Χρήστης:Χρήστος Καζάνας/πρόχειρο
ΑΝΕΞΉΓΗΤΑ ΦΑΙΝΌΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΊΑ ΕΛΛΆΔΑ
Επεξεργασίαhttps://www.thetruth.gr/2019/02/24/anexigita-fainomena-stin-archaia-ellada/ Στην αρχαία ελληνική ιστορία υπάρχουν,όπως και σε κάθε πολιτισμό κάποια περίεργα ή και παράξενα γεγονότα.Μερικά από αυτά θα δείτε παρακάτω.
Τα πλοία των Φαιάκων στην Οδύσσεια
Στην Οδύσσεια του Ομήρου (θ’ 555-559), ο βασιλιάς των Φαιάκων, Αλκίνοος, ζητώντας από τον Οδυσσέα πληροφορίες για τον τόπο του, του περιγράφει τα καράβια τους (φωτό) :
«Κι ακόμα πες μου, ποια είν᾿ η χώρα σου κι η πόλη κι ο λαός σου για να σε πάνε τα καράβια μας με τους διαλογισμούς τους τι εμείς οι Φαίακες στα καράβια μας δε θέμε καπετάνιους κι ουδέ τιμόνια, σαν που βρίσκουνται στων άλλων τα καράβια ό,τι λογιάζουμε, ό,τι θέλουμε μονάχα τους το βρίσκουν»
Τι εννοεί όταν λέει ότι δεν χρειάζονται καπετάνιους και τιμόνια και ότι πάνε στο προορισμό με τους διαλογισμούς τους; Προφανώς αναφέρεται σε κάποια μορφή τεχνητής νοημοσύνης. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή αυτή η περιγραφή και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες όσον αφορά την τεχνολογία τους.
Το περίεργο είναι ότι αν οι Φαίακες είναι οι Κερκυραίοι όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν πώς να πάνε στην πατρίδα του Οδυσσέα, την Ιθάκη; Δεν είναι τόσο μεγάλη η απόσταση. Στη ραψωδία η, 34-36 (μετάφραση Εφταλιώτη) διαβάζουμε:
«ἔχοντας θάρρος στὰ γοργὰ καράβια τους, ποὺ σκίζουν
τὰ πέλαα μὲ τὴ συνεργιὰ τοῦ θεοῦ τοῦ κοσμοσείστη,
ποὺ σὰν πουλιὰ γοργοπετοῦν ἢ σὰν τοῦ νοῦ τὴ σκέψη»
Φανταστείτε τι ταχύτητα έπιαναν τα πλοία που συναγωνίζονταν τα πουλιά και την σκέψη του νου (!),για να την οφείλουν στο Ποσειδώνα; Είναι εμφανές ότι μιλάμε για μια τεχνολογία ασύλληπτη για την εποχή, ώστε να μας την μεταφέρει με τέτοιο θαυμασμό ο Όμηρος.
Ο ήρωας Εχετλαίος στην Μάχη του Μαραθώνα
Στην Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ), ο Παυσανίας («Αττικά», Ι, 32, 5) αναφέρει ότι ένας άγνωστος με εμφάνιση αγρότη ονόματι Εχετλαίος (ή Έχετλος) σκότωσε πολλούς Πέρσες με την λαβή του αρότρου (εχέτλη) του και μετά εξαφανιστηκε.
Όταν ρώτησαν το μαντείο, ο θεός τους είπε να τιμήσουν τον Εχετλαίο (φωτό) ως ήρωα. Ανήγειραν μάλιστα και μνημείο με λευκό μάρμαρο προς τιμήν του.
Ο Ηρόδοτος (ΣΤ, 117) περιγράφει ότι ο Επίζηλος, γιος του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε γενναία στήθος με στήθος ξαφνικά έχασε την όρασή του και στα δύο του μάτια, χωρίς να τον έχει ακουμπήσει τίποτα, ούτε δόρυ ούτε ξίφος ούτε βέλος τόξου.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Επίζηλος, είδε έναν μεγαλόσωμο οπλίτη του οποίου η γενειάδα κάλυπτε ολόκληρη την ασπίδα του, και ότι αυτό το φάντασμα κρατούσε στα χέρια του ένα πολύ φωτεινό όπλο!
Σκότωνε Πέρσες ακριβώς δίπλα του με τ’όπλο του και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε ο Επίζηλος, πριν τυφλωθεί από κάποια υπερβολική λάμψη! Ο Επίζηλος έμεινε τυφλός για το υπόλοιπο της ζωής του.
