Χρήστης:Marilyn.hanson/Entwurf

Η Γκαλίνα Ντιουράγκιν [ο αρσενικός τύπος, περίπτωση ανάλογη με ελληνικές όπως τo Dora Bakogiannis, ο σωστός θηλ. ρωσ. τύπος: Djuragina], ρωσίδα συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1898 στο Καζλί κοντά στο Αικατερινμπούργκ στα Ουράλια. Πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου 1991 στο Έτενχάουζεν της Ελβετίας. Το ψευδώνυμό της ήταν Άλια Ραχμάνοβα. Οι ημερολογιακές σημειώσεις της μεταφράστηκαν σε 21 γλώσσες, έτσι έγινε μία από τις γνωστότερες συγγραφείς του μεσοπολέμου.

Ο βίος και το έργο της Τα νεανικά χρόνια στη Ρωσία Η Γκαλίνα Ντιουράγκιν ήταν η πρώτη από τρεις κόρες μιας αριστοκρατικής οικογένειας, ο πατέρας της οποίας ήταν γιατρός στο Καζλί κοντά στο Περμ των Ουραλίων. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο της, Μυστικά για Τατάρους και είδωλα, που εκδόθηκε το 1932, περιγράφει την ευτυχισμένη παιδική της ηλικία στη μεγαλοαστική πολυτέλεια μιας χριστιανικής οικογένειας σε αντίθεση προς τον αρχαϊκό τρόπο ζωής των Τατάρων, περιπετειώδεις εκδρομές και εμπειρίες, καθώς και μια γι’ αυτήν σημαντική προφητεία ενός ερημίτη: «Θα γίνετε πολύ ευτυχισμένη, δεσποινίς, αλλά θα γνωρίσετε και πολλή δυστυχία και έγνοιες». Η Γκ. Ντ. θεώρησε τη συγγραφή των ημερολογίων της, από τα οποία αντλούνται πολλά από τα έργα της, πάντα ως «εκ των ων ουκ άνευ». Το Φοιτητές, έρωτας, μυστική αστυνομία (ρωσ. συντομογραφία: τσέκα) και θάνατος ήταν ο πρώτος τόμος της τριλογίας Τα ρωσικά μου ημερολόγια το 1931 και περιγράφει τα γεγονότα στη Ρωσία λίγο πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση από την οπτική γωνία της οικογένειας Ραχμάνοφ/Ντιουράγκιν. Αυτό που αρχίζει ως περιγραφή των αισθημάτων μιας έφηβης, εξελίσσεται γρήγορα σε σενάριο κόλασης. Ο τσάρος καθαιρείται, οι μπολσεβίκοι ανεβαίνουν στην εξουσία, ένας ηγούμενος παλουκώνεται δημόσια προς απόδειξιν του ότι δεν υπάρχει Θεός, εκτελέσεις, κατ’ οίκον έρευνες, συλλήψεις, λεηλατήσεις, αρρώσιες, φόβος και τρόμος ως συνέπεια της κόκκινης τρομοκρατίας κυριαρχούν στην καθημερινότητα. «Δεν μπορούμε πια να φανταστούμε καθόλου ότι είναι δυνατό να κοιμάται κανείς με νυχτικό, να μιλάει και όχι να ψιθυρίζει, να ζήσει έστω και ένα λεπτό χωρίς να φοβάται πως θα τον τουφεκίσουν», εμπιστεύεται η φοιτήτρια στο ημερολόγιό της, που σχεδόν δεν τολμάει πια να το βγάλει από τον κρυψώνα του. Η πόλη της καταλαμβάνεται από τους Λευκούς, δημιουργείται μια προσωρινή χαλάρωση, αλλά γρήγορα πλησιάζει ο Κόκκινος