Alter ego

λατινική φράση
(Ανακατεύθυνση από Alter Ego)

Ο alter ego (λατινικά για τον "άλλον εαυτό") είναι ένας δεύτερος εαυτός, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι ξεχωριστός από την κανονική ή αληθινή πρωτότυπη προσωπικότητα ενός ατόμου. Ένα άτομο που έχει ένα alter ego λέγεται ότι ζει μια διπλή ζωή. Ο όρος εμφανίστηκε στη συνηθισμένη χρήση στα αγγλικά στις αρχές του 19ου αιώνα.[1] Ο Κικέρωνας επινόησε τον όρο ως μέρος της φιλοσοφικής κατασκευής του στη Ρώμη του 1ου αιώνα, αλλά τον χαρακτήρισε ως "δεύτερος εαυτός, έναν έμπιστο φίλο".[2]

Μια ξεχωριστή έννοια του alter ego βρίσκεται στη λογοτεχνική ανάλυση. Χρησιμοποιείται όταν αναφέρεται στη μυθοπλαστική λογοτεχνία και άλλες αφηγηματικές μορφές, όπου περιγραφόταν ένας βασικός χαρακτήρας σε μια ιστορία που θεωρούταν σκόπιμα αντιπροσωπευτική του συγγραφέα (ή του δημιουργού) του έργου, λόγω των ομοιοτήτων, από την άποψη της ψυχολογίας, της συμπεριφοράς, της ομιλίας ή των σκέψεων, οι οποίες συχνά χρησιμοποιούνται για να μεταφέρουν τις σκέψεις του συγγραφέα. Ο όρος επίσης χρησιμοποιείται λιγότερο συχνά για να υποδηλώσει έναν υποθετικό «δίδυμο» ή «καλύτερο φίλο» σε έναν χαρακτήρα σε μια ιστορία. Ομοίως, ο όρος alter ego μπορεί να εφαρμοστεί στο ρόλο ή το πρόσωπο που έχει αναλάβει ένας ηθοποιός[3] ή από άλλη ομάδα εκτελεστών.

Η ύπαρξη του "άλλου εαυτού" αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1730. Ο Άντον Μέσμερ χρησιμοποίησε την ύπνωση για να διαχωρίσει το alter ego. Αυτά τα πειράματα έδειξαν ένα πρότυπο συμπεριφοράς που ήταν διαφορετικό από την προσωπικότητα του ατόμου όταν ήταν σε κατάσταση εγρήγορσης σε σύγκριση με αυτή που ήταν υπό ύπνωση. Ένας άλλος χαρακτήρας είχε αναπτυχθεί στην αλλαγμένη κατάσταση της συνείδησης, αλλά στο ίδιο σώμα.[4]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Irving B. Weiner, Donald K. Freedheim (2003). Handbook of Psychology. John Wiley and Sons. σελ. 262. ISBN 0-471-17669-9. 
  2. «Alter Ego». Collins English Dictionary - Complete and Unabridged 10th Edition. William Collins Sons & Co. Ltd. 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2013. 
  3. Glenn Daniel Wilson (1991). Psychology and Performing Arts. Taylor & Francis. ISBN 90-265-1119-1. 
  4. Pedersen, David (1994). Cameral Analysis: A Method of Treating the Psychoneuroses Using Hypnosis. London, U.K.: Routledge. σελ. 20. ISBN 0-415-10424-6.