Οι Αθηναίοι ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών να μάθουν ποιος ήταν ο άγνωστος ήρωας που πολέμησε μαζί τους και τους απάντησε πως έπρεπε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο. Τι ήταν αυτό το τόσο φωτεινό όπλο, που με τη λάμψη του τύφλωσε τον Επίζηλο και δεν ήταν ούτε δόρυ ούτε ξίφος ούτε βέλος;
Η λογική λέει ότι ήταν όπλο ακτίνων. Βέβαια, η λαβή του αρότρου, η εχέτλη, μοιάζει με λαβή σύγχρονου όπλου. Αν το όπλο εκτόξευε κεραυνούς, θα αναφερόταν αυτό. Ήταν κάτι που δεν είχε ξαναδεί κανένας, ούτε είχε και τρόπο να το εξηγήσει.
Μήπως σ’αυτό το άγνωστο υπερόπλο, οφείλεται η νίκη των Αθηναίων απέναντι στον στρατό των Περσών που ήταν τουλάχιστον 20 φορές μεγαλύτερος -σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής- και ότι οι απώλειες ήταν 192 νεκροί για τους Αθηναίους και 6.400 για τους Πέρσες;
Πρέπει να ήρθαν αντιμέτωποι οι Πέρσες με κάτι συνταρακτικό για να τους προκληθεί τέτοιος πανικός. Η λέξη πανικός προέρχεται από τον θεό Παν. Ενώ ο Φειδιππίδης κατευθυνόταν προς την Σπάρτη, περνώντας από το Παρθένιο όρος, έξω από την Τεγέα, ο Παν του φώναξε και του είπε ότι αν και αυτός είναι με το μέρος τους, οι Αθηναίοι δεν τον τιμούσαν.
Μετά την νικηφόρα μάχη στον Μαραθώνα, οι Αθηναίοι πίστεψαν την μαρτυρία του Φειδιππίδη και έφτιαξαν ιερό του Πανός στα βόρεια της Ακρόπολης (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι», Ερατώ, 105).
Ο Απολλώνιος ο Τυανέας «βλέπει» την δολοφονία του Αυτοκράτορα Δομιτιανού τη στιγμή που συμβαίνει
Πρόσφατα αναφερθήκαμε, εδώ στο thetruth.gr στο περιστατικό τηλεπάθειας του Απολλώνιου του Τυανέα .
Ο Απολλώνιος ο Τυανέας (15-98) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, μυημένος στα μυστικά των Πυθαγορείων. Ο βιογράφος του, Φιλόστρατος περιγράφει ένα εκπληκτικό περιστατικό τηλεπάθειας που συνέβη και στο οποίο ήταν παρόντες πάρα πολλοί Εφέσιοι.
«Ενώ τα γεγονότα αυτά συνέβαιναν (σ.σ: η δολοφονία του Αυτοκράτορα Δομιτιανού στην Ρώμη), ο Απολλώνιος τα έβλεπε στην Έφεσο. Ο Δομιτιανός χτυπήθηκε από τον Κλήμεντα κατά το μεσημέρι. Την ίδια μέρα, την ίδια στιγμή, ο Απολλώνιος συζητούσε μέσα στους κήπους που ήταν κοντά στους Ξυστούς.
Απότομα, χαμήλωσε λίγο την φωνή του, σαν να τον έχει πιάσει ξαφνική τρομάρα. Συνέχισε την ομιλία του, αλλά η γλώσσα του δεν είχε την συνηθισμένη της δύναμη, ακριβώς όπως συμβαίνει σε εκείνους που μιλούν ενώ σκέπτονται άλλο πράγμα.
Έπειτα σιώπησε όπως κάνουν εκείνοι που χάνουν το νήμα της ομιλίας τους, έριξε προς τη γη τρομερές ματιές, έκανε τρία τέσσερα βήματα προς τα εμπρός και φώναξε: “Χτύπα τον τύρρανο!”
Θα έλεγε κανείς πως έβλεπε όχι την εικόνα του γεγονότος μέσα σε έναν καθρέπτη αλλά το ίδιο το γεγονός. Οι Εφέσιοι -γιατί ολόκληρη η Έφεσος παραβρισκόταν στην ομιλία του Απολλωνίου- έμειναν κατάπληκτοι.
Ο Απολλώνιος (φωτό) σταμάτησε, όπως ένας που ζητά να δει την έκβαση ενός αμφίβολου συμβάντος. Τέλος, φώναξε: “Πάρτε θάρρος, Εφέσιοι. Ο τύραννος σκοτώθηκε σήμερα. Και τι λέω σήμερα; Μα την Αθηνά! Σκοτώθηκε πριν από λίγο, ακριβώς τη στιγμή που διέκοψα”.
Οι Εφέσιοι νόμιζαν ότι ο Απολλώνιος είχε χάσει τα λογικά του. Ήθελαν πολύ να είχε πει την αλήθεια, αλλά φοβούνταν μήπως ξεφυτρώσει κανένας κίνδυνος γι’αυτούς από εκείνη την ομιλία… Αλλά εντός ολίγου ήρθαν αγγελιοφόροι για να αναγγείλουν την καλή είδηση και να πιστοποιήσουν έτσι υπέρ της γνώσης του Απολλωνίου.
