποτέλεσμα τη μεταβολική οξέωση με αυξημένο αριθμό ανιόντων, που είναι μια από τις επιπλοκές της ραβδομυόλυσης. Επακόλουθα αποτελούν η ενδογενής προσθήκη οξέων, η υπερκαλιαιμία και η οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Η τελευταία κρίνεται και ως η σοβαρότερη συνέπεια της ραβδομυόλυσης. Οι κυριότεροι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που εμπλέκονται στην εμφάνιση αυτής της νεφρικής ανεπάρκειας είναι η νεφρική αγγειοσύσπαση, η σωληναριακή απόφραξη, η τοξικότητα της μυοσφαιρίνης και η οξείδωση των λιπιδίων.