Χυτήρια Κωδώνων της Απόλντα
Ως Χυτήρια Κωδώνων της Απόλντα (γερμ. Glockengießerei in Apolda) αναφέρονται οι ιστορικές εταιρείες και τα παραδοσιακά εργοστάσια παραγωγής εκκλησιαστικών καμπανών και κοινών κωδώνων με έδρα την Απόλντα της Γερμανίας. Λειτούργησαν από το 1722 και μέχρι το 1988, αποκτώντας παγκόσμια φήμη. Καμπάνες από την παραγωγή των Χυτηρίων βρίσκονται σήμερα σε εκκλησίες ανά την υφήλιο σε πέντε ηπείρους. Υπολογίζεται ότι τα χυτήρια της Απόλντα κατασκεύασαν περίπου 20.000 καμπάνες. Στις ημέρες μας λειτουργεί μουσείο, στο οποίο σώζεται η μνήμη της μακροχρόνιας παράδοσης του τόπου.
Ιστορική αναδρομή Επεξεργασία
Τα Χυτήρια Ρόζε και Αδελφών Ούλριχ Επεξεργασία
Πρώτος κατασκευαστής καμπανών ήταν ο Γιόχαν Κρίστοφ Ρόζε, με πρώην έδρα το Όσμαννστετ. Μετακόμισε το 1722 στην Απόλντα για να κατασκευάσει δύο καμπάνες που παρήγγειλε η τοπική εκκλησία. Μια από αυτές βρίσκεται ακόμα σε λειτουργία στην εκκλησία του Λουθήρου της Απόλντα. Αργότερα έγινε και ο αδελφός του, Κρίστιαν, κωδωνοποιός. Μετά τον θάνατο του Ρόζε ανέλαβαν την διεύθυνση οι αδελφοί Γιόχαν Γκέοργκ και Γιόχαν Γκόττλομπ Ούλριχ το 1759 και μετονόμασαν την εταιρεία σε «Αφοι Ούλριχ» (γερμ. Gebrüder Ulrich). Αργότερα μπήκε και ο τρίτος αδελφός Γιόχαν Κρίστοφ Ούλριχ στην εταιρεία. Η εταιρεία χρεοκόπησε το 1902, αλλά ο Χάινριχ Ούλριχ την επανίδρυσε το έτος 1910 με το ίδιο όνομα. Μετά τον θάνατό του η εταιρεία μεταβλήθηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία, και τελικά κρατικοποιήθηκε από την Ανατολική Γερμανία το 1949.
Χυτήρια Καρλ Φρίντριχ Ούλριχ και Φραντς Σίλλινγκ Επεξεργασία
Το 1826 ο Καρλ Φρίντριχ Ούλριχ άνοιξε δεύτερο χυτήριο, το οποίο έκανε ανταγωνισμό στα Χυτήρια Ούλριχ. Το χυτήριο αυτό το ανέλαβε ο Φραντς Σίλλινγκ το έτος 1878, ο οποίος διατελούσε προμηθευτής της αυλής του Αρχιδούκα της Βάιμαρ. Η εταιρεία μετονομάστηκε το 1911 σε «Φραντς Σίλλινκγ και Σια» (γερμ. Franz Schilling Söhne) και εξειδικεύτηκε στην κατασκευή μουσικών κωδωνοσυστημάτων. Επί Ναζιστικού καθεστώτος η εταιρεία κατασκεύασε αρκετές καμπάνες που εξυπηρετούσαν την προπαγάνδα του Τρίτου Ράιχ.[1][2][3][4] Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η παραγωγή σταμάτησε εντελώς, και άρχισε ξανά μετά την παύση του πολέμου. Κρατικοποιήθηκε από την Ανατολική Γερμανία το 1972 για να ξαναεπιστραφεί το 1990 στον πρώην ιδιοκτήτη της, σε άθλια οικοδομική κατάσταση.
Πηγές Επεξεργασία
- Margarete Schilling: Kunst, Erz und Klang. Die Werke der Glockengießerfamilien Ulrich/Schilling vom 17. Jahrhundert bis zur Gegenwart. Berlin, 1992