Γιατί η δολοφονία του τυράννου, η μέρα κατά την οποία φονεύτηκε, η ώρα του μεσημεριού, ο δράστης του φόνου που τον είχε ενθαρρύνει ο Απολλώνιος, όλες αυτές οι λεπτομέρειες βρέθηκαν τελείως σύμφωνες με εκείνες τις οποίες οι θεοί του είχαν δείξει τη μέρα που μίλησε στους Εφέσιους». (Φιλόστρατος, «Βίος Απολλωνίου Τυανέως», Βιβλίο Θ, Κεφάλαιο XXVI).
Ο Πλούταρχος περιγράφει ένα UFO κατά τον Γ’ Μιθριδατικό Πόλεμο
Ο Πλούταρχος (45-120 μ.Χ -φωτό) στους «Βίους Παράλληλους», στο βιβλίο του «Λεύκολλος», αναφέρει ένα περιστατικό που συνέβη κατά τον Τρίτο Μιθριδατικό Πόλεμο (74-67 π.Χ.).
Την στιγμή που ο Ρωμαϊκός στρατός υπό τον Λεύκολλο είχε παραταχθεί εναντίον του στρατού του Μιθριδάτη, και οι δύο στρατοί παρατήρησαν να κατεβαίνει από τον ουρανό ένα αντικείμενο που έμοιαζε πολύ με πιθάρι στο σχήμα και είχε το χρώμα του πυρακτωμένου ασημιού, που η εμφάνισή του τους ανάγκασε να αποσυρθούν. Διαβάζουμε:
«[…] όταν αντίκρισε τους εχθρούς, απόρησε με το πλήθος τους και θέλησε να αποφύγει την μάχη και να καθυστερήσει, επειδή όμως ο Μάριος, που είχε στείλει από την Ιβηρία ο Σερτώριος στον Μιθριδάτη ως στρατηγό μαζί με στρατιωτική δύναμη, τον συνάντησε και τον προκαλούσε, παρατάχθηκε για να πολεμήσει.
Ενώ βάδιζαν ήδη προς τη σύγκρουση, χωρίς να συμβεί καμιά φανερή μεταβολή, άνοιξε ο αέρας και φάνηκε να κατεβαίνει με ορμή ένα μεγάλο σώμα σαν φλόγα, που έμοιαζε πολύ με πιθάρι στο σχήμα και με πυρακτωμένο ασήμι στο χρώμα, και οι δύο στρατοί φοβισμένοι από το όραμα αποσύρθηκαν. Λένε λοιπόν πως αυτό έγινε στη Φρυγία, κοντά στις λεγόμενες Οτρύες». (Πλουτάρχου, «Βίοι Παράλληλοι», Λεύκολλος, κεφάλαιο 8)
Ήταν UFO (ΑΤΙΑ –Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο) αυτό που είδαν; Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Πλούταρχος δεν ήταν απλά ένας ιστορικός, αλλά ήταν ιερέας του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών για 30 χρόνια, υπεύθυνος για την ερμηνεία των χρησμών της Πυθίας.
Είδε UFO ο Μέγας Αλέξανδρος; Η αλήθεια με αποδείξεις
Υπάρχουν πολλές ανακριβείς πληροφορίες για τον αν και πότε είδε ένα UFO ο Μέγας Αλέξανδρος. Παρακάτω θα αναφέρουμε τα ακριβή περιστατικά, με αποδείξεις:
Ο Frank Edwards, ένας από τους Αμερικανούς πρωτοπόρους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, στο βιβλίο του “Stranger Than Science” (1959), στο κεφάλαιο 72, με τίτλο “Spies in the Skies” γράφει:
«Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν ο πρώτος που τους είδε (σ.σ: τους ιπτάμενους δίσκους) ούτε ήταν ο πρώτος που τους έβρισκε ενοχλητικούς. Μιλάει για δύο παράξενα σκάφη που καταδύθηκαν επανειλημμένα πάνω από το στρατό του μέχρι που οι πολεμικοί ελέφαντές του, οι άνδρες και τα άλογα πανικοβλήθηκαν και αρνήθηκαν να διασχίσουν το ποτάμι όπου συνέβη το συμβάν.
Πώς έμοιαζαν αυτά τα πράγματα; Ο ιστορικός του τα περιγράφει ως μεγάλες φωτεινές ασημένιες ασπίδες, που εκτόξευαν φωτιά από τις άκρες… πράγματα που ήρθαν από τον ουρανό και επέστρεψαν στον ουρανό».