Στρατός και η οικογένεια διαφεύγει σε ένα βαγόνι για τη μεταφορά ζώων στο Ιρκούτσκ, όπου η Γκαλίνα αρχίζει να σπουδάζει ψυχολογία. Το Γάμοι στην κόκκινη καταιγίδα συνεχίζει άμεσα τον πρώτο τόμο. Η Γκ. ερωτεύεται έναν Αυστριακό αιχμάλωτο πολέμου, που από αγάπη γι’ αυτήν παραμένει στη Σοβιετική Ρωσία που χειμάζεται ακόμα από τον εμφύλιο. Πέντε μήνες μετά παντρεύονται στο Ομσκ, όπου είχε αναγκαστεί να μεταφερθεί η οικογένεια και ζουν μέσα σ’ ένα βαγόνι στο σταθμό εμπορευμάτων. Το 1922 γεννιέται ο γιος τους Γιούρκα σ’ ένα σοβιετικό «μαιευτήριο» κάτω από καταστροφικές συνθήκες υγιεινής. Τα πρώτα χρόνια του γάμου τής συγγραφέως με τον Άρνουλφ φον Χόγερ, που καταγόταν από το Σάλτσμπουργκ, πέρασαν μέσα σε πείνα, κρύο και το φόβο εκτέλεσης από τη μυστική αστυνομία που το 1922 μετονομάστηκε σε GPU. Ο γάμος έγινε ένα νησί ευτυχίας που έπρεπε να διεκδικηθεί καθημερινά στη μετεπαναστατική οικονομία των ελλείψεων. Επιστρέφοντας από το Ομσκ συναντούν ολόκληρα τρένα γεμάτα πεινασμένους σε πλήρη απάθεια. Όταν έφτασαν στη γενέθλια πόλη της η πρώην καμαριέρα τους είχε νοικιάσει όλα τα δωμάτια του σπιτιού και δεν ήθελε να τους παραχωρήσει κανένα. Ο Άρνουλφ φον Χ. (που στο βιβλίο λέγεται Ότμαρ) κατάφερε να πάρει μια θέση ως δάσκαλος αγγλικών και η Γκ. έκανε παραδόσεις για την ψυχολογία της παιδικής ηλικίας και την παιδική λογοτεχνία. Το 1925 η τριμελής οικογένεια απελάθηκε από τη Σοβιετική Ένωση χωρίς αναφορά των λόγων. Εξορία στην Αυστρία Η οικογένεια προσπάθησε να τακτοποιηθεί στη Βιένη της ανεργίας και ανέχειας. Η Γκ. ήθελε να περάσει σ’ έναν εκδοτικό οίκο ένα διήγημά της για τη ζωή στη Ρωσία, αλλά δεν το δέχτηκαν. Η οικογένεια αποφάσισε να ανοίξει ένα μπακάλικο/γαλατάδικο και έμενε σ’ ένα μικρό χώρο πίσω από το μαγαζί στην περιοχή Βέρινγκ. Όσον καιρό ο Άρνουλφ προσπαθούσε να επαναλάβει τις εξετάσεις που είχε πετύχει στη Ρωσία και δεν αναγνωρίζονταν στην Αυστρία, η Γκ. φρόντιζε επί ενάμιση χρόνο για τα έσοδα της οικογένειας δουλεύοντας στο κατάστημά τους. Η μορφωμένη γυναίκα, που στην αρχή μιλούσε σπασμένα γερμανικά, χρησιμοποίησε κάθε ελεύθερο λεπτό για να καταγράψει τις ιστορίες που της διηγούνταν η πελατεία της. Υπέφερε από νοσταλγία, τα γράμματα των γονέων της ήταν θλιβερά, και ευκαιριακά την παρακολουθούσε η ρωσική μυστική αστυνομία. Οι πελάτισσές της σχολίαζαν τη δολοφονία του Ρουμάνου τενόρου Τραγιάν [Τraian, όχι Trajan, σημ. Στ. Χένριχ] Γκροσαβέσκου [1]. Η εξέγερση του 1927 την ανησύχησε πολύ. Η δολοφονία τού