Τζούλιο Αντζόνι
Ο Τζούλιο Αντζόνι (Giulio Angioni, 28 Οκτωβρίου 1939 – 12 Ιανουαρίου 2017) ήταν Ιταλός ανθρωπολόγος και συγγραφέας.
| Τζούλιο Αντζόνι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 28 Οκτωβρίου 1939 Guasila |
| Θάνατος | 12 Ιανουαρίου 2017[1] Κάλιαρι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία (1946–2017) Βασίλειο της Ιταλίας (1939–1946) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[2][3] Γαλλικά[3] |
| Σπουδές | University of Cagliari |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ανθρωπολόγος συγγραφέας μυθιστοριογράφος διδάσκων πανεπιστημίου δημοσιογράφος ποιητής |
| Εργοδότης | University of Cagliari |
| Αξιοσημείωτο έργο | Le fiamme di Toledo |
| Περίοδος ακμής | 1900 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο Βιαρέτζιο Dessì Prize (2005) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφικά στοιχεία
ΕπεξεργασίαΟ Αντζόνι γεννήθηκε στην κωμόπολη Γκουαζίλα της Σαρδηνίας. Αναδείχθηκε σε καταξιωμένο ανθρωπολόγο, καθώς ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κάλιαρι και εταίρος του Κολεγίου του Αγίου Αντωνίου του University of Oxford. Είναι όμως γνωστότερος ως ο συγγραφέας περίπου είκοσι μυθιστορημάτων και άλλων λογοτεχνικών βιβλίων. Από την άλλη, τα δοκίμιά του στην ανθρωπολογία καταλαμβάνουν 12 τόμους.[4]
Στα ανθρωπολογικά του δοκίμια (ιδίως στο Fare, dire, sentire: l’identico e il diverso nelle culture, 2011) ο Αντζόνι τοποθετεί την ποικιλομορφία της ανθρώπινης ζωής σε μια διάσταση μέγιστου πλάτους στον χρόνο και τον χώρο, αρχίζοντας από την ανθρωποποιητική αξία των πράξεων, των λόγων, των σκέψεων και των αισθημάτων ως αλληλοσχετιζόμενων διαστάσεων (μολονότι συνήθως διαχωρισμένων και ιεραρχικών) της ανθρώπινης «φύσεως», η οποία εδώ κατανοείται ως χαρακτηριζόμενη από τον πολιτισμό, δηλαδή την ανθρώπινη ικανότητα συνεχούς μαθήσεως.[5] Ειδικότερα, ο Αντζόνι επικρίνει δύο δυτικά στερεότυπα: την ανωτερότητα της ομιλίας ως μοναδικά ανθρώπινου χαρακτηριστικού και τον διαχωρισμό της αισθητικής διαστάσεως από το υπόλοιπο της ζωής.
Ως συγγραφέας λογοτεχνίας, ο Αντζόνι θεωρείται μαζί με τους Σέρτζιο Ατζένι και Σαλβατόρε Μαννούτσου ως ένας από τους πρωτοπόρους της λεγόμενης «Λογοτεχνικής Ανοίξεως της Σαρδηνίας», στα πλαίσια της οποίας ακολούθησαν συγγραφείς όπως οι Σαλβατόρε Νιφφόι, Αλμπέρτο Καπίττα και άλλοι. Τα καλύτερα μυθιστορήματα του Αντζόνι θεωρούνται τα Le fiamme di Toledo (= «Οι φλόγες του Τολέδου»), Assandira (2004), Doppio cielo (= «Διπλός ουρανός») και L'oro di Fraus (= «Ο χρυσός του Φράους»). Στην ύστερη ζωή του δημοσίευσε και ποίηση (συλλογές Tempus το 2008 και Oremari το 2011) στην ιταλική και τη σαρδηνιακή γλώσσα.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «Addio all'antropologo e scrittore Giulio Angioni». 12 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12136011b. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 CONOR.SI. 283486307.
- ↑ Francesco Bachis & Antonio Maria Pusceddu: «Promemoria bibliografico delle opere di Giulio Angioni», στο Cose da prendere sul serio - Le antropologie di Giulio Angioni, επιμέλεια F. Bachis, A.M. Pusceddu, Il Maestrale, Nuoro, σσ. 365-383, ISBN 978-88-6429-160-4
- ↑ Francesco Bachis, Antonio Maria Pusceddu (2015). Cose da prendere sul serio. Le antropologie di Giulio Angioni. Nuoro: Il Maestrale. ISBN 978-88-6429-160-4.