Η δεύτερη εκδοχή εμφανίστηκε το 1966 από τον Alberto Fenoglio στο ιταλικό περιοδικό για UFO, Clypeus (τεύχος # 9, 1ο εξάμηνο του 1966) σε ένα άρθρο με τίτλο “Cronoistoria su oggetti volanti del passato – Apunti per una clipeostoria” («Χρονολογική Ιστορία των Ιπτάμενων Αντικειμένων στο παρελθόν – Σημειώσεις για μια Ιστορία των Ασπίδων»).
Η περιγραφή του Fenoglio, ο οποίος όπως και ο Edwards δεν ανέφερε καμία ιστορική πηγή, που με τη σειρά του μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε από τον Άγγλο συγγραφέα υποστηρικτή της θεωρίας των αρχαίων αστροναυτών, Raymond Drake στο βιβλίο του “Gods and Spacemen in Greece and Rome” («Θεοί και Αστροναύτες στην Ελλάδα και την Ρώμη» -1967).
Αφού επανέλαβε την εκδοχή του Edwards, ο Drake λέει ότι η εκδοχή του Fenoglio βασίζεται στον ιστορικό του 19ο αιώνα, Johann Gustav Droysen, και αποκαλύπτει τις ακόλουθες εκπληκτικές πληροφορίες κατά τη Μακεδονική πολιορκία της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ.:
“Το φρούριο δεν έπεφτε, τα τείχη του ήταν πενήντα πόδια σε ύψος και κατασκευασμένα τόσο γερά ώστε καμμία πολιορκητική μηχανή δεν μπορούσε να τα καταστρέψει. Οι Τύριοι νίκησαν τους μεγαλύτερους τεχνικούς και κατασκευαστές πολεμικών μηχανών της εποχής και έπιασαν στον αέρα τα εμπρηστικά βέλη και τα βλήματα που έριξαν οι καταπέλτες στην πόλη.
Μια μέρα ξαφνικά εμφανίστηκαν πάνω από το Μακεδονικό στρατόπεδο αυτές οι «ιπτάμενες ασπίδες» όπως αποκαλούνταν, οι οποίες πετούσαν σε τριγωνικό σχηματισμό, καθοδηγούμενες από μία υπερβολικά μεγάλη, οι άλλες ήταν μικρότερες σχεδόν κατά το ήμισυ. Συνολικά ήταν πέντε. Ο άγνωστος χρονικογράφος αφηγείται ότι έκαναν κύκλους αργά πάνω από την Τύρο, ενώ χιλιάδες πολεμιστές και από τις δύο πλευρές στέκονταν και τις κοίταζαν με έκπληξη.
Ξαφνικά, από τη μεγαλύτερη «ασπίδα» βγήκε μια λάμψη αστραπής που χτύπησε τα τείχη, αυτά γκρεμίστηκαν, άλλες αστραπές ακολούθησαν και τα τείχη και οι πύργοι διαλύθηκαν, σαν να είχαν κατασκευαστεί από λάσπη, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο για τους πολιορκητές που χύνονταν σαν χιονοστιβάδα από πίσω.
Οι «ιπτάμενες ασπίδες» αιωρούνταν πάνω από την πόλη μέχρι την πλήρη εισβολή στην πόλη, έπειτα εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα, χάθηκαν σύντομα μέσα στον γαλάζιο ουρανό».
Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχουν αρχαίες πηγές. Ο Αρριανός (95-180 μ.Χ) στην «Αλεξάνδρου Ανάβασις» δεν αναφέρει τίποτα. Κάπου στο Διαδίκτυο μπορεί να διαβάσετε ότι αναφέρει (δεν δίνουν ποτέ συγκεκριμένο στίχο στο αρχαίο κείμενο, γιατί δεν υπάρχει).
Αυτές οι αναφορές προέκυψαν τις τελευταίες δεκαετίες. Παρ’όλα αυτά, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν μια συνηθισμένη προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου και ότι του αποδόθηκαν θεϊκές ικανότητες λόγω των κατορθωμάτων του. Είχε όμως στην κατοχή του κάτι ασύλληπτο για την εποχή;
Ο πύραυλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Όμως, είναι πιθανό ο Μέγας Αλέξανδρος να είχε στην κατοχή του υπερόπλα. Το “Bellifortis” («Πολεμικές Οχυρώσεις») είναι το πρώτο πλήρες εικονογραφημένο εγχειρίδιο στρατιωτικής τεχνολογίας που γράφτηκε από τον Konrad Kyeser.
Ο Konrad Kyeser έγραψε την πραγματεία του ανάμεσα στο 1402 και το 1405. Εκεί περιγράφονται και απεικονίζονται πολεμικά όπλα και πολεμική τεχνολογία παλαία και σύγχρονή (του), διαφόρων ειδών. Περιέχει μέχρι και εργαλεία βασανισμού.
Ο Keyser γράφει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πολλές πολεμικές τεχνικές ικανότητες. Σε μία εικόνα δείχνει τον Αλέξανδρο να κρατάει στα χέρια του ένα πολεμικό όπλο που μοιάζει εκπληκτικά με πύραυλο (φωτό) και έχει γραμμένη πάνω του τη μυστηριώδη λέξη: MEUFATON.