σοβιετικού πρεσβευτή Πιοτρ Βόικοφ από το δεκαοχτάχρονο Μπορίς Κοβιέρντα στη Βαρσοβία δημιούργησε φόβους αντιποίνων στη Ρωσία [2]. Το 1927 η οικογένεια μετακόμισε στη γενέθλια πόλη του ‘Αρνουλφ φον Χ., το Σάλτσμπουργκ, όπου βρήκε μια θέση δασκάλου. Οι συνθήκες της ζωής τους βελτιώθηκαν, όταν ο τοπικός εκδοτικός οίκος Άντον Πούστετ εξέδωσε τα ημερολόγια της Γκ., μεταφρασμένα από τον άντρα της στα γερμανικά. Για να προστατέψει τους συγγενείς της στη Ρωσία πήρε το ψευδώνυμο Άλια (Αλεξάνδρα) Ραχμάνοβα. Το Γαλακτοπώλισσα στο Ότακρινγκ είχε εκπληκτική επιτυχία. Η οικογένεια (ξανα)μετακόμισε σε μια βίλα στο Γκίζελακάι, ο Άρνουλφ έγινε καθηγητής γυμνασίου. «Κοινωνική τάξη και σπουδαίο όνομα δεν είχαν γι’ αυτήν μεγάλη σημασία. Πολύ περισσότερο (…) το καθαρά ανθρώπινο στοιχείο βρισκόταν στο προσκήνιο» [3]. Μετά την προσάρτηση [το άνσλους] της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ η συγγραφέας αποκλείστηκε από τον κρατικό Οργανισμό Συγγραφέων και τα βιβλία της απαγορεύτηκαν, επειδή δεν ταίριαζαν στο Σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν, αλλά μετά τη (γερμ.) επίθεση εναντίον της Ρωσίας επαναμεταφράστηκαν στα ρωσικά και χρησιμοποιήθηκαν ως αντιμπολσεβικικό μέσο προπαγάνδας στο ανατολικό μέτωπο. Όταν τον Απρίλιο του 1945 ο 23χρονος γιος τους, ο Γιούρκα, σκοτώθηκε από τους Ρώσους στις τελευταίες μάχες της Βιένης και η ζωή της Γκ. βρισκόταν πάλι σε κίνδυνο εξαιτίας της προελαύνουσας σοβιετικής στρατιάς, διέφυγε με τον άντρα της στην Ελβετία.

Εξορία στην Ελβετία Το βιβλίο Ένας ανάμεσα σε πολλούς το αφιέρωσε στη μνήμη του Γιούρκα. Εκεί περιέγραφε τα γεγονότα από τη μετάκόμισή τους στο Σάλτσμπουργκ το 1927 μέχρι το θάνατο του γιου της. Ο Άρνουλφ έγραψε το 1946 σε φίλους στο Σάλτσμπουργκ: «Για μας είναι βέβαια πολύ θλιβερό που πρέπει διαρκώς να ξαναρχίζουμε από την αρχή, και, για να είμαστε ειλικρινείς, είμαστε ήδη π ά ρ α π ο λ ύ κουρασμένοι. Η μοναξιά, χωρίς το μοναχοπαίδι μας, είναι πολύ βαριά και η νοσταλγία δεν κάνει τη ζωή ευκολότερη». ΟΙ σύζυγοι Χόγερ εγκαταστάθηκαν στην τελευταία τους κατοικία στο Έτενχάουζεν του καντονίου Τούργκαου, κοντά στο Βίντερτουρ. Η Γκ. έγραφε μυθιστορηματικές βιογραφίες Ρώσων συγγραφέων, τις οποίες μετέφραζε ο Άρνουλφ στα γερμανικά. Μετά το δικό του θάνατο το 1971 η συγγραφέας χρειαζόταν τη βοήθεια μιας γειτόνισσας. Πέθανε όταν αναμενόταν ήδη η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και ενταφιάστηκε στο κοινοτικό νεκροταφείο του Σάλτσμπουργκ. Τα