Έντγκαρ της Σκωτίας
Ο Έντγκαρ της Σκωτίας ή Έντγκαρ ο Ανδρείος (Edgar, 1074 – 8 Ιανουαρίου 1107) βασιλιάς της Σκωτίας (1097–1107) ήταν τέταρτος γιος του Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας και της δεύτερης συζύγου του Μαργαρίτας του Ουέσσεξ αλλά ο πρώτος γιος σαν διάδοχος του πατέρα του.
| Έντγκαρ μακ Μάλκολμ | |
|---|---|
 | |
Βασιλιάς της Σκωτίας | |
| Περίοδος | 1097–1107 |
| Προκάτοχος | Ντόναλντ Γ΄ της Σκωτίας |
| Διάδοχος | Αλέξανδρος Α΄ της Σκωτίας |
| Γέννηση | περ. 1074 |
| Θάνατος | 8 Ιανουαρίου 1107 Εδιμβούργο |
| Τόπος ταφής | Αββαείο του Ντάνφερμλιν |
| Οίκος | Οίκος του Ντάνκελντ |
| Πατέρας | Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας |
| Μητέρα | Αγία Μαργαρίτα της Σκωτίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Μετά τον φόνο του μεγαλύτερου ετεροθαλούς αδελφού του Ντάνκαν Β΄ της Σκωτίας στα τέλη του 1094 από τον Πίτερ Μέιλ του Μερνς έναν οπαδό του θείου του Ντόναλντ Γ΄ της Σκωτίας διεκδίκησε τον θρόνο στις αρχές του 1095.
Εμφύλιος με τον αδελφό του Εδμόνδο
ΕπεξεργασίαΟ μεγαλύτερος αδελφός του Έντγκαρ Εδμόνδος της Σκωτίας συντάχθηκε με τον Ντόναλντ Γ΄ ύστερα από συμφωνία που έκανε με τον άτεκνο θείο του να τον κληρονομήσει.[1] Ό Έντγκαρ είχε περιορισμένη υποστήριξη από τον Γουλιέλμο Β΄ της Αγγλίας ωστόσο τον βοήθησε να καταπνίξει την εξέγερση του Λόθιαν του Μάουμπραι που ήταν οπαδός του Ντόναλντ και του Εδμόνδου, ο Γουλιέλμος Ρούφος εξεστράτευσε βόρεια (1095) και βοήθησε τον Έντγκαρ να κερδίσει τον έλεγχο του Λόθιαν. Ένα διάταγμα που εκδόθηκε τότε στο Ντάραμ τον αναφέρει γιο του Μάλκολμ βασιλιά των Σκωτσέζων και ολόκληρης της περιοχής του Λόθιαν σαν δώρο του άρχοντα Γουλιέλμου βασιλιά των Άγγλων και σαν πατρική κληρονομιά.[2]
Ο Έντγκαρ είχε την υποστήριξη των μικρότερων αδελφών του Αλεξάνδρου Α΄, Δαυίδ Α΄ και του θείου τους Έντγκαρ Έθελινγκ, ο επόμενος από τους μεγαλύτερους αδελφούς του Έθελρεντ της Σκωτίας είχε αποσυρθεί ηγούμενος του Ντάνκελντ.[3] Ο Γουλιέλμος Ρούφος ήταν απασχολημένος σε εμφύλιο στη Νορμανδία εναντίον του μεγαλύτερου αδελφού του Ροβέρτου β΄ της Νορμανδίας (1096), το 1097 ο Έντγκαρ κέρδισε μεγαλύτερη υποστήριξη με έναν Αγγλικό στρατό υπό την ηγεσία του θείου του Έντγκαρ Έθελινγκ.[4] Ο Τζόφφρυ Γκαιμαρ αναφέρει ότι ο Έντγκαρ παρείχε φεουδαρχικές υπηρεσίες στον Γουλιέλμο Ρούφο αλλά η πληροφορία ότι του έδινε μισθό 40 ή 60 σελίνια την ημέρα για να είναι μέλος του δικαστηρίου του είναι ανακριβής. Ο Έντγκαρ ήταν παρόν πολλές φορές όμως στο δικαστήριο του Γουλιέλμου και διετέλεσε σπαθοφόρος του στην εορτή των εγκαινίων της Αίθουσας του Ουέστμινστερ. Μετά τον φόνο του Γουλιέλμου Ρούφου και την άνοδο στον θρόνο του μικρότερου αδελφού του Ερρίκου Α΄ της Αγγλίας ο Έντγκαρ σταμάτησε να εμφανίζεται στην Αγγλική αυλή.[5]
Πολιτική
ΕπεξεργασίαΟ Έντγκαρ της Σκωτίας δεν ήταν διάδοχος του θρόνου σε προτεραιότητα επειδή ο Ντάνκαν Β΄ είχε γιο τον Ουίλιαμ Φιτς Ντάνκαν.[6] Μετά τον αποκλεισμό όμως του Εδμόνδου και του Ντόναλντ Γ΄ ο Έντγκαρ έγινε αναμφισβήτητος βασιλιάς της Σκωτίας αν και οι συνθήκες με τις οποίες ανέβηκε στον θρόνο παρέμειναν σκοτεινές. Σύμφωνα με μια πληροφορία παραχώρησε δώρο μια καμήλα ή έναν ελέφαντα στον οπαδό του Γκαέλ Μουίρτσερταχ Ουα Μπράιαν, Υψηλό βασιλιά της Ιρλανδίας για τις υπηρεσίες του στην Α΄ Σταυροφορία.[7] Το 1098 ο Έντγκαρ υπέγραψε συνθήκη με τον Μάγκνους Γ΄ της Νορβηγίας που καθόριζε τα σύνορα ανάμεσα στη Σκωτία και τη Νορβηγία στη δύση, αναγκάστηκε να δεχτεί να παραχωρήσει τις Εβρίδες και την Κιντίρ στον Μάγκνους.[8]