Δείτε και μόνοι σας την εικόνα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ μοιάζει αυτό που κρατάει ο Αλέξανδρος με σημερινό πύραυλο! Το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε το 1405 και είναι αδιαμφισβήτητης ιστορικής αξίας!
Σε άλλη εικόνα ο Αλέξανδρος εμφανίζεται ως ο εφευρέτης μιας πολύ μεγάλης πολεμικής άμαξας. Ο Kyeser γράφει ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος εφευρέτης πολεμικών συσκευών αλλά ήταν σε θέση να τις χρησιμοποιεί ο ίδιος και περιγράφεται ότι είχε μαγικές ικανότητες.
Ο Άβαρις γυρίζει όλο τον κόσμο πάνω σε χρυσό βέλος
Ο Άβαρις (φωτό) ήταν ιερέας του Απόλλωνα, μάγος, ιατρός, θεουργός και άνθρωπος με υπερφυσικές δυνάμεις. Ο Απόλλωνας του έδωσε το χάρισμα να κάνει θαύματα, να μαντεύει, να θεραπεύει, να εξαγνίζει και να κατανικά την πείνα μη χρειαζούμενος τροφή.
Ηταν γιος του Σεύθη και καταγόταν από την Υπερβορεία. Εγινε γνωστός στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Τρίτης Ολυμπιάδας (768 – 765 π.Χ.).
Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, κάθε φθινόπωρο ο Θεός Απόλλων με το ιπτάμενο άρμα του, το οποίο έσερναν κύκνοι, επισκεπτόταν την χώρα των Υπερβορείων και επέστρεφε πάλι την άνοιξη στη Δήλο και στους Δελφούς.
Ο φιλόσοφος Ιάμβλιχος αναφέρει («Περί του Πυθαγορικού βίου», 28.136.4) ότι ο Απόλλωνας του έδωσε ένα χρυσό βέλος, πάνω στο οποίο αυτός ταξίδευε σε διάφορα μέρη της γης, χωρίς να τρέφεται.
Ο Ηρόδοτος («Ιστορία», 4.36.2) επίσης αναφέρει ότι ο Άβαρις έκανε τον γύρο του κόσμου πάνω στο βέλος του, χωρίς τροφή: «Τὸν γὰρ περὶ Ἀβάριος λόγον· τοῦ λεγομένου εἶναι Ὑπερβορέου οὐ λέγω, λέγοντα ὡς τὸν ὀϊστὸν περιέφερε κατὰ πᾶσαν γῆν οὐδὲν σιτεόμενος».
Ο Παυσανίας («Ελλάδος περιήγησις», Γ 13, 2) λέει ότι «διάσχισε την Ελλάδα, ζώντας χωρίς τροφή διδάσκοντας εξιλαστήριες και εξαγνιστικές συνταγές, και θεραπεύοντας αρρώστιες μόνο με λόγια, όπως έσωσε τη Σπάρτη από λοιμό που την κατατυρρανούσε, οπότε και η πόλη οικοδόμησε τον ναό της Σωτείρας κόρης».
Σχέση Άβαρι-Πυθαγόρα. Οι υπερφυσικές ικανότητες του Πυθαγόρα
Ο Άβαρις (α+βάρος=αβαρής) ταξίδευε σ’όλον τον κόσμο πάνω σ’ένα χρυσό βέλος. Τι μπορεί να ήταν το χρυσό βέλος; Αεροπλάνο; Διαστημόπλοιο; Ως ιερέας του Απόλλωνα θα είχε ξεχωριστές γνώσεις και η ικανότητά του να κάνει θαύματα και να ζει χωρίς να τρέφεται, δείχνει το πόσο διέφερε από άλλους θνητούς.
Το πράγμα γίνεται πιο περίεργο όταν Ιάμβλιχος αναφέρει («Περί του Πυθαγορικού Βίου», Β 91), ότι ο μεγάλος μύστης Πυθαγόρας , δέχθηκε το βέλος που χρησιμοποιούσε ο Άβαρις για τα ταξίδια του ως κάτι το φυσικό, χωρίς ν’αναρωτηθεί για ποιο λόγο του το έδωσε, αλλά τον πήρε παράμερα και του έδειξε το μηρό του, που ήταν χρυσός, ως δείγμα ότι δεν έκανε λάθος.
Στη συνέχεια ο Πυθαγόρας απαρίθμησε στον Άβαρι ένα-ένα όλα όσα βρίσκονται μέσα στο ιερό του Υπεβορείου Απόλλωνος, κι αυτός τον διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν ακριβώς έτσι.