βιβλία της έφτασαν ένα συνολικό τιράζ δύο εκατομμυρίων αντιτύπων και παραπάνω [4]. Αποτελούν τεκμήρια μιας ανήσυχης εποχής και μαρτυρούν για το πώς μια ζωή «γεμάτη καταδιώξεις και καταστροφές», κατά τη δική της ρήση, είναι δυνατόν να καταξιωθεί. Κατάσταση των πηγών Η ζωή της Γκ. Ντ. έχει παρουσιαστεί από την ίδια στα τεκμηριωτικά μυθιστορήματά της (Μυστικά για Τατάρους και είδωλα, Φοιτητές, έρωτας, μυστική αστυνομία και θάνατος, Γάμοι στην κόκκινη καταιγίδα, Γαλακτοπώλισσα στο Ότακρινγκ, Ένας ανάμεσα σε πολλούς). Σ’ αυτά στηρίζεται και η παραπάνω βιογραφία με εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία της συγγραφέως. Από την ίδια μεταβλήθηκαν σαφώς μόνο τα ονόματα των πρωταγωνιστων (το Γκαλίνα Ντ. έγινε Άλια Ραχμάνοβα, το Άρνουλφ φον Χόγερ έγινε Ότμαρ Βάγκνερ – όλα τα ονόματα αλλάχτηκαν με βεβαιότητα) και το όνομα της βιενέζικης περιοχής, όπου βρισκόταν το γαλακτοπωλείο της έγινε από Βέρινγκ Ότακρινγκ. Κριτικός έλεγχος των αυτοβιογραφικών της στοιχείων αποτελεί ακόμη ζητούμενο και σίγουρα λείπει, επειδή, μεταξύ άλλων, η καθαρά αντισοβιετική στάση τής συγγραφέως την έκανε αναξιόπιστη για τη ρωσική έρευνα μέχρι το 1990. Εδώ προστίθεται το γεγονός ότι τα χειρόγραφά της παραμερίστηκαν, κατά κάποιον τρόπο, από τις μεταφράσεις του άντρα της και ή δεν υπάρχουν καθόλου στα ρωσικά ή μόνο μερικώς. Ο Χ. Ρίγκενμπαχ το εκφράζει ως εξής: «Ουσιαστικά τα κατάλοιπα της Άλια Ραχμάνοβα αποτελούν οικογενειακή υπόθεση. Η λογοτεχνική κληρονομιά της συγγραφέως υπάρχει μόνο ως συμβίωση μεταξύ της λογοτεχνικής της απόδοσης και της μεταφραστικής δραστηριότητας του άντρα της» [5]. Τα υπάρχοντα ρωσικά της δακτυλόγραφα γράφτηκαν με λατινικό αλφάβητο σε φωνητική γραφή. Η Ντ. προφανώς δεν είχε ποτέ γραφομηχανή με κυριλλικούς χαρακτήρες [6]. Ακολουθεί κατάλογος των έργων της (δεν τον μεταφράσαμε) Φοιτητές… βλ. πάνω Γάμοι… Γαλακτοπώλισσα… Μυστικά.. Η φάμπρικα του Νέου Ανθρώπου… Τραγωδία μιας αγάπης… Βέρα Φεντόροβνα … [σωστά ρωσ.: Βιέρα Φιόντοροβνα, σημ. Στ. Χ.] Ένας ανάμεσα… Ο βίος ενός μεγάλου αμαρτωλού (Ντοστογέφσκι)… Σόνια Κοβαλέφσκι… [σωστά ρωσ.: Σ. Κοβαλιέφσκα, σημ. Στ. Χ.] Ο Γιούρκα γνωρίζει τη Βιένη… Η αγάπη μιας ζωής (Τουργκένιεφ) … Η ψεύτικη τσαρίνα … Στη σκιά της τσαρικής αυλής (Πούσκιν)… Μια σύντομη μέρα (Τσέχοφ) … Τα ζώα, σύντροφοι της ζωής μου… Οι εξόριστοι… Τσαϊκόφσκι…

Ακολουθούν οι υποσημειώσεις (1. – 6.) Ακολουθούν Πηγές, που προφανώς χρησίμεψαν για τη συγγραφή τού άρθρου της Βικιπαίδειας, και τα Weblinks.