Σοβιετικό Σύνταγμα του 1977
Κατά την 7η (Ειδική) Συνεδρίαση και 9η Σύγκληση του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης, στις 7 Οκτωβρίου 1977, υιοθετήθηκε ομόφωνα το τρίτο και τελευταίο Σοβιετικό Σύνταγμα, γνωστό και ως Σύνταγμα Μπρέζνιεφ.[1][2] Το επίσημο όνομα του συντάγματος ήταν το «Σύνταγμα (Θεμελιώδεις Νόμοι) της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών» (Союз Советских Социоалистических Республик).[3]
Το προοίμιο του συντάγματος ανέφερε ότι «οι στόχοι της δικτατορίας του προλεταριάτου έχουν εκπληρωθεί, το σοβιετικό κράτος έχει γίνει το κράτος ολόκληρου του λαού». Σε σύγκριση με τα προηγούμενα συντάγματα, το Σύνταγμα Μπρέζνιεφ επεκτείνει τα όρια της συνταγματικής ρύθμισης της κοινωνίας. Το πρώτο κεφάλαιο περιγράφει τον ηγετικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (CPSU) και καθιερώνει αρχές για τη λειτουργία του κράτους και της κυβέρνησης. Το παρακάτω άρθρο 1 ορίζει την ΕΣΣΔ ως σοσιαλιστικό κράτος, όπως έκανε και σε όλα τα προηγούμενα συντάγματα:[4][5]
Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών είναι ένα σοσιαλιστικό κράτος ολόκληρου του λαού, εκφράζοντας τη θέληση και τα συμφέροντα των εργατών, των αγροτών και της διανόησης, των εργαζομένων όλων των εθνών και των εθνικοτήτων της χώρας.
Η διαφορά είναι ότι, σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα, η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί πλέον μόνο τους εργάτες και τους αγρότες. Στα επόμενα κεφάλαια θεσπίστηκαν αρχές για την οικονομική διαχείριση και τις πολιτιστικές σχέσεις.[6][7]
Το Σύνταγμα του 1977 ήταν μεγάλο και λεπτομερές. Περιέλαβε άλλα είκοσι οκτώ άρθρα από το Σύνταγμα του 1936.[8] Το Σύνταγμα ορίζει σαφώς τον καταμερισμό αρμοδιοτήτων μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των κυβερνήσεων των Δημοκρατιών της Ένωσης. Για παράδειγμα, το Σύνταγμα έθεσε τη ρύθμιση των ορίων και των διοικητικών διαιρέσεων εντός της δικαιοδοσίας των Δημοκρατιών. Ωστόσο, οι διατάξεις θέσπισαν ορισμένους κανόνες βάσει των οποίων οι Δημοκρατίες θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες αλλαγές.[9]
Σε αντίθεση με προηγούμενες εκδόσεις του, το σοβιετικό Σύνταγμα του 1977 εισήγαγε μια τροπολογία που έκανε νόμιμο το δικαίωμα των σοβιετικών Δημοκρατιών να αποσχιστούν από την Ένωση. Ωστόσο, δεν υπήρχε κάποιο νομικό προηγούμενο κάποιας απόσχισης, ενώ τα άρθρα 74 και 75 δήλωναν ότι όταν μια Σοβιετική Δημοκρατία υιοθετούσε νόμους που βρίσκονταν σε αντίθεση με το Ανώτατο Σοβιέτ, οι νόμοι του Ανωτάτου Σοβιέτ θα υπερίσχυαν έναντι των νόμων της Δημοκρατίας.[10]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ https://www.departments.bucknell.edu/russian/const/77cons03.html
- ↑ https://catalog.princeton.edu/catalog/429653
- ↑ https://catalog.hathitrust.org/Record/005060541
- ↑ https://www.departments.bucknell.edu/russian/const/77cons01.html
- ↑ http://www.servat.unibe.ch/icl/r100000_.html
- ↑ https://www.departments.bucknell.edu/russian/const/1977toc.html
- ↑ http://scholarship.law.cornell.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1119&context=cilj
- ↑ https://www.marxists.org/reference/archive/stalin/works/1936/12/05.htm
- ↑ https://www.jstor.org/stable/4366130
- ↑ https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2016/08/10/the-soviet-union-made-it-hard-for-republics-to-leave-so-why-did-the-e-u-add-an-exit-clause/