Στο βιβλίο («Πυθαγόρου Βίος», 28) του Πορφύριου (234-305 μ.Χ), αφού αναφέρει τα ίδια που είπε και ο Ιάμβλιχος, περιγράφει ένα περιστατικό:
«Όπως επίσης και το ότι μια φορά που ένα καράβι πλησίαζε για ν’ αράξει και οι φίλοι του Πυθαγόρα προσεύχονταν να αποκτήσουν αυτά που έφερνε, εκείνος τους είπε: “Θα αποκτήσετε λοιπόν ένα νεκρό” και το πλοίο ήρθε και είχε όντως ένα νεκρό μέσα».
Το πράγμα γίνεται απίστευτα περίεργο παρακάτω: «Η προφορική παράδοση έχει συντηρήσει την ανάμνηση των κατορθωμάτων του: έκανε αλάνθαστες προγνώσεις σεισμών, απέτρεπε ταχύτατα επιδημίες, καταλάγιαζε σφοδρούς ανέμους και χαλαζοπτώσεις και κατεύναζε τα κύματα σε θάλασσες και σε ποτάμια για να έχουν εύκολο ταξίδι οι φίλοι του.
Αυτά τα χαρίσματα είχαν δοθεί και στον Εμπεδοκλή, στον Επιμενίδη και στον Άβαρι, που επιτέλεσαν επανειλημμένα ανάλογα κατορθώματα: το αποδεικνύουν τα ποιήματα τους, που σώζονται μέχρι σήμερα.
Άλλωστε «ανεμοδιώχτης» ήταν το παρωνύμιο του Εμπεδοκλή, «καθαρτής» του Επιμενίδη και «αιθεροβάτης» του Άβαρι, επειδή καβαλούσε ένα βέλος, που του ‘χε κάνει δώρο ο Απόλλωνας των Υπερβορείων, και διάβαινε ποτάμια, πελάγη και αδιάβατους τόπους αεροβατώντας τρόπον τινά.
Αυτό ακριβώς υπέθεσαν μερικοί ότι είχε συμβεί και με τον Πυθαγόρα , τότε που βρέθηκε να συνομιλεί με τους μαθητές του στο Μεταπόντιο και στο Ταυρομένιο την ίδια μέρα».
Καταλαβαίνετε τι υπονοεί ο Πορφύριος στην τελευταία πρόταση;! Το Μεταπόντιο βρίσκεται περίπου 50 χλμ νοτιοδυτικά του Τάραντα στην Νότια Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα). Το Ταυρομένιο (Ταορμίνα) είναι κωμόπολη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσήνης της Βορειοανατολικής Σικελίας.
Η απόσταση μεταξύ του είναι 311 χιλιόμετρα και μεσολαβεί και θάλασσα. Πώς έκανε αυτό το ταξίδι την ίδια μέρα ο Πυθαγόρας εκείνη την εποχή; Χρησιμοποίησε το βέλος που του έδωσε ο Άβαρις; Είναι εντυπωσιακά αυτά που αναφέρουν τα αρχαία κείμενα, για τα οποία δεν διδαχτήκαμε τίποτα στο σχολείο.
Το αλυσοδεμένο φάντασμα στο σπίτι του Αθηνόδωρου
Στην επιστολή του προς τον Lucius Licinius Sura, ο αρχαίος Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Νεότερος (61-113 μ.Χ) αναφέρει μία από τις παλαιότερες και πιο διάσημες ιστορίες φαντασμάτων όλων των εποχών.
«Κάποτε υπήρχε ένας στωικός φιλόσοφος ονόματι Αθηνόδωρος (74 π.Χ-7 μ.Χ) από την Ταρσό. Ο Αθηνόδωρος ήρθε στην πόλη των Αθηνών, όπου έμαθε ότι υπήρχε ένα μεγάλο σπίτι προς πώληση σε εξαιρετικά φθηνή τιμή.
Όταν ο Αθηνόδωρος ρώτησε γιατί το σπίτι ήταν διαθέσιμο σε τόσο χαμηλή τιμή, ενημερώθηκε ότι κάθε βράδυ ακούγεται η σύγκρουση των αλυσίδων, που έρχεται από ένα συγκεκριμένο δωμάτιο στο σπίτι και ότι μετά από λίγο ο ήχος των αλυσίδων που κροταλίζουν γίνεται όλο και δυνατότερος μέχρι που τελικά εμφανίζεται το τρομακτικό φάντασμα ενός ηλικιωμένου, εξασθενημένου ανθρώπου, να στέκεται στο δωμάτιο με σιδερένιες αλυσίδες δεμένες στα χέρια του και τις έσερνε στο πάτωμα πίσω του.
Ο άνδρας λέγεται ότι είναι εξαιρετικά αποσκελετωμένος, σαν να πέθανε από την πείνα, και τα μαλλιά και η γενειάδα του λεγόταν ότι ήταν ανακατωμένα και μπερδεμένα. Ο Αθηνόδωρος αγόρασε το σπίτι χωρίς δισταγμό.