Τα θρησκευτικά ιδρύματα που ίδρυσε ο Έντγκαρ περιέχουν ένα κοινόβιο στο Κόλντινγκχαμ (1098) που σχετίζεται με τη μονή του Νταράμ, στο αβαείο του Ντανφέρμλιν. Δέχθηκε τη στήριξη του Άνσελμου του Καντέρμπερι αφού στα ιδρύματα της μητέρας του οι μοναχοί είχαν εξοριστεί από τον Ντόναλντ Γ΄.[9] Ο Έντγκαρ πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1107 στο Εδιμβούργο και τάφηκε στο αβαείο του Ντανφέρμλιν, άτεκνος και άγαμος τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Αλέξανδρος. Στη διαθήκη του παραχώρησε στον μικρότερο αδελφό του Δαυίδ την Κάμπρια και τμήματα του Λόθιαν στα νότια, ο Δαυίδ Α΄ έγινε αργότερα πρίγκιπας της Κάμπριας.[10]
Θρύλοι για τον θάνατο του
ΕπεξεργασίαΥπάρχει μια πληροφορία για τον θάνατο του που παρέχει ο Ορντερίκ Βιτάλις τον 12ο αιώνα σύμφωνα με την οποία ο Έντγκαρ δολοφονήθηκε από τον θείο του Ντόναλντ Γ΄ και ο Ντόναλντ με τη σειρά του δολοφονήθηκε από τον Αλέξανδρο Α΄.[11] Η πληροφορία γράφει "με τον θάνατο του Ντόναλντ Γ΄ σκληρές ταραχές ξέσπασαν στο βασίλειο της Σκωτίας για τη διαδοχή στον θρόνο. Ο μεγαλύτερος γιος Έντγκαρ ήταν ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου αλλά ο θείος του και αδελφός του Μάλκολμ Ντόναλντ σφετερίστηκε βίαια τον θρόνο και σκότωσε τον νεαρό βασιλιά. Ο Αλέξανδρος στη συνέχεια σκότωσε τον θείο του και ανέβηκε ο ίδιος στον θρόνο παίρνοντας εκδίκηση για τον αδελφό του".[12]
Ο Μπένντζαμιν Χάντσον αναφέρει την ιστορία σαν εσφαλμένη αλλά κυκλοφόρησαν και άλλοι μύθοι τον 11ο αιώνα σχετικά με τους φόνους βασιλιάδων εκείνη την εποχή.[11] Η προφητεία του Μπερχάν αναφέρεται στον φόνο ενός βασιλιά της Σκωτίας : "Αλίμονο ένας βασιλιάς να κυβερνήσει μόνο τέσσερις νύχτες και έναν μήνα ... είναι μεγάλη θλίψη να βλέπεις τους Κέλτες να εορτάζουν την άνοδο του στον θρόνο ... ο γιος μιας Αγγλίδας σκότωσε τον αδελφό του".[13] Η Αγγλίδα της προφητείας είναι προφανώς η Αγία Μαργαρίτα σύζυγος του Μάλκολμ Γ΄ αλλά κανένα από τα παιδιά της ούτε τους γιους ούτε τις κόρες δεν σκότωσε αδελφό. Η σύγχυση στον μύθο προέρχεται μάλλον από τον Ντανκάν Β΄ της Σκωτίας γιο του Μάλκολμ Γ΄ από την πρώτη σύζυγο του Ίνγκιμπιοργκ Φίνσνταττερ.[11] Τα Χρονικά του Ούλστερ σημειώνουν ότι ο Ντανκάν Β΄ σκοτώθηκε από τους αδελφούς του Ντομνάλλ και Εδμόνδο, ο Ντανκάν δεν είχε αδελφούς με αυτά τα ονόματα αλλά παραπέμπουν στον θείο του Ντόναλντ Γ΄ και τον ετεροθαλή αδελφό του Εδμόνδο, μετέπειτα κείμενα καταγράφουν έναν ευγενή τον Μέιλ Πέτρε του Μερνς σαν δολοφόνο.[13]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Oram, pp. 44–45.
- ↑ Oram, p. 46, notes that the charter distinguishes Lothian, William Rufus's gift, from the kingship of the Scots, paternal heritage; Duncan, p. 56.
- ↑ Oram, p.46.
- ↑ Oram, p.47; Duncan, pp/. 57–58.
- ↑ Duncan, p.58.
- ↑ Duncan, p. 59.
- ↑ Annals of Innisfallen, s.a. 1105.
- ↑ Oram, p. 48.
- ↑ Barrow, p. 153.
- ↑ Duncan, p. 60; Oram, p. 60.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Hudson, p. 119.
- ↑ Orderic Vitalis, Vol. III, page 14
- ↑ 13,0 13,1 Hudson, p. 92.
Πηγές
Επεξεργασία- Barrow, G. W. S., The Kingdom of the Scots. Edinburgh University Press, Edinburgh, 2003.
- Duncan, A. A. M., The Kingship of the Scots 842–1292: Succession and Independence. Edinburgh University Press, Edinburgh, 2002.
- Hudson, Benjamin T., The Prophecy of Berchán: Irish and Scottish Highkings in the early Middle Ages. Greenwood Publishing Group, 1996.
- Oram, Richard, David I: The King Who Made Scotland. Tempus, Stroud, 2004.
- Orderic Vitalis, The ecclesiastical history of England and Normandy. 1853 translation by Thomas Forester, Francois Guizot, and Leopold Victor Delisle. Volume 3, page 14.
