Working Class Hero
Το Working Class Hero είναι ένα τραγούδι του Τζον Λένον, το οποίο συμπεριλήφθηκε στον πρώτο του σόλο δίσκο, το 1970, μετά τους Beatles, τον John Lennon/Plastic Ono Band.
Θεματολογία Επεξεργασία
Το τραγούδι κάνει κριτική για την ανισότητα που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Το κομμάτι αναφέρεται σε κάποιον που μεγάλωσε στην εργατική τάξη. Σύμφωνα με τον Λένον, σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Rolling Stone, τον Δεκέμβριο του 1970, αναφέρει ότι το κομμάτι έχει να κάνει με την εργατική τάξη, η οποία επεξεργάζεται μέσα στη μηχανή για να αναδυθεί στη μεσαία τάξη.[1]
Ήχος Επεξεργασία
Το κομμάτι, αρχικώς, γράφτηκε αποκλειστικά από τον Τζον Λένον, όπως επίσης τραγουδήθηκε και παίχτηκε με μία ακουστική κιθάρα. Οι συγχορδίες, στις οποίες γράφτηκε το κομμάτι είναι Λα Ελάσσονα και η Σολ Μείζονα, ενώ υπάρχει κι ένα μικρό πέρασμα στην Ρε Μείζονα. Ο Λένον χρησιμοποιεί και την τεχνική hammer-on στη Ρε χορδή με τη νότα Μι και κατόπιν μία Λα στην αντίστοιχη χορδή.[2] Το ύφος του κομματιού μοιάζει με ένα κομμάτι του Μπομπ Ντίλαν, το Masters Of War, από το οποίο και εμπνεύστηκε ο Λένον. Ενώ αμφότερα και τα δύο τραγούδια είναι επηρεασμένα από ένα αγγλικό παραδοσιακό τραγούδι, το Nottamun Town.[3] Τέλος η εγγραφή του κομματιού έγινε με δύο ηχογραφήσεις. Πιθανόν έγινε και σε διαφορετικό studio: καθώς ο ήχος της κιθάρας και της φωνής αλλάζει στο 1,24, ακριβώς πριν το κουπλέ «When they've tortured and scared you».
Διαμάχη Επεξεργασία
Το 1973,[4] ο Αμερικανός, Εκπρόσωπος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, Χάρλεϊ Στάγγερς άκουσε το τραγούδι, και εν συνεχεία τους εξής στίχους: «'Til you're so fucking crazy you can't follow their rules» και «But you're still fucking peasants as far as I can see» και, τέλος, κατέθεσε μήνυση μέσω της Επιτροπής Ομοσπονδιακής Επικοινωνίας. Ο διευθυντής του σταθμού, Κιν Σλίμαν, φυλακίστηκε και υποχρεώθηκε στην καταβολή μεγάλου χρηματικού ποσού ήτοι 10.000 δολάρια, υπερασπίζοντας βεβαίως την επιλογή του να παίξει αυτό το κομμάτι: «οι άνθρωποι στην Ουάσινγκτον είναι αρκετά εκλεπτυσμένοι, ώστε να αποδεχθούν την περιστασιακή χρήση της λέξης που αρχίζει από «f» (σ.σ. «fucking») χωρίς να διεγερθούν σεξουαλικά, να προσβληθούν ή να αναστατωθούν».[3] Ωστόσο οι κατηγορίες έπεσαν.[5] Εν συνεχεία όμως το κομμάτι απαγορεύτηκε σε έναν σταθμό της Βοστόνης.[6] Στην Αυστραλία, κυκλοφόρησε ο δίσκος κανονικά, αλλά με την πλήρη αφαίρεση των εν λόγω στίχων.[7]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «John Lennon interview, by Jan S. Wenner, Rolling Stone, audio available». www.rollingstone.com. Δεκέμβριος 1970. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2009.
- ↑ Lennon, John (1983). Lennon: The Solo Years. Hal Leonard Publishing Corporation. σελίδες 156. ISBN 0-88188-249-6.
- ↑ 3,0 3,1 Μηχανή του Χρόνου (8 Αυγούστου 2015). «Το τραγούδι ύμνος στην εργατική τάξη, που έστειλε τον Τζον Λένον στο εδώλιο...». Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2015.
- ↑ Raz, Guy (29 Ιανουαρίου 1999). «Radio Free Georgetown». Washington City Paper. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2009.
- ↑ Blecha, Peter (2004). Taboo Tunes: A History of Banned Bands & Censored Songs. Backbeat Books. σελίδες 160–161. ISBN 0-87930-792-7.
- ↑ Schechter, Danny (1997). The More You Watch, the Less You Know: News Wars/Submerged Hopes/Media Adventures. Seven Stories Press. σελ. 106. ISBN 1-888363-80-0.
- ↑ Blaney, John (2005). John Lennon: Listen To This Book. Paper Jukebox. σελ. 59. ISBN 0-9544528-1-X.