Εκείνο το βράδυ, ετοίμασε το γραφείο του στο δωμάτιο όπου λέγεται ότι εμφανίστηκε η ωχρή σκιά. Τις πρώτες ώρες της νύχτας δεν υπήρχαν ενδείξεις παραφυσικής δραστηριότητας.
Τότε, γύρω στα μεσάνυχτα, σχεδόν ακριβώς όπως του είπαν, ο Αθηνόδωρος άκουσε τον ήχο της σύγκρουσης σιδερικών που ερχόταν από κάπου μέσα στο σπίτι. Ωστόσο, αγνόησε τον ήχο και συνέχισε να γράφει. Σύντομα, η σύγκρουση έγινε δυνατότερη, αλλά ο Αθηνόδωρος συνέχισε να την αγνοεί.
Τελικά, το ίδιο το φάντασμα εμφανίστηκε στο δωμάτιο, χτυπώντας τις αλυσίδες του και κλαψούριζε από τον πόνο. Ο Αθηνόδωρος αγνόησε το φάντασμα και συνέχισε να γράφει. Η φρικτή φιγούρα περπάτησε προς τον Αθηνόδωρο και έκανε ένα σήμα στον Αθηνόδωρο να την ακολουθήσει.
Ο Αθηνόδωρος κοίταξε το φάντασμα και έκανε σήμα στο πνεύμα να περιμένει να τελειώσει αυτό που έγραφε. Το φάντασμα, όμως, ανταποκρίθηκε χτυπώντας τις αλυσίδες του ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο του Αθηνόδωρου για να τραβήξει την προσοχή του και έκανε το σινιάλο για να υποδείξει στον Αθηνόδωρο να τον ακολουθήσει και πάλι. Ο Αθηνόδωρος σηκώθηκε, πήρε τη δάδα του και ακολούθησε το πνεύμα.
Το φάντασμα οδήγησε τον Αθηνόδωρο έξω στην αυλή του σπιτιού, στάθηκε πάνω από ένα συγκεκριμένο σημείο και στη συνέχεια εξαφανίστηκε ξαφνικά. Ο Αθηνόδωρος σημάδεψε προσεκτικά με φύλλα το σημείο όπου το φάντασμα είχε εξαφανιστεί και περίμενε μέχρι το πρωί.
Τότε, ήρθε σε επαφή με δικαστές και τους συμβούλευσε να σκάψουν το σημείο όπου το φάντασμα είχε εξαφανιστεί. Όταν έσκαψαν το σημείο, ανακάλυψαν τον σκελετό ενός ανθρώπου με σιδερένιες αλυσίδες γύρω από τους καρπούς του. Ο σκελετός σαφώς κείτονταν εκεί χωρίς επιγραφή για πολλά χρόνια.
Κατόπιν αιτήματος του Αθηνόδωρου έγινε στον σκελετό μια δημόσια κηδεία με όλες τις τιμές. Μετά από εκείνη την ημέρα, το φάντασμα δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά» (Πλίνιος ο Νεότερος, « Προς Sura»).
Αυτή η ιστορία έχει ξαναειπωθεί πολλές φορές και πολλές σύγχρονες ιστορίες φαντασμάτων βασίζονται άμεσα σ’αυτή. Είναι, ωστόσο, απλά το πιο γνωστό παράδειγμα από τις πολλές ιστορίες φαντασμάτων που έχουν σωθεί από την κλασσική αρχαιότητα.
Οι αυτόματοι τρίποδες του Ηφαίστου στην Ιλιάδα
Στη Ραψωδία Σ της Ιλιάδας, η Θέτιδα, μητέρα του Αχιλλέα, μπαίνει στο εργαστήρι του Ηφαίστου για να φτιάξει όπλα για το γιο της, ο οποίος αποφάσισε να συμμετάσχει στον πόλεμο των Αχαιών. Όταν φτάνει η Θέτιδα, περιγράφει αυτά που βλέπει:
«…Κι η Θέτιδα η λευκόποδη φτάνει στο αρχοντικό του Ηφαίστου το άφθαρτο και κατάλαμπρο, που ξεχώριζε όλο από χαλκό, ανάμεσα στων Θεών τα οικήματα, και που ο ίδιος o Στραβοπόδης το έφτιαξε. Τον βρήκε μέσ’στον ιδρώτα να στριφογυρνά γύρω απ’τα φυσερά του γιατί βιαζότανε.
