Έγχρωμα μέταλλα
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ως έγχρωμα μέταλλα χαρακτηρίζονται, κατά κύριο λόγο, ο χρυσός και ο χαλκός. Με τον όρο όμως αυτό, καθαρά τεχνικό, καθιερώθηκε στις μεταλλουργικές εφαρμογές να χαρακτηρίζονται όλα τα μέταλλα και ιδίως τα κράματά τους, εκτός του σιδήρου και των κραμάτων αυτού που ονομάζονται αντίστοιχα "σιδηρούχα". Αιτία της διάκρισης αυτής είναι οι εξαιρετικές ιδιότητες που παρουσιάζουν τα έγχρωμα μέταλλα όπως στην αγωγιμότητα, ευθερμαγωγά, ή στη διάβρωση, ως αντιδιαβρωτικά.
Η σπουδαιότητα των μετάλλων αυτών διαφαίνεται από το γεγονός, αφενός ότι είναι τα αρχαιότερα μέταλλα (χρυσός, χαλκός και άργυρος), που επεξεργάστηκε ο άνθρωπος από την αρχαιότητα, μαζί με τον ορείχαλκο και αφετέρου ότι αυτά αποτελούν τη βάση της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας.
Σε άλλες γλώσσες αντί του όρου έγχρωμα μέταλλα χρησιμοποιείται ευρύτατα ο όρος "μη σιδηρούχα μέταλλα" όπως π.χ. στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ρωσική κ.λπ. που αναφέρονται ιδιαίτερα έναντι των κραμάτων του σιδήρου. Υπό την άποψη αυτή στα μη σιδηρούχα μέταλλα εξέχουσα θέση κατέχουν: ο χαλκός, ο μόλυβδος, το αλουμίνιο, το νικέλιο, ο κασσίτερος, ο ψευδάργυρος και το τιτάνιο, ενώ από τα κράματα ο ορείχαλκος, καθώς επίσης και τα λεγόμενα πολύτιμα μέταλλα (χρυσός και λευκόχρυσος) και κάποια σπάνια μέταλλα όπως το ζιρκόνιο. Γενικά τα μη-σιδηρούχα μέταλλα λαμβάνονται από ορυκτά όπως σουλφίδια και ανθρακικά και πυριτικά άλατα μέσω ηλεκτρόλυσης.
Τέλος σημειώνεται ότι τα κατάλοιπα των εγχρώμων μετάλλων είναι ιδιαίτερα επιβλαβή στο περιβάλλον και στην ανακύκλωσή τους επιβάλλονται ιδιαίτερες κατεργασίες. Στη Ρωσία υφίσταται επί τούτου υπουργείο Έγχρωμης Μεταλλουργίας καθώς και ομώνυμος επιστημονικοτεχνικός σύλλογος με βασικό αντικείμενο τη μελέτη και οργάνωση της παραγωγής των εν λόγω μετάλλων και κραμάτων.
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Πηγές Επεξεργασία
- "Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.10ος, σελ.46.