Ετοίμαζε είκοσι συνολικά τρίποδες που θα ‘στεκαν μπροστά στους τοίχους του σταθερού αυτού μεγάρου, και κάτω από τη βάση τους άρμοζε χρυσές ρόδες, για να μπορούν από μόνοι τους (σ.σ: «αυτόματοι», λέει στο πρωτότυπο ο Όμηρος) να μπαίνουν στων Θεών τη σύναξη και πάλι μόνοι τους να γυρνούν στο δώμα -ένα θαύμα να τους βλέπει κανείς..» (στίχοι 369-381 )
Οι τρίποδες χρησιμοποιούνταν για την προσφορά οίνου ή νερού στους φιλοξενούμενους είτε ως τελετουργικά σκεύη στις θυσίες και στις Θρησκευτικές τελετές. Η τρίποδες μπορεί να έχουν ή να μην έχουν ρόδες.
Η εφεύρεση του κινητού αυτόματου αργότερα από τον Ήρωνα τον Αλεξανδρινό (300-230 π.Χ), δείχνει ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατό στην αρχαιότητα με την τότε υπάρχουσα τεχνολογία.
Το κινητό αυτόματο ήταν αυτόνομη συσκευή, ικανή να κινείται από μόνη της. Η κίνηση των αυτομάτων προκαλείται από την πτώση ενός μολύβδινου βάρους, που είναι δεμένο με νήμα με τον κινητήριο τροχό.
Ο προγραμματισμός των κινήσεων επιτυγχάνεται με δεξιόστροφες ή αριστερόστροφες περιελίξεις του νήματος πάνω στον κινητήριο άξονα π.χ. τo κινητό αυτόματο θέατρο: ένας μικρός περίοπτος ναός, που ήταν ικανός να κινείται και να κινεί επίσης τις μορφές που το στόλιζαν.
Ο Τάλως, το ρομπότ-φύλακας, κάνει τρεις φορές την ημέρα το γύρο της Κρήτης!
Ο Τάλως ήταν μυθικός φύλακας της Κρήτης και θεωρείται ως το πρώτο ρομπότ της αρχαιότητας. Ήταν γιγάντιος, ανθρωπόμορφος και φτιαγμένος από χαλκό. Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές, για την προέλευσή του. Ο Απολλόδωρος, λέει πως τον κατασκεύασε ο θεός Ήφαιστος και τον χάρισε στο βασιλιά Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη.
Ο Πλάτων τον θεωρεί υπαρκτό πρόσωπο, αδελφό του Ροδάμανθυ, και επιφορτισμένο με το καθήκον να επιτηρεί την εφαρμογή των νόμων στην Κρήτη. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει ότι ήταν δώρο του Δία στην Ευρώπη, η οποία μετά τον χάρισε στο γιο της Μίνωα.
Οι περισσότερες πηγές συμφωνούν ότι ήταν άγρυπνος φύλακας της Κρήτης που γύριζε τις ακτές του νησιού τρεις φορές τη μέρα. Άλλη εκδοχή θεωρεί ότι ήταν φτερωτός, όπως αποτυπώνεται και σε αρχαίο νόμισμα.
Ο Τάλως απέτρεπε τ’άγνωστα πλοία να πλησιάσουν την Κρήτη πετώντας τους τεράστιες πέτρες. Ο Τάλως είχε μία και μοναδική φλέβα που αντί για αίμα έτρεχε μέσα ιχώρ (χρυσό υγρό που είχαν οι θεοί και οι αθάνατοι).
Στην φτέρνα του υπήρχε σφηνωμένο ένα χάλκινο καρφί που δεν άφηνε να χυθεί το υγρό που τον κρατούσε στη ζωή. Αυτό το καρφί αφαίρεσε ο Ιάσονας την ώρα που Μήδεια -που ταξίδευε μαζί τους Αργοναύτες που επέστρεφαν από την Κολχίδα- μάγευε με τα λόγια της τον Τάλω, υποσχόμενή του αθανασία.
Έτσι, αυτό ήταν το τέλος του Τάλω. Άλλη, πιο αδύναμη εκδοχή αναφέρει ότι τον σκότωσε ο πατέρας του Φιλοκτήτη, Ποίας, χτυπώντας τον με βέλος στο ίδιο, μοναδικό αδύνατο σημείο του.
Η κατασκευή ενός τέτοιου ρομπότ από χαλκό δείχνει την τεχνολογική υπεροχή μινωικής μεταλλουργίας, ότι οι Μινωίτες ήταν ικανοί να φτιάξουν μόνοι τους ένα χάλκινο φύλακα που να γυρίζει τρεις φορές την ημέρα τις ακτές της Κρήτης .
Ακόμα και η ιδέα της κατασκευής ενός γιγάντιου χάλκινου ρομπότ που να μπορεί να διανύει κάθε μέρα τόσα χιλιόμετρα, είναι πάρα πολύ φιλόδοξη. Φανταστείτε, την ταχύτητα που έπρεπε να αναπτύξει ο Τάλως για να κάνει τρείς φορές την ημέρα τον γύρο της Κρήτης.
Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας αλλά μπορούνε κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σε ιστορίες μυθοπλασίας.